คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : บทที่ 14 เจ้านกพิราบสีขาวตัวหนึ่ง
บทที่ 14 เ้านพิราบสีาวัวหนึ่
โรพยาบาลปรีาราษร์ รอยแะสลััวอัษรสีทอป้ายื่อโรพยาบาลบนแผ่นหินอ่อนในย่านธุริแห่หนึ่อเมือหลว รถพลุพล่านับวนรอบวเวียนน้ำพุสลับันเ้า-ออหน้าบริเวอาารสู 20 ั้น ึ่ทั้ภายนอและภายในแ่อย่าหรูหราโอ่อ่าเพื่อให้สมานะอผู้ป่วยระเป๋าหนัและอำนวยวามสะวสบายให้ับนไทยและน่าาิ
ห้อผู้บริหารั้นที่ 10 อนายปรีา วิเศษุล ประธานให่ โ๊ะทำานไม้มันเรียบั้ไว้รลาหน้า และมีมุมรับแหันหน้าไปทาผนัระมอเห็นทิวทัศน์รอบเมือ
ปาวีลูสาวนเียวอประธานให่ และเป็นหนึ่ในะรรมารบริหารอโรพยาบาล หล่อนำลัปรึษาหารือเรื่อารัหาบุลารที่มีประสิทธิภาพมา่วยานบริหารแผนรัษาสัว์ เพื่อ้อารปรับปรุให้ทัเทียบับโรพยาบาลอื่นทั้ในประเทศและ่าประเทศ
ปาวีนั่ไว่ห้าบนโฟาหนัสีำลับสไร์ลาสสิหรู หวนนึถึหน้าหมอวิทย์ัวแสบะับรถลับพาหล่อนมาส่ เาโนหล่อนแลู้ท่าทาหวา ๆ ไม่ล้าแม้แ่ะสบา ่อยระแวว่าหล่อนะยับเ้าไปถูเนื้อ้อัวทำ Puppy love ับเาอี ่อนลารถหล่อนยั่มู่ หาอาหามาทำับหล่อนอี รั้่อไปะัหนัให้มาว่านี้หลายเท่า
หมอวิทย์บ่นว่าหล่อนเป็นผู้หิที่น่ารำาที่สุ เาโรธนหน้าแัและะเพิไล่หล่อนลารถแทบไม่ทัน ่อนะบึ่รถหนีไปทันวัน ปาวียิ้มระหยิ่ม่อนะเปลี่ยนเป็นสีหน้าโรธเรี้ยว เมื่อิถึำพูอหมอวาฬที่ปิเสธหล่อนอย่าไม่มีเยื่อใย สายาเามอพราวาวอย่าลึึ้เินว่านาย้ามอลู้า
“มีอะไรหรือเปล่าลู วันนีู้ลูแปล ๆ” ปรีาผู้เป็นบิาถามึ้น
หล่อนสลัื่อพราวาวออาวามิ แล้วรีบปรับสีหน้าให้เป็นปิ
“วาฬไม่สนใะมาร่วมานับเราเลย่ะ” ปาวีเน้นเสีย
“โรพยาบาลรัสัว์อเาเพิ่เปิ พ่อว่าให้เวลาเาหน่อย็ีเหมือนันนะ” ปรีาอบนั่พิพนัในท่าสบายพลายถ้วยาแฟลายมัรอบทอึ้นมาิบ
“แ่โรพยาบาลเล็ ๆ อย่านั้น เรื่อไม้เรื่อมือ็ยัไม่พอ สู้เอาสมอมาบริหารโรพยาบาลให่ ที่เปิรบวระมีประโยน์ว่านะะ”
“ใ่ สัวแพทย์หนุ่ม อนาไล มีีรีเียรินิยมทั้มหาวิทยาลัยในประเทศและ่าประเทศ และเมื่อไม่นานมานี้็เพิ่ไ้รับราวัลพิทัษ์สัว์ระับนานาาิ โรพยาบาลที่ไหน็สนใึัวเามา่วยานันทั้นั้น”
“หนู็ิอย่านั้น่ะ หาไม่รีบว้าวาฬไว้่อน หนูเรว่าโรพยาบาลอื่นที่เป็นู่แ่อเรา็อาะแย่ัวเาไปไ้นะะ” หล่อนพูะลุึ้นเินอ้อมไป้านหลัอบิาพร้อมับใ้มือบีบนวบนไหล่อปรีาเบา ๆ
