เส้นทางที่เธอเลือกเอง

ข้อมูลเบื้องต้น

                                          ทางเดินที่เธอเลือกเอง

          ช่วงที่มาทำงานใหม่ๆ ผมมักจะแวะมากินอาหารตามสั่ง ที่บริเวณหลังวัดมงคลมิ่ง ซึ่งเจ้าของร้านชื่อน้าทองใบ ระยะทางจากบ้านพักมาที่ร้านอาหารตามสั่ง มีระยะทางประมาณ 500 เมตร เส้นทาง ณ เวลานั้นหากเป็นเวลาพลบค่ำออกจะเปลี่ยวไปไม่น้อย  ขนาดผมเป็นผู้ชายยังนึกหวาดระแวงเรื่องการจี้ปล้นที่อาจจะเกิดขึ้นได้  

“อาจารย์ขลุ่ย ต้องระวังตัวด้วยนะครับ เส้นทางเส้นนี้เคยมีการวิ่งราวทรัพย์นักศึกษาหญิงด้วย” อาจารย์ปวีณาพูด เตือนภัย

“ผมไม่มีทรัพย์สมบัติอะไร  จะให้เขาปล้นจี้”

“มันไม่ใช่อย่างนั้นน่ะสิ  ดีไม่ดีเวลาเขาจี้ถามหาทรัพย์ หากเราไม่มีให้ไอ้คนจี้ มันอาจโมโหและอาจทำร้าย ฐานทำให้มันต้องเสียเวลา”  อาจารย์แวีณา พูด

     เมื่อ 40 กว่าปีที่แล้ว ที่ผมยังหนุ่มๆ ถนนเส้นคลองชลประทาน ยังเป็นดินลูกรังแคบๆ สองข้างทางเต็มไปด้วยป่าละ -เมาะ  จะมีชาวบ้านสามสี่คนนำเอาวัว-ควายมาเลี้ยงเป็นฝูงๆ  พอค่ำๆหลังดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว ชาวบ้านที่อยู่ข้างวิทยาลัยจะลำเลียงนำเอาไม้สักหรือไม้อื่นๆที่แปรรูปเป็นแผ่นกระดานในป่า ค่อยๆเลาะมาตามเส้นทางเล็กๆบนดอยเข้าสู่ถนนภายในวิทยาลัยแล้วจึงเลาะมาถนนคลองชลประทาน เพื่อข้ามฟาก ไปยังถนนทางหลวงหลักลำปาง- เชียงราย สู่บ้านของตนซึ่งส่วนใหญ่สร้างเป็นเพลิงกระต๊อบเล็กๆเวลานั้นป่าไม้ยังอุดมสมบูรณ์อยู่บ้างแต่ที่ผมรู้สึกไม่สบายใจคือช่วงฤดูหนาวที่ใบไม้กำลังผลัดใบจะเห็นบนดอยมักถูกชาวบ้านที่อยู่ใกล้วิทยาลัยลอบเผากันเกือบทุกวัน  

“โอ้โห..ไฟลุกไหม้บนดอย อย่างงี้ ต้นไม้ก็เสียหายเป็นร้อยเป็นพันต้นนะ” ผมพูดกับเพื่อนร่วมงานที่เป็นรักษาความปลอดภัย

“ชาวบ้าน เขาเผาเพื่อให้กระต่าย ไก่ป่า มันแตกจากรัง จากฝูง เพื่อจะได้จับตัว เพื่อจะได้ยิงเอามาทำเป็นอาหารและบางส่วนที่เผาป่าก็หวังจะให้ถึงช่วงเวลาที่เห็ดเผาะมันออกจะได้มีชุกชุมและออกมากๆไง ..ครับ”คนงานพูด

“ได้ไม่คุ้มเสียเลย  ”ผมพูด

“เขาทำกันมาจากรุ่นสู่รุ่น  คงยากที่จะแก้ไขได้แล้ว ”

