ก่อนจะมาเป็นนักจัดรายการวิทยุ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

                                           ก่อนที่จะมาเป็นนักจัดรายการ(วิทยุ) 

          ผมได้สัมผัสกับการรับฟังวิทยุมาแต่เด็ก  ด้วยเพราะทุกๆเช้า พี่ชายและพ่อของผม มักจะเปิดฟังรายการข่าวและ เพลงฟังตั้งแต่ 05.00 น. เรื่อยมา จนเขาไปโรงเรียนช่วง 8.00 น. และแม่ของผมก็จะรับช่วงมาเปิดวิทยุฟังละครวิทยุจากคณะต่างๆ อาทิ คณะแก้วฟ้า กันตนา  บุษปะเกศฯลฯ ตั้งแต่เวลา 8..30 นเป็นต้นไปจนเย็น  วันเสาร์ -อาทิตย์ ละครวิทยุงดนำเสนอ จึงเป็นโอกาสที่พี่คนรองๆลงมาจะเปิดฟังรายการที่ชื่นชอบ  

        สถานีวิทยุในกรุงเทพฯ ที่สื่อสารให้คนต่างจังหวัดฟังในอดีตจะเป็นคลื่น AM คลื่นวิทยุที่ในบ้านของผมเปิดรับฟังประจำได้แก่ สถานีวิทยุกระจายเสียงจากกรมประชาสัมพันธ์ สถานีวิทยุจส.  สถานีวิทยุจากกองทัพทหารอากาศ (กองบินยุทธการ ) สถานีวิทยุว.พ.ท. ผมไม่เคยที่จะหมุนเลื่อนหาคลื่นของสถานีใดๆเลย  พ่อเปิดฟังข่าวยามเช้า ของผู้จัดรายการ โดยวุฒิ เวฬุจันทร์ , เสน่ห์  โกมารชุน  ,ดุ่ย ณ บางน้อยและของชัยวิชิต อติศัพท์  

        วิทยุทรานซิสเตอร์ ถือเป็นอุปกรณ์ในการให้ความบันเทิงกับชาวบ้านที่เข้าถึงได้ง่าย  ผมยังจำได้ดีมีแม่ค้าขายผักที่ตลาดสด ตรงหัวมุมทางเข้าเจ้าแรก ที่ช่วงยามสาย เธอจะเอาวิทยุหนุนหัวพร้อมฟังรายการละคร    ช่วงวันเสาร์ อาทิตย์ ผมมักจะไปนั่งฟังรายการเพลงลูกทุ่ง ที่ร้านบัดกรีซึ่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับบ้านผม  การทำงานไป ฟังเพลงไปมันช่วยผ่อนคลายและทำให้งานมีประสิทธิภาพกว่า การทำงานที่อยู่ในท่ามกลางความเครียด โฆษกหรือผู้จัดรายการสถานีวิทยุ ที่จัดเพลงลูกทุ่งมักมีน้ำเสียงดีจนทำให้แฟนรายการที่รับฟังติดกันงอมแงม จะเห็นได้จากการมีแฟนเพลงได้เขียนจดหมายไปขอเพลงและขอรูปภาพผู้ดำเนินรายการ มากมาย

   “คุณพา ได้รับรูปโฆษกเสียงหล่อที่ขอจากสถานี ป.ต.อ. หรือยัง  ”เพื่อน พี่ยุพาพูด

   “ได้รับแล้ว จ้า โฆษกหล่อจริงๆ เสียด้วย  ”พี่พาตอบกับเพื่อน  

    พี่พา คือพี่เลี้ยงที่แม่ผมจ้างให้มาช่วยดูแลบ้านเรือน และคอยดูแลผมกับน้องๆอีกสองคนโดยป้อนข้าว อาบน้ำ และรับ-ส่ง ไปโรงเรียน  จะมาช่วยงานบ้านโดยไปเช้าเย็นกลับ เธออยู่ช่วยแม่ของผมได้ 8 ปี จึงได้ขอลาออกไปมีครอบครัว ผมจึงมีความผูกพันกับพี่พามาก ที่จำได้ไม่ลืม คือครั้งหนึ่งพี่พาเป็นคนพาผมไปชมภาพยนต์ ในโรงหนังเป็นครั้งแรก

