(E-book) เจ้าสาวอุ้มครรภ์

“ผมกับมายด์จะแต่งงานกันหลังจากเด็กในท้องคุณคลอด”

            “นับรู้แล้ว แต่ลูกต้องเป็นของนับ น้องมีแม่คนเดียวคือนับค่ะ นับไม่อนุญาตให้คุณเศรษฐ์พาผู้หญิงคนอื่นมาเป็นแม่เลี้ยงของน้อง ต่อให้นับต้องปากกัดตีนถีบเลี้ยงลูกนับก็จะทำ”

            “ปากกัดตีนถีบเหรอ? คุณคิดจะเลี้ยงลูกผมให้ลำบากตรากตรำไปกับคุณหรือไง”

            “ใช่ ต่อให้ต้องลำบากแค่ไหนนับก็จะหาเงินมาเลี้ยงลูกให้ได้ จะไม่ขอรับเงินจากคุณเลยสักบาท นับรู้แล้ว คนอย่างคุณเศรษฐ์ไม่เคยหวังดีกับนับจริง ๆ หรอก ถ้าจะส่งเสียลูกด้วยเงินก็คงจะเอาเหตุผลนี้มาอ้างให้นับยอมให้คุณแตะต้องลูก”

            นวิยาน้อยใจ เจ็บปวด จนกลายเป็นคำอธิบายที่มาพร้อมเสียงสะอึกสะอื้น วันแต่งงานของเธอแท้ ๆ แต่เศรษฐ์ก็ยังตั้งใจทำร้ายจิตใจ เขาหมดรักนานแล้วและกำลังหลงใหลในตัวผู้หญิงคนใหม่ หัวปักหัวปำ โงหัวไม่ขึ้น ไม่แบ่งความห่วงใยมาให้ผู้หญิงคนเก่าที่ตั้งครรภ์อยู่เลยสักนิด

            “คุณมีปัญญาเลี้ยงเขาให้สุขสบายเหรอ” 

            “อย่าดูถูกนับ นับทำได้ทั้งนั้นถ้าเหตุผลมันคือเพื่อลูก” 

            “แล้วคุณจะทำอะไรกิน เลี้ยงเด็กคนหนึ่งใช้เงินตั้งเยอะ ตั้งแต่ฝากครรภ์แล้ว ถ้าไม่ใช่ผม คุณจะมีโอกาสฝากท้องกับอาจารย์หมอเหรอ”

            “อย่ามาทวงบุญคุณนะ”

            “ทำไมจะทวงไม่ได้ ก็ลูกของผมเหมือนกัน”

            “แต่นับเป็นคนตั้งครรภ์ ลูกต้องเป็นของนับ ถ้าอยากได้เงินคืนมากนับจะหามาให้”

            สองสามีภรรยาเพียงชั่วคราวเถียงกันเสียงดังอยู่ในห้อง เศรษฐ์มองใบหน้าสะสวยที่ร้องไห้จนไม่เหลือเครื่องสำอาง 

            อย่านึกว่าจะใจอ่อน…

            มันยิ่งกลับทำให้ความโกรธของเขาเพิ่มขึ้น

            “นับ เรามาคุยกันให้รู้เรื่อง”

            “อย่าพรากลูกไปจากนับ”

            “ไม่ได้จะพราก ผมจะแต่งงานกับมายด์ เวลาผมกับมายด์จะพาน้องมาอยู่ด้วยชั่วครั้งชั่วคราวก็อยากให้ลูกเรียกมายด์ว่าแม่”

            “แลกกับที่นับไม่สอนให้ลูกเรียกคุณว่าพ่อ ดีไหมคะ”

            “อย่าประชดผม”

            “นับไม่ได้ประชด นับกล้าทำจริง ถ้าคุณจะให้ลูกของนับเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าแม่ นับก็จะไม่สอนให้ลูกเรียกคุณว่าพ่อเหมือนกันค่ะ”

            “คุณนี่มัน…” เศรษฐ์กำมือแน่น เส้นเลือดที่ขมับปูดโปนบ่งบอกถึงความเคร่งเครียด นวิยาไม่เคยเห็นชายหนุ่มทำสายตาแบบนี้มาก่อน มันน่ากลัว พาให้หัวใจสั่นไหวอย่างรุนแรง 

