คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 12 : ลางร้าย ต้องต้องกลายเป็นดี!
Chapter 12 : ลางร้าย ต้องต้องกลายเป็นดี!
พรืด พรืด
หน้าหนังสือถูกเปิดอ่านไปทีละหน้าอย่างช้าๆ คนตัวขาวนั่งไขว่ห้างอ่านหนังสือสยองขวัญ(?)อย่างตั้งใจที่เก้าอี้ตัวสีขาวข้างๆคนป่วยที่ยังหลับนิ่ง ทั้งๆที่ในห้องกำลังวุ่นวายเพราะชานยอลและแบคฮยอนที่นั่งบนโซฟาแล้วเอาหมอนตีกันอย่างสนุกสนาน คยองซูยังนั่งข้างๆจงอินที่เข้าสู่ห้วงนิทราเป็นที่เรียบร้อยบนตักเล็กๆของคยองซู ในขณะที่คนตาโตเอาแต่จ้องซูโฮตาแทบถลน เพราะไม่เข้าใจเลยว่าเพื่อนตัวขาวจำเป็นอะไรต้องมาเฝ้าไอ้เด็กรุ่นน้องที่ไม่ใช่ญาตินี่เกือบเป็นอาทิตย์...
เหมือนว่าซูโฮจะรู้ตัวเขาเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือแล้วมองหน้าคยองซูก่อนที่จะฉีกยิ้มให้
"ทำไมนายจะต้องมานั่งเฝ้าที่นี่ด้วย?"
"...ผู้อำนวยการสั่งมาไง"
"ไม่ใช่หน้าที่กงการสักหน่อย"
"มันเพราะเหตุผลส่วนตัวด้วยมั้ง..."
"ไม่เหนื่อยหรอไง...ซูโฮ"
"..."ซูโฮไม่ได้ตอบแต่ยิ้มให้อย่างสดใสเป็นคำตอบ
"...ฉันว่านายควรจะตัดใจได้แล้วนะ ฉันว่าอีกไม่นานเซฮุนก็ต้องถอดเครื่องช่วยหายใจอยู่ดี"คยองซูพูดอย่างจริงจัง แต่นั่นไม่เป็นผลสักนิด
ยังไงซูโฮก็รู้ว่า ไม่นานหรอก...เซฮุนจะฟื้นแล้ว
จะว่าไปตอนนี้เซฮุนก็เริ่มมีอะไรเปลี่ยนไปเยอะ อาจจะฟังดูไม่ดีแต่ว่า...มันคือสัญญาณที่ดีเลยทีเดียว ตอนนี้ร่างโปร่งใสของเซฮุนกำลังเหมือนหมดแรง เขาเหนื่อยและอ่อนเพลียมากๆ วันๆแทบไม่ทำอะไรเอาแต่หลับอย่างเดียว ร่างโปร่งใสนั่นกำลังจางลงอย่างเห็นได้ชัด
ส่วนเรื่องที่เซฮุนพยายามคาดคั้นว่าซูโฮรู้แล้วใช่ไหมว่าใครพลั่กเขา ซูโฮก็พยายามจะบ่ายเบี่ยงตลอด
ถ้าบอกไป...เซฮุนจะยึดติดกับมันจนไม่ได้กลับร่างแน่นอน
รอก่อนนะโอเซฮุน...เมื่อไรที่นายฟื้น ทุกอย่างจะค่อยๆชัดเจน
เพราะคนร้ายตัวจริงคงร้อนรนไม่แพ้กัน...
ปิ้บปิ้บ
เสียงข้อความเข้าจากโทรศัพท์ของซูโฮทำให้เข้าละสายตาจากหน้าของคยองซู แล้วหยิบมันขึ้นมาเปิดอ่าน
'คดีโอเซฮุน ถูกสรุปสำนวนว่าเป็นอุบัติเหตุ จงแดถูกปล่อยตัว'
'ประธานชินคัง'
คิ้วสวยขมวดเข้าหากันอย่างไม่สบอารมณ์พร้อมฟันที่ขบเม้มริมฝีปากตัวเองเวลาไม่พอใจทำให้เกิดรอยช้ำบ่อยๆ
"ชิ!"
ปิ้บปิ้บ
ข้อความอีกข้อความส่งมาเพิ่ม
'หมวดเฮนรี่กำลังถูกคนฝ่ายในย้าย ทั้งๆที่รักษาตัวยังไม่หาย พร้อมครอบครัว'
'ประธานชินคัง'
"ฮึ!"
