{ sehun x luhan } .ผู้จัดการของผม

ลำดับตอนที่ #1 : [ SEHUN x LUHAN ] INTRODUCTION

INTRODUCTION





            ผมหลับตา . .

ผมกำลังนอนคิดว่าต่อไปผมจะเอายังไงกับชีวิต มันคงดูตลกไปหน่อยสำหรับเด็กที่เพิ่งจะขึ้นป.5อย่างผม แต่เชื่อผมเหอะว่าผมน่ะผ่านอะไรมามาก มากพอที่จะทำให้ผมมีหัวคิดมากกว่าเด็กอายุรุ่นราวคราวเดียวกันแน่ๆ

            และสิ่งที่ผมกำลังคิด . . มันจะเปลี่ยนชีวิตของผม เปลี่ยนจากหลังเท้าเป็นหน้ามือเลยทีเดียว

            “โอเซฮุน . . นายจะเอายังไงกันแน่ ฉันตามตื๊อนายมาหลายวันแล้วนะ” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งตัวอวบแถมยังมีหนวดดกเฟิ้มถามผมเป็นครั้งที่สิบเจ็ดดังขึ้นในหัวผม เขาตามตื๊อผมตั้งแต่ผมออกจากบ้านยันกลับมาจากบ้าน และเพราะเขาตื๊อผมมากนี่แหละ ผมจึงกลายเป็นสนิทกับเขาเฉยเลย

            “ไม่เอา ผมบอกพี่แล้วไง ว่าผมไม่สนเรื่องบ้าอะไรนั่น”

            “ฉันสามารถทำให้นายดังได้นะ นายไม่อยากดังเหรอ” แจซอกฮยอง เมเนเจอร์จากค่ายผลิตละครชื่อดังเริ่มเอาสิ่งยั่วยวนใจมาล่อ เขาเหลือบมองไปที่กระเป๋าเป้ของผมที่มีตุ๊กตาหุ่นยนต์กันดั้มรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นยื่นหัวออกมา “นายจะมีตังค์ซื้อหุ่นยนต์ตัวเท่าบ้านเลย ถ้านายมาเป็นดาราที่ฉันดูแล”

            ตามประสาเด็กที่จะต้องมีการลังเล . . เพราะพี่แจซอกเขารู้ดีว่าเด็กต้องการอะไร

            “ถ้าผมดัง . . ผม . .” อันที่จริงเรื่องมีเงินซื้อหุ่นยนต์มันเป็นประเด็นรองที่ผมให้ความสำคัญ . . ประเด็นหลักที่ผมให้ความสำคัญมากกว่าก็คือ . . “ถ้าผมดัง แม่จะหันมาสนใจผมมากขึ้นมั้ย”

            พี่แจซอกทำหน้างง ถึงแม้จะเริ่มเรียกผมคุยกับผมซะจนกลายเป็นเรื่องเคยชิน แต่เขาคงไม่รู้เรื่องที่ตื้นหลังหนาบางเกี่ยวกับตัวผมแน่ๆ “เอ่อ . . ฉันว่า . .”

            “ผมขอเวลาคิดสองวัน” ผมบอกพี่เขาไปแบบนั้น “ถ้าผมตอบตกลง วันที่สามตอนเช้า พี่ก็มารับผมที่หน้าบ้านได้เลย”

            “ถ้านายตอบตกลง . . นายจะไม่เสียใจ!” พี่แจซอกพูดทิ้งท้าย ก่อนที่จะตบบ่าผมแปะๆแล้วเดินจากไป อันที่จริงก่อนหน้านั้นพี่เขาแทบจะกระโดดเหยงๆเลยทีเดียว

            และตอนนี้ก็เป็นวันที่สองเข้าให้แล้ว ผมยังไม่รู้เลยว่าผมควรจะเอายังไงกับชีวิตดี การเป็นดารานักแสดงมันเหมาะกับผมจริงๆน่ะเหรอ ผมมันมีดีตรงไหน หน้าตาของผมก็ไม่ได้ดีเด่ไปกว่าคนอื่นมากมาย ติดจะผอมและก็สูงโย่ง หรือเพราะผมมีเขี้ยว? ให้ตายเถอะ เรื่องแบบนี้ควรมีพ่อกับแม่มาช่วยผมคิดนะ และพวกท่านไปไหนกัน อ้อ คนหนึ่งอยู่บนสวรรค์ ส่วนอีกคนก็มัวแต่ยุ่งอยู่กับการออกแบบเสื้อผ้าคอลเลคชั่นใหม่และก็หาพ่อใหม่ให้ผมสินะ

