คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : รักกัน...เชื่อใจกัน
Chaper 1 : รักกัน...เชื่อใจกัน
ครืดๆ....
โทรศัพท์ใต้โต๊ะที่สั่นเอาเป็นเอาตาย ทำผมตกใจตื่นออกจากฝันอันแสนหวาน!ใครโทรมาวะ?! ผมโงหัวขึ้นมาจากหนังสือที่แบไว้ผิดหน้า(?) แต่พอเห็นหน้าจอที่ขึ้นชื่อ "ลู่ฮานฮยอง<3" ผมก็ไม่คิดจะโมโหใส่ทันที แต่ว่าระหว่างที่จะรับสาย ผมดันไปเห็นอาจารย์หน้าห้องทำหน้าตาบึ้งตึงใส่น่ะสิ....-_-!
โอเซฮุนคนนี้ไม่น่าหลับเลย!
"โอเซฮุน!ไปล้างหน้าในห้องน้ำแล้วกลับมายืนคาบไม้บรรทัดหน้าห้อง!!!"
อ้ากส์!นั่นมันเสียงสวรรค์จากนรกเบื้องล่างชัดๆ!!!!(เอ๊ะ!?)
แต่ช่างเถอะ ผมรีบเอาไอโฟนยัดใส่กระเป๋าก่อนที่จะเดินก้มหัวออกไป
"5นาที ถ้ายังไม่กลับมา20คะแนนนาย หายแน่!!!"
"ครับ..."
ผมหันไปเหลือบมองไอเพื่อน2คนที่นั่งทำหน้าสะลึมสะลือ โถ่!2มาตราฐานชัดๆเลย!!! อะไรกันแค่...
ซิ่วหมิน ลูกเจ้าของโรงแรมดังที่สุดในโซล...
จื่อเทา ลูกเจ้าของโรงเรียนศิลปะป้องกันตัวที่ดังเป็นอันดับต้นๆ
แหม...มันไม่ยุติธรรมเลยสักนิด!กับผม
ผมก็แค่โอเซฮุน นักเรียนชั้นปีที่2 นิสัยเกเรไปวันๆ การบ้านการโรงเรียนไม่สนใจ โวยวายวู่วามเป็นที่1 พ่อแม่ผมก็แค่เป็นคนตั้งโรงเรียนนี้มาก็แค่นั้นเอง!!!(แน่ในเรอะว่าเอง?!) แต่ไหงพ่อผมกลับสั่งให้ครูรังแกผมแบบนี้~ อะไรกัน!!!ป๊ะป๋าใจร้าย!
ผมเดินงัวเงียออกมาจากห้องแล้วรีบตรงไปยังห้องน้ำทันที หลังจากล้างหน้าล้างตา ผมก็นึกได้กับสิ่งที่ลืมไป!!!
อ้ากส์!ทำไมผมลืม "พี่ลู่ฮาน" ได้นะ!? พี่เขาต้องงอนแล้วแน่ๆเลย!!!
ผมรีบล้วงเอาไอโฟนออกมาส่องทันที!
20มิสคอล!!!
โอเซฮุนคนนี้อยากตาย!ผมรีบโทรกลับไปทันที แต่กลับไม่ได้เสียงตอบรับจากปลายสาย พี่ลู่ฮานปิดเครื่องไส่เซฮุนคนนี้ได้ไง~แต่ผมก็ได้แต่คร่ำครวญไปเท่านั้น
"ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ยุ่งน่ะ!!!"
"..."
"เลิกตามฉันด้วยสภาพน่ากลัวแบบนั้นสักที!"
"..."
แต่ขณะที่ผมกำลังหัวเสียคิดว่าทำไงจะง้อพี่ลู่ฮาน กลับมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาผม เขาย้อมผมสีแดง ผิวขาวมาก(ของมากที่สุด) หน้าตาน่ารัก ริมฝีปากแดงระเรื่อ อ่า...น่ารัก!!!แต่ขอโทษนะ!ไม่มีใครสวยเท่าพี่ลู่ฮานแฟนผมหรอก คึคึ=///=พูดเองเขินเอง
แต่กริยาท่าทางเขาทำเอาผมไม่อยากเฉียดเข้าใกล้น่ะสิ!
