คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 10 : เรื่องบังเอิญ
Chapter 10 : เรื่องบังเอิญ
"ย๊าห์!นายไปเตือนไอจงแดทำไม?!ไม่คิดว่าจงแดจะเป็นคนพลั่กฉันหรือไง!?"
"เซฮุนนา...นายเลิกพูดเยอะได้ไหม~"ซูโฮพูดอย่างเหนื่อยๆ ตลอดทางเซฮุนเอาแต่พูดโน่นพูดนี่จนอยากจะบ้าตาย เขาสงสัยโน่นนี่นั่นเยอะแยะไปหมด
จะตอบหน่ะไม่เท่าไรหรอก...แต่สายตาคนรอบข้างเนี่ยสิ มองเขาอย่างกับตัวประหลาด
"แกๆพี่ซูโฮเขาพูดคนเดียวอีกแล้วอ่ะ..."
กลุ่มผู้หญิงผู้ชายจับกลุ่มคุยกันระหว่างทางเชื่อมตึก ...พูดเสียงดังขนาดนั้นมาตะโกนใส่หน้าผมเลยดีกว่าครับ...
"เออ...กำลังจะหล่อเป็นคนปกติอยู่แล้วเชียวเน้อะ"
"ไม่น่ากลับมาพูดคนเดียวอีกเลย"
อ้ะหื้ม...มาด่าผมใกล้ๆเถอะครับ แบบนั้นหน่ะ
แต่ซูโฮก็ยังคงยิ้มให้กับคนพวกนั้น
"ไม่หรอกแก...คนบ้าอะไรสวยขนาดนี้อ่ะ อร๊าย~"
"แก!พี่เขายิ้มให้ฉันด้วย~"
หมับ!
ซูโฮที่ยิ้มให้คนพวกนั้นอยู่ดีๆก็ต้องหันหน้าไปมองร่างโปร่งใสข้างๆทันที
"จับมือทำไมเนี่ย?"ซูโฮบ่นอุบอิบ แต่ยังยิ้มกลบเกลื่อนให้คนพวกนั้น
เซฮุนจับมือลากซูโฮออกมาเร็วที่สุด แล้วก็หยุดตรงหน้าประตูโรงเรียน
"ยิ้มโปรยสเน่ห์อยู่นั่นหล่ะ - -* "
"แล้วทำไมเล่า?ฉันเป็นประธานก็ต้องนิสัยดีๆสิ - -+++ "
"ห้าม..."
"ห้ามอะไร!?"
"...ไม่เอาแล้ว!ไม่อยากเถียงกับคนแก่~"
"อ้ากส์!ย้าห์!!!โอเซฮุน"
"โอ๊ะ!ฉันไปรอคอนโดนายดีกว่า~"
วูบ~
"ไอ้เด็กบ้าโอเซฮุน!ย๊าห์!นายจะหายตัวหนีแบบนี้ไม่ได้นะ!!!"
"..."
ฝากไว้ก่อนเถอะนะ!!!โอเซฮุน นายมันตัวกวนประสาทฉันจริงๆ ซูโฮได้แต่คิดโมโหอยู่ในใจ เชอะ!มาทำให้โมโหแล้วยังจะมีหน้ามาหนีความผิดแบบนี้อีกนะ!อย่านะ!ถ้าฟื้นเมื่อไรนะ!พ่อจะล่อให้เข็ดเลย!!!(?) ซูโฮกำมือเล็กชูขึ้นน้อยๆแล้วกระทืบเท้าไปพลาง... ช่างเหมือนคนบ้า
พลั่ก!
"โอ้ย!"
ตึก ตึก
"นี่...นายรีบมาที่เดิมเลยนะ!ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย!"
"..."หืม?
"นายก็ปล่อยให้มันกลับไปก่อนสิ!รีบมาหาฉัน!เราต้องคุยเรื่องเซฮุนนะ!!!"
"..."
ซูโฮที่กำลังจะโวยวายหยุดเงียบทันที เมื่อคนที่ชนนั้นพูดถึงเรื่องน่าสนใจ เขาหันไปตามผู้ชายคนนั้นอย่างกับคนที่บ้าคนหน้าตาดีชนิดที่ต้องเหลียวมองจนลับตา แต่นี่...ไม่ใช่!
