คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 9 : ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไร
Chapter 9 : ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไร
ติ้ดติ้ด ติ้ดติ้ด!
เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ดังขึ้นไม่นาน ก็ถูกเจ้าของกดหยุดเสียก่อน ร่างบางค่อยๆขยับตัวช้าๆเพื่อบิดขี้เกียจ
ไม่อยากจะพูดเลยว่าเจ้าของห้องอย่างซูโฮต้องมานอนกับพื้นแข็งๆ เพราะเซฮุนเอาแต่ใจจะครองเตียง(?)
เป็นผีแล้วยังไม่วาย...เบียดเบียนคนอื่น! ขืนใครมาเห็นคงจะบอกว่า...เขาเป็นบ้าหรือเปล่า เตียงก็ว่าง ยังจะนอนกับพื้น
เขาค่อยๆยันตัวนั่ง ก่อนที่จะลืมตาและหาวออกมา
พรืด
"อื้ม..."ผ้าห่มของซูโฮถูกใครสักคนดึงไป เสียงครางเบาๆแต่กลับรู้สึกว่ามันอยู่ใกล้ๆทำให้ซูโฮค่อยๆก้มลงไปมองต้นเสียง
(_ _zzz)คร่อกฟี้
อื้อหือ...มีกรน
ไอ้เด็กบ้าโอเซฮุน!!!
ไม่ให้ฉันนอนบนเตียงแล้วนายจะมานอนข้างฉันทำไมเนี๊ย!!!
ซูโฮไม่เข้าใจนิสัยเซฮุนเลยจริงๆ ทำแบบนั้นเพื่อ?...
ถึงแม้อยากจะบ่นอยากจะโวยวาย แต่พอเห็นว่าเป็นเซฮุนก็ทำไม่ลงจริงๆ เพราะความน่ารักก็เลยทำให้เขายกผลประโยชน์ให้คนนี้โดยเฉพาะ
ซูโฮค่อยๆดึงผ้าห่มที่ถูกแย่งไปคลุมร่างสูงที่นอนขดตัวงออย่างเบามือ หัวที่หนุนแขนตัวเองคงจะเริ่มรู้สึกชาไปนานแล้ว ซูโฮเลยหยิบหมอนมาหนุนให้หัวกลมๆแทน
ซูโฮก็หยุดมองหน้าคนที่พริ้มหลับอยู่อย่างห้ามไม่ได้ ใบหน้าได้รูปที่หลับตาพริ้ม ริมฝีปากนิดๆ
ดูดีทุกเวลาจริงๆ...ทั้งตอนตื่นตอนหลับ
"จะมองอีกนานไหม?หืม?"
"อ่ะ!เอ่อ>///<อะไร!"
"หน้าแดงหมดแล้ว"
"×///×"
"ยังนิ่งเนอะ..."
"อะไร!ฉันป่าวเถอะ!!!"ซูโฮโวยวายแล้วลุกหนีทันที ใครจะไปอยู่ต่อปากต่อคำกับเด็กบ้านั่นเล่า ขืนหลวมตัวเถียงยังไงก็แพ้เห็นๆ มีหวังไม่ได้แดงแค่หน้า แต่แดงไปทั้งตัวอีก(?)
หลังจากซูโฮเดินสะบัดก้นเข้าห้องน้ำไป แล้วเซฮุนก็ยังคงนั่งเมาขี้ตาอยู่ต่อสักพัก ท่าทางน่ารักนั่นทำให้เขายิ้มออกมา พลางจับหน้าของเขาที่รู้สึกร้อนๆหลังจากรู้ว่าคนตัวขาวแอบมองเขาตอนหลับ ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือปล่าว ทุกครั้งที่ซูโฮมองมาที่เขา ทั้งสายตาและรอยยิ้มที่ส่งมาให้เหมือนมันมีความนัยอะไรบางอย่างซ่อนไว้ แต่มันก็อบอุ่นมากเลยทีเดียว...
ครืดๆ!!!
เซฮุนสะดุ้งโหยงที่จู่ๆไอโฟนสีดำเครื่องเดิมดันสั่นขึ้นมาอย่างแรง อย่างกับแผ่นดินไหว(เว่อ!) เขาก้มหน้าลงไปมองเบอร์ที่โทรมา
'ผู้อำนวยการโอ'
"0_0!อัปป้า!"