เดินมาคนเดียว แต่กลับพูดกลับใครก็ไม่รู้
หรือไม่
ก็พูดคนเดียว...อย่างกับคนสติไม่ค่อยเต็ม ไม่ก็คนบ้า...
เขาเงยหน้าขึ้นมามองผม ด้วยสีหน้าตกใจสุดๆ บรึ๋ย!อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะโว้ย!!!
"มองอะไร!???"ผมถามไปอย่างนั้นเมื่อเขาจ้องหน้าผมนานเกินไป
"เปล่า..."เขาตอบมาแค่นั้นแล้วเดินชนผมเข้าไปในห้องน้ำ ผมสังเกตนะ เขาเดินเว้นช่องว่างด้านซ้ายตลอดเวลา แถมยังเหลือบมองด้านซ้ายนั่นราวกับมีใครสักคนอยู่หล่ะ....
อึ๊ย!บ้าแน่ๆเลย!
ไม่เอาล้ะ!ผมไปยืนคาบไม้บรรทัดดีกว่า...
=_/=!!!
เวลาช่างผ่านไปช้าแท้~ ผมต้องทนยืนคาบไม้บรรทัดติ้งต๊องนี่มากว่า30นาที แล้วไหนโทรศัพท์ที่สั่นที่กระเป๋ากางเกงนี่อีก พี่ลู่ฮานอย่าโกรธผมนะ~ผมไม่มีปัญญารับจริงๆ~
พักกลางวัน
ผมกดมือถือรัวโทรออกไปหาพี่ลู่ฮานอย่างรัวๆ แต่เขากลับไม่รับ อ้ากส์!ผมจะอกแตกตาย!!!
"แกไม่กินข้าวหรือไงฮะ ไอฮุน!?"ซิ่วหมินบ่นอุบอิบ แล้วเอาเท้าเขี่ยก้นผมที่นั่งกดไอโฟนอย่างไม่ลดละ
"โหย!!!คาบไม้บรรทัดเมื่อยปากจะตาย กินลงยังไงเพื่อน!"ผมตอบไปอย่างกวนโอย แล้วจับปากตัวเองเบาๆโอ้ยอยากตาย!
ซิ่วหมินแค่เบ้ปาก ยังไงๆเขาก็ชินแล้วหล่ะครับที่มีเพื่อนดีๆเยี่ยงผมน่ะ ฮ่าฮา~
"นี่!ฉันว่าแกไปซื้อข้าวกินได้แล้วไป!เลิกกวนเบื้องล่างซิ่วหมิน ไม่งั้นฉันจะส่งแกไปจมแทบเท้าฉันเนี่ยแหล่ะ..."
"อึก..."
สะอึกเลยครับ!จื่อเทาที่ซื้อข้าวเสร็จแล้วและยังมาได้ยินประโยคกวนๆนั่นก็ขู่ผมซะเลย
จริงๆถึงแม้เราจะเป็นเพื่อนกันแต่ถ้าเรียงลำดับจากวันเกิด ซิ่วหมินเป็นพี่จื่อเทา และจื่อเทาเป็นพี่ผม ก็ไม่แปลกอะไรที่พี่จะสอนน้องให้เคารพพี่ใหญ่ แต่เพราะพี่ใหญ่ใจกว้างไม่คิดมากเกินไป ผมเลยเผลอทำตัวเสมอเท่ากันอยู่บ่อยๆ
ผมมองเหลือกๆ(เฝ้ายานแม่หรอฮุน?) แล้วลุกขึ้น
โครม!
"ซูโฮ!เป็นอะไรหรือปล่าว?"
เสียงโครมครามนั่นทำเอาทุกคนในโรงอาหารหันไปมองกันตาเดียว
โอ๊ะ!ผู้ชายผมสีแดงสติไม่เต็มคนนั้น!
เขาล่วงไปกองกับพื้น โดยมีเพื่อนผู้ชายหน้าตาคล้ายลูกหมาอีกคนหนึ่งช่วยดึงตัวขึ้นมา ส่วนอีก3คนที่นั่งโต๊ะเดียวกันก็ช่วยกันเก็บของที่ตกกระจายไปกับพื้น
"ฉันไม่เป็นอะไรหรอก...แบคฮยอน"ผู้ชายหน้าตาคล้ายลูกหมาเปนั่นคงชื่อแบคฮยอนสินะ...ส่วนคนบ้าที่ผมเจอนั่นคงจะชื่อซูโฮ...
