REMIN เรมินทร์ / คนธรรพ์อาถรรพ์ - นิยาย REMIN เรมินทร์ / คนธรรพ์อาถรรพ์ : Dek-D.com - Writer
×

    REMIN เรมินทร์ / คนธรรพ์อาถรรพ์

    เรมินทร์...เด็กหนุ่มจากเเดนล้านนา ผู้กุมความลับเเห่งวิถีคนธรรพ์เเบบสุดติ่งโดยไม่รู้ตัว!!! พลังคนธรรพ์จะทำให้เขาไขคดีเกี่ยวกับ'คนที่รู้จักนายมากที่สุด'ได้รึเปล่านะ?...

    ผู้เข้าชมรวม

    170

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    10

    ผู้เข้าชมรวม


    170

    ความคิดเห็น


    2

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  สืบสวน
    จำนวนตอน :  1 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  19 พ.ย. 61 / 12:53 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    เรมินทร์ / ธรรพ์อาถรรพ์

    ...บทนำ...

           กระผม...นายเรมินทร์ คนเชียงใหม่ล้านนา กระผมในตอนนี้กำลังติดสเตตัสที่ว่า หลงในเมืองใหญ่แล้วออเจ้า อยู่ขอรับ กระผมหลงอยู่กรุงเทพเป็นนานสองนาน  ไม่รู้จะพึ่งผู้ใดเพราะแต่ละคนดูรีบร้อนกันเหลือเกิน เฮ้อ...

           ที่จริงแล้วกระผมกำลังตามหาเจ้าของจดหมายลึกลับอยู่ขอรับ เขาจ่าหน้าซองถึงกระผมและคุณย่า นายคนนั้นหรือเธอคนนั้นเขียนนามของตนว่าคนที่รู้จักนายมากที่สุด ซึ่งกระผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเป็นใคร แต่ที่แน่ๆ คุณคนนั้นต้องรู้จักกระผมอย่างถ่องแท้แน่นอน ก็ต้องใช่น่ะสิ...ในเมื่อเขียนเนื้อหาภายในจดหมายเกี่ยวกับกระผมแน่นเอี๊ยด จนกระผมตกใจเลยทีเดียว...

           เพราะดูเหมือนเขา...รู้จักดียิ่งกว่าตัวกระผมเสียอีก...

           ยิ่งทำให้กระผมกระหายที่จะสงสัยในตัวผู้เขียน ว่าคือผู้ใด

           เนื้อหาภายในของจดหมายว่ากล่าวถึงตัวผมและครอบครัว และให้กระผมเดินทางมายังกรุงเทพเพื่อมาพบเขาและทำภารกิจพิเศษ

           และแน่นอน...มันคือสาเหตุที่ทำให้กระผมติดแหง็กอยู่ที่นี่-_-

           เขาไม่บอกว่าที่อยู่ของเขาอยู่ที่ใด เขาบอกให้กระผมไปที่’CX’ ซึ่งกระผมหายังไงก็ไม่เจอ จนกระทั่งกูเกิลแมพของกระผมเจ๊งรับประทานเรียบร้อย

            เอาเถอะ...เรมินทร์คุณย่าสั่งเสียมาซะด้วยสื  ถามคนแถวๆนี้ก็ได้...

            “เอ่อ...สวัสดีขอรับ ท่านช่วยบอกทางกระผมไปที่CXหน่อยจะได้ไหม”

           กระผมตัดสินใจถามทางชายหนุ่มมหาลัย(ที่โครตจะหล่อ)คนหนึ่ง อายุอานามน่าจะยี่สิบอัพขึ้น ท่าทางที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์ด้วยท่าทางหงุดหงิด แต่ดูพึ่งพาได้ หันมามองกระผมสักครู่ จากนั้นค่อยเสยผมสีน้ำตาลอ่อนเกยหน้าผาก ด้วยสายตาที่โล่งใจ(หรือกระผมคิดไปเอง?)

           “เฮ้อ...เจอตัวแล้ว”

           “จ..เจอ เจออะไรหรือขอรับ?”

           “เจอนายไง ฉันธันวาส่วนนายก็คงเป็นเรมินทร์

           “คุณรู้ชื่อกระผมได้อย่างไร?”

           ไม่พูดพล่ำทำเพลงเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋า แล้วโทรไปหาใครซักคนหนึ่งพึมพำอะไรซักอย่าง จากนั้นลากแขนผมให้เดินตามเขาไปกระผมว่ามันแหม่งๆนะ=_=

           “เดี๋ยว! นี่นายลากกระผมไปทำไม? แล้วทำไมนาย...”

           พึบ!

           “ถ้าพูดมาก...ฉันจะจับนายไปทำอย่างอื่น”

           “ทำ..ทำอะร๊ายยย ปล่อยกระผมเดี๋ยวนี้! อย่าทำให้คนเข้าใจผิดเซ่!”

