คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #96 : เพราะเด็กผีก็คือเด็กผี
ใบสมัคร
#ใช้ได้ทั้งสามรูปเลยค่ะ!
“อ่อนแอ…….” //เหล่อ่อนแล้วมองหยาม(?)
บท : เด็กผี น้องบุญธรรมของพระรอง
ชื่อ – นามสกุล : เลสลีย์ โรเลสตัน } Leslie Roleston
ชื่อเล่น : เลสลีย์ } Leslie / เลซี่ (?) } Lazy แต่ถ้าพระรองโมโหอาจจะเรียกเครซี่ก็ได้ใครจะรู้ ฟฟฟฟฟ
เพศ : หญิง
เผ่าพันธุ์ : มนุษย์ธรรมดาค่ะ!
รูปลักษณ์ภายนอก : เด็กหญิงร่างเล็กขนาดพกพา(?) เจ้าของหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มเหมือนตุ๊กตาตัวน้อย เลสลีย์มีส่วนสูง 145 เซนติเมตร แต่กลับมีน้ำหนักเพียงแค่ 36 กิโลกรัมซึ่งจัดว่าต่ำกว่าเกณฑ์ไม่น้อย เส้นผมยาวสลวยเป็นเส้นตรงหากแต่ช่วงปลายดัดลอนเล็กน้อยสีเงินยวงราวกับแร่เงินล้ำค่าล้อมกรอบใบหน้าเล็กดูอ่อนวัยเรียบนิ่งไร้ความรู้สึกไม่ต่างจากรูปปั้น เส้นผมบางส่วนยาวลงมาปิดหน้าปิดตาแต่เจ้าตัวก็ไม่คิดจะตัดออกแต่อย่างใด ดวงตาคู่สวยสีอความารีนฉาบด้วยความเรียบนิ่งไร้แววสดใสผิดกับเด็กทั่วไป จมูกเล็กโด่งรั้นน่าหมั่นเขี้ยวรับกับริมฝีปากเล็กบางสีชมพูตามธรรมชาติ พวงแก้มนุ่มนิ่มซับสีเลือดฝาดอย่างคนสุขภาพดี เด็กหญิงมีผิวขาวเนียนไม่ต่างจากน้ำนมเหมือนคนไม่เคยถูกแสงแดดอีกทั้งยังดูสะอาดสะอ้านไม่ผู้ลากมากดีมากกว่าเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง เลสลีย์นั้นไม่ว่าจะขาหรือแขน ใบหน้าแม้กระทั่งนิ้วมือนั้นช่างดูเล็กและบอบบางเหมือนแก้วที่แค่ออกแรงบีบเบาๆก็แตกสลายไปได้ง่ายๆดังนั้นอย่ารุนแรงกับเลสลีย์นะ(?)
ลักษณะนิสัย : เลสลีย์เป็นเด็กหญิงเจ้าของใบหน้าเรียบนิ่งไร้ความรู้สึกผิดกับเด็กทั่วไปจนน่าตกใจ จนไม่สามารถเดาออกได้ว่าเจ้าตัวกำลังรู้สึกอะไรกันแน่ แต่ความจริงนั้นเจ้าตัวสามารถแสดงอารมณ์ความรู้สึกได้เหมือนคนปกตินะ เพียงแต่กล้ามเนื้อบนหน้ามันไม่ค่อยขยับ(?) เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น อารมณ์แบบเวลาเรื่องอะไรเป็นไปตามแผนก็จะก้มหน้าแสยะยิ้มอยู่คนเดียว(?) เวลาโมโหก็ทำหน้ามุ่ยๆกับกระจกอะไรแบบนั้น! แต่สิ่งหนึ่งที่เลสลีย์ทำได้ดีมากก็คือการร้องไห้ค่ะ เจ้าตัวเป็นคนที่แสดงละครเก่งเกินเด็กไปไกลโข