                                            ************************

   ที่หลังวัดมงคลมิื่ง มีชาวบ้านซึ่งเป็นคนเก่าแก่ ดั้งเดิมอาศัยอยู่ประมาณ 20 หลังคาเรือน ที่เป็นผู้ชายจะมาสมัครเข้าทำงานที่วิทยาลัยเพื่อทำงานในตำแหน่งนักการภารโรง รักษาความปลอดภัย  คนงานแผนกพืชไร่ พืชสวน เลี้ยงสัตว์ เนื่องจากพวกเขามีพื้นฐานวิชาชีพเป็นเกษตรกรมาก่อน จึงมีทักษะที่สามารถเข้าทำงานได้ตรงกับความถนัดของตนได้ บ้านของคนงานที่ผมไปเที่ยวหาบ่อยๆ เป็นบ้านของลุงเป็งซึ่งสังกัดในหมวดงานเรือนเพาะชำ ช่วงหนึ่งที่ผมต้องนำผลิตผลการเกษตรออกไปจำหน่ายภายนอกวิทยาลัยฯ ลุงเป็งก็จะนำดอกไม้ที่ตัดดอกมาส่งให้ผมที่ห้องทำงานเกือบทุกวัน

“อาจารย์ครับอาจารย์อัลชลีให้ผมตัดดอกกุหลาบ ดอกซ่อนกลิ่น ดอกหน้าวัว ดอกเบญจมาศ มาส่งให้ครับ”  ลุงเป็งพูด

“ลุงช่วยจดจำนวนของดอกไม้ ส่งตามหลังมาด้วยนะ ผมจะได้ชำระเงินให้ หลังจากการจัดจำหน่ายให้แล้ว”  ผมพูด

   ลุงเป็งถือเป็นคนงานที่มีความอาวุโสมากกว่าทุกคนที่เป็นคนงานในวิทยาลัย  เป็นคนที่เคร่งขรึม พูดน้อย ชอบเข้าวัดฟังธรรมเสมอ   ลุงเป็งได้ครองตนเป็นพ่อม่ายตั้งแต่ลูกสาวคนเล็กมีอายุได้ 14 ปี ช่วงที่ผมไปเที่ยวบ้านลุงเป็งลูกสาวคนเล็ก มีอายุ 18 ปี ข้างๆบ้านลุงเป็งมีเพื่อนบ้านชื่อนายเหรียญ  

   นายเหรียญมีอาชีพทำนามีภริยาชื่อนางน้อยซึ่งเปิดร้านขายสินค้าเล็กๆน้อยๆ เพื่อให้นักศึกษาที่พักในบริเวณนี้ ได้มาซื้อของกินอาทิ ข้าว(เหนียว)นึ่ง ปลากระป๋อง กะปิ น้ำปลา ผงชูรส บุหรี่ฯลฯหลายครั้งที่ผมต้องแวะซื้อขนมอย่างปาท่องโก๋ ขนมรังผึ้ง หรือข้าวเหนียวสังขยาเพื่อนำมากินกับกาแฟโบราณ ซึ่งสมัยก่อนร้านกาแฟที่ชงขายในหมู่บ้านจะเป็นกาแฟบรรจุปีบ แล้วผ่านการชงในกระป๋อง โดยมีถุงชงกาแฟเฉพาะที่ต้องถ่ายไปถ่ายมากับอีกกระป๋องหนึ่ง เพื่อให้น้ำกาแฟที่ชงไม่เข้มหรือจางจนขาดรสชาติที่ละมุนไป

“วันนี้ มีขนมอะไร? เหลือบ้าง ” ผมสอบถามนางน้อย ที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะขายของภายในบ้าน 

 “มีขนมชั้น ซาลาเปา และขนมใส่ไส้ เจ้า"  นางน้อยตอบ   

“ผมเอาซาลาเปาไส้เค็มหนึ่งลูก ขนมสอดใส้สองห่อ  ”ผมพูด

  นางน้อยนำถุงพลาสติกคลี่ออก แล้วหยิบซาลาเปากับขนสอดใส้บรรจุลงในถุงพลาสติกสีขุ่น แล้วยื่นส่งให้ ผมรับมาถือในมือแล้วจ่ายเงินไป 10 บาท 

