คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 12 งูเหลือมตัวใหญ่ม๊ากมาก จนเนื้อของมันปริออกมาตามซี่ลูกกรง
บทที่ 12 ูเหลือมัวให่ม๊ามา นเนื้ออมันปริออมาามี่ลูร
หมอวิทย์ับรถพาปาวีออารุเทพใ้เวลาเือบสามั่วโม ระหว่าทาหล่อนทัู้่ฟ่อ ๆ วี้ใส่ ร้อรี๊ ๆ นแสบอ และหันไปทุบเาแร ๆ นรถเือบเสียหลั็แล้ว เา็ยัไม่อให้ล สุท้าย้อยอมแพ้พ่ายเพราะลัวอุบัิเหุ หล่อนเอ็ยัไม่อยาะายอนนี้
ปาวีสะบัหน้ามอออไปนอหน้า่า รถแล่นออารุเทพไลออไปทุะ ไม่มีประโยน์ที่ิะหนี ในเมื่อหนีไม่ไ้ หล่อน็เริ่มเปลี่ยนวามิหันมาวาแผนเอาืน
ไม่บล้วยวิธีา่อา็้อบ้วยวิธีฟัน่อฟัน
ไม่นาน ปาวี็เริ่มิแผนร้ายออ หล่อนระหยิ่มยิ้มย่อ อารม์ที่บูบึ้นั้น็หายไปเป็นปลิทิ้ แผนแรหล่อน้อแล้เป็นลมล้มพับ หลัานั้น แผนสอ ะไ้รู้ฤทธิ์อหล่อน็ราวนี้แหล่ะ
ไอ้หมอี้อบ้านนา นายไม่รอแน่
หล่อนำเลือมอนับอย่าใเย็น
หมอวิทย์ับรถวิ่ไปามถนนลายา เมื่อปาวีสบายใึ้น หล่อนเริ่มรู้สึ่วและผล็อยหลับไม่รู้ัว
เมื่อื่นึ้นมา็เห็น้นไม้ ทุ่ห้า เนินเาที่สวยามทั้สอ้าทา หล่อนอยู่ที่ไหนอประเทศไทย
หมอวิทย์แล่นไปามถนนบนเนินทอยาว สลับเนินสู เนิน่ำประมา 4-5 เนิน เาับไปเือบห้าิโลเมร็เห็นอาารเรือนไม้ที่มีป้ายื่ออุทยาน
อาารเรือนไม้ั้นเียวั้อยู่บนเนินเาที่มีทุ่ห้าเี้ย ๆ แ่้วยสวนอไม้นานาพันธุ์ รายล้อม้วยุนเา ้นไม้ และลำธาร
หมอวิทย์อรถรหน้าอาาร แล้วหันมาปรามหล่อน
“ห้ามลารถ ไม่ั้น อย่าหาว่าผมไม่เือน” เาบอเสียแ็
“ทำไมันะ้อลัวนาย้วย ันะบอพวเาว่านายุันมา”
“ลอู ผมะไ้บอพวเาไปว่า ุามผมมาเอ รับรอไม่มีใรหน้าไหนล้ายุ่”
“นายล้าอย่านั้นเียวหรือ”
“ุะลอู็ไ้นะรับ ผมะบอว่าุหนีามผมมา หรือุามผมมาเอ ุว่าน่าะให้ผมบออย่าไหนีว่าันรับ”
“นี่ นาย! มีธุระอะไร็ไปัารให้เสร็เร็ว ๆสิ ันเสียเวลาับนายมามาแล้วนะ” หล่อนแว้ใส่
เาหันมาึามอ่อนะ้าวลารถเินหายเ้าไปในอาาร
“ปล่อยให้ย่ามใไป่อน เี๋ยวรอนายทำธุระเสร็เมื่อไหร่ น่าู” หล่อนำรามในใวาเปล่ประายประหลาไม่่อยน่าไว้ใ
ไม่นาน หมอวิทย์ และผู้ายสอนสวมุฟอร์มน่าะเป็นเ้าหน้าที่อุทยาน พวเาเินออมายืนูเหมือนะปรึษาอะไรันที่หน้าอาาร ปาวีมอสำรวหมอวิทย์เป็นรั้แร