"..."แต่ว่าก็คิดถึงอัปป้าเหมือนกันเน้อะ~
"ย๊าห์!!!ซูโฮ~ อัปป้าฉันโทรมา!นายรีบออกมารับเดี๋ยวนี้นะ!!!"
"ซ่า ซ่า..."
แต่ฟังดูเหมือนคนในห้องน้ำจะไม่รู้สึกตัวไม่ได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกข้างหน้าห้องน้ำเลย
"ย๊าห!!!ซูโฮ!"
"..."
"ย๊าห์!!!นายโอโม่!"
"..."
"ย๊าห์!!!ประธานนักเรียน!"
"...กึก"
"ย๊าห์!!!ย๊าห์!!!ย๊าห์!!!"
"ย๊าห์อะไรของนายไม่ทราบ...- -*"ซูโฮตะโกนออกมาเมื่อได้ยินและรับรู้ถึงเสียงกระทืบพื้น
"เตี้ย!รีบออกมารับโทรศัพท์เลย!"
ปัง!
"นายว่าไงนะ!!!- -*ว่าฉันเตี้ยหรอ!?"
"ใช่!จะทำไ..."
เสียงห้าวหายไปในลำคอทันที เมื่อคนที่เขาเรียกให้ออกมากระชากประตูออกมาเมื่อโดนหลอกด่า
แต่นั่นไม่ใช่เหตุผล...
ผิวขาวผ่องที่เปลือยท่อนบน โดยที่ท่อนล่างแค่โพกผ้าขนหนูสีขาวเอาไว้ ร่างผอมเพรียวแต่ก็มีกล้ามเนื้อนิดๆบริเวณแขนและหน้าท้อง ทำเอาคนที่เห็นมันเลือดกำเดาไหลได้ง่ายๆเลยทีเดียว
แต่ดูท่าคนตัวเล็กจะไม่รู้ตัว เขายืนเท้าเอวบางๆด้วยท่าทางโมโหๆ ใบหน้าที่แดงกล่ำเพราะความโกรธนั่นยิ่งทำให้น่าปล้ำ(?)เข้าไปอีก
เซฮุนกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนที่จะรีบหันขวับหนีทันที
'อร๊าย~ เซฮุนอยากเป็นเมะโดยทันที!'
'เฮ้ย!บ้าแล้ว อย่างเราต้องรุกเว้ย!'
'อ้ากส์!แกคิดไรของแกวะ!!!'
"ย๊าห์!ไม่ต้องหันหน้าหนีความผิดเลย"
หมับ!
"อ้ากส์!"
"นี่นะ!สำหรับแย่งที่นอนฉันแล้วไม่นอน..."
อื้อหืม!อยู่ๆก็มาบิดหูของเซฮุนแบบนี้ได้ไง~
"นี่!สำหรับคำว่าเตี้ยที่นายเรียกเมื่อกี้..."
ปึด!
"อ้ากส์!"
และไม่ลืมที่จะแอบบิดเข้าที่ท้องของเซฮุนไม่แรงมากเท่าไร(?) อดมานานแล้ว~ แบบนี้ต้องเอาคืนซะให้เข็ด!
"ย๊าห์~ ปะ...ไปรับสายอัปป้าฉันก่อน!"
ปึด!
"โอ้ย!"
และซูโฮก็ไม่ลืมที่จะแอบบิดหูเซฮุนก่อนที่จะเดินไปรับโทรศัพท์
ผู้อำนวยการโอวางสายไปแล้ว เขาจึงรีบโทรกลับไปทันที ไม่อึดใจคนปลายสายก็รับ
"ยอโบเซโยครับ ผู้อำนายการโอ..."
"อื้ม ซูโฮมีธุระที่ไหนไหมลูก?"
ปลายสายถามมา วันนี้วันหยุด ตัวเขาเองก็ไม่ได้มีธุระอะไรสำคัญมากนัก แต่เรื่องไอโฟนของเซฮุนก็ยังไม่ไปถึงไหนเลย...
"ครับ วันนี้ผมไม่มีธุระอะไรสำคัญหรอกครับ..."