 “ลูกสาวหรือครับ ป้าน้อย  ”

 “แม่นแล้วเจ้า อาจ๋าน” นางน้อยพูด(กำเมือง) 

 “มีลูกกี่คนครับ ”

 “สองคนเจ้า คนนี้คนเก๊า(คนโต)เจ้า คนหล้าเป็นป้อจาย ”นางน้อยพูด

 แรกๆนางน้อยจะสื่อสารกับผมด้วยภาษาท้องถิ่น แต่หลังๆมาเธอก็พยายามจะสื่อสารด้วยภาษากลาง  สายบัว ลูกสาวคนโตของนางน้อยในขณะนั้นเพิ่งเรียนชั้นประถมปลาย หน้าตาสะสวยเป็นเด็กที่ค่อนข้างขี้อาย พูดน้อย เวลาเจอผู้ใหญ่มักจะหลบเข้าไปในห้อง

  “เป็นไงบ้างลูกสาว  เรียนเก่งมั้ยแล้วคิดอย่างไร เกี่ยวกับเรื่องการศึกษาของเธอ” ผมถาม

   “คิดว่าพอเรียนจบประถมปลายแล้ว จะให้เข้าเรียนมัธยมต้น-ปลาย ที่โรงเรียนมัธยมประจำตำบลที่เพิ่งเปิดได้เป็นรุ่นที่สอง ”นางน้อยพูด

 “ดีเหมือนกัน เรียนอยู่ใกล้ๆบ้าน ไม่ต้องนั่งรถเข้าไปในเมืองซึ่งต้องมีค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้นอีกหลายตังค์ บอกตรงๆว่าผมสงสารเด็กๆที่เข้าไปเรียนในเมือง ทุกคนต้องตื่นกันตั้งแต่ตีห้าครึ่ง ”ผมพูด

  “ใช่.แล้ว เจ้า”นางน้อยพูด กลางผสมกำเมือง

   ที่นางน้อยพูดมา เป็นความจริงทุกอย่าง  เพราะจากที่ผมเคยเห็นลูกๆของเพื่อนๆที่ร่วมงานในวิทยาลัย ต้องมาขึ้นรถบัสรับส่งไปโรงเรียน เด็กๆต้องหิ้วกระเป๋าต้องถือขิ้นงานที่ครูมอบหมายให้ทำจากโรงเรียนพะลุงพะลังไปหมด 

                                                          ***********************

        เวลาผ่านไป…สายบัวก็เรียนจบชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย ผลการเรียนอยู่ในระดับปานกลาง เธอเลือกที่จะเข้าเรียนในวิทยาลัยฯ ใกล้บ้าน  ช่วงวันปฐมนิเทศผมเห็นสายบัวแต่งกายด้วยชุดนักศึกษา  เวลานั้นสาขาที่นักเรียนเลือกเรียนมากที่สุดคือสาขาวิทยาศาสตร์การอาหาร รองลงมาคือสาขาคอมพิวเตอร์ธุรกิจ  สายบัวเลือกที่จะเรียนในสาขานี้ เนื่องจากว่าวิทยาลัยเพิ่งเริ่มเปิดทำการสอนได้เป็นรุ่นที่สาม รุ่นพี่ของเธอที่เรียนจบชั้นมัธยมตอนปลายที่เพิ่งจบเป็นรุ่นแรกได้แนะนำกับเธอว่า ควรจะเรียนในสาขานี้ เนื่องจากที่นิคมอุตสาหกรรมภาคเหนือที่จังหวัดลำพูนยังต้องการนักศึกษาที่จบด้านคอม -พิวเตอร์อีกจำนวนมาก

“สวัสดีค่ะ..อาจารย์” สายบัวเข้ามาทักทาย

“มาเรียนที่นี่..ด้วยหรือ ”ผมพูด

“ค่ะ ”สายบัวพูด

 “เรียนสาขาอะไรหรือ ” ผมถาม

 “คอมพิวเตอร์ธุรกิจ ค่ะ” สายบัวตอบ

 “ยากอยู่นะ  ” ผมพูด

 “ต้องลองเรียนก่อนค่ะ  หากหนูเรียนไม่ไหวจริงๆ จะขอย้ายเรียนสาขาใหม่จะได้หรือเปล่าคะ ?”