วิชามารยาบีบน้ำตานี่ขอให้บอกเจ้าตัวไม่เคยเป็นรองใครนะ!! ดังนั้นเวลาปกติเราอาจจะเห็นเลสลี่ทำหน้านิ่งเหมือนรูปปั้นแต่ถ้าหากว่ามีคนขู่ว่าจะเอาไปทิ้งเจ้าตัวจะทำการเบะปากบีบน้ำตาราวกับสั่งได้ทันที ด้วยความที่ถูกเก็บมาเลี้ยงและก่อนหน้านั้นเจ้าตัวต้องเผชิญกับสังคมที่ไม่ค่อยดีนักสำหรับเด็กอายุน้อยๆเมื่อได้มาเจอสังคมที่ดีกว่าทำให้เธอต้องการมันมากขึ้นและไม่อยากจะกลับไปเจอสังคมแบบเดิมๆอีก เวลามีคนขู่ว่าจะเอาไปทิ้งร่างกายก็จะสั่งให้ทำทุกทางเพื่อให้คนขู่เปลี่ยนใจทันที ซึ่งการร้องไห้คือสิ่งที่เจ้าตัวทำเป็นอย่างแรกๆค่ะ แต่อย่างที่บอกว่าเจ้าตัวเป็นเด็กที่แสดงละครเก่งมาก ดังนั้นต่อให้ไม่ต้องมีคนขู่ว่าจะเอาไปทิ้งเลสลีย์ก็สามารถบีบน้ำตาออกมาแล้วเล่นละครหลอกตาชาวบ้านได้ทันทีราวกับกดสวิตซ์! นอกจากการแสดงละครเจ้าตัวก็แกล้งหลับได้เก่งมากเหมือนกันนะ #บอกทำไม เวลาขี้เกียจๆเธอก็จะแกล้งทำเป็นหลับจะได้ไม่ต้องทำงานอะไรแบบนั้-------------
อย่างที่บอกว่าที่ผ่านมาเลสลีย์ต้องเจอกับสังคมที่ไม่ค่อยดีนัก เมื่อมาเจอสังคมที่ดีกว่าอยากได้อะไรก็ได้มาโดยง่ายไม่ต้องไขว่ขว้าทำให้เธอติดจะเอาแต่ใจอยู่นิดๆ อยากได้อะไรก็ต้องได้และถ้ามีคนขัดใจเจ้าตัวจะไม่ชอบเอามากๆ แต่เธอไม่แสดงความรู้สึกนั้นออกมาหรอกเธอจะใช้วิชามารยาอ้อนแล้วอ้อนอีกจนอีกฝ่ายใจอ่อนแล้วยอมแต่โดยดีจากนั้นค่อยแสยะยิ้มกับตัวเองอย่างผู้ชนะ #นางร้ายอะไรเบอร์นี้ เลสลีย์เป็นเด็กที่มีตรรกะความคิดประหลาดๆอย่างคิดว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาล(?) นึกอยากทำอะไรก็ทำเหมือนคนอินดี้ บทจะขยันก็ไฮเปอร์จนแทบจะลากพี่จ๋ามาเต้นขอใจเธอแลกเบอร์โทรด้วยกัน(??) แต่ถ้าขี้เกียจก็ใช้วิชาแกล้งตายแล้วทำตัวเป็นสล็อตลูกเดียว เป็นเด็กที่ทำเฉพาะสิ่งที่ตัวเองอยากทำราวกับสวยเลือกได้มาตั้งแต่เกิด ถ้าไม่ชอบอะไรก็จะพูดจะบอกตรงๆโดยไม่สนว่าคนฟังจะรับได้หรือไม่ ตามปกตินั้นเลสลีย์ไม่ใช่คนพูดมาก แต่ก็ไม่ใช่คนพูดน้อยเสียทีเดียว เธอสามารถพูดได้เหมือนคนปกตินั่นแหละเพียงแต่บางครั้งมันก็ขี้เกียจเพราะนั่งเงียบๆมันสบายกว่าจึงนับว่าเธอก็เป็นผู้ฟังที่ดีคนหนึ่ง