คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Roommate : 3
รูมเมทของฉัน
ด้านแทยอน
เฮ้ย!!!ห้องเปล่า งี้หมายความว่าไงหว่า?ฮะ!หรือว่า...ถูกรับพาตัวไป
“คัยเอารูมเมทฉันไปซ่อนไว่ที่น๊ายย”ทำไมรูมเมทฉันหายไป งง งง แล้วก็ งง
“อยู่ใต้เตียงรึป่าว ไม่มี เอ๊ะหรือว่าอยู่ในตู้ก็ไม่มี แอ๊ะหรือว่าอยู่ตรงระเบียง ม่ายมี๊”ฉันหารูมเมทตัวเองทั่วห้อง มันหาย
ไปไหนหว่า??
“สงสัยยังไม่กลับมั้ง ไม่เป็นไรแทแทรอได้”
2 นาทีผ่านไป
“ครอกฟี่ ครอกฟี่”หลับสนิท-_-
1 ชั่วโมงต่อมา
“ปัง ปัง ปัง!”เสียงเคาะประตูรัวๆดังขึ้นโว๊ย!เคาะอยู่ได้คนจะนอน
“มาแล้ววว”ฉันลุกไปเปิดประตูด้วยอาการที่งัวเงีย เลยเห็นหน้าคนเคาะไม่ชัด
“นี่ทำไมเปิดประตูช้าจัง/เฮ้ยเธอ! ”เสียงอุทานดังขึ้นอารมไหนเนี่ยเดี๋ยวหงุดหงิดเดี๋ยวตกใจ คัยวะเสียงคุ้นๆ แล้วฉัน
ก็เงยหน้าขึ้นไปดู ช็อค!!!
“นะ นายมาที่นี่ได้ไง แล้วเข้ามาทำไม มีธุระอะไร ทำไมถึงไม่กลับบ้านของตัวเอง มาห้องคนอื่นเค้าได้ไง ไม่กลัว
ตำรวจจับหรอ”ฉันยิงคำถามรัวทันที
“นี่เธอ!คัยจะไปตอบทันทีละคำถามเซ่! สรุปเลยละกันนะ ฉันอยู่ที่นี่ ห้องนี้ แล้วก็เป็นรูมเมธอ! ”
“มะ ไม่จริงนายโกหก ไอหน้าแป๊ะยิ้มนายโกหกใช่ม๊ายย”ฉันโวยวายอย่างบ้าคลั่ง
“จะบ้าเรอะโวยวายอยู่ได้! มันเป็นความจริงนะเซ่ แล้วเธอก็ไม่มีสิทธิ์ย้ายห้อง!เพราะอาจารย์สั่ง!”OoO
“ขอตั้งสติแป๊ป”15วินาทีผ่านไป “เออฉันยอยมเป็นรูมเมทนายก็ได้”
“ดีมากแล้วก็อย่าเรื่องมากด้วย อ้อ แล้วฉันจะนอนฝั่งขวานะ”นายนี่ได้ทีข่มใหญ่
“ไม่ฉันนอนแล้วฝั่งขวา นายเป็นผู้ชายนะต้องเสียสละให้ผู้หญิงเซ่!นอนฝั่งซ้ายไปหนะแหละ”
“ไม่ฉันจะนอนฝั่งขวา”ดูมันทำเซ่!
“ฉันก็จะนอนฝั่งขวา”อย่ายอมแทแทอย่าไปยอม
“เธอเป็นผู้หญิงต้องตามใจผู้ชายเซ่!”