 “ได้น่ะได้  แต่มันจะเสียเวลา ต้องมาเรียนเก็บวิชาใหม่ อีกหลายวิชาเชียวนะ ”ผมพูด

 การที่ผมได้แนะนำและบอกให้สายบัวทราบไว้ก่อน จึงทำให้เธอเกิดความลังเลใจ แต่แล้วเธอก็เชื่อมั่นว่า เธอจะต้องเรียนในสาขาที่รุ่นพี่แนะนำ เพื่อหวังจะมีอนาคตที่ดี

“หนู..จะพยายามค่ะ” สายบัวพูด

“ดีแล้ว”ผมพูดให้กำลังใจ

      เป็นความโขคดีที่ในระยะแรกที่ผมมีโอกาสได้สอนวิชาพื้นฐานเกี่ยวกับด้านธุรกิจเบื้องต้น   นักศึกษาจึงมีเกรดในมืออย่างน้อยคือB แม้วิชานี้จะเรียนแค่ 2 หน่วยกิต แต่มันก็สามารถนำเอาไปช่วยวิชาอื่นๆได้  เพียงเรียนผ่านไปแค่เทอมแรก สายบัวก็ต้องตกอยู่ในภาวะความเครียดเพราะผลการเรียนของเธอไม่ถึง 2.00  

“เป็นไงบ้าง สายบัว คะแนนผลการเรียน  ” ผมถาม ขณะที่ออกไปซื้อขนมที่ร้านของเธอในยามเช้า

 “เกรดเฉลี่ยของหนู ได้แค่ 1.4 เอง.. ค่ะ ”สายบัวพูด

  “แล้วคิดอย่างไร กับอนาคต ”

  “หนูคิดว่า จะลองไปคุยกับอาจารย์ที่ปรึกษาดูก่อนค่ะ”

  “หากยังเรียนในสาขาเดิมอีก  ควรต้องขยันให้มากขึ้นกว่าเดิมนะ”

  “ค่ะ ” 

     ผมได้รู้จักกับผู้ปกครองของสายบัวดีพอสมควร พ่อกับแม่ของสายบัว จัดเป็นชาวบ้านที่มีนิสัยดี ขยันทำมาหากิน ช่วงหลังๆบิดาของสายบัวหันมาเลี้ยงวัวขุนและเลิกจากการทำนา เมื่อได้พบและคุยกัน เขาได้ฝากฝังอนาคตของลูกสาวไว้ กับคนที่เขาเชื่อใจว่าจะช่วยเหลือเขาได้

  “ช่วยๆ ดูแลลูกสาว ผมด้วยนะครับ..อาจารย์”  นายเหรียญ พูด

 “ทุกวันนี้ ก็่ช่วยดูแลอยู่ห่างๆ อยู่แล้วครับ”ผมพูด

    เนื่องจากวิชาภาษีอากร ซึ่งอาจารย์ก้านสอน เป็นวิชาบังคับที่นักศึกษาต้องลงทะเบียนเรียนมาก  เขาจึงมอบหมายให้ผมช่วยสอนแทนให้หนึ่งห้องเรียน และโชคดีที่ห้องที่ผมได้สอนเป็นห้องที่สายบัวต้องเรียนในวิชานี้  หลังการสอบเสร็จเมื่อผมตัดเกรดนักศึกษาจึงสอบผ่านได้ยกชั้น สำหรับนักศึกษาที่อยุู่ในเกณฑ์เสี่ยงที่จะถูกรีไทร์ ผมได้ให้เกรด A ทุกคน  