ไม่แน่...ถ้าตามคนๆนี้ไป เขาอาจจะได้รู้อะไรเพิ่ทเติมแน่ๆ
ซูโฮทำรีบก้มเก็บของที่ตกจากอ้อมแขนเมื่อกี้ แล้วรีบเดินตามไปอย่างไม่ให้ใครสังเกตได้
ในขณะที่ขากำลังจะก้าวตามเข้าไปในตรอกซอกเล็กๆ แขนของซูโฮก็ถูกรั้งไว้เสียก่อน
"ซูโฮยา...นายจะไปไหนหรอ?"เสียงนุ่มๆถามเบาๆ ทำให้เขาหันควับไปทันที
"ตกใจหมดเลย...คยองซูอา"
"ตกใจอะไรห้...!!!!อุ้บส์!"
เสียงโวยวายของคนผิวเข้มเกือบจะแหกปากออกมาเสียงดัง ซูโฮจึงรีบตะครุบปากของจงอินไว้ทันที ก่อนที่จะลากทั้งสองคนออกมา
'เกือบแล้วไง!'เขาคิดในใจ แล้วชะโงกหน้ามองแผ่นหลังที่ไกลออกไปเรื่อยๆ
"อ้ะ!อ่ะอุ้บอ่ากอั๊นอำไอ!!!(อ้ะ!จะตะครุบปากฉันทำไม!!!)"จงอินดิ้นๆแล้วพยายามแกะมือของซูโฮออก
"ย้าห์!นายเงียบก่อนสิ!"
"อายอ้ออ่อยอ่อนอิ!(นายก็ปล่อยก่อนสิ!)"
ซูโฮค่อยๆปล่อยมือออกจากปากของจงอิน เมื่อคยองซูพยักหน้าแล้วจับแขนซูโฮเป็นเชิงบอกให้ปล่อยได้แล้ว
จงอินดิ้นนิดหน่อยแล้วรีบเอาแขนเสื้อยาวๆเช็ดปากของตัวเอง
"ขี้มือนายเค็มมากอ่ะ!อี๋!!!"
"=_=!"ไอ้จงอิน!แกหน่ะมันตัวเกือบทำฉันซวย!!!ยังจะมาด่ากันอีก...
"แล้วนายมาทำอะไรในที่เปลี่ยวๆแบบนี้คนเดียวหล่ะ?หืม?"คยองซูถามอย่างใจเย็จแล้วค่อยๆจับผมซูโฮที่ค่อนข้างยุ่งให้เข้าทรง
หมับ!
"ห้าม!"
กับเพื่อนแกก็ยังหวงเน้อะ!ไอ้กัมจงเอ้ย!!!!ซูโฮคิดในใจแล้วมองหน้าจงอินเนือยๆ
"มองไร!?ตอบที่รักฉันมาสิ!"
ดูดู๊ดู ...ดูมันยังกล้าเสี่ยวเน้อะ!
"หืม?"แม้นำเสียงจะดูใจดี แต่จริงๆแล้วคยองซูกำลังคาดคั้นคำตอบจากเพื่อนผิวขาวคนนี้ที่กำลังทำหน้าหาเหตุผลต่างหาก
"ก็...ไม่มีอะไรหรอก พอดีอยากดื่ม เลยเดินเล่นหาบาร์ดู..."
"...หรอ"หน้าอย่างซูโฮหน่ะหรอจะอยากดื่ม...โกหกยังไงก็ไม่เนียนเหมือนเคยนะ...คยองซูคิดในใจ
"โอ้ะ!ถ้าเป็นบาร์อ่ะนะ!ฉันรู้จักแหล่ะ เดินทะลุตรอกนี้ไปแล้วก็เลี้ยวซ้ายสุดทางจะมีบาร์อยู่ ลองไปสิ!อยากบอกว่าบริการดีเว่อ~"
แต่ไอกัมจงคนนี้หน่ะสิ...มันไม่รู้เรื่องอะไรเล้ย~ ตอบฉอดๆแล้วชี้มือเสร็จ คยองซูหันไปทำตาเหลือกใส่ทันที(?)
"โอ้ะ!เค้าเปล่าเคยมานะตัวเอง~ เพื่อนมันเคยมา~"นั่นมันข้อแก้ตัวที่น่าเกลียดที่สุดในสามโลกเลย!