หมอวิทย์รูปร่าสูเือบ180 เนิเมร ผิวาวล้ำแ หน้าามเ้ม ผมอยูยุ่เหยิเหมือนแ่้วยเล สวมแว่นาันแยี่ห้อหนึ่ เาสวมาเยีนสีีเ้าับเสื้อเิ้แนยาวสีน้ำาลอ่อนที่พับแนถึ้อศอและปล่อยายเสื้อให้หลุ เ้าับรอเท้าเินป่าหนัสีน้ำาลเ้ม
เ้าหน้าที่สอนเินมาเปิประูหลัรถ นหนึ่รูปร่าสูผิวล้ำ และอีนหนึ่รูปร่าท้วม พวเา่วยันยรเหล็ล้ายรสุนัออาท้ายรถ
หมอวิทย์ยืนมาเ้มมอพวเาไม่ไลาหล่อนนั
หล่อนเหลียวหลัไปะเ้อมอท้ายรถ
วาเบิว้า้อมอูเหลือมยาวประมาห้าเมร ัวเท่า้นาอหล่อนอยู่ในรเหล็
เท่านั้นแหละ
ปาวี็รีเสียร้อลั่น พร้อมับเปิประูพรวออมา โผเ้าอหมอวิทย์ทั้แนาและรัไว้แน่น
เาเเือบะล้มล
ปาวีลัวูึ้นสมอ และยิ่รู้ว่าโยสารร่วมทาันมาลอทา หล่อน็ยิ่ส่เสียรีร้อไม่หยุ เา้อใ้มือปิปาหล่อนไว้
“ุหยุร้อไ้แล้ว เี๋ยวู็ใายหรอ” หมอวิทย์พู
“มีอะไรหรือเปล่ารับ” เ้าหน้าที่รูปร่าสูถามึ้น
“ไม่มีอะไรรับ แฟนผม เ้าลัวูึ้นสมอรับ” หมอวิทย์อบแล้ว็หน้าแเอ
“อ้อ รับ ั้นผมไปแล้วนะรับ” เ้าหน้าที่อบพลายิ้มมุมปา
ทั้สอ้มหน้า้มา่วยันยรูเ้าไปในอาาร เพื่อแสให้เห็นว่าไม่อยารับรู้เรื่ออผัวเมีย
ปาวีใ้ำปั้นทุบอลทั์เาเบา ๆ พลาสะอื้น ฮั ๆ เาอหล่อนอบใ้มือลูบแผ่นหลัอหล่อนเพื่อปลอบโยน หล่อนเนื้อัวสั่นสะท้านอยู่ในอ้อมแนอเา
หมอวิทย์เป็นนแ็แร ร่าล่ำสันทำให้หล่อนรู้สึอบอุ่นและปลอภัย เาเริ่มมีอาารหวั่นไหว หัวใเริ่มเ้นผิัหวะ
เสียสูมูฟุฟิ หล่อนเ็หน้าถูไถับเสื้อรแผ่นออเา อารม์วาบหวิว็ละลายหายไป เาผละออาหล่อนแทบะทันที
“อะไรอุนี่ เสื้ออผม...หมัน” เาเอ่ยึ้น้มมอเสื้อัวเอ
หมอวิทย์หน้าแ่ำ หล่อน็หน้าแระเรื่อ เหมือนัน
“ี สมน้ำหน้า” หล่อนแว๊ใส่
เ้าหน้าที่สอนนั้นเินลับมาอี็เห็นหล่อนยิ้มอย่าเินอาย พวเา็ยิ้มอย่าแปล ๆานั้น็หันไปพูอะไรันนับใวามไม่ไ้
“นั่รถมาับูลอทาไม่เห็นะเป็นอะไร” ายรูปร่าสูพู
“สสัยเมียอยาะออเาะผัว” ายรูปร่าท้วม
“้อ ผัวท่าทาเอาแ่หน้านิ้วิ้วมว ทำแ่านไม่มีเวลาเอาใเมียนะสิ” ายรูปร่าสู
เสียุบิบแทรึ้น าม้วยเสียลั้วหัวเราะ
“น่าเห็นใ ถ้าั้น ส่เราะห์ให้เห็นอีัวสิวะ” ายรูปร่าท้วม
เ้าหน้าที่่วยันึรูอีัวออมาาท้ายรถ ทว่าัวมันให่ว่าัวแร นเนื้ออมันปริออมาามี่ลูร
ปาวีะลึพรึเพริ หน้าีเียว แล้วเป็นลมล้มพับไปื้อ ๆ
ความคิดเห็น