            “อย่าทำนับนะ” เธอสะอื้นออกมา

            ร่างสูงเหมือนมีบางอย่างจะพูดกับเธออีกหลายคำแต่ไม่ได้เอ่ย ท้ายสุดเขาก็หันหลัง เดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วปิดประตูดังโครม 

            หญิงสาวกลืนน้ำลายที่มีรสชาติของน้ำตา ท้องฟ้านอกหน้าต่างมืดหมดแล้วและเวลาก็กำลังดำเนินไปถึงช่วงห้าทุ่มกว่า นวิยาไม่อยากทรมานตัวเองและลูกน้อยด้วยการพักผ่อนไม่เพียงพอ ท่องไว้ว่าท้องอยู่ ห้ามนอนดึกเด็ดขาด ตอนนี้ใกล้เที่ยงคืนทุกที เธอรีบถอดชุดแต่งงานออกด้วยความรู้สึกที่มีแค่อยากล้มตัวลงบนเตียง ไม่ต้องร้องไห้ ก็แค่นอนให้มากที่สุดจนกว่าจะตื่นเมื่อยามเช้ามาถึง 

            ความเย็นของเครื่องปรับอากาศกำลังพอดี แต่ถึงอย่างนั้นนวิยาห่มผ้าห่มผืนหนาให้ตัวเองไม่หนาวในช่วงอุณหภูมิด้านนอกลดลง เธอหลับมาแล้วหลายนาทีและรู้สึกชัดเจนว่าตัวเองอยู่ตามลำพังบนเตียง 

            กลิ่นหอมของสบู่อาบน้ำใกล้เข้ามา หญิงสาวเผลอตัวลืมตาในความมืดมิดที่ปิดไฟเพดานหมดแล้วทุกดวง

            ที่นอนอีกฝั่งยวบยาบตามน้ำหนักของร่างกายคนอีกคน ไออุ่นจากตัวของผู้ชายที่เพิ่งแต่งงานกับนวิยากรุ่นออกมาให้สัมผัส 

            ภรรยาหมาด ๆ แทบกลั้นหายใจเมื่อแขนยาวของเขาเอื้อมมาโอบรัดเอวบางของเธอไว้

            “ผมจะกอดลูก” เศรษฐ์กระซิบ นวิยากลั้นน้ำตาด้วยความน้อยใจ

            “ไม่ต้องมากอด นับจะไปนอนที่อื่น” พูดจบก็รีบลุกจากเตียง ผ้าห่มผืนหนาที่ชายหนุ่มไม่ได้แบ่งไปห่มถูกเลิกออกไป เขารีบคว้าร่างบอบบาง ไม่นุ่มนวล แต่ก็ไม่รุนแรง แค่ต้องการจับให้อยู่มือ

            สัมผัสของเศรษฐ์ทาบบนหน้าท้องของหญิงสาวที่ไม่ได้คิดไปเองว่ามันเริ่มหนาขึ้น

            ลูกของเขา…

            “ถ้าจะนอนก็นอนที่นี่ ผมขอแค่กอด ไม่ได้จะทำอะไรคุณ”

            “ไม่ให้กอด”         

            “ไม่ทำคุณเจ็บ”

            “ไม่เอา”

            “อย่าดื้อ”

            เศรษฐ์ดุ ดึงว่าที่คุณแม่ลงมานอนที่เดิม จากนั้นก็ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวนวิยาให้อยู่ในห่อผ้า 

            “ผมยกผ้าห่มให้คุณหมดเลย ผมป่วยได้แต่คุณห้ามป่วย”

            “ออกไป”

“ก็แค่จะกอด ขอกอดให้ถึงเช้า”

            นวิยาเหนื่อยหน่ายที่จะต่อล้อต่อเถียง พลังงานที่ใช้มาตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้หมดเกลี้ยงแล้ว สิ่งที่ควรทำที่สุดคือเงียบและหลับให้ลงในคืนที่เต็มไปด้วยน้ำตา 

อีบุ๊กอยู่นี่นะคะ

>>>เจ้าสาวอุ้มครรภ์<<<