เลสลีย์ถึงแม้จะมีนิสัยไม่ค่อยน่ารักแต่ก็เป็นคนรักษาสัญญาและเก็บความลับเก่งจนน่าเหลือเชื่อนอกเสียจากความลับนั้นเธอจะเอาไปใช้ประโยชน์ต่อได้ อย่างเช่นการต่อรองอะไรแบบนั้น แต่ถ้าความลับนั้นมันเอาไปใช้อะไรไม่ได้เธอก็ไม่รู้จะพูดออกไปทำไม ขนาดเป็นความลับของคนที่ไม่ชอบหน้าแต่ถ้ามันไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับเธอเธอก็ไม่แพร่งพรายมันแน่นอน ยิ่งถ้าเป็นความลับของคนสำคัญต่อให้ทรมานหรือคาดคั้นแค่ไหนเธอก็ไม่คิดจะบอกหรอกนะ แต่เชื่อเถอะว่าหลายๆคนคงไม่อยากให้เธอเปิดปาดพูดเท่าไหร่หรอกเพราะคำพูดของเธอมันช่างกวนประสาทจนน่าจับมาตีก้นเสียไม่มี! เลสลีย์นั้นบทจะพูดตรงก็ตรงเสียจนแทงใจดำคนฟังแถมบางเวลายังพูดจากวนประสาทได้อย่างน่าเหลือเชื่อ ถ้าไม่ใช่ตอนที่กำลังอ้อนหรือร้องขออะไรสักอย่างเธอจะไม่พูดจาน่ารักให้สมกับหน้าตาตัวเองแน่นอน (บางครั้งเวลาขอให้พี่จ๋าซื้ออะไรให้นางยังไม่คิดจะพูดดีๆเลยค่ะ)
เลสลีย์นั้นความจริงไม่ใช่คนที่จะเปิดใจรับใครเข้ามาได้ง่ายๆ สังคมที่เธอเคยเจอมาหล่อหลอมให้เด็กหญิงกลายเป็นคนไว้ใจคนยากและมักจะสร้างกำแพงกั้นระหว่างตัวเองกับคนอื่นๆโดยไม่รู้ตัวอยู่เสมอ ถามว่าคุยด้วยได้มั้ยแน่นอนว่าเธอคุยได้อยู่แล้ว เพียงแต่เป็นการคุยที่เจ้าตัวจะคิดนั่นคิดนี่เพื่อประเมินอีกฝ่ายด้วยความไม่ไว้ใจตลอดเวลา ถ้าการคุยกันครั้งแรกทำให้เธอประทับใจไม่ได้ก็อย่าหวังว่าจะมีครั้งต่อไป แต่ถ้าคนๆนั้นแสดงให้เธอเห็นหรือรู้สึกได้ว่ามีความจริงใจเธอก็จะค่อยๆเปิดใจรับคนๆนั้นเข้ามาเองค่ะ อย่างกับพี่จ๋าก็ใช้เวลานานอยู่เหมือนกันกว่าเธอจะเลิกระแวงและวางใจเขาได้ ปกตินั้นเลสลีย์ไม่ใช่คนมีมนุษยสัมพันธ์ดีอยู่แล้ว ดังนั้นการให้เธอเข้าหาคนแปลกหน้าอย่างคนปกติทั่วไปนี่ลืมไปได้เลย เลสลีย์ต้องปรากฏกายอย่างอลังการเท่านั้นค่ะ(?) อย่างเช่นการยืนบนเก้าอี้สูงๆ เดินลงมาจากบันไดอย่างสง่า หรือโผล่มาจากด้านหลังเหมือนผีให้คนอื่นตกใจเล่น นี่เป็นความบันเทิงอย่างหนึ่งของเจ้าตัวเลยนะ! ดังนั้นจากการโผล่มาข้างหลังให้ชาวบ้านเขาตกใจทำให้รู้ว่าเลสลีย์เป็นเด็กมือเบาเท้าเบาและมักจะไปไหนมาไหนแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงอยู่บ่อยๆ ด้วยความที่เจ้าตัวเดินเร็วและตัวเล็กจนไม่เป็นจุดสนใจด้วยแหละเลยทำให้เธอดูผลุบๆโผล่ๆเหมือนวิญญาณมากกว่าคนธรรมดาเสียอีก นอกจากนี้เด็กหญิงยังมีสกิลโจรเป็นเลิศ งัดแงะแคะคุ้ยอะไรขอให้บอก อดีตตีนแมวเก่าอย่างเธอเชี่ยวชาญอยู่แล้ว! #ตั้งแต่ที่พูดมามีอะไรดีบ้างเนี่ย ฟฟฟฟฟ