"ดีเลย งั้นเดี๋ยวซูโฮเข้าโรงพยาบาลไปดูแลเซฮุนหน่อยสิ"
"หืม?แล้วเพื่อนๆเขาหล่ะครับ?"
"วันนี้ตำรวจจะสอบปากคำพวกนั้นอีกรอบหน่ะสิ ผ.อ.เลยต้องมาดูแลพวกนั้น"
"...งั้นก็ได้ครับ เดี๋ยวผมเข้าไปดูให้ แล้วอยู่ห้องไหน โรงพยาบาลอะไรครับ"
ติ้ด...
ซูโฮตัดสาย ก่อนที่จะโยนโทนศัพท์ไปบนเตียง แล้วหันหน้ากลับมาจะเข้าห้องน้ำ แต่เซฮุนกลับยืนนิ่งขวางทาง ซูโฮเลยเท้าเอวอีกรอบ
"นี่!หลบหน่อยได้ไหมเนี่ย!"
"..."
"ยัง!ยังไม่หลบอีก..."
ปึก!
หมับ!
"0_0"ซูโฮอุตส่าแกล้งชนให้คนตัวสูงหลบออกจากข้างหน้า แต่กลายเป็นว่าซูโฮกลับถูกเซฮุนคว้าตัวจากข้างหลัง แล้วเอาแขนข้างหนึ่งเกี่ยวต้นคอไว้หลวมๆ ส่วนอีกข้างก็เกี่ยวที่เอวไว้ ศีรษะที่ซบลงมาที่บ่า และลมหายใจที่รดต้นคอ ทำให้ซูโฮร้อนวูบวาบไปทั้งตัว
"ทะ...ทำอะไรเนี่ย เซฮุน..."
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมฉันทำอะไรแบบนี้..."
"..."
"แต่แค่อยู่นิ่งๆสักพัก ให้ฉันกอดแบบนี้ ได้ไหม...?"
"...อะอื้ม"
ซูโฮเดินเปิดประตูเข้ามาในห้องผู้ป่วยอย่างเบามือ ภาพแรกที่เขาเห็นคือคนป่วยที่นอนเหยียดยาวไม่ไหวติงใดใด จากนั้นก็เป็นแจกันดอกไม้ที่แทบเหี่ยวเฉาร่วงโรยไปหมดแล้ว เขาเดินเข้ามาภายในห้องแล้ววางแลปทอปและของสัมภาระไว้ที่โต๊ะเล็กๆก่อนที่จะเดินเข้าไปหมายจะเปลี่ยนดอกไม้ในแจกัน
"อื้อ~"เสียงครางเบาๆทำให้ซูโฮหยุดชะงัก แล้วมองไปยังต้นเสียง...
ตัวเล็กๆที่นอนขดกับโซฟาหันหน้าเข้าหาผนังด้วยท่าทางจะตกแหล่ไม่ตกแหล่ ท่าทางที่ดูไม่สบายตัว แต่ก็ยังจะฝืนนอนเพื่ออยู่เป็นเพื่อนๆกับ'เพื่อนของตัวเอง'
แค่มองจากด้านหลังซูโฮก็รู้แล้ว
...ซิ่วหมิน
เมื่อคิดว่าเป็นอย่างนั้นซูโฮจึงเดินเข้าไปหา ก่อนที่จะจับคนตัวกลมๆให้นอนในท่าที่สบายขึ้น
"ดีจังเลยเนอะ... อย่างน้อยเพื่อนนายก็ไม่ทิ้งนายนะเซฮุน"ซูโฮพูดขึ้นลอยๆ
ใช่แล้ว!วันนี้ตลอดวันเซฮุนจะไม่ตัวติดกับเขาแล้ว เพราะเซฮุนรับไม่ได้จริงๆที่จะเห็นตัวเองในสภาพแบบนี้ เลยแยกตัวออกจากซูโฮ แล้วอีกอย่างก็คงไม่อยากเสี่ยงเจอหน้าใครหลายๆคนที่ทำให้ต้องรู้สึกเจ็บ
"ถึงแม้ว่าพวกเขากำลังทำอะไรก็ตาม แต่คนๆนี้ก็ยังมีความรู้สึกว่าไม่ควรทำกับนายแบบนั้น"
"..."