เขาลุกขึ้นมาแล้วขอตัวเดินออกมาจากกลุ่ม ผมยังคงมองตามเขาอยู่
"ไม่ช่วยแล้วทำร้ายกันแบบนี้ ก็อย่าได้ไปผุดไปเกิดเลย..."
0_0!เขาพูดคนเดียวอีกแล้ว!!!และผมแน่ใจว่าคนแถวๆนี้ก็คงจะได้ยินแน่ๆ
ตะ..แต่เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะ...อย่าไปผุดไปเกิด อึ๊ย!ขนลุกหว่ะ!บ้าแล้วยังพูดเรื่องผีๆสางๆ โอย!โอเซฮุนจะไม่เฉียดใกล้เลย!
"พี่เขาชื่อซูโฮ...เห็นได้ยินมาว่าพี่เขาชอบเจอเรื่องแปลกๆบ่อยๆ"จื่อเทาเริ่มบทสนทนา หลังจากที่ผมพลั้งปากถามไปถึงคนที่ชื่อซูโฮไรนั่น
นี่ผมไม่น่า...ปากเร็วเลย!
"พี่เขาอยู่ปี3 ห้องเอ เรียนเก่งมาก แล้วก็น่ารักมากอ้ะ~"
รู้สึกยังหล่ะครบว่าพี่ใหญ่สุดมีความคิดติ้งต๊องขนาดไหน ผมไม่ได้อยากรู้ประวัติส่วนตัวเขาสักหน่อย!!!
"ซิ่วหมินฮยองอย่านอกเรื่องสิ..."ผมพูดแล้วทำท่ากวนๆ
"เอางี้ๆฉันสรุปให้เอง"จื่อเทาพูดตัด
"ได้ยินมาว่า พี่ซูโฮน่ะเห็นวิญญาณได้ แถมวิญญาณพวกนั้นยังชอบมาขอความช่วยเหลือ พอไม่ช่วยก็ทำร้ายน่ะ..."
"อ๋อ...."
ที่แท้ก็เป็นงี้ ...
แต่!
ใครเชื่อก็บ้าแล้ว ใครจะไปเชื่อเรื่องไร้สาระแบบนั้นว้ะ?
ผมส่ายหัวเบาๆ
"ไม่เชื่อหรอ...?"ซิ่วหมินถามแล้วทำท่าน่ารัก ฉันเพื่อนแกยังใจสั่นเลยนะโว้ย!
ผมไม่ได้ตอบ แต่อยู่ดีๆผมก็รู้สึกว่าโทรศัพท์สั่น เลยกดรับทันที แน่หล่ะ!ต้องเป็นพี่ลู่ฮาน~
"เซฮุน!ทำไมนายรับช้าที่สุดเลย!???"
"ผมขอโทษฮะฮยอง~ อย่างอนนะ"
"โอเค...ฉันไม่งอนก็ได้ แต่ว่ามาหาฉันที่ดาดฟ้าตึก3หน่อยสิ"
"...เอ?ที่มี3ชั้นหน่ะหรอฮะ?"
"อื้ม~"
"ก็ได้ฮะ~"
ติ้ด...
วันนี้มาแปลกนะพี่ลู่ฮานไม่โกรธผมด้วย!อารมณ์ดี~
ผมบอกจื่อเทาและซิ่วหมินว่าจะไปหาลู่ฮาน แล้วก็ขอตัวออกมา
แต่พอมาถึงที่...กลับไม่พบใครเลย
"ลู่ฮานฮยอง~"
"..."
"เซฮุนนามาแล้ว~"
"..."
ผมเริ่มแปลกใจ ไหนบอกให้มาหาแล้วพี่เขาหายไปไหน?
"ลู่ฮานฮยอ...เฮ้ย!"
พลั่ก!!
ฟุบ!!!
สิ่งสุดท้ายที่ผมเห็นกลับเป็นท้องฟ้าสีครึ้มราวกับว่าฝนจะต้องกระหน่ำตกหนักลงมา...
