คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7 ช้างน้อยส่ายก้นไปมา
บทที่ 7 ้าน้อยส่าย้นไปมา
“ุฟัไม่ผิหรอ”
พราวาวทำหน้าเหวอ ไม่ิว่าะเออะไรอย่านี้ รั้ที่เยิามหมอนิธิับหมอไททามไปหามีเสแบบนี้็ะมีผู้่วยหรือถ้าไม่มีริ ๆ พี่ไททาม็ะเป็นนลมือทำเอ
“ันทำไม่ไ้่ะ” หล่อนพูเสียสั่นรีบส่ายหน้า
“พราวาวรับ ุทำไ้ ุไม่้อลัว” เาพู้วยน้ำเสียนุ่มนวลแฝไป้วยวามหนัแน่น ฟัสำเนียแล้วราวับเยสนิทันมา่อน
้าน้อยเหมือนว่าะเ้าใภาษาน มันหัน้นถอยหลัยัเ้ามาใล้ หิสาวึไ้รู้ว่ามันเป็นเพศผู้ เ้าพรายน้อยยหาึ้นใะให้เห็นรูทวารหนั พราวาวะลึัน และเร็ไปทั้ัว ้าน้อย็ส่าย้นไปมาราวับเร่ให้ลมือทำเร็ว ๆ
“ผมรู้ว่าุทำไ้” เาพูสีหน้าริันหล่อนไม่ล้าปิเสธ
“ผมไม่มีที่สวนทวาร และมืออผม็ให่เินไป สำหรับ้าน้อยอายุไม่เินสอปี และผม็ลัวว่ารูทวาระีาเป็นแผลอัเสบภายในลำไส้” หมอวาฬพูเน้นเสีย้อมอหิสาว
พราวาวใบหน้าีเียว ปาสั่นมอสัวแพทย์หนุ่มและ้น้า สลับไปมา และภาพในอีอหมอนิธิ หมอไททามและพราวาวที่่วยันรัษา้ารวมทั้เหุาร์อื่น ๆที่ทั้สามเยร่วมัน่วยสัว์เหล่านั้น ภาพในอีเหล่านั้นหลั่ไหลเ้ามาอย่ารวเร็ว พราวาวยาที่ะลั้นน้ำาไว้และปล่อยให้ไหลพราออมา หมอวาฬเริ่มรู้ว่าหล่อนมีอาารผิปิ
“พราวาว ไม่ว่าุะเอเรื่ออะไรมา เราไม่มีเวลาเศร้าโศเสียใ เวลานี้อใหุ้ลืมให้หมเพราะุ้อ่วย้าน้อยให้ไ้ วามหวัอยู่ทีุ่นเียว เ้าในะรับ” สัวแพทย์หนุ่มพูเสียัและหนัแน่นเพื่อเรียสิอหล่อนให้อยู่ับล่อับลอย
พราวาวไ้สิ็พยัหน้าหึ ๆ มอ้าน้อยส่าย้นไปมาไม่ยอมหยุ
ในที่สุพราวาว็สลัภาพในอีออไป หล่อน้อ่วย้า่อน ูลัษะอมันยัเป็นลู้าอายุไม่น่าถึสอวบอย่าที่หมอวาฬบอไว้ริ ๆ
พราวาวสวมถุมือที่สัวแพทย์หนุ่มส่ให้ หล่อนหลับาเบือนหน้าออเมื่อ้อมือเรียวเล็สอเ้าไปในรูทวารหนัอ้าอย่า่ายาย
“่อย ๆ สอและเพิ่มน้ำหนัเ้าไปเรื่อย ๆ” หมอวาฬ
้าน้อยยืนนิ่สบให้ทำอย่าว่า่าย พราวาวหลับหูหลับาสอมือเ้าไปนเือบมิแนและะััน
“มีอะไรหรือรับ” สัวแพทย์หนุ่มถามึ้น
พราวาวะพริบา เมื่อลำเออะไรสัอย่าที่แ็ ๆ อยู่ในรูทวารหนัอ้าน้อย หล่อนพยายามออแรึ แ่รูทวารลับหเ้าไป ทำให้แนิึไม่ออ น้อ้าร้อเสียแหลม หล่อนทำอะไรถูไม่ล้าึแนออเพราะลัวน้อเ็บ
