REMIN เรมินทร์ / คนธรรพ์อาถรรพ์

เรมินทร์ / ธรรพ์อาถรรพ์

...บทนำ...

       กระผม...นาย’เรมินทร์ ‘ คนเชียงใหม่ล้านนา กระผมในตอนนี้กำลังติดสเตตัสที่ว่า ‘หลงในเมืองใหญ่แล้วออเจ้า’ อยู่ขอรับ กระผมหลงอยู่กรุงเทพเป็นนานสองนาน  ไม่รู้จะพึ่งผู้ใดเพราะแต่ละคนดูรีบร้อนกันเหลือเกิน เฮ้อ...

       ที่จริงแล้วกระผมกำลังตามหาเจ้าของจดหมายลึกลับอยู่ขอรับ เขาจ่าหน้าซองถึงกระผมและคุณย่า นายคนนั้นหรือเธอคนนั้นเขียนนามของตนว่า’คนที่รู้จักนายมากที่สุด’ ซึ่งกระผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเป็นใคร แต่ที่แน่ๆ คุณคนนั้นต้องรู้จักกระผมอย่างถ่องแท้แน่นอน ก็ต้องใช่น่ะสิ...ในเมื่อเขียนเนื้อหาภายในจดหมายเกี่ยวกับกระผมแน่นเอี๊ยด จนกระผมตกใจเลยทีเดียว...

       เพราะดูเหมือนเขา...รู้จักดียิ่งกว่าตัวกระผมเสียอีก...

       ยิ่งทำให้กระผมกระหายที่จะสงสัยในตัวผู้เขียน ว่าคือผู้ใด

       เนื้อหาภายในของจดหมายว่ากล่าวถึงตัวผมและครอบครัว และให้กระผมเดินทางมายังกรุงเทพเพื่อมาพบเขาและทำภารกิจพิเศษ

       และแน่นอน...มันคือสาเหตุที่ทำให้กระผมติดแหง็กอยู่ที่นี่-_-

       เขาไม่บอกว่าที่อยู่ของเขาอยู่ที่ใด เขาบอกให้กระผมไปที่’CX’ ซึ่งกระผมหายังไงก็ไม่เจอ จนกระทั่งกูเกิลแมพของกระผมเจ๊งรับประทานเรียบร้อย

        เอาเถอะ...เรมินทร์คุณย่าสั่งเสียมาซะด้วยสื  ถามคนแถวๆนี้ก็ได้...

        “เอ่อ...สวัสดีขอรับ ท่านช่วยบอกทางกระผมไปที่CXหน่อยจะได้ไหม”

       กระผมตัดสินใจถามทางชายหนุ่มมหาลัย(ที่โครตจะหล่อ)คนหนึ่ง อายุอานามน่าจะยี่สิบอัพขึ้น ท่าทางที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์ด้วยท่าทางหงุดหงิด แต่ดูพึ่งพาได้ หันมามองกระผมสักครู่ จากนั้นค่อยเสยผมสีน้ำตาลอ่อนเกยหน้าผาก ด้วยสายตาที่โล่งใจ(หรือกระผมคิดไปเอง?)

       “เฮ้อ...เจอตัวแล้ว”

       “จ..เจอ เจออะไรหรือขอรับ?”

       “เจอนายไง ฉัน’ธันวา’ ส่วนนายก็คงเป็นเรมินทร์”

       “คุณรู้ชื่อกระผมได้อย่างไร?”

       ไม่พูดพล่ำทำเพลงเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋า แล้วโทรไปหาใครซักคนหนึ่งพึมพำอะไรซักอย่าง จากนั้นลากแขนผมให้เดินตามเขาไปกระผมว่ามันแหม่งๆนะ=_=

       “เดี๋ยว! นี่นายลากกระผมไปทำไม? แล้วทำไมนาย...”

       พึบ!

       “ถ้าพูดมาก...ฉันจะจับนายไปทำอย่างอื่น”

       “ทำ..ทำอะร๊ายยย ปล่อยกระผมเดี๋ยวนี้! อย่าทำให้คนเข้าใจผิดเซ่!”

       นี่มันอะไรเนี่ย! กอดกันแบบนี้สังคมก็เข้าใจผิดเซ่ เขาจะนึกว่ากระผมกับนาย’ธันวา’เป็นเกย์นะเฮ้ย!

       “หึ...ที่แท้ก็เขิน ไอ้คุณชายในวัง”

       “ไม่ได้เขินโว้ยยยย!!! กระผมอายเขาเข้าใจไหมนายธันวา!”