"ไหนว่าจะไม่ให้ถึงตายไง!!!?ทำแบบนี้เท่ากับนายฆ่าคนเลยนะ!!!"ชายปริศนาคนแรกพูดตะคอก หลังจากที่พวกเขาร่วมกันทำบางอย่างลงไป..
"ฉะ...ฉันไม่ได้อยากให้มันตายสักหน่อย!อาจจะไม่ตายก็ได้..."ชายปริศนาที่คิดแผนนั้นพูดอย่างสั่นเครือ
"อย่างนี้คิดว่าจะรอดหรือไง!!!"
"แค่นายไม่ปริปากบอกใคร ก็ไม่มีใครรู้หรอก"
"..."
"เราไม่ได้ตั้งใจให้เขาตาย!"
"กรี๊ด!!!"
เสียงเอะอะทำเอาคนบริเวณรอบๆนั้นรีบแห่เข้ามามุงที่เกิดเหตุ รวมทั้งซูโฮ แบคฮยอน ชาลยอล จงอิน คยองซู ที่นั่งอยู่ในโรงอาหารด้วย
ซูโฮพยายามเบียดตัวเข้าไปเพื่อจะได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จริงๆเขาไม่ใช่คนอยากรู้อยากเห็นหรอก แต่ผีตัวนั้นต่างหากที่กระซิบบอกเขาว่า'จะมีคนตายๆ'จนเขารำคาญ เลยต้องทำแบบนี้
แต่พอเข้าไปในสุด ภาพที่เขาเห็นยิ่งทำให้เขาแทบจะใจหาย
เขาจำได้...นี่คือ โอเซฮุน นักเรียนชั้นปี2 เหมือนกับใจของเขาแทบจะหยุดเต้นเมื่อเห็นเซฮุน
เขารีบตั้งสติเพราะมันเป็นเรื่องปกติที่เขาจะเห็นภาพเลือดนองแบบนี้ เขาเข้าไปใช้มือจับชีพจรซึ่งเต้นอยู่อ่อนๆ แต่เลือดที่ไหลออกมาจากศีรษะและปาก
จะเสียเลือดมากแล้วค่อยตาย...
แต่ก็ยังมีทางรอด!ซูโฮกดโทรศัพท์หาโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดทันที เขาก็ไม่อยากให้รุ่นน้องคนนี้เป็นอะไรเช่นกัน
"หลบๆ ให้ครูใหญ่เข้าไป!"เสียงตะโกนดังขึ้นพร้อมกับเหล่าคุณครูที่แห่เข้ามา
"เขาเป็นอย่างไงบ้าง ซูโฮ?"
"เสียเลือดมาก ตกลงมาจากชั้น3 ถ้ารถพยาบาลมาทันก็มีสิทธิ์รอด แต่อาจไม่ฟื้น..."
"ทำดีมากประธานนักเรียน เดี๋ยวที่เหลือครูจัดการเอง..."
ซูโฮถูกกันตัวออกมาจากเด็กผู้ชายคนนั้น แล้วพาไปล้างเลือกออกจากตัว
ชานยอล แบคฮยอน คยองซูและจงอิน รีบเดินมาหาซูโฮที่เพิ่งออกมาจากห้องพยาบาลด้วยความเป็นห่วง
"มีรถพยาบาลมารับเด็กคนนั้นไปแล้วแหล่ะ..."แบคฮยอนพูด
"นายเลิกทำหน้าอยากร้องไห้สักทีเถอะ"จงอินพูดแล้วตบบ่าซูโฮเบาๆ
"ทีนี้ก็เป็นเรื่องของโชคแล้วหล่ะ..."คยองซูพูด แล้วเข้าไปกอดซูโฮไว้
คยองซูเท่านั้นที่รู้ว่าซูโฮแอบชอบเด็กคนนั้น
ซูโฮไม่ได้แสดงอะไรออกมา แต่ก็เหลือบไปเห็นผีตนนั้นที่ยังลอยอยู่ใกล้ๆ
'ถ้ารอด...เขาจะต้องมาหานายแน่
ดังนั้นฉันจะหายไปดีกว่า...ฮึฮึ'
ความคิดเห็น