ชูเว่ย สาวน้อยร้อยเล่ห์

          เสียงเงียบสงัดของป่าใหญ่ทำให้ผู้คนหวาดกลัวเข้าไปถึงจิตใจ ป่าแห่งนี้ได้รับการกล่าวขานว่า เมื่อใดมีผู้คนได้ย่างเท้าเข้ามาอย่าได้คิดว่าจะออกไปได้ ป่าแห่งนี้มีสิ่งที่ใครๆต่างหวาดกลัวทั้งสัตว์อสูร พืชมีพิษ และพลังที่มองไม่เห็นที่ปกคลุมป่าผืนใหญ่ให้อุดมสมบูรณ์ที่จะทำลายผู้ที่ไม่หวังดีกับป่าแห่งนี้ แต่สิ่งที่ผู้คนอยากหลีกหนีให้ไกลกับปรากฎร่างของเด็กหญิงตัวน้อยอายุประมาณ 4 หนาว นอนนิ่งไม่ขยับตัวเลยถ้าหากไม่เห็นตรงหน้าอกขยับขึ้นลงก็คงคิดเป็นศพๆหนึ่งแล้ว เด็กหญิงตัวน้อยมาทำอะไรในป่าแห่งนี้กันและมาได้อย่างไรแล้วเกิดอะไรขึ้นกันนะ ในขณะนั้นเด็กหญิงตัวน้อยได้ขยับเปลือกตาและค่อยๆลืมตาขึ้น โดยที่ยังไม่ขยับตัวเลยผ่านไปชั่วอึกใจเดียวเธอก็ขยับตัวลุกขึ้นนั่งและมองไปรอบๆตัวและมีเสียงเล็กๆพูดว่า   “ เราอยู่ที่ไหนว่ะ!!” ในขนาดที่เด็กน้อยกำลังนั่งงงอยู่นั้นก็รู้สึกมีภาพบางอย่างไหลเข้ามาในหัวเล็กๆทำให้รู้สึกเจ็บปวดทรมาน เด็กน้อยพยายามทดเจ็บและไม่ร้องออกมา   ในเมื่อในร่างของเด็กน้อยไม่ใช้    วิญญาณของเจ้าของร่างที่แท้จริง กับเป็นวิญญาณของนางสาว ลลิน มาลีทอง ที่ได้ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตกะทันหันในต่างภพที่ได้มาเข้าเด็กหญิงที่นอนอยู่ตรงนี้พอดีกับที่วิญญาณเด็กหญิงตัวน้อยหลุดลอยไป  หลังจากลลินปวดหัวอย่างหนักก็เริ่มได้สติกลับมาเธอพึ่งรู้ว่าตัวเองได้ตายแล้วและมาอยู่ในร่างของเด็กที่มีนามว่า ชูเว่ย เด็กหญิงที่เกิดในหมู่บ้านนอกป่าแห่งนี้เด็กน้อยได้เดินหลงทางมายังป่าใหญ่โดยที่ไม่รู้เลยว่าที่แห่งนี้ไม่ควรเดินเข้ามาและเด็กน้อยสะดุดก้อนหินล้มหัวชนก้อนหินเข้าจนเสียชีวิตไปในที่สุด ในความทรงจำของชูเว่ย มีความทรงจำที่ว่าร่างนี้ชื่ออะไรพ่อแม่หน้าตาเป็นอย่างไรและมีพี่น้องกี่คนอย่างอื่นก็ไม่มีแล้วก็อย่างว่าเด็ก 4 หนาวจะรู้อะไรมากกว่านี้อีก กลับมาที่ลลินหลังจากคิดทบทวนเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเองก็ได้แต่ต้องยอมรับกับชะตาชีวิตใหม่นี้ 

“ก่อนอื่นเราต้องออกจากที่นี้ก่อน แล้วมันไปอย่างไรว่ะ” 

หลังจากพึมพำออกมาแล้วก็เริ่มมองไปรอบตัวก่อนสบถออกมาคำหนึ่งลลินเริ่มจากพยุงตัวเองขึ้นและมองร่างใหม่ของตัวเองแล้วเริ่มพูดบ่น และก้าวเดินไป

เรื่อย ๆ

“มือก็สั้นขาก็สั้นตัวยังเล็กนิดเดียว เดินเขาในป่าได้ไงเดียวก่อนแล้วเราจะกลับไปทางไหน ถ้าความทรงจำของยัยเด็กนี้ไม่ผิดก็ต้องผ่านก้อนหินใหญ่ต้นไม้ใหญ่แล้วมันก้อนไหนต้นไหมว่ะมันเหมือนกันหมดเราจะรอดไหมเนี้ย อ้ะๆไอ้ลินนะไอ้ลินแกนี้มันดวงไม่ดีเลยขนาดมาเกิดใหม่ก็ต้องมาใช้ร่างของคนอื่นเลยแถมต้องมาเดินหาทางออกจากที่นี้หรือแกจะตายรอบสอง”

หลังลลินสุ่มเดินอยู่นานก็พบว่าป่าเริ่มไม่มืดแล้วและพบแสงสว่างอยู่ตรงหน้าเธอก็เริ่มออกตัววิ่งให้เร็วเท่าร่างนี้ทำได้ขนาดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อ ชูเว่ย……….

.