       ตึก ตึก..

       “...คุณตฤณ”

       นายธันวายังไม่ทันได้หยุดแกล้งกระผม ก็มีเสียงฝีเท้าที่น่าจะเป็นรองเท้าหนังราคาแพง ดังมาจากด้านหน้า ทั้งที่คนอื่นๆที่ดูสวนไปสวนมาก็ใส่รองเท้าหนังเหมือนกัน  แต่เสียงมันดูเหมือนให้กระผมและนายธันวารู้เพียงแค่สองคน...

       “หยุดเล่นได้แล้วล่ะ...’แท็กซี่อาถรรพ์’อย่างฉันไม่มีเวลามากนะ”

       “เฮอะ...ก็ได้”

       “นี่มันอะไร...นายธันวา แล้วเขาคือใคร????”

       ถึงแม้กระผมจะถามอะไร นายธันวาก็ไม่ได้ตอบแต่อย่างใด แต่กระชากแขนผมให้เดินตามอย่างรวดเร็ว  ตัวกระผมก็ไม่รู้จะทำอย่างไร คำถามก็ยังตีกันในหัวอยู่อย่างนั้น...ตกลงคนพวกนี้คือใครกัน???

       กระผมและนายธันวาเดินตามผู้ชายวัยกลางคน ที่ตัวค่อนข้างสูง ใส่ชุดสูทสีดำสลับสีเหลือง ใส่หมวกเหมือนตำรวจสีดำ เมื่อตะกี้ผู้ชายคนนี้บอกว่าเขาคือ ‘แท็กซี่อาถรรพ์’ คืออะไร? กระผมก็ไม่เข้าใจ ส่วนนายธันวาก็เรียกเขาว่า ‘คุณตฤณ ‘ นี่คงเป็นชื่อของเขาใช่ไหม?

       เราเดินมาสักครู่หนึ่ง ก็มาถึงรถของคุณตฤณ รถเก๊งคันสีดำสลัก ตัวอักษรสีขาวข้างรถว่า’ CX ‘ นายธันวาเปิดประตูด้านหลังออกแล้วโยนตัวกระผมเข้าไปในนั้น พร้อมกับปิดประตูดัง ปั้ง! แล้วเปิดประตูด้านหน้าข้างคนขับแล้วเข้าไปนั่งข้างๆ คุณตฤณ

       “มันเจ็บนะ นายธันวา!”

       “เจ็บ? เจ็บจนเข้าโรงพยาบาลเลยเหรอ?”พูดจาขวานผ่าซากชะมัด!

       “ไอ้...!”

       “ออกรถเลยครับ คุณตฤณ”

       “โอเค  ซิ่งสุดแรงเลยนะพ่อหนุ่ม”

       นายธันวา! ฮึ้ย! แล้วพวกเขาจะพากระผมไปไหน! นี่กระผมไม่รู้อะไรเลยหรือไง ใครก็ได้บอกกระผมที ฮือ  T_T

STOPPPPPP!!!!!!!

หยุดอ่านด้านล่างก่อน พี่น้อง!!!

.

.

.

Hello นักอ่านที่นั้ลล้ากกกก(ก.ไก่ล้านตัว)ทุกๆคน

กระผม...คนเขียน ขอชี้แจงแถลงไขว่าตอนข้างบนนี้คือตอน”บทนำ”(อาจดูยาวไปหน่อยในหน้าหลัก) ส่วนตอนถัดไปในเนื้อเรื่องหลักก็จะต่อจากนี้ และเรื่องนิยายของกระผม(เฌอสิค) จะแต่งช้านิดหน่อยเพราะคิดพล็อตไม่ออก แต่จะพยายามคิดนะขอรับ

        สุดท้ายนี้ก็ไม่มีไรจะบอก นอกจากติดตามเรมินทร์จังและธันวาคุง พร้อมผองเพื่อนด้วยน้า กดโหวตให้เป็นกำลังใจหน่อย คอมเม้นติชมได้ตามศรัทธาและกำลัง(ตู้บริจาคพร้อม)ช่วยรักเรมินทร์ กันเยอะๆด้วยน้า  โฮะๆๆๆ

(ปล.เรื่องนี้จะวายรึไม่?...ขึ้นอยู่กับเนื้อเรื่องและผู้เขียน(หรือศรัทธาผู้อ่าน)นั่นเอง)

B
E
R
L
I
N
?