ซูโฮยืนมองไอ้คู่รักนี่ด้วยความรู้สึกเพลียๆ มันจะเอาไงของมันนะ?ไอกัมจง...แกจะโหดหรือแกจะปัญญาอ่อนวะครับ?
"ฉันว่านายพากัมจงกลับบ้านไปเคลียรมกันก่อนไหม..?"ซูโฮพูดขัดจังหว่ะสองคนนั้น ที่จงอินเริ่มเอาหัวมาถูไถกับบ่าเล็กๆของคยองซูด้วยท่าทางน่ารัก
"เอิ่ม...อร้าย ซูโฮอย่าพูดงั้นสิ~"อิกัมจงตกลงแกจะเคะหรือเมะวะครับ?
ซูโฮทำสีหน้าสังเวชใส่จงอินที่จะเอามือมาจิ้มแขนเขา แล้วยกขาถีบๆมันออกไป
"คอยองซูนายพาหมอนี่กลับก่อนเถอะ ฉันจะไปต่อแล้ว..."พูดแล้วก็ออกแรงดันสองคนให้หันหลังกลับไป คยองซูยังยื้อจะอยู่แต่อิกัมจงก็ลากออกไปจนได้
"ฟู่~"ซูโฮพ่นลมหายใจออกจากริมฝีปากเล็กน้อย รอดจนได้~
เอ๊ะ!แต่...ผู้ชายคนนั้นหายไปไหนแล้ว!!!!ย้ากส์!!!
ตึก ตึก
แฮ่ก!
ซูโฮเดินหาจนทั่วแต่จนแล้วจนรอดก็หาไม่เจอ
"ไปไหนของเขานะ!?"ซูโฮบ่นออกมาในขณะที่พยายามหายใจลึกๆ
"นายกำลังจะบอกว่ากลัวถูกจำรวจจับได้หรอไง?!"
"0_0!!!"น้ำเสียงคุ้นๆทำให้ซูโฮสะดุ้งยืนตรงทันที เขามองหาต้นเสียงเป็นพัลวัน
"ใช่!แค่ตอนนี้ฉันก็รำคาญพวกมันจะแย่แล้ว!นายให้พ่อนายจัดการให้หน่อยสิ!"
บทสนธนาที่ตอบกลับ ทำให้ซูโฮนึกออกทันที น้ำเสียงคนตอบคือคนที่เขาตามมา!!!
ซูโฮค่อยๆเดินเข้าไปซอกตึก ก่อนที่จะเห็นร่างสองร่างที่ยืนคุยกันอยู่เบาๆ ซูโฮเลือกที่จะยืนแอบฟังในขณะที่มีเสาไฟฟ้าและเงาช่วยบังเขาไว้
"นายจะให้ฉันบอกว่าไงฮ้ะ!'พ่อครับผมพลั่กคนตกตึก เอาเงินปิดปากตำรวจที'หรอไง?!มีหวังพ่อกับฉันทะเลาะกันบ้านแตกหล่ะสิไม่ว่า!"คนแรกตอบ
"นายก็ฉลาดๆหน่อยสิ!บอกว่าพวกมันทำนายไม่มีสมาธิเรียน กันพวกมันออกจาก'เรา'ทีนะครับ"คนสูงกว่าตอบ
"ไม่เอาแล้ว!ฉันไม่อยากทำผิดกับเซฮุนมากกว่านี้แล้ว..."
"แล้วนายอยากนอนคุกหรอไง?หมดอนาคตเชียวนะ?"
"นายอย่ามายุฉันนะ!!!"
"ไม่รู้หล่ะ...นายกับฉันก็ผิดกันทั้งสองคน ถ้าอยากรอดก็ต้องปิดบังเรื่องของนี้ไว้!"
"..."
"ถ้ามัวแต่เป็นคนดี...ก็รอนอนในตะรางก็แล้วกัน"ร่างสูงน้อยกว่าพูดจบแล้วหันกลับมาทำท่าจะเดินหนี
หมับ!
"แค่เราไม่ทำท่าทางน่าสงสัยให้พวกมันจับได้เดี๋ยวเราก็รอด...นี่น่า"
อีกคนนั้นหันมาคว้าแขนไว้ สีหน้าดูเหมือนขอร้องอยู่
ใครที่เห็นสีหน้าแบบนั้น...คงปฏิเสธไม่เป็นแน่...
