องค์ชายน้อย

จองฮยอคกำลังจ้องตัวประกันที่นั่งตรงข้ามเค้าไม่วางตา พยายามมองผ่านผ้าคลุมหน้า ตั้งแต่เริ่มเดินทาง ถึงจะไม่เห็นสายตา หรือสีหน้า แต่อากับกิริยาที่คนผู้จ้องแสดงอยู่ เห็นได้ชัดว่าอึดอัด

“องค์หญิง เราเดินทางมานานแล้วท่านต้องการหยุดพักหรือเปล่า” จองฮยอคถามหยั่งเชิง

องค์หญิงได้แต่นั่งนิ่ง แล้วพยักหน้าน้อยๆ ไม่มีเสียงใดๆหลุดออกมาก มีก็แต่กลิ่นหอมดอกไม้ที่ส่งกลิ่นออกมาจากตัวเธอ

ตลอดทางจองฮยอคพยายามถามโน่นถามนี้ แต่องค์หญิงเอาแต่เงียบไม่ออกพยักหน้าน้อยๆ นั้นทำให้เค้าหงุดหงิด

นาทีนี้ เค้าเปิดผ้าคลุมหน้าเธอใจจะขาด แต่องค์ชายพูดคำไหนก็ต้องคำนั้น

“เราจะไม่เร่งรัดนาง จะไม่แตะต้องนางจนกว่า นางจะอายุ 15 ท่านสบายใจได้” คำมั่นที่ชายหนุ่มได้ให้กับอ๋องชินพิลฮยอนแคว้นเจียพ่อขององค์หญิงชินเฮเคียว

“เราจะให้อิสระกับนาง ดูแลนางเหมือนน้องสาวของเรา จนกว่าจะถึงเวลา อภิเษก” คำพูดที่พูดไปแล้ว ต้องมารู้สึกเสียใจอยู่ในตอนนี้   

รถม้าหยุดลง จองฮยอค เดินลงมา และส่งมือเพื่อประคององค์หญิง แต่เด็กสาวตัวเล็กปฏิเสธไมตรี  

เห็นดังนั้น จองฮยอคเห็นโอกาส ชายหนุ่มแอบขว้างหยกในมือ ออกไปโดนม้า

ม้าตกใจเล็กน้อยมันวิ่งเหยาะๆ ทำให้รถม้าขยับ นั่นพอที่จะทำให้องค์หญิงล้มลง และหมวกและผ้าคลุมหน้าเปิดออก

จองฮยอค แสร้งทำเป็นช่วยเก็บหมวกและผ้าคลุมหน้า ก่อนจะหันมามององค์หญิงเต็มสองตา


 

สวยสมคำล่ำลือจริงๆ ตาที่ไม่โตมากแต่ดูเหมือนยิ้มตลอดเวลา จมูกเล็กเชิ่ดขึ้นน้อยที่ปลาย แก้มป้องมีเลือดฝาด ผิวขาวละเอียด ปากเล็กสีชมพู คอระหงส์ ผมดำสนิทเรียงตัวกันเป็นระเบียบจนสะท้อนแสง เสริมด้วยผ้าไหมแพรพันที่พันอยู่รอบตัว เรียวว่าสวยจนลืมหายใจ

ตอนนี้ชายหนุ่มยืนกลั้นหายใจจนลืมว่าต้องคืนหมวกกับผ้าคลุมหน้าให้ เด็กสาวตรงหน้า

“องค์ชายได้โปรดคืนหมวกและผ้าคลุมให้เราด้วย” เสียงเด็กสาวประหม่า สายตาจองที่เท้าของตัวเอง

จองฮยอค องค์ชายวัย 27 ที่ทุกวันอยู่แต่ในสนามรบ เพิ่งได้เห็นว่าที่เจ้าสาวของเค้าและได้ยินเสียงเธอเป็นครั้งแรก หลังตั้งสติได้ คืนหมวกและผ้าคลุมให้องค์หญิง