           นี่มันอะไรเนี่ย! กอดกันแบบนี้สังคมก็เข้าใจผิดเซ่ เขาจะนึกว่ากระผมกับนายธันวาเป็นเกย์นะเฮ้ย!

           “หึ...ที่แท้ก็เขิน ไอ้คุณชายในวัง”

           “ไม่ได้เขินโว้ยยยย!!! กระผมอายเขาเข้าใจไหมนายธันวา!

           ตึก ตึก..

           “...คุณตฤณ”

           นายธันวายังไม่ทันได้หยุดแกล้งกระผม ก็มีเสียงฝีเท้าที่น่าจะเป็นรองเท้าหนังราคาแพง ดังมาจากด้านหน้า ทั้งที่คนอื่นๆที่ดูสวนไปสวนมาก็ใส่รองเท้าหนังเหมือนกัน  แต่เสียงมันดูเหมือนให้กระผมและนายธันวารู้เพียงแค่สองคน...

           “หยุดเล่นได้แล้วล่ะ...แท็กซี่อาถรรพ์อย่างฉันไม่มีเวลามากนะ”

           “เฮอะ...ก็ได้”

           “นี่มันอะไร...นายธันวา แล้วเขาคือใคร????”

           ถึงแม้กระผมจะถามอะไร นายธันวาก็ไม่ได้ตอบแต่อย่างใด แต่กระชากแขนผมให้เดินตามอย่างรวดเร็ว  ตัวกระผมก็ไม่รู้จะทำอย่างไร คำถามก็ยังตีกันในหัวอยู่อย่างนั้น...ตกลงคนพวกนี้คือใครกัน???

           กระผมและนายธันวาเดินตามผู้ชายวัยกลางคน ที่ตัวค่อนข้างสูง ใส่ชุดสูทสีดำสลับสีเหลือง ใส่หมวกเหมือนตำรวจสีดำ เมื่อตะกี้ผู้ชายคนนี้บอกว่าเขาคือ แท็กซี่อาถรรพ์คืออะไร? กระผมก็ไม่เข้าใจ ส่วนนายธันวาก็เรียกเขาว่า คุณตฤณ นี่คงเป็นชื่อของเขาใช่ไหม?

           เราเดินมาสักครู่หนึ่ง ก็มาถึงรถของคุณตฤณ รถเก๊งคันสีดำสลัก ตัวอักษรสีขาวข้างรถว่า CX นายธันวาเปิดประตูด้านหลังออกแล้วโยนตัวกระผมเข้าไปในนั้น พร้อมกับปิดประตูดัง ปั้ง! แล้วเปิดประตูด้านหน้าข้างคนขับแล้วเข้าไปนั่งข้างๆ คุณตฤณ

           “มันเจ็บนะ นายธันวา!

           “เจ็บ? เจ็บจนเข้าโรงพยาบาลเลยเหรอ?”พูดจาขวานผ่าซากชะมัด!

           “ไอ้...!

           “ออกรถเลยครับ คุณตฤณ”

           “โอเค  ซิ่งสุดแรงเลยนะพ่อหนุ่ม”

           นายธันวา! ฮึ้ย! แล้วพวกเขาจะพากระผมไปไหน! นี่กระผมไม่รู้อะไรเลยหรือไง ใครก็ได้บอกกระผมที ฮือ  T_T



    STOPPPPPP!!!!!!!

    หยุดอ่านด้านล่างก่อน พี่น้อง!!!

    .

    .

    .

    Hello นักอ่านที่นั้ลล้ากกกก(ก.ไก่ล้านตัว)ทุกๆคน

    กระผม...คนเขียน ขอชี้แจงแถลงไขว่าตอนข้างบนนี้คือตอน”บทนำ”(อาจดูยาวไปหน่อยในหน้าหลัก) ส่วนตอนถัดไปในเนื้อเรื่องหลักก็จะต่อจากนี้ และเรื่องนิยายของกระผม(เฌอสิค) จะแต่งช้านิดหน่อยเพราะคิดพล็อตไม่ออก แต่จะพยายามคิดนะขอรับ

            สุดท้ายนี้ก็ไม่มีไรจะบอก นอกจากติดตามเรมินทร์จังและธันวาคุง พร้อมผองเพื่อนด้วยน้า กดโหวตให้เป็นกำลังใจหน่อย คอมเม้นติชมได้ตามศรัทธาและกำลัง(ตู้บริจาคพร้อม)ช่วยรักเรมินทร์ กันเยอะๆด้วยน้า  โฮะๆๆๆ

     

    (ปล.เรื่องนี้จะวายรึไม่?...ขึ้นอยู่กับเนื้อเรื่องและผู้เขียน(หรือศรัทธาผู้อ่าน)นั่นเอง)


     

     

     


    B
    E
    R
    L
    I
    N
    ?

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น