  “ขอให้นักศึกษาในชั้นได้เข้าใจและอย่าไปอิจฉาเพื่อนที่ได้เกรดดีกว่าตน หากรักเพื่อนไม่ต้องการให้เพื่อนถูกออกก่อนจะจบ  ขอจงเข้าใจว่าอาจารย์ จำเป็นต้องช่วยพวกเขาไว้ก่อน”ผมพูดให้ทุกคนเข้าใจ   

      นักศึกษาในห้องเรียนห้องนี้ จึงมีคนได้เกรด A มากกว่า 10 คนหนึ่งในจำนวนนั้นก็คือสายบัวกว่าเธอจะจบชั้น ปวส. ได้ก็นับว่าช้ากว่ากำหนดไปหนึ่งเทอม ช่วงหนึ่งที่มีการฝึกงานภายใน  เธอได้เลือกฝึกงานที่ห้องทะเบียนของฝ่ายวิชาการ นี่จึงทำให้มีความสนิทสนมกับหัวหน้าแผนกทะเบียนฯ  รวมถึงรองผู้อำนวยการฝ่ายวิชาการ การเป็นคน อ่อนน้อม  เรียกใช้งานง่าย บวกหน้าตาดี จึงเป็นโอกาสดีที่ทำให้เธอได้เข้าทำงานในแผนกทะเบียนในระยะเวลาต่อมา 

                                            ******************************

    จากที่เธอเคยใส่เครื่องแบบนักศึกษา ได้เปลี่ยนชุดมาเป็นชุดทำงาน เธอได้เข้าทำงานที่แผนกทะเบียนนับแต่นั้นมา ช่วงระหว่างทำงาน สถาบันราชภัฎได้เปิดรับสมัครเข้าศึกษาต่อระดับชั้นปริญญาตรีหลักสูตรสองปี  สายบัวจึงได้ขออนุญาตลาไปเรียนในภาควันเสาร์ -อาทิตย์  สองปีเศษๆ เธอจึงได้วุฒิปริญญาตรีตามความฝัน ขณะไปเรียนต่อได้พบรักกับหนุ่มจากจังหวัดเชียงใหม่ซึ่งทำงานเป็นครูอาสาสมัคร (ครูบนดอย)และได้แต่งงานจนมีบุตรเพียงคนเดียว  ฝ่ายชายได้มาอยู่อาศัยที่บ้านฝ่ายหญิง ระหว่างครองรักกันใหม่ๆทั้งคู่ไม่เคยมีปัญหาความขัดแย้ง หรือมีปากเสียงกันเลย  ฝ่ายหญิงทำงานใกล้บ้าส่วนฝ่ายชายต้องทำงานเป็นครูสอนหนังสือบนดอย สองสัปดาห์..จึงจะได้แวะกับมาหาภริยากับบุตรสาว สายบัวเริ่มคบหาเพื่อนร่วมงานที่อยู่ในวัยเดียวกันทั้งเพศชายและหญิง เธอไม่เคยใส่ใจกับการเลี้ยงดูบุตรสาว ภาระนี้จึงตกเป็นภาระของยายคือนางน้อย 

  “สายบัว ไม่ต้องเหนื่อยเลย นะครับ  ” ผมพูดกับนางน้อย  

 “ตั้งแต่คลอด ข้าเจ้าฯต้องคอยดูแลเลี้ยงหลานตลอด เขาเป็นเพียงแค่ คนให้น้ำนมลูกกินเท่านั้น”

 “ดูหลาน จะผูกพันธ์กับยายมากกว่าแม่เขาอีกนะ ผมว่า” ผมพูด

   ระยะหลังๆสายบัวกลับเข้ามาบ้านด้วยอาการมึนเมาสุรา แรกๆเธอมักอ้างกับแม่ว่าเพื่อนๆชวนไปกินเลี้ยง ภายหลังเธอจะไปกินเหล้ากับอาจารย์สิทธิศักดิ์หัวหน้าแผนกทะเบียนบ่อยๆ  สายบัวเปลี่ยนแปลงไปมากกว่าแต่ก่อน การมีชั่วโมงบินมากขึ้น ทำให้เธอรู้หลบเป็นปีก หน้าที่การงานเริ่มหย่อนยาน  แรกๆผมต้องวานเธอให้ช่วยเหลือเรื่องรูปแบบการประเมินผลระบบออนไลน์  ซึ่งทางต้นสังกัดทะเบียนกลางที่เชียงใหม่บังคับ ให้อาจารย์ผู้สอนต้องรายงานเพื่อเก็บข้อมูล และทุกคนต้องทำใบคะแนนรายวิชาแจ้งแก่ผู้ลงทะเบีนเรียนอีกด้วย 