แสงที่ส่องกระทบใบหน้าของทั้งสองคนทำให้ซูโฮเห็นชัดเจนว่าเขาคือใคร
ใบหน้าที่คุ้นเคย...
ซูโฮรีบยกมือขึ้นปิดปากทันที เขาตกใจที่เป็นสองคนนี้
ตกลงแล้ว...คนที่ทำร้ายเซฮุนคือสองคนนี้หรอ...
ไม่จริงมั้ง...
ไม่น่าเชื่อเลย...
"เฮ้อ...นายก็ทำแบบนี้ตลอด..."
"..."
"ใช้ความรู้สึกที่ฉันมีให้นายเล่นงานเอาเปรียบฉันแบบนี้"
"..."
"ทั้งๆที่นายก็มีเขาอยู่แล้ว นายมันร้ายกาจที่สุด..."
"...แล้วนายทำให้ฉันไม่ได้หรอ?"
"...แค่เห็นว่าเป็นนาย ฉันก็ยอมแล้ว"
รอยยิ้มอย่างผู้ชนะค่อยๆปรากฎบนใบหน้าของคนที่ตัวเล็กกว่า เขายอมให้คนตัวสูงเอื้อมมือมาสัมผัสใบหน้าของเขา แต่ไม่นานเขาก็ค่อยๆจับมันออกและปล่อยไป
ไม่อยากจะเชื่อเลย...นายนกับคนๆนีทำแบบนี้ได้ไง?
การเล่นกับความรู้สึกคนอื่นแบบนี้...มันไม่สนุกเลยสักนิดนะ!!!
"ระหว่างช่วงพักกลางวัน ของวันที่14 เวลา 12:15 น. นายทำอะไรอยู่?!"
"ผมไปห้องพักครู"คริส
"ผมกำลังคุยกับซิ่วหมินระหว่างทางเดินต่อตึก"ลู่ฮาน
"ผมอยู่กับลู่ฮาน..."ซิ่วหมิน
"ผมกำลังคุยกับรุ่นพี่แบคฮยอน"เทา
"ผมอยู่ในห้องสมุด"เลย์
"..."แต่พอไล่มาถึงเฉิน เขากลับนั่งนิ่ง สายตาที่มองไปด้านข้างอย่างพยายามหาเหตุผล
ก็ดูเสแสร้งเกินไป...
"ว่าไง!คิมจงแด..."
"ผม...กำลังดูดบุหรี่ในห้องน้ำชั้น5"เฉินตอบด้วยความกระอั่กกระอ่วนใจแบบสุดๆ
ตอบไปงี้มีหวัง...โดนทำโทษของโรงเรียนเล่นงานอีกสิครับ...
"งั้นนายก็เป็นคนเดียวสินะ ที่ไม่มีคนอื่นยืนยันที่อยู่ให้นายในขณะนั้น จงแด..."
"อ้อใช่ แล้วไงครับ?~"
"เฉินไม่ได้เป็นคนทำ!!!"
หมวดเฮนรี่หันไปมองอีกทางหนึ่งที่ตะโกนโพล่งขึ้นมาขัดจังหวะ
เลย์...
"นายรู้ได้ไง...อี้ชิง?"
Flashback
กลิ่นบุหรี่ที่ลอยโชยออกมาจากห้องน้ำที่ไม่ค่อยจะมีใครใช้ ทำให้เลย์กำลังเดินถือหนังสือที่เพิ่งยืมมาจากห้องสมุดที่อยู่ชั้น3ของตึก หยุดเดินแล้วเลี้ยวก้าวไปตรงประตูบานโทรมที่แง้มอยู่นิดๆ
เลย์ค่อยๆเปิดเข้าไป เขาเห็นแผ่นหลังบางที่หันหลังให้กระจกใส ตัวทั้งตัวที่นั่งไปบนขอบของอ่างล้างมือ ริมฝีปากที่พ่นควันสีหม่นออกมา
เมื่อคนในห้องน้ำรู้ตัวว่ามีคนอื่นเข้ามาจึงค่อยๆหันหน้ามามองคนที่ยืนอยู่หน้าประตู
"อ้าวไง..."คนๆนั้นเรียกชื่อคนที่บังเอิญมาเจอเขาสูบบุหรี่อย่างช้าๆ
"ฉันไม่ชอบให้นายดูดบุหรี่ นายก็รู้นะ...เฉิน"เลย์เดินส่ายหัวเข้ามาแล้วรีบคว้าบุหรี่จากมือของเฉิน
ฟ้าว~ปึก!
