หนาวใจ...

เนื้อเรื่อง

                 ตอนนี้ผมยืนอยู่ที่ใดนั้น  มิอาจจะทราบได้  ทุกสิ่งรอบตัวมันขาวโพร่งไปหมด... 
หนาวเหลือเกิน...   

              ผมเดินไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย...ไม่รู้ทางข้างหน้าจะเป็นเช่นไร...  ที่ผมรู้คือมันหนาวเหลือเกิน...  ผมกอดตัวเองแน่ที่สุดเท่าที่ทำได้   ผมเดินต่อไป... 

                  ผมเห็นเสื้อกันหนาวตกอยู่ผมรีบนำมันขึ้นมาใส่....   แต่ก็ยังไม่หายหนาว...  ผมยิ่งต้องกอดตัวเองให้แน่นขึ้นอีกกพราะมีเสื้อกันหนาวเพิ่มขึ้นมา    ผมเดินต่อไป...   

                  มีเสื้อกันหนาวหล่นอยู่ตลอดทาง...   ผมเปลี่ยนมันตัวแล้ว...ตัวเหล่า...  แต่ก็ยังไม่หายหนาว...   บางทีผมก็นำเสื้อกันหนาวเหล่านั้นมาใส่ทับกันหลายๆๆๆชั้น...   แต่ก็ยังไม่หายหนาว...   กลับทำให้ผมยิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้น...   แล้วมันยังไม่ทำให้ผมรู้สึกหายหนาว...  ผมจึงทิ้งมันไปแล้วกอดตัวเองแทน    ผมเดินต่อไป...

                    ผมเห็นกองไฟลุกโชนอยู่เบื้องหน้า  ผมเดินเข้าไปใกล้  แต่ก็ยังไม่หายหนาว  ผมจึงเดินเข้าไปใกล้ขึ้นอีก  ทีนี้กลับรู้สึกหนาวๆร้อนๆ    มันทรมานเหลือเกิน   แต่ไม่นานผมก็รู้สึกสะใจกับความทรมานนั้น  ผมเริ่มเดินเข้าไปใกล้ขึ้นอีก  มันเริ่มแผดเผาร่างกายของผม   ผมยิ่งทรมานและสะใจขึ้นอีก...    แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ผมหายหนาว...   แต่ผมเหลือบไปเห็นสิ่งๆหนึ่ง...

                    สิ่งที่ผมเห็นอยู่พายหน้า    ผมไม่รู้ว่าจะบอกว่ามันคือสิ่งใด  รูปร่างมันครายๆๆกับลูกบอล   แต่มันดูใส่...มันส่องแสงออกมาหน่อยๆๆ   ผมจึงเดินออกจากกองไฟนั้น....เอื้อมมือไปยิบมันขึ้นมา...  ในขณะที่ผมสัมผัสมัน...มันก็สุขสว่างขึ้นมาทันที... ไออุ่นที่แผล่สร้านขึ้นมานั้น ทำให้ผมรู้สึกเป็นสุขเหลือเกิน...   จากที่หนาวสุดจะทน   พอได้สัมผัสกบไอ้อุ่นนี้...  มันช่างยากที่จะอธิบายได้   รู้เพียงแต่ว่ามันช่างสุขเหลือเกิน...   ผมกอดมันแน่นขึ้น...  แน่นขึ้น...   มันก็ส่องสว่างมากขึ้นเช่นกัน...    และภาพที่ผมเห็นในเบื้องหน้าคือ....     ทุ่งหญ้าทีกว้างใหญ่...   เขียวขจี  มีดอกไม้มากมาย   มันช่างสวยงามเสียจริง...   จากที่ไม่ได้เห็นมันมานาน...   ผมนำตาซึม   ผมเดินต่อไป...  แต่คราวนี้แตกต่างจากทุกที   เพราะผมรู้ว่าผมจะไปที่ใด   มันคือที่ๆผมเดินจากมา...ที่ๆผมเรียกมันว่า "ครอบครัว"    ที่ที่ทำให้ผมเป็นสุขเช่นนี้มาก่อน...  ก่อนที่ผมจะเดินจากมา...    ผมเดินกลับไปที่นั้นพร้อมทั้งกอดเจ้าลูกกลมๆนั้นไว้...   

    
                          กลับไปมอบความสุขที่ผมได้พบเจอ...


                                                     ....กลับไปมอมความรักให้กับ "ครอบครัว"