            ผมเอาแขนมาปิดตา . . พลางคิด คิดและก็คิด

            “เฮ้ ลู่หาน นายแพ้แล้ว!”

          “ใช่นายแพ้แล้ว นายต้องทำตามที่คนชนะสั่งด้วย!”

            เสียงเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับผมโวยวาย ปัดโธ่เว้ย นี่ผมอุตส่าห์หนีมาอยู่ในสวนสาธารณะส่วนที่ลับหูลับตาคนแล้วนะ ยังมีคนมาเล่นกันและก็สร้างความรำคาญให้ผมอยู่ได้

          “พวกนายจะบ้ากันไปหมดแล้วรึไง” น่าจะเป็นคนแพ้ที่โวยวาย . .

            “ไม่ได้บ้า เอาน่า แป๊บเดียวเอง”

          “พวกเราไม่ถ่ายรูป พวกเราสาบาน”

          “ไม่เอาโว้ย!”

            มันจะทำอะไรกันเหรอ . . แต่ก็ช่างมันเถอะ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมนี่ ผมขอจมอยู่กับความคิดของตัวเองต่อไปดีกว่า

            “คนที่อยู่ตรงนั้นอ่ะ เอาเลย!”

          “เห้ย . . เอ่อ ผู้หญิงไม่ได้เหรอ”

          “ก็เขาเป็นคนเดียวที่อยู่แถวนี้ตอนนี้นี่”

          “ให้ตายเถอะ . . ห้ามถ่ายรูปนะ และก็ห้ามเอาไปล้อด้วย”

            อะไรกันวะ . . เมื่อไหร่จะไปๆที่อื่นกันสักทีหนวกหูว้อย สักพักเสียงเหล่านั้นก็เงียบไปพร้อมๆกับเสียงฝีเท้าที่เดินมาใกล้ผม ผมเอาแต่เงี่ยหูฟังเสียงเลยไม่ได้เปิดแขนดูว่าเกิดอะไรขึ้นใกล้ๆผมกับผมรึเปล่า

            “นายหลับอยู่ใช่มั้ย ที่จริง . . ฉันไม่ได้อยากจะทำอะไรแบบนี้เลยนะ . . ก็เพราะฉันแพ้เกมน่ะ”

            “…”

            “ขอโทษนะ”

            ใครพูดใกล้ๆผมกัน? ผมเอาแขนออกกะจะเปิดตาขึ้นมาดู และพอผมเปิดตาขึ้นมา เท่านั้นแหละ . . ผมก็เห็นใบหน้าของคนๆหนึ่งเต็มสองลูกกะตาของผม

            ใบหน้านั้นส่องสว่างจนผมแสบตา ขนตาของขาวยาวซะจนผมคิดว่าเขาขโมยเอาขนตาปลอมของแม่ผมมาแปะเอาไว้ เขาขาวมาก และก็ใบหน้าเล็กน่ารักมากจนผมตะลึง . . และที่ผมตะลึงกว่า . .

            คือเขากำลังจูบผมอยู่ . .

            O_O

            ทันทีที่ใบหน้านั้นผละออกไปผมก็หลับตาปี๋ทันที และร่างเล็กๆนั้นก็วิ่งจู๊ดหนีไปรวมกับกลุ่มเพื่อนพร้อมๆกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นมาอย่างสะใจของเพื่อนๆของเขา

            ผมลุกขึ้นนั่งอย่างตกใจ ในขณะที่พวกนั้นพากันวิ่งหนี  . . ใครสักคนหันมามอง และผมก็เชื่อว่า . . ผมสามารถจดจำใบหน้านั้นได้ซะยิ่งกว่าสูตรคูณทุกแม่ในหัวผมซะอีก

            ลู่หาน

          พอเขาเห็นผมมองดูอยู่เขาก็ยิ่งวิ่งหนี . . กว่าผมจะรวบรวมสติได้พวกนั้นก็พากันวิ่งไปไกลแล้ว

            “เห้ย” ผมร้อง “จูบแรกของฉันนะ อย่างน้อยนายก็น่าจะรับผิดชอบบ้าง” ผมก็ได้แต่บ่น เพราะลู่หานวิ่งออกไปไกลมากๆแล้ว . .