                                           **********************************

   สมัยที่ผมมาเรียนที่เกษตรเจ้าคุณ ขณะที่เช่าบ้านป้าจ้อยอยู่ใกล้ริมคลองประเวศ  ..ช่วงวันเสาร์ อาทิตยขณะที่นั่งซักผ้า ผมจะต้องเอาวิทยุ มาเปิดฟังรายการเพลงของสถานีวิทยุทหารอากาศ ดอนเมือง ซึ่งมีเพลงลูกกรุง ที่ผมชื่นชอบเป็นพิเศษ ผู้อุปถัมภ์รายการคือบริษัทโอสถสภา เวลาที่ผู้ดำเนินรายการจัด คือ10.00  - 13.00 เป็นเวลา 3 ชั่วโมงเต็ม ผมนั่งซักเสื้อผ้าไป ฟังรายการไป ช่างมีความสุขเกินที่พรรณาได้ เสื้อผ้ากองใหญ่ขนาดไหนก็ไม่หวั่น  ช่วงนี้… .ผมรู้สึกมีความฝันอยากเป็นคนจัดรายการบ้าง สิ่งที่พอจะใกล้ความจริงได้ในเวลานั้น คือการได้ฝึกจัดรายการเพลงที่ห้องโสตทัศนฯ เพื่อพูดเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยที่ค้นคว้ามา พร้อมเปิดเพลงให้พี่และเพื่อนๆฟังช่วงพักกลางวัน

      การได้มาเป็นผู้ริเริ่มก่อตั้งวงดนตรีเครื่องสาย ในคณะเกษตรฯ เจ้าคุณทหารจึง ได้มีโอกาสมาเป็นลูกศิษย์ครู สุดจิต  อดีตศิลปินแห่งชาติ  ระหว่างนี้ผมต้องเทียวไปเทียวมา ระหว่างหัวตะเข้กับบ้านครูซึ่งเป็นแหล่งวิชาทางด้านดนตรีไทยที่สำคัญย่านบางขุนพรหม จากเดิมที่ผมเล่นจะเข้ ครูเห็นว่าช่วงเวลานั้นทางวงขาดนักร้อง จึงทำการทดสอบน้ำเสียงของผม

  “ครูว่า เธอมาร้องเพลงไทยเดิม น่าจะรุ่งกว่าการเล่นจะเข้ นะ”  ครูพูด

   “ก็ได้ครับ  ”

    ณ.ขณะนั้นครูสุดจิตต์ ท่านทำงานที่กรมประชาสัมพันธ์ทั้งยังเป็นนักร้องสังกัดกรมประชาสัมพันธ์  ครูยังเป็นอาจารย์ฝึกสอนดนตรีแด่สมเด็จพระเทพฯอีกต่างหาก นี่เท่ากับว่าพระองค์เป็นศิษย์ครูคนเดียวกันกับพวกเรา   พวกเรารู้สึกปิติที่ได้ข่าวว่าพระองค์จะทรงร่วมวงดนตรีในชุดเดียวกันซึ่งมีสามสถาบันคือ สถาบันพระจอมเกล้า  จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย   และโรงเรียนนายเรือในงานดนตรีอุดมศึกษาเมื่อปี  2523  และนี่ครั้งหนึ่งของชีวิต ที่มีโอกาสร่วมวงเล่นดนตรีกับพระองค์โดยมีครูคนเดียวกันเป็นผู้ควบคุมวง สิ่งที่น่าเสียดายที่สุดของผมคือ ภาพถ่ายที่ผมมีโอกาสได้ถ่ายภาพหมู่ร่วมกับพระองค์ได้สูญหายไปในภายหลัง

  “เสร็จจากงานดนตรีอุดมศึกษา พวกเธอจะต้องไปออกรายการวันแม่แห่งชาติที่สถานีโทรทัศน์อสมท  ช่อง 4 บางขุนพรหม และจากนั้นครูจะพาไปออกรายการร้องเพลงลาวดวงเดือน ที่สถานีวิิทยุกระจายเสียงแห่งประเทศไทย ”ครูพูด