ซูโฮไม่พอใจยิ่งกว่าเก่า
สุดท้ายพวกตำรวจก็จับแพะ แล้วยังคนในที่เป็นหนอนอีกสินะ...
คงจะงงกันสินะว่าประธานชินคังคือใคร
อือ...เป็นผู้บัญชาการกรมตำรวจในโซลไง ใหญ่ที่สุด
อีกอย่าง...ก็เป็นพ่อของซูโฮนั่นหล่ะ
จำได้ใช่ไหมหล่ะว่าทำไมซูโฮถึงมีแฟ้มคดีแล้วหลักฐานสำคัญๆ ที่ได้มาก็มาจากคนนี้หล่ะ...
แต่ความสัมพันธ์ของพ่อลูกคู่นี้ไม่ค่อยจะแนบแน่นสักเท่าไร พ่อที่เอาแต่ทำงานจนแทบไม่ได้ใส่ใจลูกชายกับภรรยา
ซูโฮก็เลยขอออกมาอยู่คอนโดคนเดียว ส่วนแม่ของเขาก็อยู่กับครอบครัวใหญ่ที่บ้านหลังใหญ่ที่สามีแทบไม่เคยจะกลับเลย...
จะว่าไปซูโฮยังแทบไม่ได้เปิดดูไอโฟนของเซฮุนเลยด้วยซ้ำ...ในนั้นคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง เพราะยังไงซูโฮก็รู้แล้วอยู่ดีว่าใครพลั่กเซฮุน
อืม...แล้วมันจะเอาไปซ่อนทำไม?
"ซูโฮ...."
หืม!?
เสียงจากไหนกัน...ซูโฮหันซ้ายขวาแล้วมองหน้า'คน'ในห้องที่นั่งเล่นเหมือนไม่ได้ยิน
"ซูโฮ...มาหาฉันที..."
เสียงแผ่วเบาและไม่มีทิศทางทำให้ซูโฮรู้ตัวว่าไม่ใช่เสียงคนแน่ๆ
เขาปิดหนังสือลงแล้วเงี่ยหูฟังว่าเสียงนั้นจะพูดอะไรต่อ
น้ำเสียงฟังดูคุ้นๆ...แต่ว่ามันกลับไม่มีพลังเอาเสียเลย
"ซูโฮ...ฉันแทบไม่ไหวแล้ว..."
"..."น้ำเสียงยิ่งอ่อนลงกว่าเก่าแล้วยังเว้นระยะซะนานกว่าจะพูดอีกประโยค
"มาช่วยฉันที....เซฮุนไม่มีแรงแล้ว...."
"!!!"
ปึก!
"เดี๋ยวฉันไปธุระแปปนะ!!!"ซูโฮยืนขึ้นทันทีทันใด แล้วพลันรีบกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกจากห้องผู้ป่วยทันที!
"เซฮุน!!!นายอยู่ไหน?"
"..."
"เซฮุน~"
วูบ...
ร่างโปร่งใสที่แทบจะมองไม่เห็นปรากฎขึ้นข้างหน้าซูโฮในที่ๆเซฮุนชอบอยู่บ่อยๆ...ห้องนอนของซูโฮ
"นายเรียกฉันหรอ?"
"อะ...อื้ม"เสียงที่สั่นและเบาแทบฟังไม่ชัดตอบแล้วลอยเข้ามาหาซูโฮใกล้ขึ้น
"เป็นอะไรไหม..?"
"ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังจะหายไป..."
หมับ!
"ช่วยฉันด้วย..."
เซฮุนแทบจะลมตัวมาจับบ่าซูโฮต่อว่าเขาก็ยังพยายามพยุงตัวเองให้ยืนอยู่
"นายไหวไหมเนี่ย..?"ซูโฮถามแล้วจับมือเซฮุนที่วางอยู่ที่บ่าของเขา
"นายแค่อยู่ใกล้ๆฉันแค่วันนี้ก็พอ..."เซฮุนพูดต่อ แล้วขยับเข้ามาเอาหัวซบไปที่บ่าคนตัวเล็กอีก
"ทำไมพูดแบบนั้น?ดูเป็นลางไม่ดีเอาซะเลย!"
ฟุบ!
"0_0!!!"ซูโฮอึ้งกินเข้าไปใหญ่ คราวนี้เซฮุนกลับกอดเขาเข้าไปด้วยแรงที่แทบไม่มีแต่แขนที่โอบอยู่กลับอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
"ตลอดเวลาที่ฉันต้องเป็นวิญญาณแบบนี้ นายก็ยังรับรู้ว่าฉันมีตัวตน ...ฉันขอบใจจริงๆ"
"ย๊าห์!!!หยุดเลย!พูดอย่างกับจะจากกันไปไหนหน่ะ!โอเซฮุน!!!"