            “สวยใช่มั้ยล่ะ” จู่ๆร่างหมีๆของพี่แจซอกก็ปรากฏขึ้นมาอยู่ข้างๆผม เขากำลังดูดไอติมแท่งสีชมพูออย่างเอร็ดอร่อย ผมตกใจจนแทบจะหงายลงไปจากม้านั่ง หรือผมควรจะชินที่พี่เขาผลุบๆโผล่ๆราวกับหายตัวได้ตั้งแต่ที่เขาพยายามตื๊อผมเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว

            “อะไร . . ใครสวย”

            “ก็ลู่หานไง คนที่เขาจูบนาย”

            “พี่เห็นเหรอ” ผมร้องอย่างตกใจ “และพี่รู้จักเขาด้วยเหรอ!”

            “รู้จักสิ หมอนั่นเคยอยู่ข้างๆบ้านของฉันน่ะ”

            “จริงเหรอ! แล้วพี่รู้อะไรเกี่ยวกับเขามั่ง” ผมเกาะแขนพี่แจซอก

            “เห้ย . . ถ้าอยากรู้นายก็มาเป็นดาราของฉันสิ”

            “ว่าไงนะ . .” เจ้าเล่ห์บรม . . ผู้ชายคนนี้

            “มาเป็นดาราของฉัน ฉันจะช่วยนายทุกเรื่องที่นายต้องการ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องแม่. . และก็เรื่องของลู่หานคนนั้นด้วย”

            คราวนี้ผมสัมผัสได้ว่าผมลังเลน้อยกว่าเดิม . . น้อยกว่าเดิมเยอะมาก มากเสียจนต้องตอบตกลงพี่แจซอกไปสินะ

            “ถ้าพี่ผิดสัญญา . . ผมจะ . .”

            “จะอะไร”

            “จะทำให้พี่ล่มจม”

            “ไอ้เด็กคนนี้นี่!” พี่แจซอกจะเคาะหัวผม

            “เฮ้ . . ถ้าผมเสียโฉมขึ้นมา พี่จะไม่ได้ตังค์เอานะ”

            “หมายความว่านายตกลงแล้วใช่มั้ย!!!” พี่แจซอกเบิกตากว้าง พร้อมๆกับพูดเสียงดัง

            “แต่พี่ห้ามลืมสัญญาของพี่นะ”

            “เยส!!! ได้เลย ไอ้น้องรัก เราจะประสบความสำเร็จไปพร้อมๆกัน”  

            หลังจากที่พี่แจซอกอุ้มผมขึ้นมายกขึ้นยกลงในวันนั้น . . ชีวิตของผมก็ไม่ได้เหมือนเดิมอีกต่อไป . .

            และผมรับรู้ได้ว่าผมไม่สามารถลืมใบหน้านั้น ลืมรสจูบนั้นได้เลยแม้แต่ในวินาทีเดียว . .

            แต่หลังจากนั้นไม่นานลู่หานก็ย้ายบ้านหนีไปจากบ้านพี่แจซอก . . ผมเลยไม่รู้ว่าเขาจะเป็นยังไงบ้างในตอนนี้ . . ผมกับพี่แจซอกพยายามตามหาเขา แต่เขาก็หายไป หายไปราวกับที่เขาเข้ามาจูบผมนั้นเป็นแค่นางฟ้าของผมในความฝัน แต่ผมเชื่อ เชื่อว่าสักวันผมจะหาเขาพบ ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ตาม

            เพราะผมยังรอ . . รอให้เขามารับผิดชอบจูบแรกของผมอยู่ . .

:) Shalunla