SF TonoRitZ ความรักที่ยิ่งห่างไกล

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Theme song :: รักแพ้ แม้ใกล้ชิด -แก้ม เดอะสตาร์

Note :: มาอีกแล้ว แรงบันดาลใจจากเพลงแก้มเลยค่ะ ฟิคเรื่องนี้ ก็ต้องขอขอบคุณ อิ๋ว หรือ VANILLA นั่นเองนะคะ ขอบคุณด้วยค่ะ ปล. มีภาคต่อนะจ๊ะๆ ถ้าเสียงตอบรับดีจะมาอัพต่อให้

Writer :: Maikojung บางคนอาจจะคิดว่าเป็นคนญี่ปุ่น ป่าวค่ะ จิงๆ มันแปล ว่าใหม่โก๊ะจัง ต่างหาก 55+ เป็นคนชลบุรี อายุ 16 กำลังสับสนกะชีวิตนิดหน่อย มาคุยกันได้นะคะ

Black_maikojung_love_star@hotmail.com 

เนื้อเรื่อง

‘ ผมอยู่ตรงนี้...พี่เคยเห็นผมบ้างมั๊ย...

พี่เคยรับรู้ถึงตัวตนของผมบ้างมั๊ย...

ทั้งๆที่ผม...ได้ชื่อว่าเป็นแฟนของพี่...เป็นคนที่พี่บอกว่ารักกัน

แต่ทำไม...สิ่งที่ผมได้จากพี่มันถึงมีแต่ความเจ็บปวดล่ะ ‘

..........................................................................................

 

..............................................................................

 

............................................................

 

..............................................

 

...........................

 

แอ๊ด ~ 

 

เสียงประตูที่เปิดออกและปิดเบาๆทำร่างเล็กๆของริท ที่นั่งคอยคนรักของตนเองอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่นรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปเข้าไปหาโตโน่แฟนของเขา

“ พี่โน่ไปไหนมาเหรอฮะ ทำไมกลับมาดึกป่านนี้ล่ะ “ เสียงเล็กเอ่ยถามพร้อมกับรับเสื้อคลุมที่ร่างสูงถอดออกมาไว้ในมือ

“ ธุระนิดหน่อยหน่ะ...วันนี้พี่เหนื่อยแล้วขอนอนเลยนะ “ ร่างสูงตอบรับเนือยๆแล้วดึงเสื้อคลุมออกมาจากมือริทไป ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป ร่างเล็กที่กำลังจะเอื้อมมือไปจับมือของร่างสูงจะชะงักค้างไว้อย่างนั้น

‘ พี่โน่คงจะเหนื่อยมากจริงๆไว้ค่อยคุยพรุ่งนี้ก็ได้มั้ง... ยังไงเค้าก็คงไม่ลืมวันครบรอบ 2 ปีของเราหรอก ‘ คิดพลางเดินตามร่างสูงเข้าไป ก่อนจะหยิบชุดนอนมาเตรียมไว้ให้คนที่เข้าไปอาบน้ำ เมื่อร่างสูงสมส่วนของโตโน่ออกมาจากห้องน้ำ ร่างบางเดินไปเข้าอาบน้ำต่อ    พักหนึ่งร่างบางจึงเดินออกมาจากห้องน้ำ ร่างสูงของโตโน่นอนหลับไปแล้ว ร่างบางจึงเดินเข้าไปกระชับผ้าห่มให้เข้าที่ก่อนจะเดินไปปิดไฟแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆกัน

 

 

‘  ...ทั้งๆที่นอนอยู่ข้างๆกัน

 

กับคนที่บอกเราว่ารัก

 

แต่ทำไมกันนะ?  

 

….ผมถึงไม่รู้สึกถึงคำๆนั้นเลย ’

 

..........................................................................................

 

..............................................................................

 

............................................................

 

..............................................

 

...........................

 

อากาศสดใสของยามเช้า ท้องฟ้าอาบไล้ไปด้วยสีส้มจางๆของพระอาทิตย์ที่เพิ่งจะขึ้นจากขอบฟ้ามาได้ไม่นาน ร่างบางที่ออกมาสูดอากาศยามเช้าอยู่ที่ระเบียงห้องทอดสายตาเหม่อมองท้องฟ้ากว้าง สายตาหวานแลดูว่างเปล่า เพราะเจ้าตัวปล่อยความคิดให้ล่องลอยออกไปกับความสวยของธรรมชาติในยามเช้า จนเมื่อรู้สึกได้ว่าที่ว่างข้างๆตัวได้ถูกครอบครองโดยเจ้าของห้องอีกคนจึงเบือนหน้าจากท้องฟ้ากว้างไปหายิ้มหวานให้ใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติของคนรักตนเอง

“ วันนี้พี่ว่างรึป่าวฮะ “ เสียงหวานเอื้อนเอ่ยถามออกไปพร้อมกับมือบางที่เลื่อนไปกอบกุมมือเรียวของโตโน่เอาไว้

“ วันนี้เหรอ....ช่วงไหนล่ะ....ถ้าเป็นช่วงเย็นๆพี่น่าจะว่างนะ “ เอ่ยตอบคำถามของคนรักตัวเองพร้อมกับหันมามองหน้าคนรักแก้มยุ้ยของตัวเอง พร้อมกับยิ้มเอ็นดูออกมา

 

‘ ริท เป็นคนน่ารัก...

