ล่มสลาย fall down

เนื้อเรื่อง

เกวนโดลิน

                    หมออาคม  มองร่างที่ยังมีลมหายใจ  นอนสงบอยู่ในห้องปลอดเชื้ออย่างสมเพชเวทนา

                               ห้องนี้ทำไว้สำหรับผู้ป่วยที่มีแผลถูกไฟไหม้  ผิวหนังสูญเสียเกินกว่า  50 เปอร์เซ็นต์  โอกาสของผู้ป่วยเหล่านี้ที่จะติดเชื้อโรคต่างๆสูง  แบคทีเรียในอากาศจะทำให้บาดแผลลามเรื้อรัง  หากอยู่ในห้องธรรมดาทั่วไป

                               ชายคนนี้  ผิวหนังชั้นนอกถูกลอกออกบาดแผลลึกน่าจะใช้มีดคัตเตอร์  กรีดยาวตั้งแต่ส่วนหัว ยาวผ่านลำคอ กลางหลัง  แขน   ขาด้านหลังทั้งสองข้าง   แล้วผิวหนังคงจะถูกถอดออกเหมือนกับถอดเสื้อ

                               สภาพของร่างกายจึงมีแต่กล้ามเนื้อ  เส้นเอ็น  สีแดงสด  โอกาสที่ชายคนนี้จะรอดชีวิตแทบจะไม่มีแล้ว

                              “เกิดอะไรขึ้น”  หมออาคม  ถามร่างๆนั้น  นัยน์ตามองไปตามลำตัว  รู้สึกเหมือนกลับไปเป็นนักเรียนแพทย์อีกหน

                      ลูกตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด   ปากเป็นเพียงช่องโบ๋ๆ  ไร้ริมฝีปาก สั่นระริก

                                เจ้าของร่างอันน่าเวทนาส่งเสียงสั่นเครือ  หัวเราะ หึ หึ ในลำคอนึกถึงเรื่องที่ผ่านมา.........................

                                “เฮ้ย   ซันรีบกลับกันเร็วจะพลบค่ำแล้ว” สะมะแอ  ตะโกนเรียกเด็กหนุ่มเป็นภาษายาวี

                                “อยู่ทางนี้  กำลังจะไป”  ฮะซัน  โดดไปตามก้อนหินที่เรียงรายตามน้ำตก  ก่อนจะก้าวข้ามลำธารเล็กๆ  ซึ่งมีน้ำอยู่บ้างในหน้าร้อน  ผีเสื้อ ในยามเย็นมีบ้างแต่ไม่มากเหมือนช่วงเช้า

                                 “เมื่อกี้เจอ  คล้าย  เกวนโดลิน  เสียดายจับไม่ได้  บินเข้าป่าลึกไปแล้ว” ฮะซัน เสียดาย

                                 “เกวนโดลิน   ราชินนีของผีเสื้อ” สะมะแอ เพื่อนซี้ ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ

                                 “ถ้าจับได้  ไม่ต้องทำอะไรไปทั้งปีเลย” สะมะแอ พูดอย่างเสียดาย  ฮะซันเหลือบมองกระเป๋าใส่ แมลงที่สะพายข้างบ่าอย่างมีความสุข  พลางคิดในใสใจ     ใช่แล้วไม่ต้องทำอะไรเป็นปี

                                  เดี๋ยวกลับบ้านจะลงมือถ่ายรูป  ประกาศขายใน เวบ  งานนี้ได้เป็นแสนแน่  แม่เกวนโดลิน

                                  หน้าร้อนผ่านไปอย่างมีความสุข

                               “นี่ซัน  แกดูครู คนนั้นซิ สวยจริงๆ”  สิมะแอ  สะกิดเพื่อนรัก  ฮะซันมองตาม

                               หญิงสาว  สวมผ้าคลุมบางๆ  สีขาว  ผิวขาวเนียน หน้าตาน่ารัก  ในเครื่องแบบข้าราชการครู 