  “ครับ ..ค่ะ” นักร้องทุกคนที่ครูคัดเลือกไว้ ตอบ

     นี่เองที่ทำให้ผมได้เห็นรูปแบบของการดำเนินรายการ ของสถานีวิทยุกระจายเสียงของชาติ ยิ่งมาได้พบกับผู้อ่านข่าวที่มีชื่อเสียงที่เคยฟังมาแต่เด็ก ยิ่งเกิดความรู้สึกว่าในชีวิตสักครั้ง ขอให้ได้มีโอกาสเป็นผู้ดำเนินรายการสถานีวิทยุกับเขาบ้าง ความจริงความฝันอันสูงสุดของผม ที่ได้มีโอกาสร่วมเล่นดนตรีและถ่ายภาพหมู่กับเชื้อพระวงศ์ระดับสูงก็นับว่าเป็นความสูงสุดแล้ว 

                                         ******************************

        หลังจากได้ มารายงานตัวเป็นอาจารย์ที่ลำปางแล้ว .. ผมมีโอกาสไปเที่ยวบ้านเพื่อนที่อำเภอแม่ทะ พ่อของเพื่อนได้เปิดรายการเพลงของสถานีวิทยุแห่งหนึ่ง เมื่อผมได้ฟังแล้วมีความรู้สึกชื่นชอบน้ำเสียงของผู้ดำเนินรายการหญิงคนนี้  นี่…คือแรงบันดาลใจที่ทำให้ผมอยากมีโอกาส ได้ทำงานด้านนี้ ในการให้ความสุขกับประชนบ้าง เวลาผ่านไปสิบห้าปี …ผมจึงได้พบผู้ดำเนินหญิง คนที่ผมหลงใหลในน้ำเสียงของเธอ  เมื่อเวลานั้น  ผมได้เข้าไปช่วยทำงานโครงการพระราชดำริอ่างเก็บน้ำเวียงมอก ในฐานะคณะทำงานด้านมวลชนสัมพันธ์ หัวหน้าคณะทำงานคือประชาสัมพันธ์จังหวัด 

  “อาจารย์ขลุ่ย.  อาทิตย์หน้าเราต้องไปพบปะกับประชาชน ที่บ้านแม่พุ- หัวรบ  คืนนี้.. จะมีวงดนตรี- ภาพยนต์ พร้อมนักจัดรายการชื่อดังของจังหวัดไปร่วมพบปะในการคลี่คลายปัญหาต่างๆ ”  หัวหน้าคณะทำงานพูด

 “ครับ หัวหน้า  ”

 “อาจารย์ จะให้ผมไปรับที่บ้าน หรืออาจารย์จะมารอที่สถานีวิทยุ จังหวัดลำปางก็ได้นะ”

 “งั้น..ผมมารอที่สถานีวิทยุก็ได้ครับ หัวหน้า” ผมตอบ

   นี่คืองานมวลชน ที่ผมจะต้องแสดงความสามารถ ให้ทางหัวหน้าได้เห็น เพื่อเครดิตของตน  ในที่ทำงานของผม ก็เต็มไปด้วยบุคคลที่เห็นแก่ตัว จึงทำให้ผมเบื่อที่จะทำงานในองค์กรนี้อีก จังหวะปะเหมาะเคราะห์ดี หากโอนหรือเปลี่ยนงานได้ ผมคงต้องใช้โอกาสที่มี(ผมคิด) 

    วันนัดหมายมาถึง …ผมไปถึงจุดนัดหมาย ตั้งแต่ 16.30 น  หัวหน้าคณะทำงานมวลชนสัมพันธ์ ได้จัดรถตู้ไว้สามคัน สำหรับนักจัดรายการชื่อดังไปกัน 5 คน นอกจากนั้นเป็นสื่อมวลชน จากหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น ส่วนกลาง  และสื่อมวลชนจากสถานีโทรทัศน์ช่องต่างๆ หัวหน้าได้แนะนำให้ผมรูัจักบุคคลที่ไปช่วยงานในคืนนี้ 

“นี่คุณ…ลัดดานักจัดรายการอาวุโส นี่ดีเจ..หล้า  นี่ดีเจ วิชัย นี่พ่อครูอำนวย บินตรงมาจากเชียงใหม่เลยเพื่อมาร่วมงานนี้โดยเฉพาะ ” หัวหน้าแนะนำ