เซฮุนค่อยๆจับหัวของซูโฮกดลงที่บ่าของเขาเป็นความหมายว่าหยุดพูดก่อนแล้วฟังเขาจะได้ไหม? ซูโฮเลยยืนอยู่นิ่งๆแทนอย่างเชื่อฟัง
"ขอบคุณนายที่คอยช่วยฉันตลอดเวลา..."
"..."
"ขอบคุณที่ยืนข้างๆฉัน"
"..."
"ในตอนที่ฉันไม่มีทางออก ขอบคุณ..."
วูบวูบ~
ร่างโปร่งใสกำลังเริ่มหายไปอย่างช้าๆจนซูโฮตกใจ
ทำไมมันเร็วแบบนี้!?
ทำไม...
ทำไมเขาถึงเสียเวลาไปกับร่างเนื้อที่โรงพยาบาล แทนที่จะมาคอยอยู่ข้างๆร่างโปร่งใสนี่
อะไรกันเขายังไม่ได้พูดอะไรไปจนหมดเลยนะ
อะไรกัน!!!
"โอเซฮุน!!!!เดี๋ยว!!!ไม่ต้องกลัวนะ...นายจะกลับเข้าร่าง!!!"
"อย่าพูดปลอบใจฉันอีกเลย..."
"ไม่นะ!!!ฉันพูดจริงๆ!!!"
"ถึงแม้เรื่องจะค้างคาแบบนี้ แต่แค่นี้ก็พอแล้ว...ฉันเหนื่อยมากพอแล้ว"
"อย่าพูดงั้นสิ!!!นายจะฟื้น!!!"
"..."เซฮุนไม่ตอบแต่แค่ยิ้มตอบรับมาเท่านั้น
"นายจะฟื้น!!!"
วูบวูบวูบ
ร่างที่ค่อยๆหายไปจนมองไม่เห็นช่วงล่าง ทำให้ซูโฮกังวลอยู่ไม่น้อย ในขณะที่เหมือนกับว่ามันค่อยๆกัดกินส่วนบนให้หายไปอย่างช้าๆ
"นายจะฟื้น!!!"
วูบ...
"นายจะฟื้น!!!"
วูบ!
"นายจะฟื้น..."
จนในที่สุดร่างนั้นก็หายไปจากสายตาที่จะสามารถมองเห็นได้
ใช่!ซูโฮแน่ใจ ว่าเซฮุนต้องฟื้น!!!
สิ่งที่เขาควรทำคือการกลับไปที่โรงพยาบาลสินะ!!!
ใช่!โรงพยาบาล!!!
ตึก ตึก ตึก!!!
"ติ้ด ติ้ด ติ้ด ติ้ด!"
"เฮ้ยๆ!!!คยองซู!!!ทำไมชีพจรหมอนั่นมันแกว่งเร็วแบบนั้น!!!"จงอินโวยวายไม่เป็นศัพท์เมื่อเสียงเตือนดังขึ้นกระทันหัน!แล้วไปสะกิดกระชากคยองซูให้มาดูไอ้คนป่วยหน้าตุ้ดเพื่อนเก่า
"เฮ้ย!!!แย่แน่เลย!!!ความดันมันขึ้น!!!"แบคฮยอนตอบเองแล้วรีบไปจับคลำตัวเซฮุน
ไม่แปลกอะไรที่เขาจะรู้เรื่องแบบนี้ในเมื่อพ่อเขาเป็นแพทย์นี่น่า
"ติ้ด ติ้ด......"
"แย่แล้ว!!!!แม่งความดันขึ้นแล้วชีพจรหยุด!!!!"
"หมายความว่ามันจะตายงั้นหรอ?..."
"โถ่โว้ย!!!กดปุ่มฉุกเฉินเรียกหมอสิโว้ย!!!!"
ตี้ด..................
เฉินเดินเข้ามาภายในหอพักในช่วงบ่ายๆทำให้ไม่มีคนสังเกตเขามากนัก แถมเขายังเดินสูบบุหรี่มาตามทางเสียด้วย เสื้อยืดสีครีมแขนยาวถูกสวมแบบยู่ยี่ทั้งๆที่รีดซะดี กางเกงยีนสีซีดที่ไม่เคยลองใส่ก็ต้องใส่เพราะแม่บังคับ ผมที่เคยยาวก็ถูกตัดสั้นกว่าเก่า แล้วยังดูเข้ากับหน้ามากกว่าเดิม
อ่า...ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมากเลยหล่ะ= =?!