ความจำของเลสลีย์เทียบกับเด็กรุ่นเดียวกันแล้วนับว่าเป็นเลิศเอามากๆ บางทีอาจจะเทียบชั้นกับผู้ใหญ่บางคนได้ด้วยซ้ำ เด็กหญิงสามารถจำรายละเอียดได้แม่นยำแม้จะเพิ่งเคยเห็นสิ่งนั้นเป็นครั้งแรก กับคนที่เพิ่งเจอแม้จะแค่ครั้งเดียวแต่ก็สามารถจำได้ทั้งท่าทางและน้ำเสียงที่คนๆนั้นใช้ เลสลีย์เป็นคนหัวไวด้วยล่ะนะ เธอสามารถเรียนรู้ได้เร็วจนน่าตกใจแม้จะเป็นเรื่องที่ไม่ถนัดแต่ถ้าได้ลองทำซ้ำๆสักสองสามครั้งก็สามารถทำออกมาได้ดีแล้ว ด้วยความจำที่เป็นเลิศทำให้เจ้าตัวเป็นคนที่มักจะจำรายละเอียดของคนรอบข้างได้ดีเป็นที่สุด ใครชอบอะไร เกลียดอะไร ทำงานที่ไหน เกิดวันไหน ฉี่รดที่นอนครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่(?) เลสลีย์จำได้หมดนั่นแหละเพียงแต่จะพูดหรือไม่พูดก็อีกเรื่องหนึ่งเท่านั้นเองค่ะ เลสลีย์จะเก็บรายละเอียดของคนรอบตัวแบบเงียบๆแล้วดูแลพวกเขาอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ ไม่เปิดเผยตัวเพราะเจ้าตัวเขิน! เธอเป็นคนฟอร์มจัดอยู่พอสมควรเลยนะ รักใครห่วงใครจะไม่ยอมพูดออกมาตรงๆ ส่วนหนึ่งเพราะแสดงความรู้สึกด้านนี้ออกมาไม่เก่งด้วยแหละดังนั้นเวลามีคนจับได้เจ้าตัวจะออกอาการเขินๆนิดนึงดูน่ารักน่าหยิกไม่น้อยเลยล่ะ! เวลาเลสลีย์เขินเธอจะยังคงทำหน้านิ่งเหมือนเดิมค่ะแต่หน้าทั้งหูเผลอๆจะทั้งตัวด้วยซ้ำจะแดงเป็นกุ้งต้มเลยล่ะ เวลาพูดก็จะตะกุกตะกักเหมือนเด็กหัดพูดแล้วพอเขินมากๆก็จะเดินหนีไปเลย
นอกจากความจำดีแล้วเลสลีย์ยังซ่อนความฉลาดและเจ้าเล่ห์เอาไว้ภายใต้ใบหน้าน่ารักๆได้อย่างมิดชิด สามารถมองคนออกได้อย่างชัดเจนว่าใครมาดีหรือมาร้าย อีกทั้งยังรู้ทันคนจนน่าโมโหอีกต่างหาก มีความรักสนุกและขี้แกล้งอยู่เงียบๆ เวลาเบื่อๆอาจจะหาเรื่องแกล้งคนอื่นโดยมีตัวเองชักไยอยู่เบื้องหลังอะไรแบบนั้น (แต่คนในแผนต้องเป็นคนที่เธอไว้ใจด้วยล่ะนะ เพราะถ้ามีคนนอกเข้ามาเมื่อไหร่เลสลีย์จะลงมือทำเอง) เลสลีย์เป็นเด็กที่ฉลาดเกินเด็กไปเยอะพอสมควร ความฉลาดเป็นกรดของเธอสร้างความแปลกใจให้ผู้ใหญ่หลายคนมานักต่อนัก เป็นจอมวางแผนและจอมบงการ เป็นเด็กที่ติดจะมีความแก่แดดอยู่นิดๆ สามารถพูดเรื่องที่ผู้ใหญ่เขาพูดกันออกมาได้หน้าตาเฉยอย่างพวกเรื่องความรักหรือเรื่องติดเรทอะไรทำนองนั้น ยิ่งเวลาพูดเรื่องแบบนี้แล้วแกล้งทำเป็นยักคิ้วหลิ่วตาก็ยิ่งน่าจับมาเขกกะโหลกไม่น้อยเลยล่ะ อย่างที่บอกไปว่าเลสลีย์เป็นเด็กฟอร์มจัดแต่ก็ใช่ว่าจะวางฟอร์มไปเสียทุกเรื่องคือนางจะหน้าบางกับเรื่องไม่เป็นเรื่องค่ะ เรื่องที่ควรอายอย่างการมองเห็นคนเปลือยต่อหน้าต่อตาเจ้าตัวก็ไม่อายแถมยังวิจารณ์หุ่นเขาได้หน้าตาเฉยอีกต่างหาก สามารถเปลี่ยนเสื้อผ้าได้หน้าตาเฉยแม้ว่าพี่จ๋าจะนั่งอยู่ในห้องก็ตาม #เด็กอะไรน่าเกลียด
เห็นเลสลีย์ดูผอมแห้งแรงน้อยแบบนี้แต่เจ้าตัวกินจุไม่เบาเลยนะ กินเหมือนทั้งชีวิตไม่เคยกินอะไรมาก่อน กินเหมือนเป็นมื้อสุดท้ายก่อนตายอะไรทำนองนั้น วางอาหารไว้ตรงหน้าเจ้าตัวสักพักหนึ่งก็จะเหลือแต่จานเปล่าๆที่แค่เอาผ้าเช็ดก็เอาไปใช้ต่อได้(?) ถ้ามีโอกาสได้กินจะใช้เวลากินอยู่นานมากตามประสาคนอดอยาก(??) เลสลีย์เป็นเด็กกินง่ายอยู่ง่ายมีอะไรก็กินจนกลายเป็นเด็กกระเพาะเหล็ก ต่อให้อาหารที่ทำมันจะรสชาติแย่แค่ไหนแต่เจ้าตัวก็ยังกินได้หน้าตาเฉยเหมือนมันอร่อยนักหนา (ถ้าเป็นอาหารอร่อยเธอจะรับรู้รสชาติมันนะ แต่ถ้าอาหารห่วยแตกเธอจะรับรู้ว่ามันเป็นรสจืดๆเท่านั้นค่ะ) ถ้าเป็นเรื่องอื่นเลสลีย์ยอมได้นะแต่ถ้าเป็นเรื่องของกินบอกเลยว่าเจ้าตัวยอมไม่ได้! เรียกได้ว่าถ้าจะมาแย่งอาหารของเลสลีย์นี่ข้ามศพกันไปเลยยังง่ายกว่า เพื่ออาหารนี่เจ้าตัวสู้สุดใจขาดดิ้นเลยนะ อย่างหนึ่งที่ควรรู้เลยคือเลสลีย์ชอบในของน่ารักมุ้งมิ้งเหมือนเด็กผู้หญิงทั่วไปนั่นแหละเพียงแต่ไม่ค่อยแสดงออก เวลาเห็นตุ๊กตาหรือของน่ารักๆดวงตาของเลสลีย์จะเป็นประกายขึ้นมาแวบหนึ่งก่อนจะหายไปเพราะเจ้าตัวพยายามเก็บอาการ(??) นอกจากของน่ารักๆเธอก็รักสัตว์เหมือนกันนะชอบแอบๆเข้าไปเล่นเวลาไม่มีคนเห็น แถมยังแพ้ทางคนที่เด็กกว่าด้วย ถ้าอยากเห็นเลสลีย์ทำอะไรไม่ถูกก็ลองส่งเด็กๆมาหาเธอได้นะ!