"..."เฉินเลิกคิ้วกวนเลย์ แล้วชูบุหรี่ขึ้นเหนือศีรษะ ทำให้เลย์เอื้อมไม่ถึง
"หยุดสูบมันเดี๋ยวนี้เลย!!!"เลย์พูดเสียงดังแล้วพยายามเอื้อมหยิบบุหรี่อีกครั้ง
เฉินไม่สนใจ เขายัดมวนบุหรี่ไว้ที่ปากอีกครั้ง แล้วสูบมันเข้าไปเต็มปอด
ก่อนที่จะจงใจพ่นควันออกมาใส่หน้าเลย์เต็มที่
"แค่กๆ!"เลย์ไอค่อกแค่กออกมาหลังสูดควันเข้าไปเต็มปอดแบบไม่ทันตั้งตัว
เฉินยิ้มชอบใจนิดหน่อย เมื่อเห็นท่าทางที่น่ารักนั่น ตอนสำลักควันที่พยายามเอามือปัดเป่าไอควันมัวๆออกจากหน้า เท้าก็ก้าวถอยหลัง
หมับ
"นี่เลย์...ทำไมนายถึงยังชอบคริสหล่ะ?"
"...เฉิน นายอย่ามานอกเรื่อง"
"ผมถามพี่อยู่นะครับ เลย์..."
เลย์ยืนนิ่งเมื่อเฉินมองมาที่เขาด้วยสีหน้าที่ไม่เคยแสดงออกมาก่อน สีหน้าที่ดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
ทั้งๆที่เสียใจ...แล้วทำไมยังจะมาถามอีก?
เมื่อเฉินสังเกตุว่าเลย์นิ่งไป จึงค่อยๆดึงแขนเลย์เบาๆ ฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้ตามแรงดึง ก่อนที่เฉินจะเลื่อนใบหน้าลงมาจ้องหน้าเลย์ในขณะที่เขายังคงนั่งอยู่บนขอบอ่างล้างหน้าแบบนั้น
หมับ!ฟู่...
"0_0!!!บุหรี่ของฉัน!เฮ้ย!!!"
"ฮะฮะ!บุหรี่นายไม่รอดแล้วหล่ะ!"คนหน้าหวานพูดอย่างอารมณ์ดีเมื่ออีกคนเผลอ เขาเลยหยิบบุหรี่ที่เฉินดูดอยู่จุ่มเข้าไปที่อ่างล้างมือที่เฉอะแฉะ ส่งผลให้มันดับได้โดยง่าย
เขาหันไปแลบลิ้นใส่เฉิน ที่นั่งอึ้งไว้อาลัยให้บุหรี่มวนสุดท้ายอย่างสะใจ ก่อนที่จะทำท่าหนีรุ่นน้องที่ค่อยๆส่งสายตาอาฆาตน้อยๆมาที่เขา
หมับ!
ปึก!
"พี่จะหนีความผิดหรอห้ะ?...."เฉินพูดเอาหน้าเข้ามาจ่อใกล้ๆ หลังจากที่กระโจนลงจากขอบอ่างล้างมือ แล้วดึงรุ่นพี่หน้าหวานกลับเข้ามา ก่อนที่จะดันตัวเลย์ให้แนบไปกับผนังห้องน้ำ
"อึ๋ย!เอาหน้าไปไกลๆนะ!ฉันแก่กว่าแล้วก็สูงกว่านายด้วย อย่าคิดว่าฉันไม่สู้นะ!!!"เลย์เริ่มขยับขยุกขยิก
"คิดว่าทำได้หรอครับ..."
"...!!!"
ริมฝีปากหยักที่กดทับลงไปที่ริมฝีปากสวยอย่างจงใจ ทำให้คนหน้าหวานตกใจแบบไม่ทันตั้งตัว ร่างบางพยายามพลั่กเฉินออก แต่ก็ไม่ได้ผลเท่าไร
"ผมแค่ทาบลงไปเองนะ..."