"ถ้านายมาเห็นก็คงจะดีสินะ..."
ซูโฮเดินกลับไปปลดดอกไม้ในแจกันออกก่อนที่จะเอาดอกไม้ที่เพิ่งซื้อมาใส่เข้าไปแทน เขาค่อยๆก้มเก็บของเยี่ยมที่วางทับกันอยู่ให้เป็นระเบียบ แล้วเข้าไปล้างมือในห้องน้ำ
แอ๊ด~
ลู่ฮานค่อยๆเปิดประตูเข้ามาในห้องคนป่วยด้วยเสียงที่เบาที่สุด เพราะเขาไม่อยากรบกวนทั้งคนป่วยกับคนที่เฝ้าคนป่วยมาทั้งคืน เขาหิ้วของมาเต็มไม้เต็มมือ ทั้งกระเช้าดอกไม้ที่ซื้อมาใหม่ทั้งการ์ดอวยพรที่รับฝากของเพื่อนๆมาให้โอเซฮุนจะได้หายเร็วๆแล้วฟื้นมาสักที
แต่เสียงในห้องน้ำทำให้เขาสงสัย?
วันนี้พวกตำรวจเรียกสอบสวนพวกเขาอีกรอบไม่ใช่หรอ?แล้วใครยังไม่ไปอีก?...
นี่เขามาตามซิ่วหมินหรอกถึงปล่อยเวลาเลทแบบนี้...
แล้วใคร?
"เฮ้~ใครในห้องน้ำหน่ะ?"
"..."
"เฉิน?คริส?เทา?เลย์?หรอ..."
แอ๊ด...
"ฉันซูโฮเอง..."ซูโฮเปิดประตูออกมาแล้วยิ้มแห้งๆให้ลู่ฮานที่ยืนทำท่าน่ารักอยู่
"อ้ะ!!!นาย!"
"อืม..."
"นายมันคนนอก!!!เข้ามาทำไรในนี้ไม่ทราบ!!!ออกไปนะ!"ลู่ฮานโวยวายเสียงดังแล้วชี้ไม้ชี้มือสะเปะสะปะไปที่ซูโฮที่ยืนทำหน้าสวย(?)อยู่
"เอ่อ...อ๋อ ผ.อ.ให้ฉันมาดูเซฮุน เพราะพวกนายต้องไปให้ปากคำเพิ่มไง"และก็ยังคงส่งยิ้มสวยๆตอบกลับลู่ฮาน
'อึ๋ย!อย่ามาส่งยิ้มสวยๆแบบนั้นกับฉันนะ!ฉันต้องสวยสุดสิ!(?)'เอ๋..?
"อย่ามาโกหก!นายไม่รู้จักเซฮุน!นายควรจะออกไป!!!อย่ามายุ่งนะ!"
"ก็ดีกว่าคนรู้จักแล้วทำอะไรกันข้างหลังนะ..."
"..."
ลู่ฮานอึ้งทันทีเมื่อเจอคำพูดของซูโฮที่เรียบๆดูไม่มีความนัยอะไร แต่...มันตกใจจนจุก อย่าบอกนะ...หมอนี่...
ลู่ฮานมองหน้าซูโฮนิ่งในขณะที่กำมือแน่น
"มีเรื่องไรทะเลาะกันแต่เช้าอ่า..."ซิ่วหมินที่เดินงัวเงียไม่รู้เรื่องเข้ามาถามด้วยน้ำเสียงที่แทบฟังไม่ออก เขาขยี้ตาสองสามครั้งแล้วมองคนตรงหน้าให้ชัดๆ
"รุ่นพี่ซูโฮ!!!ลู่ฮาน!!!"ซิ่วหมินอุทานอย่างตกใจที่คนหน้าสวยสองคนยืนมองหน้ากันอย่างกับเคยเป็นคู่แค้นกันมาแต่ชาติปางก่อน(เว่อไป-.,-)
"..."
"ทะเลาะอะไรกันหรอฮะ!!!ลู่ฮาน!นายไปหาเรื่องรุ่นพี่ใช่ไหม?!มานี่เลย!ไหนบอกวันนี้ ต้องไปให้ปากคำไง!ไปได้แล้ว!!!"
"ซิ่วหมิน!!!"