เขาเดินมาเรื่อยๆแต่บังเอิญสายตาก็เหลือบไปเห็นไอ้ผู้ชายหน้ากลมอย่างกับซาลาเปากำลังพยายามยกอะไรสักอย่างอย่างทุลักทุเล
เขาเขี่ยบุหรี่ลงพื้นก่อนที่จะขยี้ด้วยเท้าแล้วเดินเข้าไปหาไปซิ่วหมิน
"เฮ้~ให้ช่วยไหม?"
"...อ้ะอ้าว!นายกลับจากบ้านเร็วจัง?"ซิ่วหมินทักทายแล้วเงยหน้าจากของที่พยายามยก ก่อนที่จะยิ้มแฉ่ง
เอ่อ!?ใครแม่งเป็นตัวกระจายข่าววะ!!!เร็วชิบหาย...-_-!
"อือ...ให้ช่วยยกไหม?"
"อ่อ...ไม่ดีกว่า..."
"โอเค งั้นไปนะ"
"เฮ้ย!!!เดี๊ยว!!!"
"?"
"ช่วยยกก็ดี....แฮะแฮะ"
ในที่สุดเฉินก็ต้องช่วยยกของขึ้นไปที่ห้องของซิ่วหมินจนได้ เพิ่งรู้เหมือนกันว่าซิ่วหมินอยู่หอในของโรงเรียน แถมยังอยู่ชั้นเดียวกับเขาอีกด้วย แต่ถึงก่อนห้องของเขากับคริส
เฉินแค่วางของพวกนั้นไว้หน้าห้องแล้วซิ่วหมินก็เป็นคนลากมันเข้าไปแทน ไม่กี่นาทีซิ่วหมินก็ออกมายืนยิ้มแฉ่งให้เฉินอีกรอบ
"ขอบใจนะ : )"ซิ่วหมินพูดแล้วโค้งหัวให้เฉิน ส่วนเฉินก็ไม่ได้ว่าอะไร เขาเดินต่อไปยังห้องของตัวเองที่อยู่ริมสุด
ไม่รู้ว่าไอคริสจะอยู่ห้องหรือเปล่า เพราะยังต้องผลัดเปลี่ยนไปเฝ้าเซฮุน เขาล้วงกุญแจห้องขึ้นมาหวังจะไขแต่แค่ปลายนิ้วโดนประตูมันก็เปิดออกเสียแล้ว
แสดงถึงความมักง่ายของไอคริสที่ไม่ยอมปิดให้สนิท
'แม่ง!ถ้าโจรมานะ กูแช่งให้มันเอาเมิงทำเมียเลย!'
เฉินคิดขำๆแล้วเปิดประตูเข้าไปอย่างเบามือ
แต่ก็ต้องหยุดกึก...
นี่คือเหตุผลที่มึงไม่ทันปิดประตูสินะ?
ร่างสูงที่กำลังนัวเนียที่บ่าและคอของร่างบางที่แทบจะถูกร่างสูงบังมิด แต่ผมสีทองแบบนั้นใครๆก็จำได้...
คริสโอบเอวบางเข้ามาแนบชิดกับตัวเขามากขึ้นก่อนที่จะดันร่างบางไปชิดโต้ะแล้วเอาลำตัวไปแนบชิด
"อื้อ..."เสียงหวานครางออกมาเล็กน้อยกับความรู้สึกที่ถูกแนบแบบนั้น
มือของร่างบางที่ลูบไล้ไปที่ร่างสูงสะเปะสะปะ แล้วเลิกเสื้อเชิ้ตสีขาวของคริสขึ้น ก่อนที่จะลูบและล้วงไปที่เข็มขลัด
"เฉิน...นี่ผมให้แทนการขอบคุณที่ช่วยยกของนะ"ซิ่วหมินวิ่งเถลอถลาเข้ามาไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวแล้วยื่นกล่องเค้กส้มให้ แต่ก็ต้องแน่นิ่งไป...
เขาไม่ควรจะมา...
เห็นภาพที่ไม่ควรเห็น!
"ซะ!ซิ่วหมิน!!!"
"เฮ้ย!!!ไอ้เตี้ย!!!"
"..."ซิ่วหมินแทบจะยืนร้องไห้ไปแล้ว แต่เขาพยายามอดกลั้นไว้ กำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ
"ไหนมึงบอกกูมาซิ..."
"..."
"พวกมึงเล่นเชี่ยอะไรกันอยู่!"
"...ฉะ...ฉั"
"ไอ้คริส!ไอ้ลู่ฮาน!!!!"
:) Shalunla
ความคิดเห็น