“จะบ้าเรอะ!นายต่างหากที่ต้องเสียสละให้ฉัน”แล้วสุดท้ายก็เถียงกันยาวบลาๆๆ
สุดท้ายคนที่ได้นอนฝั่งขวาก็คือ....นายมินฮยอก!โฮก!!เสียใจเถียงแพ้มัน
“นี่เธอเดี๋ยงลงไปกินข้าวกันนะ”ชิ ชะ เชอะ งอลอยู่
“ไม่ไป ไม่ๆๆ”ต้องใจแข็ง
“ฉันจะพาไปกินอาหารฝรั่งนะ เดี๋ยวฉันลี้ยงเอง”
“โอเค ตกลง ขอบคุณ”ฉันไม่ได้เห็นแก่กินนะแค่สงสารไปเป็นเพื่อนๆเฉยๆ
“ฮ่าๆเธอนี่ใจดีจัง” เชอะ
ด้านยุนอา
โอ้!นี่ฉันเข้าห้องผิดหรือเปล่าเนี่ยทำไมไม่มีคนเลยนะ ปกติต้องมีคนมารอสิ
“ไม่เป็นไรสงสัยติดธุระมั้ง จัดของรอก็ได้”ฉันรีบหยิบของขึ้นมาแล้วจัดให้เป็นที่เป็นทาง
1 ชั่งโมงผ่านไป
“เฮ้อ...เสร็จสะทีเหนี่อยชะมัด”ทำไมยังไม่มาอีกเนี่ย...นานจัง
“แล้วนี่ทำไมยังไม่มาอีกละเนี่ย รอนานแล้วนะ ไม่รู้ตกท่อตายไปแล้วรึยัง ชิ”
แล้วก็มีเสียงเปิดประตูเข้ามา สงสัยมาแล้ว...ตื่นเต้นจัง
“อันยองค่ะ”ฉันก้มหัวอย่างสุภาพ แล้วเงยหน้าขึ้นมา
“กรี๊ดนายเมื่อเช้านี่หน่า”โอ้!ไอบ้านี่มาได้ไง
“แล้วเห็นมีใครอีกไหมละ”ตบได้อย่างเย็นชามาก
“แล้วนายเข้ามาทำไม มีธุระอะไร!”กรี๊ดถามแล้วก็ไม่ตอบ
“นายเป็นใบ้หรือไงหา!”โวยวายโวยวาย
“นี่เธอเป็นบ้ารึเปล่าคนเข้ายิ่งพึ่งเล่นดนตรีมาเหนี่อยๆเจอเสียงเธอเข้าไปนี่กะจะให้แก้วหูฉันแตกเลยหรือไง
ห๊ะ!”ไอบ้านี่พูดได้ด้วยเรอะ
“นี่นายพูดได้ด้วยเรอะ แหมพอพูดได้ทีนี่ใส่เป็นชุดเลยนะ เก็บกดมากหรือไง!”
“ฉันอุส่าห์ รักษาภาพรักที่นิ่งเงียบมานานเธอนี่ทำฉันตะบะแตกเลยนะ”
“นี่นายสร้างภาพมาตลอดหรอที่ผ่านมาหนะ ชิ น่ารังเกียจ”
“เจอคนอย่างเธอเข้าไปต่อให้เป็นพระก็ต้องสึก”OoO
“ไอบ้า ไอโรคจิต นายมันเป็นโรคประสาท”ฉันว่านายนี่ต้องหลุดออกมาจากโรงบาลแน่ๆ
“หึๆถ้าฉันเป็นโรคจิตแล้วเธอก็คงเป็นโรคประสาทแน่ๆ”กรี๊ดๆไอบ้านี่เลี้ยงหมาไว้ในปากเรอะ
“นี่ปากหรอห๊ะ นายนี่มัน มัน”เอาแล้วไงนึกคำด่าไม่ออก
“มันอะไร เถียงไม่ออกอะเดะ เธอบอกว่าฉันโรคจิตใช่มะงั้นรักษาให้หน่อยสิ
“ไอบ้าคัยจะไปรักษาให้นายฉัน”หมอนี่ถ้าจะบ้าจริงๆ
“เธอเป็นรูมเมทฉันนะ แล้วเธอต้องดูแลฉันด้วยสิ”
“อะไรนะ!จะบ้าเรอะคัยเป็นรูมเมทนายกัน”
“ก็เธอไง ทำใจยอมรับสะเถอะ เธอหนีไม่รอดหรอก”
“ไม่จริงเป็นไปไม่ ด๊าย ฉันไม่เชื่อ”
“เสีย ใจด้วยแต่มันเป็นไปแล้ว!”แม่จ๋าช่วยแหม่งด้วยย
“กะ ไดแต่นายอย่ามายุ่งวุ่นวายกับฉันนะ”
“ฉันรับปาก แต่ไม่ขอรับประประกันนะ”
ฮื่อๆๆวันแรกก็เหนี่ยซะแล้ว
ความคิดเห็น