                               “สวยดี”ฮะซัน เอ่ยโดยไม่ต้องคิด

                              “ชื่อ  ฟาติมา  เป็นเพื่อนเรียน ชั้นประถมมาด้วยกัน  ปีหน้าจะให้พ่อไปขอ” สะมะแอ  ยิ้มอย่างมีความสุข

                               ฮะซัน หลบตาก้มหน้า  เขารู้สึกอาย เมื่อในใจรู้สึกชอบผู้หญิงคนนี้ ตั้งแต่แรกพบ

                                “สวัสดีจ้ะ   ยินดีที่ได้รู้จัก”  ฟาติมา  ทักทายฮะซัน  หลังจากนั้นเธอก็หันไปคุยกับสะมะแอ  อย่างสนิทสนม

                               ฮะซัน แอบมอง ฟาติมา  รู้สึกเหมือน เธอมีแก้วใส ปกคลุมใบหน้า  ส่องเป็นประกายปิ๊ง  ยิ่งดูยิ่งมีความสุข

                             “เพื่อนเธอ  นี่  ทำไมเขามองฉันอย่างนั้น ฮึ  มองอยู่ได้”  ฟาติมาหยอกหนุ่มซันเป็นภาษายาวี

                            ชายหนุ่มก้มหน้า เหมือนทำความผิด  ค่อยๆก้าวไปยืนข้างหลังสะมะแอ  ซึ่งหัวเราะชอบใจ  ดึงเพื่อนรักให้มายืนข้างหน้า

                           “มันเป็นคนขี้อาย วันๆเอาแต่อยู่กับผีเสื้อ”

                           “อยู่กับคนบ้างนะจ๊ะ  อย่าหมกมุ่นล่ะจะเสียการเรียน  อ้อไม่ใช่เสียการงาน” ฟาติมา ปิดปาก  หัวเราะชอบใจ

                          “นี่มาสะสม  สาวๆ  บ้างนะฉันจะเป็นเบอร์ 1 ให้”

                           พูดคุยกันได้สักครู่  ฟาติมา ขอตัวกลับพร้อมกับเพื่อนครูด้วยกัน

                          หน้าฝนอากาศ  ปลายแหลมมลายู  ฝนตกแทบทุกวัน  ผีเสื้อ  บางชนิดหายไป  เนื่องจาก พวกมันจะมีช่วงชีวิตที่เป็นไข่ และดักแด้ในช่วงฤดูนี้    ฮะซันมีเวลาว่างมากขึ้น   ช่วงหลังเขามักจะดูละครน้ำเน่าหลังข่าวค่ำ  นั่งดูจนติด  งอมแงม  ดูไปก็ฝันถึงสาว  ฟาติมาไป  เขาหวังว่าจะได้พบกับเธออีกสักครั้ง

                          “สวัสดีจ้ะ  ฮะซัน”  เสียงทักทาย  เป็นภาษายาวี  ดังมาจากด้านหลัง

                           ฮะซัน กำลังยืนอ่าน เรื่องย่อ  ละครทีวีอยู่หน้าแผงหนังสือ

                          “ว่างไหมครับ  ไปเที่ยวหาดใหญ่กัน”  ฮะซันไม่รอช้ากล่าวชวน  สาวสวยในทันที  พร้อมชี้ไปที่รถกระบะ สี่ประตู ขับเคลื่อนสี่ล้อสีแดงแปร๊ด คันงาม  รางวัลจาการขายผีเสื้อ  เกวนโดลิน

                          ฟาติมา  มองรถคันงามก่อนกล่าวชม

                          “รถสวยดีนะ  ว่างหรือเปล่าล่ะ  ไปช่วยทำงานบ้านหน่อยซิ”

                           “แล้วไปหาดใหญ่ล่ะ”  ฮะซันอยากไปเที่ยวกับเธอ

                           “ไว้ทำงานที่บ้านเสร็จจะพาไปนะ  หนูน้อย” ฟาติมา  เธอรู้ว่ากำไพ่เหนือกว่า

                           “ไปก็ได้  จะให้ไปตรวจการบ้านหรือทำบอร์ดล่ะ”