    นี่คือ..ครั้งแรก ที่ผมได้พบกับนักจัดรายการวิทยุหญิงตัวจริงเสียง ที่ผมหลงเสน่ห์ในน้ำเสียงของเธอมาช้านาน ตัวจริงๆของเธอก็สวยมากทีเดียว ยังคิดในใจว่า  นี่..ถ้าอายุใกล้เคียงกัน ผมคงจะอดใจที่จะจีบเธอไม่ได้อย่างแน่นอน งานคืนนั้นสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ผมกับเธอยังมีโอกาสได้ร่วมงานทำงานด้านมวลชน ในโครงการพระราชดำริอีกสาม- สี่ครั้ง ช่วงหนึ่งที่ผมได้รับโอกาสเป็นกรรมการเลือกตั้งเขต1 จ.ลำปาง  ผมยังต้องเข้าไปร่วมจัดรายการวิทยุกับนักจัดรายการสาวคนนี้และนี่..คือครั้งแรกที่ผมมีโอกาสได้พูดออกอากาศให้ประชาชนทั้งจังหวัดและพื้นที่จังหวัดใกล้เคียงได้รับฟัง   การพูดออกรายการครั้งแรกผมรู้สึกประหม่าอยู่บ้าง แต่ได้ผู้ดำเนินรายการมืออาชีพช่วยประคับประคอง ทุกอย่างจึงผ่านไปได้ด้วยดี 

  “ขอบคุณมากกครับพี่ ว่าไปแล้วการจัดรายการวิทยุ ก็ไม่ได้ยากจนเกินไปเลยนะครับ ”  ผมพูด

   “พี่คิดว่า.. หากอาจารย์มาทำหน้าที่ตรงนี้ ก็คงไม่เกินความสามารถหรอก อาจารย์สอนหนังสือให้กับนักศึกษา  ต้องพูดกับนักศึกษาโดยตรงดังนั้นหากมาจัดรายการวิทยุซึ่งมีสคริปไว้ ก็สามารถพูดได้ตามลำดับได้  พี่จึงคิดว่าการพูดออกไมค์ไป ก็ไม่น่ามีปัญหาอะไร” 

   "ครั้งแรก ที่มานั่งร่วมรายการกับพี่ ยอมรับว่าผมประหม่าเหมือนกันครับ  " ผมพูด

  “ธรรมดา ใครๆ ก็คงเป็นเช่นนี้ แม้แต่พี่เอง ตอนจัดรายการใหม่ๆ ก็ประหม่าเหมือนกัน”

     ช่วงที่ผมเป็นกรรมการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร ที่ทำการของกกต.(เฉพาะกิจ) คือห้องทำงานของสถานีวิทยุกระจายเสียงแห่งประเทศไทย ระยะของการเตรียมการเพื่อการเลือกตั้งสส .ผมต้องออกจากที่ทำงานหลังจาก เคลียร์งานเสร็จ หากวันใดมีการประชุมด่วนผมจะแจ้งให้นักศึกษาทราบและนัดเรียนเพิ่มเติมภายหลัง   การที่ผมเป็นกรรมการด้านการมีส่วนร่วม บทบาทหน้าที่หลักของผมคือการประสานงานกับหน่วยราชการ เอกชน เพื่อแจ้งข่าวสารความคืบหน้า และประชาสัมพันธ์เชิญชวนให้ประชาชนมาใช้สิทธิเลือกตั้งให้มากๆ ในหนึ่งสัปดาห์ ผมต้องมาออกรายการกับผู้ดำเนินรายการของสถานีสองครั้ง การเตรียมการก่อนเลือกตั้งจนเลือกตั้งเสร็จสมบูรณ์ ใช้เวลาประมาณสองเดือนครึ่ง  การที่ผมคลุกคลีกับเจ้าหน้าที่บ่อยๆจึงคุ้นเคยและสนิทกันมากขึ้นตามลำดับโดยเฉพาะนายสถานี ก็เคยเป็นลูกน้องเก่าของหัวหน้าประชาสัมพันธ์จังหวัด ที่นี่.จึงเป็นบ้านหลังใหม่ที่ผมสามารถเข้าออกได้อย่างกับหน่วยงานของตนเอง 