“่วยหน่อย่ะุหมอ ันเอ้อนอะไรไม่ทราบ ้อนแ็มา” พราวาวพู
สัวแพทย์หนุ่ม้อยืนประบหลัหล่อนไว้ นใบหน้าแนบิัน เาล่าวอโทษ้าหูเบา ๆ แล้วใ้มือ้าหนึ่อลำัวพราวาวไว้่อนะใ้มือที่เหลือับแนอหล่อน เานับหนึ่ถึสาม ทั้สอ็ออแรึพร้อมัน แนหลุผัวะออมาารูทวารหนัพร้อมับน้อย้า็ผายลมปนอุาระเหลว ระเ็นใส่ใบหน้าอทัู้่ เลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปหม ทั้สอมอหน้าันและ็ระเบิเสียหัวเราะออมา
“ส่อในมือมา” วา้าหนุ่มยืนั้าเล็ระบอปืนนา .38 มม ไปที่พราวาว แววาอมันที่น่าสสารเมื่อรู่เปลี่ยนเป็นแ็ระ้าไร้วามปราี
หมอวาฬมอห่อพลาสิในมือพราวาว ภายในถุน่าะมีอะไรที่ั่วร้าย ทั้สอรู้ทันทีว่ามันือ
“ยาเสพิ” ทั้สอะเบ็เสียพูพร้อมัน
ทันในั้น้าน้อยหันมาวัวรั้อมืออวาหนุ่มไว้
“ปล่อยเี๋ยวนี้ ูเป็นนายมึลับไป่วยพวมันทำไม เลี้ยเสีย้าวสุริ ๆ” วาหนุ่มพล่ามะึมือออาว
พรายน้อยไม่ยอมส่ายหัวไปมาราวับรู้ภาษาน
“ไอ้้าบ้า ยัไม่ปล่อยอี ูสู้อุสาห์ส่มึไปเรียนโรเรียน้าให้มึแสนรู้ให้มา่วยันทำมาหาิน แ่มึลับทรยศู ไอ้้าเนรุ” วาหนุ่ม่น่า้วยน้ำเสียเรี้ยวรา
้าน้อยไม่ฟัราวับรู้ว่าใรือนี นั่ว มันแ่ออแรเบา ๆ ปืนในมือวา้าั่ว็ระเ็นพื้น
“โอ๊ย! โอ๊ยยย” มันร้อเสียโหยหวนอย่าเ็บปว
หมอวาฬเ้าไปแย่ปืนทันที
“อย่ายับ ไม่ั้น ผมะยิริ ๆ” หมอวาฬพูเสียลั่นแล้วหันมาสั่พราวาว “ุ่วยโทรแ้เหุำรว่วน” เาสั่แล้วยื่นโทรศัพท์มือถือให้หิสาวัาร
ไม่เินสิบนาที ำรวสิบนาย็พาันรูเ้าไปรวบัววา้า ึ่ลายเป็นผู้้อหา้ายาเสพิไปแล้ว ะุมัวนำนร้ายไปึ้นรถ ำรวนายหนึ่็หันมาบอับสัวแพทย์วาฬและพราวาว
“ผม้ออเิุทั้สอไปให้ปาำที่โรพั้วยนะรับ”
“ไ้รับ เี๋ยวผมอนำ้าลับไปไว้ที่โรพยาบาลรัสัว์่อนนะรับ แล้วะามไปโรพัภายหลัรับ”
“ามสบายรับ ุหมอ ผมอฝา้าไว้ที่หมอสัระยะ่อนนะรับ ส่วน่ารัษาพยาบาลนั้นผมะทำเรื่อั้เบิให้ที่หลัรับ” หมอวาฬรับำ ่อนะโทรไปสั่บุรุษพยาบาลื่อมให้มานำ้าน้อยไปไว้ที่โรพยาบาลรัสัว์
หลัาสัวแพทย์วาฬับพราวาวไ้เฝ้าูอาารอ้าน้อยสัระยะหนึ่เมื่อไม่มีอาารแทร้อน ทั้สอ็พาันไปให้ปาำที่สถานีำรว ว่าะเสร็็ลับมาถึโรพยาบาล็เือบเ้า ยัไม่ทันไ้ำระราบสปร ทัู้่่าอ่อนระโหยโรยแร ล้มพับหลับไปพร้อมันบนโฟาหน้าเาน์เอร์นละัวอย่าไม่ไ้ั้ใ
ความคิดเห็น