                            ฟาติมา ส่ายหน้า “ม่ายช่ายไปแล้วรู้เอง” เธอตอบเป็นภาษายาวี

                            ฮะซัน มองตาสาวสวย  แม่ผีเสื้อของผม  เห็นแล้วอยากเก็บไว้ในกล่องใบใหญ่  จะนั่งเชยชมทั้งวันทั้งคืน

                           ความสัมพันธ์ ของฮะซัน กับ ฟาติมา  เริ่มเพื่มมากขึ้นตามวันเวลาที่ผ่านไป  ฮะซันฝันถึงละครที่ตนดูทุกคืน  พระเอกหล่อไว้เคราแพะ  นางเอกหน้าแขก  มีรถ  มีบ้านทรงโรมัน  รอหน้าร้อนที่จะมาถึง  เขาจะวิ่งจับผีเสื้อให้หมดป่าเอาเงินมาสร้างเรือนหอหลังใหญ่

                          เย็นวันหนึ่งกลางฤดูร้อน  ฮะซันยืนแกร่วรอแฟนสาว  วันนี้เขาได้ผีเสื้อสวยๆ เต็มกระเป๋า  เขากะจะให้ ฟาติมา ดู ผีเสื้อหายาก และมีค่าที่สุดที่เขาเคยจับมาได้

                         สะมะแอ เพื่อนรัก  ที่หายหน้าไปร่วมจอดรถเครื่องเหมือนรอใครอยู่ฝั่งตรงข้าม  ฟาติมาเดินข้ามมาจากโรงเรียน  เขาโบกมือทักทาย  สาวน้อย มองนัยน์ตา สะมะแอ  เขารู้สึกผิดปรกติ  ต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น  ผีเสื้อสีดำทมิฬ บินผ่านหน้าเขาไป  ปีกของมันดูเหมือนรูปหัวกะโหลก แสยะยิ้มอย่างน่ากลัว

                         ฮะซันรีบวิ่งข้ามถนนไปหาแฟนสาว

                         “ปัง...........ปัง.............ปัง..........”   ครูสาวจ้องมองคนที่ยิงเธอ อย่างไม่เชื่อสายตา  สิ้นใจตายในทันที

                         ร่างดำทมิฬ  ถือขวาน  คมกริบ เดินอย่างรีบเร่ง ฟันฉับที่คอ............ฉับ..........  หัวของเธอ ขาดกระเด็น  ก่อนก้าวขึ้นขับ มอเตอร์ไซค์อย่างใจเย็น  สะมะแอ  หันมามอง  ฮะซันอย่างไม่สนใจเปลี่ยนเหมือนเป็นคนละคน

                        แต่ก่อนที่มันจะจากไป  ฮะซันวิ่งตามเหมือนคนบ้า  เขากระชากร่างเจ้าฆาตกรลงจากมอเตอร์ไซค์ ที่กำลังแล่น อย่างไม่สนใจชีวิต  สะมะแอกุมปืนที่เอวแต่ก่อนที่จะหยิบขึ้นมา หัวเขาก็กระแทกพื้นอย่างแรงจนสลบ

                        ฮะซัน ลากร่างที่หมดสติ โยนใส่กระบะรถ  เขามองศีรษะของ ฟาติมา  ความรู้สึกเอ่อท้นขึ้นมาที่เบ้าตา  เขาหยิบกระเป๋าใส่ผีเสื้อวางในรถอย่างทะนุถนอม

                        “เพื่อนรัก  แกพรากสิ่งที่ฉันรักที่สุดในชีวิตไป  ฉันจะเอาสิ่งที่แกรักคืนจากแกบ้างนะเพื่อน”

                       ความคิดสุดกู่  กลับมาก่อตัวเย็นยะเยียบอยู่ในหัวของชายหนุ่ม

                       ในคืนนั้น  เทือกเขา บูโด  มีเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ของ สะมะแอ ดังสยอง ตั้งแต่ คืนนั้น จรดเช้า วันรุ่งขึ้น