   “รบกวนสายบัว ช่วยอาจารย์สอนวิธีการเข้ารหัส ขัั้นตอนการทำงานให้ด้วยนะ” ผมพูดกับลูกศิษย์ที่เคยช่วยเหลือให้พ้นจากการถูกรีไทร์ตั้งแต่เริ่มเรียนปีแรก 

“ได้ค่ะ  อาจารย์ หากมีอะไร??จะให้หนูช่วยงานในแผนกทะเบียน บอกเลยค่ะ” สายบัวพูด 

 ระยะแรกๆ ที่เธอทำงาน ท่าทีของเธอดูยินดีและเต็มใจที่จะช่วยเหลืองานให้แก่ผม  แต่หลังจากที่เธอคบกับกลุ่มอาจารย์สิทธิศักดิ์ ที่เป็นนักดื่มสุรา เธอก็มีบุคลิกเปลี่นไป ความระหองระแหงในครอบครัว จึงเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และที่สุดเธอจึงขอหย่ากับสามี แม้เป็นเรื่องส่วนตัวของเธอ แต่ผมก็อดเห็นใจฝ่ายชายไม่ได้  ทั้งๆที่เขาก็เป็นสามีที่ดี ไม่เที่ยวเตร่ไม่ดื่มสุรา 

   “อดุลย์ เขารักลูกมาก แต่สายบัวไม่ยอมให้เอาลูกไปอยู่ด้วย เขาจึงต้องจำใจจากไป” นางน้อยพูด

  “สงสารเขามากเลยนะ  ผมเห็นเขาเพียงครั้ง-สองครั้ง ตอนที่มาซื้อขนม  แต่ก็ไม่เคยได้คุยกัน  ”  ผมพูด

    ครั้งหนึ่งที่ผมมาซื้อขนม .อดุลย์สามีของสายบัวได้มาทำหน้าที่แทนแม่ยาย เนื่องจากนางน้อยกำลังอยู่ในครัวพอดี 

  “ท่าที สามีของสายบัว  นี่สุภาพมาก เลยนะ ” ผมคิดในใจ หลังจากที่ได้สัมผัสกับเขา

                                                 *****************************

       หลังจากสายบัว ได้หย่าขาดจากสามี เธอได้มีความสัมพันธ์กับชัยยศพนักงานขับรถยนต์ ทั้งสองมีความใกล้ชิดกันได้เนื่องจากภริยาของชัยยศเคยดื่มสุราด้วยกันบ่อยๆ กับสายบัว จึงเป็นรักสามเส้า..ในช่วงต่อมา  นี่เองที่สายบัว ได้แย่งสามีของเพื่อนร่วมวงดื่มสุรามาอย่างไร้ยางอาย  ไปๆมาๆชัยยศกับสายบัวจึงเป็นสามี-ภริยา กันโดยเปิดเผยและมีบุตรชายร่วมกันหนึ่งคน  ผัวขวดเมียแก้ว..ร่วมชีวิตกันในระยะแรก ก็ดูจะมีความราบรื่น ทั้งคู่ไปไหนมาไหนออกหน้าออกตา  ฝ่ายหญิงเป็นพนักงานของรัฐ ฝ่ายชายเป็นเพียงพนักงานขับรถ  เมื่อภริยาชัยยศ เลิกร้างกับสามี ไม่นานก็ประสบเหตุถูกไฟฟ้าดูดจนสิ้นชีวิต นับเป็นชีวิตที่น่าสงสารไม่น้อย 