“แน่นอนอยู่แล้ว” ปรีาพูพลายิ้มริ่ม
“ไม่มีใรเหมาะสมับแผนรัษาสัว์อโรพยาบาลเราอีแล้วนอาเานเียว” ปาวีอบน้ำเสียประบประแพร้อมับเพิ่มน้ำหนัมือบีบนวแรึ้น
“พ่อว่า ลูลอเปลี่ยนแผนให้เามาเป็นแ่ที่ปรึษาไม่้อให้เาทำานเ็มัว น่าะ่ายว่านะลู”
“ริ้วย่ะ ทำไม หนูิไม่ถึเลย่ะ ิแ่ว่าะเอาัวเามาไ้อย่าไร ถ้าั้น ลูะไปเราับเาใหม่อีรอบ หนูะเสนอผลประโยน์ให้เาอย่าาม ถ้าสำเร็ รับรอหมอวาฬนี่แหละะึรายไ้และสร้าื่อเสียให้ับโรพยาบาลอเรามาึ้น” ปาวีพูอย่ามั่นอมั่นใ
“อย่าเพิ่ระโระา นระับนีุ้ยเรื่อเินเห็นทีะยา”
“แล้วะให้หนูทำอย่าไระ”
“หนูน่าะไป่วยเา เป็นที่ปรึษาหรือามเาไปรัษาสัว์นอสถานที่ หาเาเห็นลูทุ่มเท่วยเาอย่านี้แล้ว ็ไม่น่ายาถ้าเาะัสินใมาเป็นที่ปรึษาให้เรา” ปรีาพูอย่ามั่นใ
“วามิอุพ่อเยี่ยมมา่ะ หนูะทำามนั้นนะะ” ปาวรีพู้วยน้ำเสียระือรือร้นพลาุิถึสายาอหมอวาฬที่มอพราวาว
“ราบใันยัเป็น้าวาออยู่ เธอะไม่มีวันไ้เ้าใล้หมอวาฬ” หล่อนรุ่นิในใพลาระหยิ่มยิ้มย่อ.
ทันในั้น มีนพิราบสีาวัวหนึ่บินเ้ามาทาหน้า่าบานระที่ปาวีั้ใเปิทิ้ไว้หนึ่บาน นร่อนลบนโ๊ะทำาน หล่อน็ลืมเรื่อเร่เรียทีุ่ยันเมื่อรู่ ละมือาารบีบนวให้ปรีา เินยิ้มร่าผละไปหาทันที
“เ้าวิห วันนี้มา้าั” หล่อนเรียื่อนที่เป็นนั้ให้ “ันรอแั้นาน สสัยแอบหนีไปเที่ยวแน่ ๆ” หล่อนพูพร้อมับเทเมล็ทานะวันะเทาะเปลือลบนฝ่ามือและยื่นให้ เ้าวิห้มลิอย่าุ้นเย
เมื่อสอเือน่อน วิหบินหลเ้ามาในอาาร มันบินวนเวียนไปมาเพื่อหาทาอออยู่นาน นระทั่บินมาหมแรรริมหน้า่าบานระใล้โ๊ะทำานพอี หล่อนป้อนน้ำ ป้อนอาหารนวิหแ็แรึ้น ็ปล่อยมันไป หล่อนทอสายามอนพิราบาวัวนั้นอย่ามีวามสุ เมื่อเห็นมันมีอิสระที่ะบินไปไหนมาไหน็ไ้ามที่้อาร หล่อนปล่อยนไปแล้ว็รู้สึใหายอิถึมันไม่ไ้
ทว่าสอวัน่อมา นัวนั้น็บินมาิระหน้า่าบานเิม เวลานั้นถูปิไว้ มันใ้ปาิเหมือนแะให้ไ้ยิน หล่อนหันไปมอและรีบไปเปิให้ทันที มันบินเ้ามาเาะบนโ๊ะ เอียอมอั่วรู่ ่อนะบินลไปิพรมรที่หล่อนเยใส่เมล็ทานะวันในามรอาแฟให้มันิน มันิหาอะไรสัอย่านพรมหลุออมา หล่อนถึรู้ว่ามันเ้ามาหาอาหาร นับาวันนั้นนวันนี้ เ้าวิห นพิราบาว็บินเ้ามาเยี่ยมเยือนทุวัน
ปรีาส่ายหน้ามออาารอบุรสาวอย่าน่าเป็นห่วที่ทำเสียิบ ๆ ับ ๆ เหมือนุยันรู้เรื่อับเ้านพิราบาว
ความคิดเห็น