ไฮเบซัง

เนื้อเรื่อง

" เปิดเมื่อไหร่ คือ จบเมื่อนั้นจะถูกไฮเบซัง...... "
เสียงๆหนึ่งลอยขึ้นในหัวของชั้นและต่อจากนั้น.........  

" คาโฮะ " ริกะเพื่อนของชั้นเรียกชั้นด้วยน้ำเสียงที่เบื่อหน่าย " อะไรหรอ "ชั้นรีบเดินไปหาริกะทันที
" ดูโน่นสิ " ริกะชี้ไปทางเด็กผู้หญิงคนหนึ่งในห้อง ที่โดนผู้คนรุ่มล้อมเต็มไปหมด
" ยัยนั้น โม้อีกแล้วอวดใหญ่ว่าเพิ่งซื้อชุดใหม่ เห็นจนเอียนแล้วเนี่ย " มิโฮะพืมพำ
" วันที่สวมชุดใหม่มา  วันที่เพิ่งมาโรงเรียนหลังลาหยุด ถ้าไม่ใช่วันพวกนี้แล้วส่วนมากคนในห้องก็ไม่ค่อยสนใจเด็กธรรมดาๆ ที่ไม่ได้เป็นคนสวยอะไรแบบพวกเราสักเท่าไหร่ " พอจบประโยคที่ชั้นพูด   เคนโตะก็พูดขึ้น " เพี้ยนรึเปล่า พวกผู้หญิงแคร์เรื่องพรรค์นี้กันหรอเนี่ย? " 
" ก็เคนโตะเรียนเก่งนะสิ ถึงพูดได้ " ชั้นตอกกลับ " หา? " เคนโตะทำหน้างงขึ้นทันใด "เพราะว่า บ้านพวกเราอยู่ติดกัน วันไหนที่เลิกตรงกัน ก็จะเดินเคียงไหล่กลับบ้านพร้อมเคนโตะ ณ ตอนนั้น ชั้นไม่ค่อยอยากให้เคนโตะมองว่า เราเป็นคนจือๆน่าเบื่อสักเท่าไหร่ " ชั้นคิดในใจ

วันรุ่งขี้น ตอนนั้นเป็นตอนที่ชั้นกำลังนั่งในกลุ่มเพื่อนสนิท

" รู้จักไฮเบซังรึปล่าว? " ริกะถามทุกคนที่อยู่ในกลุ่ม " อ๋อ! เพลงนั้นใช่ม้า " ชั้นตอบมิโฮะ
" ไฮเบซังชอบความมืด มันจะเคาะประตูเรียกถึงที่ ไฮเบซังเลียนเสียงเก่งและรอให้เปิดประตูรับ เปิดเมื่อไหร่คือจบเมื่อนั้นจะถูกไฮเบซังจับตัวไป " ยาเบะร้องเป็นเพลง
" ใช่ มีผีที่ชื่อว่าไฮเบซังสิงอยู่ในท่อตรงศาลเจ้านอกเมือง เขาบอกว่าให้ล้อมวงจับมือรอบท่อแล้วเรียกไฮเบซัง พอไฮเบซังออกมาได้ก็จะไปบ้านที่เด็กที่เรียกออกมา แต่ว่าห้ามพบไฮเบซังเด็ดขาดเลยนะ เพราะถ้าเจอไฮเบซังล่ะก็ จะถูกตัวไป " ริกะพูด
" ชั้นไม่ชอบเรื่องสยองขวัญเลย.." ชั้นพูดด้วยเสียงสั่นเทา
" แล้วทำไมล่ะ? " ยาเบะถามริกะ " ก็เพราะว่า คนในห้องเรายังไม่มีใครไปลองของที่นั่น "
ริกะตอบด้วยน้ำอันเยือกเย็น " เอ๊ะ...ไม่มีเลย? " มิโฮะทวนคำพูดริกะ " อื้ม " ริกะตอบ      " พวกผู้ชายก็ด้วย? " ยาเบะถาม " อื้อ...รู้สึกว่ากลัวจนไม่กล้าไปน่ะ " ริกะตอบและได้พูดต่อไปว่า " สมมติว่า ถ้าพวกเราลองทำดู...คนต้องหันมาสนใจกันเพียบแน่ ฮ่ะ ฮ่ะ " ริกะหัวเราะตามหลัง

หลังเลิกเรียน ริกะได้พาชั้นและคนในกลุ่มไปที่ศาลเจ้านอกเมือง

" ผี..ไม่มีจริงหรอกเนอะ " ชั้นพยายามพูดเพื่อปลอบขวัญตัวเอง
" อ้าว...เธอกลัวหรอ?คาโฮะ " ริกะพูดเยาะเย้ยชั้น " เปล่า ซะหน่อย " ชั้นพูดด้วยอายไปด้วย  " งั้น เอาเลยนะ " ยาเบะพูดแล้วส่งสัญญาณว่าให้เริ่มได้
" ก็ชั้นอยากเป็นคนที่เจ๋งในสายตาของเคนโตะนี่ ถึงต้องมาทำอะไรแบบนี้ " ชั้นพูดในใจ 
 
ไฮเบซัง ไฮเบซัง ออกมาเร็ว เสียงของชั้นและเพื่อนๆกำลังเรียกไฮเบซัง

" เอาล่ะ! เสร็จแล้วแยกย้ายกันดีกว่า " ริกะว่า

ที่บ้านของริกะ

" ขอบคุณน้าที่ให้มาที่ค้างบ้าน " มิโฮะพูดด้วยเสียงที่ดีใจสุดๆ

" นั้นสิ " ยาเบะพูดบ้าง

" เรื่องเล็กน้อยน้า " ริโกะพูดไปเขินไป

กริ็ง..กริ็ง..กริ็ง.. เสียงโทรศัพท์ของริกะดังขึ้นท่ามกลางหมู่เพื่อน

ปิ็บ.. ริกะกดโทรศัพท์เพื่อรับสาย " ฮัลโหล.. " ริกะทักทายคนที่โทรหาเจ้าตัว

" ฮัลโหล..ชั้นเอง ริกะ " ชั้นพูด
    
" อ๋อ..คาโฮะนี่เอง โทรมามีอะไรงั้นหรอ? " ริกะถามชั้น ขณะนั้น ชั้นเองก็ไม่กล้าพูดเรื่องไฮเบซังซักเท่าไหร่ แต่ในเมื่อเพื่อนอยู่ในอันตรายชั้นจึงรวบรวมความกล้าที่จะพูดเรื่องนั้นออกไป
 " นี่ ริกะ เธอเชื่อเรื่องไฮเบซังจริงๆหรือปล่าว " ชั้นถามเพื่อความแน่ใจที่พูดนั้น

" คาโฮะ อย่าบอกนะ ว่าเธอเชื่อเรื่องพวกนั้น " ริกะพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

" อืม.. " ชั้นตอบด้วยเสียงที่ไม่มั่นใจ