      ทั้งคู่สามี-ภริยา ได้สร้างหอรักหลังใหญ่ โดยฝ่ายหญิงต้องเป็นคนกู้เงิน ทั้งธนาคารและสหกรณ์  ส่วนฝ่ายชายมีเพียงมือเปล่าเมื่อเรือนหอเสร็จทั้งคู่ได้จัดงานขึ้นบ้านใหม่อย่างอลังการ เขาได้ลงทุนจ้างวงดนตรีราคาเป็นแสนมาเปิดการแสดง ให้แขกที่มาร่วมงานชม  อวดฐานะความร่ำรวย ทั้งๆที่เป็นเพียงแค่การสร้างภาพ จากที่เคยรักหวาน เออออ..พะเน้าพะนอ กลายเป็นรักที่ต้องตบดี ระหว่างการดื่มสุรา

 “หน้าตา ไปโดนอะไรมาหรือบัว  ” ผู้ช่วยหัวหน้าแผนกทะเบียน สอบถามด้วยสงสัย

 “หนูเมาแล้วลื่น หน้าไปโดนขอบประตู ” สายบัวตอบน้ำขุ่นๆ 

  ในห้องทำงาน ไม่มีใครเชื่อเลยสักคน คงทราบถึงกิตติศัพท์ของชัยยศ ที่เคยกระทำกับภริยาเก่าไว้จนต้องมาร้องเรียนกับผู้บริหารในที่ทำงานเนืองๆ 

“ข้าเจ้าฯ เคยเตือนแล้วว่าอย่าคบหากับชัยยศ แต่เขาไม่เชื่อ นี่ต้องเจ็บเนื้อเจ็บตัวบ่อยๆ "นางน้อยพูด

“ผมเสียดายแทน.สายบัวที่ไม่รู้จักแยกแยะ  ยังมาเลือกคบกับคนที่ชอบแสดงตน เป็นอันธพาลน่ะ” ผมพูด 

“ข้าเจ้า..ได้แต่สงสารลูกสาว บ่อยๆครั้งยามดึก เวลาที่ชัยยศเมา เขาชอบทำร้ายเมีย สายบัวต้องมาเรียกให้ข้าเจ้า..เปิดประตูเพื่อมาขออาศัยนอนด้วย” นางน้อยพูด

“อาจารย์…ช่วยลูกสาวข้าเจ้า..ด้วย  ”

“เกิดอะไรขึ้น  ”

“สายบัว กำลังจะถูกออกจากงานแล้ว ”

“เล่าเรื่องให้ฟังหน่อย”

 “เรื่องมีอยู่ว่าสถาบัน ได้ตั้งกรรมการสอบสวนวินัยสายบัว สองเรื่อง  เรื่องแรกคือสายบัวขาดงานบ่อยๆ และยังทำงานผิดพลาด และอีกเรื่องที่เพิ่งเกิด คือสายบัวถูกกล่าวหาปลอมแปลงเอกสารเพื่อทำเรื่องขอกู้เงินเพื่อสร้างบ้าน”

“แล้วมันจริงหรือเปล่า  ”

“ข้าเจ้า ถามสายบัวแล้ว เธอว่าเป็นเรื่องจริง ดังที่ถูกกล่าวหา”

 “ไม่น่าทำเลย นี่เพราะอยากมีหน้ามีตา อยากอวดร่ำอวดรวย หมดอนาคตกันคราวนี้  ”ผมคิด

“ได้ข่าวว่า โทษหนักถึงขั้นให้ออกจากงาน” นางน้อย พูด

“คงประมาณนั้น ครับ ”

      ข่าวนี้..เป็นจริง . แม้สายบัวพยายามวิ่งเต้นแล้ว แต่นี่เพราะต้นเรื่อง อยูที่หน่วยงานกลางที่เชียงใหม่   จึงไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้  สุดท้าย.. อนาคตของเธอก็กลายเป็นคนตกงานอย่างเจ็บปวด 

                                                ทางเดินที่เธอเลือกเอง…มิใช่หรือ

                                                          ขลุ่ย   บ้านข่อย

                                                        (๔-๑-๒๕๖๘)