ประวัติ : เลสลีย์นั้นก่อนจะมาใช้นามสกุลโรเลสตันนั้นเธอเคยเป็นเด็กเร่ร่อนมาก่อน เด็กหญิงเกิดมาเพราะคนเป็นแม่ท้องไม่พร้อมแต่ก็ยังเก็บเด็กไว้ แม่ของเธอเป็นเพียงอายุสิบแปดสิบเก้าแต่ดันไปท้องกับผู้ชายที่คบกันอยู่จนเกิดตั้งท้องขึ้นมา พอคลอดเลสลีย์ออกมาแล้วก็ยิ่งมีค่าใช้จ่ายเพิ่มมากขึ้นหลังจากทนเลี้ยงอยู่ได้สองสามปีแม่ของเธอก็ตัดสินใจเอาเธอมาทิ้งไว้ที่ตรอกไกลบ้าน เลสลีย์นั้นเกือบจะต้องตายเพราะอดอาหารอยู่หลายวันแต่ก็มีคนมาเจอเข้าและรับไปเลี้ยง คนๆนั้นเป็นชายหนุ่มธรรมดาที่ดูไม่มีพิษภัยอะไรแต่หลังจากที่ผ่านไปหลายปีเลสลีย์โตขึ้นอายุได้สักประมาณเจ็ดถึงแปดขวบผู้ชายคนนั้นก็เริ่มเปลี่ยนไป สายตาที่มองมาเปลี่ยนเป็นสายตาโลมเลียอย่างไม่น่าไว้ใจ จนกระทั่งวันหนึ่งเลสลีย์กำลังหลับอยู่ก็รู้สึกถึงสัมผัสหนักๆตามร่างกายพอลืมตาขึ้นมาก็เห็นชายคนนั้นกำลังพยายามจะทำมิดีมิร้ายเธอ กลิ่นเหล้าคละคลุ้งชวนให้สะอิดสะเอียนเป็นที่สุดเลสลีย์พยายามขัดขืนจนรอดออกมาได้ (จะไม่บอกหรอกนะว่าเอาแจกันฟาดแบบกระหน่ำจนอีกฝ่ายแทบตาย) เธอหนีออกจากบ้านและไม่คิดจะกลับไปอีก เด็กหญิงต้องใช้ชีวิตเร่ร่อนอยู่หลายปีต้องลักเล็กขโมยน้อย คุ้ยขยะก็เคยมาแล้วมีเรื่องกับคนที่เป็นแบบเดียวกันจนได้แผลมาก็บ่อย จนช่วงที่อายุสิบปีพระรองก็มาเจอเข้าและได้ไปอยู่ที่บ้านเดธ (แต่นางเล่นตัวอยู่นานมากค่ะจนพระรองของเราจะเดินไปแล้วยัยเด็กนี่ก็เดินตามมาหน้าตาเฉยเพราะหางตาเห็นคนที่มีเรื่องด้วยพอดี(?))
ตัวอย่างคำพูด : เสียงของเลสลีย์จะเล็กๆหวานๆเพราะเป็นเด็กผู้หญิง แต่มันจะออกเรียบๆนิ่งๆเหมือนเอานวล(?)มาพูด จะแทนตัวเองว่าข้า แล้วเรียกคนอื่นว่าเจ้าแต่เธอจำชื่อคนอื่นได้นะเพียงแต่เรียกเจ้ามันสั้นกว่า แต่จะมีอยู่คนหนึ่งที่เธอเรียกว่า ‘ท่านพี่’ ก็พระรองไงจะใครล่ะ!
# แล้วทำไมในนิสัยกับเพิ่มเติมถึงเขียนว่าพี่จ๋า (มันน่ารักไง)
“เหอะ อ่อนแอ……” //ทำหน้านิ่งแล้วแอบเบะปากมองบน
“ข้าไม่ได้หงุดหงิด” พูดนิ่งๆแล้วแอบถอนหายใจเพราะเริ่มโกรธนิดๆ
“อย่ายุ่ง” เวลาเลสลีย์เสียใจเธอจะพยายามเก็บอาการแต่เก็บไม่ค่อยอยู่เลยจะชอบหลบไปสงบสติอารมณ์คนเดียว
“นะ นี่ไม่ได้ห่วงหรอกนะ แค่ไม่อยากปล่อยให้ตายต่างหาก ยะ ยิ้มอะไร!? หุบปากไปซะ!” เขิน(?)