"...อื้อ"
แต่จูบครั้งที่สองมันกลับไม่เหมือนครั้งแรก ลิ้นที่ดันเข้ามาในโพรงปากหวาน พยายามไล้เลียรสชาติของอีกฝ่ายอย่างโหยหา แล้วดูดเม้มริมฝีปากอีกเบาๆ ทำเอาคนที่ถูกจูบถึงกลับเคลิ้มไปกับความแปลกใหม่ที่ถูกมอบให้ มือสากเริ่มไล้ไปตามเสื้อเชิ้ตสีขาวแล้วค่อยๆถกชายเสื้อของเลย์ขึ้น ก่อนที่จะลุกล้ำเข้าไปที่หน้าท้องขาวนิ่มนุ่ม
"อื้อ..."
ยิ่งได้ยินเสียงครางหวานๆยิ่งทำให้เฉินที่จะหยุดแล้ว เผลอตัวเข้าไปมากกว่าเก่า เขาเดินเข้าไปแนบตัวร่างบางให้สัมผัสกับร่างกายของเขามาขึ้น
เฉินผละจากริมฝีปากสวย ก่อนที่จะลงมาซุกไซ้ที่ต้นคอแทน
"ไม่เอาแล้ว"
เสียงที่สั่นเครือ ทำให้เฉินหยุดกึก เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองเลย์ที่ยืนนิ่ง ดวงตาที่สั่นระริกแสดงถึงความกลัว
"เลย์...เอ่อ..."
พลั่ก!
ตึก ตึก ตึก
"เลย์!เดี๊ยวสิ..."
เขาทำอะไรไม่ได้แล้ว แผ่นหลังนั่นวิ่งไกลเขาออกไปแล้ว
"โอ้ย!อยากชกแกให้ตายจริงๆเลย จงแด! แกทำอะไรลงไปวะ!!!"
"ก็ผมเป็นคนดีพอไงครับหมวด~ ผมจะไปทำได้ไงห้ะ?"
"ฉันถามเลย์ไม่ใช่นาย..."
เฉินแหกเคี้ยวใส่เฮนรี่เล็กน้อย!มันกล้าเมินเขาได้ไง!!
"ว่าไงเลย์?นายมีพยานให้เขาหรอไง?"
"ผม..."
"ไม่ต้องบอกหรอก!ฉันเอาตัวรอดได้!!!"เฉินตะโกนเสียงดังให้เลย์ได้ยิน
แต่นั่น...ทุกคนก็ได้ยินเหมือนกัน
"นายหมายความว่าไง?"เฮนรี่หันมาสนใจเฉินอีกครั้ง
"เอางี้ดีกว่านะ...ผู้หมวดฟังผมดีๆแล้วกัน..."เฉินพูดต่อ
"นายจะทำอะไร?” เลย์ปราม เมื่อไม่เข้าใจสิ่งที่เฉินกำลังจะทำ
แต่คริสกลับนั่งนิ่งทื่ออย่างไม่รู้จะทำยังไง
แค่มองตาเฉินที่จ้องเขานิ่ง ก็รู้ว่ามันกำลังจะทำอะไร…..
'เรื่องมันจะได้จบๆไปสักทีไงว้ะ...'
'มึงเลิกคิดบ้าๆนะไอ้เตี้ย'
'กูไม่อยากให้พวกมึงเดือดร้อนไงวะ'
'ห้าม!!!กูไม่ให้มึงทำ!!!'
'เฮ้อ...เพื่อเพื่อนแบบมึงไงว้ะไอ้คุณคริส'
'มึงห้ามทำแบบนั้นน้ะ!!!กูโกรธมึงแน่!!!มึงไม่เกี่ยวนะ!!!'
'มึงห้ามกูไม่ได้หรอก...'
"ว่าไงหล่ะ...จะนั่งนิ่งอีกนานไหม คุณจงแด?"
"โอเค ครับๆ~"
"..."
"อย่าให้เพื่อนผมเดือดร้อนกับเรื่องไร้สาระแบบนี้สักที..."
"..."
"เรื่องทั้งหมดหน่ะ...ผม..."
"..."
"ผมเป็นคนพลั่กเซฮุนตกลงไปเอง"
!!!
:) Shalunla
ความคิดเห็น