"โอ้ะ!งั้นลาหล่ะครับรุ่นพี่!ฝากดูแลเซฮุนด้วยนะฮะ!!!"
ซิ่วหมินพูดเองเออเองทั้งหมดแล้วรีบลากลู่ฮานออกจากห้องทันที
อั้ยช์!!!ดีนะเนี่ยตื่นมาทัน
ลู่ฮานเคยบอกว่าเขาไม่ชอบหน้าซูโฮมากๆเลย แทบไม่อยากจะเจอเลยด้วยซ้ำ ทั้งท่าทางหน้าตาอะไรๆก็ดูขัดหูขัดตาไปหมด
ซิ่วหมินเลยกลัวว่าจะเกิดสงครามกันเสียก่อนเลยต้องรีบตัดบทลากลู่ฮานออกมาทันที
ปึก!
"ปล่อยนะ!ซิ่วหมิน!!!"
"ลู่ฮานนา...นายไม่ควรไปชวนรุ่นพี่เขาทะเลาะนะ!"
"อะไร!นายเห็นไอ้หน้าสวยนั่นเป็นคนดีกว่าฉันหรือไง!?"
"รุ่นพี่เขาไม่เคยหาเรื่องทะเลาะกับใครนะ!อีกอย่างนายใจร้อนจะตาย!"
"ซิ่วหมิน!!!"
"อ๋า!อย่าเพิ่งดิ้นสิ!ว้ากส์!ฉันอยากล้างหน้า!!!ลืมสนิทเลย!"
"พอเลยซิ่วหมิน!"
"ห๊า?"
"นายไม่เคยฟังฉันเลย!"
"..."ซิ่วหมินเริ่มหยุดเดินแล้วหันมาหาลู่ฮานที่เริ่มเปลี่ยนน้ำเสียงเปลี่ยนสีหน้าแล้วสะบัดมือออก
"ฉันมันคงเป็นคนที่ผิดตลอดใช่ไหม!?"
"คือ..."
"นายไม่เคยจะเข้าข้างฉันเลย!ไม่เคยที่จะยืนอยู่ข้างฉัน!"
"..."
"คนอื่นสำคัญกว่าฉันตลอด!"
"..."
"จนบางทีฉันคิดจะไปรักเซฮุนจริงๆซะเลย!"
"...ลู่"
"นายรู้ไหมว่าฉันเหนื่อยแค่ไหน?ที่ต้องวิ่งตามนาย ที่ต้องเดินเข้าหานาย!"
"..."
"นายเคยรู้บ้างไหม?"
"..."
"..."
"ลู่ฮาน...ฉัน"
"นายคงไม่ได้ยินคำที่ไอ้ประธานั่นพูดสินะ..."
"..."
"เขาพูดอย่างกับรู้เรื่องของเรา เรื่องของลู่ฮาน ซิ่วหมิน กับเซฮุน..."
"..."
"พอเถอะ ซิ่วหมิน...ฉันเหนื่อยจนล้าแล้ว"
"เฮ้อ...นี่เซฮุน"
"..."
"นายรู้ไหม?ที่ฉันพูดแบบนั้นหน่ะ..."
"..."
"ฉันแค่อยากจะปกป้องนายนะ..."
"..."
"แต่นายรู้หรือเปล่า?...เมื่อวานตอนเย็นหน่ะ..."
"..."
"ฉันบังเอิญไปเห็น'พวกเขา'คุยกันเรื่องของนาย..."
"..."
"มันทำให้ฉันรู้ว่า'ใคร'เป็นคนพลั่กนายลงไป...แบบนี้"
"..."
"แต่บางทีตัวนายจริงๆคงไม่อยากจะรับรู้สักเท่าไร มันต้องเจ็บปวดแน่"
"..."
"ถ้าพวกเขาเป็นคนใกล้ตัวนายขนาดนี้..."
ซูโฮยังคงพูดคนเดียวในขณะที่มองลงไปยังร่างที่ยังไม่ได้สติอยู่เขาใช้มือเรียวๆลูบใบหน้าและผมของเซฮุนเบาๆ
นี่เขาควรจะเล่า'เรื่องนั้น'ให้โอเซฮุนคนนั้นฟังหรือเปล่านะ..?
ความคิดเห็น