“อาหารห่วยแตกมาเลยนะ ข้าขอกระเดือกอาหารแมวดีกว่า” ทำหน้านิ่งแต่ยักคิ้วสองจึกอย่างจงใจกวนตี----------
“ฮึก อย่าเอาข้าไปทิ้งเลยนะ ข้าผิดไปแล้ว ฮึก จะยอมทำทุกอย่างเลย” //บีบน้ำตาร้องไห้เวลามีคนบอกว่าจะเอาไปทิ้ง
“ข้า……ไม่ได้ทำจริงๆนะ” //ตีหน้าซื่อขอความเห็นใจ
“นี่ อะไรน่ะ”
“ถ้าไม่ใช่ท่านพี่ก็อย่ามาออกคำสั่งกับข้า…….” พูดนิ่งๆแต่ความจริงแล้วกำลังหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยเลย
“ท่านพี่…….ข้าอยากดื่มชา เอาชามาให้ข้าสิ” สาบานว่าคุยกับพี่ ฟฟฟฟฟฟ ซึ่งพอพูดจบแล้วคาดว่าคงโดนพระรองเขกกะโหลก
“ถ้าพูดขนาดนี้แล้วยังไม่เข้าใจข้าคิดว่าเจ้าต้องไปคนโง่แน่ๆเลยล่ะ คิกคิก” ที่พีคคือนางหัวเราะหน้านิ่งนี่แหละค่ะ
“คิดว่าข้าจะตามใจเจ้าเหรอ เจ้ามันก็แค่เด็กอมมือเท่านั้นแหละ” พูดแล้วก็จะบ่นต่อประมาณสองสามประโยคแต่ก็ไม่ได้ดูน่ากลัวอะไรเท่าไหร่เพราะเธอกำลังลูบหัวเด็กคนนั้นอยู่ไงล่ะ!
เพิ่มเติม : เป็นคนเหนื่อยง่าย เวลามีเรื่องมักจะอยู่เป็นฝ่ายสนับสนุนคอยวางแผนมากกว่าออกไปบู๊เอง ถ้าให้สู้เธอคงทำได้แค่ซุ่มโจมตีจากระยะไกลไม่ก็เข้าไปวางยาพิษแบบโจ่งแจ้ง (ทำยังไงล่ะนั่น) / ชอบอยู่ในที่มืดๆ ไฟสลัวๆเหมือนผี ฟฟฟฟฟ แต่ดันกลัวน้ำลึกๆที่มองไม่เห็นก้น ถ้าเป็นสระที่มองเห็นพื้นสระเจ้าตัวโอเคนะ แต่ถ้ามองไม่เห็นว่ามันลึกเท่าไหร่เธอจะออกอาการสั่นนิดๆเพราะกำลังกลัว (เลสลีย์เคยจมน้ำล่ะนะ) / ชอบสีดำด้วยเหตุผลที่ว่ามันตัดกับสีผม(??) / ซึนเดเระ(???) / เกลียดกลิ่นเหล้าและแอลกอฮอล์ทุกชนิดเพราะทำให้นึกถึงเรื่องในตอนนั้น / เลสลีย์เป็นคนชอบสกินชิพพอสมควรเลยนะ อย่างพวกการลูบหัวหรือจับมือมันทำให้เธอรู้สึกดี เวลามีคนมาลูบหัวมือของเลสลีย์จะคว้ามือของคนๆนั้นไม่ปล่อยเป็นเชิงว่าลูบต่อไปซะ / ตอนนี้อายุสิบสองแล้วเน้อ
แถม (ความรู้สึกที่มีให้พี่จ๋า) : “ถึงท่านพี่จะดูอ่อนแอ แต่ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นนะ คิดว่าจะพูดว่าเป็นคนดีเหรอ? เหอะ ฝันไปเถอะ”
ความคิดเห็น