 

เขาไม่เคยทำให้ผมรำคาญใจ

 

เขาไม่เคยเรียกร้องอะไรให้ผมลำบากใจ ’

 

“ งั้นเย็นนี้พี่กลับบ้านเร็วนะฮะ...วันนี้เป็นวันพิเศษของเรานะ “ บอกคนรักพร้อมกับยิ้มหวานจนแก้มยุ้ย คนมองเลยอดไม่ได้ที่ยื่นมือไปบีบเบาที่แก้มยุ้ยๆนั่น

“ วันอะไรล่ะ?...สำคัญมากรึป่าว “ คำถามที่ร่างสูงถามกลับมาทำเอาริทที่กำลังยิ้มหวานอยู่หุบยิ้มลงทันใดหน้าจืดเจื่อนลงก่อนจะผละมือออกมาจากมือของร่างสูงที่กอบกุมกันอยู่  มือบางบีบมือตัวเองแน่น

 

‘ ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันสำคัญของเรา แต่ทำไมพี่ถึงจำไม่ได้ล่ะ ทั้งๆที่ผมเฝ้านับวันเวลาให้วันนี้ผ่านมาถึง แต่พี่กลับไม่รู้ด้วยซ้ำว่าวันนี้เป็นอะไร ‘ แค่คิดน้ำใสๆก็เอ่อคลออยู่ในนัยน์ตาหวาน ร่างบางรีบก้มหน้าหลบ เมื่อมือเรียวของคนรักเอื้อมมาจะจับหน้าเขาให้หันมาหา

“ เป็นอะไรรึป่าวริท “ เสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่อจู่ริทก็ก้มหน้าก้มตาหลบหน้าเขา

“ ปล่าวฮะ...ผมไม่เป็นไร...พี่เข้าไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวผมก็จะไปเตรียมอาหารเช้าเหมือนกัน “ ริทก้มหน้าตอบอุบอิบอยู่กับอกตัวเองก่อนจะเบี่ยงตัวเดินหลบออกมา เพียงแค่พ้นระยะที่สายตาของร่างสูงจะมองเห็นน้ำตาร่างบางกลั้นไว้มานานก็ไหลจากตาสวยออกมาเป็นสาย มือบางยกขึ้นมาปิดปากตัวเองเพื่อกลั้นสะอื้น เขากลัว...กลัวว่าคนรักของตัวจะได้ยิน ไม่อยากให้พี่คุณรู้ว่าตัวเขาคิดเล็กคิดน้อยแค่ไหน... เพราะกลัวว่าคนรักจะรำคาญ

..........................................................................................

 

..............................................................................

 

............................................................

 

..............................................

 

...........................

 

ตกเย็นร่างบางตระเตรียมทุกอย่างไว้เพื่อฉลองวันครบรอบ 2 ปีของเขากับพี่โตโน่  เค้กวนิลลาที่เขาทำเองปอนด์ใหญ่ กับอาหารที่เป็นของโปรดของร่างสูงหลายจานถูกจัดแต่งอย่างสวยงานบนโต๊ะทานอาหาร อีกไม่ถึงชั่วโมงพี่โต่โน่ก็จะกลับแล้วริทจึงเดินเข้าห้องนอนไปเพื่อหยิบผ้าขนหนูไปอาบน้ำ แต่ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้เดินเข้าห้องน้ำ เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นก็ทำให้ร่างบางต้องเดินไปหยิบโทรศัพท์เครื่องบางที่แผดเสียงร้องอยู่ เมื่อเห็นว่าใครโทรเข้ามารอยยิ้มหวานก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวาน

“ ใกล้ถึงรึยังฮะพี่โตโน่ “ เสียงหวานกรอกเข้าไปในโทรศัพท์ ก่อนที่ประโยคที่ร่างสูงตอบกลับมาจะทำให้รอยยิ้มหวานแห้งไป

“ ริทธุระที่ว่าของนายสำคัญมากรึปล่าว...เอาไว้วันหลังได้มั๊ย...พอดีวันนี้เกรซเค้ามีปัญหากับแฟนนิดหน่อยน่ะพี่ต้องอยู่เป็นเพื่อนเค้าก่อน ไม่เป็นไรใช่มั๊ยริท “ เกรซอีกแล้ว ผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว เขาเข้าใจว่าเกรซเป็นน้องรหัสของพี่โตโน่ตั้งแต่มหาลัย จนทำงานก็ยังมาทำที่เดียวกัน ก็คงจะสนิทกันมากเป็นธรรมดา คงจะสนิท...จนทำให้พี่โตโน่ยกเลิกนัดของเค้า

“ พี่...จำวันนี้ไม่ได้จริงๆเหรอฮะ “ ถามออกไปด้วยเสียงแหบพร่าเพราะน้ำตาที่มันคลออยู่ที่เบ้าตาและกำลังจะไหลลงมาในไม่ช้า

“ อย่าเพิ่งถามอะไรไร้สาระตอนนี้ได้มั๊ยริท...พี่กำลังรีบนะ...ไว้กลับไปถึงบ้านแล้วเราค่อยคุยกัน แค่นี้นะ “ ยังไม่ทันได้ตอบคำถามของร่างบางโตโน่ก็วางสายไปแล้ว

“ แล้วพี่จะถามผมทำไมล่ะฮะ...ฮึก...ยังไงพี่ก็ไปอยู่กับเค้าอยู่ดี...ฮึก... “ สะอื้นไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยได้เรียกร้องอะไรออกไป แต่ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึก เพียงแต่เขายังอดทนเก็บมันเอาไว้ได้อยู่ แต่ถ้าเขาต้องเก็บมันต่อไปเรื่อยๆซักวันหนึ่งมันก็คงจะระเบิดออกมาซักวัน...


มีภาคต่อนะคะ ขอบคุณ VANILLA เพื่อนรักด้วยค่ะ