   “พี่วิทย์ครับ  ตอนนี้ผมแต่งเพลงชวนเชิญเลือกตั้งแล้ว และกำลังขอให้ทางโรงเรียนประจำจังหวัด ช่วยทำดนตรีและบันทึกเพลง หลังเสร็จแล้ว ผมอยากรบกวนพี่ ให้ช่วยส่งตลับเทป ไปให้สถานีต่างๆช่วยเปิดเพื่อจะได้กระจายไปได้ทุกพื้นที่”

   “เอาเลยครับอาจารย์ .. ดีเลยการเชิญชวนด้วยเสียงเพลง นับว่าจะเป็นการจูงใจที่ดี และช่วยให้คนอยากจะฟังเนื้อหาด้วย ” นายสถานีพูด

       ผมเป็นกรรมการเลือกตั้งถึง 7 ครั้งนับว่าคงทนและยาวนานกว่าคนอื่นๆที่เคยเป็นกรรมการมาด้วยกัน ความภูมิใจในการทำงานด้านการมีส่วนร่วม ผมได้ริเริ่มแต่งเพลง ทำสปอตโฆษณา โดยไม่ต้องจ้างและประหยัดงบประมาณได้หลายหมื่นบาท ทั้งออกรายการวิทยุเพื่อประชาสัมพันธ์งานอีกด้วย

                                        ********************************* 

     ช่วงที่กระทรวงฯให้มีการประเมินผลงานของบุคลากรในองค์กรด้านปริมาณและคุณภาพของผลงาน  อาจารย์ทุกคนต่างดิ้นรน ช่วงชิงแก่งแย่งงานกันทำ แบบหน้าด้านหน้าทนและมือใครยาวสาวได้สาวเอา  ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ พวกเขาเกี่ยงงานกันทำ เกี่ยงงานกันสอน  เหตุผลต้องแย่งชิงผลงานกันและกัน คือเพื่อความอยู่รอด ใครที่มีปริมาณงานน้อย คุณภาพงานแย่ หากถูกคณะกรรมการประเมินในเกณฑ์ดังกล่าว ย่อมเสี่ยงต่อการส่งไปฝึกอบรม เงินเดือนที่จะได้รับการพิจารณา อาจจะได้ขึ้นน้อยกว่าคนอื่นๆ  ผมยอมรับว่าตนเองมีหวาดหวั่นไม่น้อยกับระบบนี้      

   “อาจารย์ขลุ่ย อาวุโสแล้ว ไม่ต้องสอนมากหรอก แบ่งวิชาสอนและหน้าที่การงานอื่นๆให้น้องๆบ้าง เขาจะได้ไม่ถูกประเมินได้คะแนนต่ำ ” อาจารย์ คนหนึ่งพูด

   “…………………..”  ผมนิ่ง  รับฟังในใจนึกตำหนิเขาที่พูดเอาแต่ได้ ฝ่ายเดียว  

  สรุปว่า. ในทุกๆเทอมต่อมา ผมถูกลดวิชาสอนและงานในตำแหน่งหน้าที่ ก็ถูกลดบทบาทจนแทบตกงาน  เวลาที่ว่างส่วนใหญ่จึงอยู่ในห้องสมุดเสียเป็นส่วนใหญ่ จนวันหนึ่งที่อาจารย์แสงรวี ที่ทำหน้าที่รับผิดชอบสถานีของทางมหาวิทยาลัยพบกับผมที่หน้าบันไดทางขึ้นอาคารวิทยบริการ 

 “อาจารย์คะ อาจารย์สนใจ ที่จะมาร่วมจัดรายการวิทยุมั้ยคะ ตอนนี้หนูกำลังจะวางผังรายการดูแล้วยังมีเวลาอีกสองชั่วโมงคือวันจันทร์ 1 ชั่วโมงและวันพุธ อีกหนึ่ง ชั่วโมง”

“ ก็ดีครับ  กำลังตกงานอยู่  ”ผมพูด

“อาจารย์ เรื่มมาจัดได้เลย นะคะ ” อ.แสงรวี พูด

  เวลานั้นอาจารย์แสงรวีเป็นเพียงอัตราจ้่างเธอมาทำหน้าที่งานแผนกประชาสัมพันธ์ บังเอิญว่าอาจเป็นเพราะเรามีศรศิลป์ตรงกัน ผมจึงถูกเชิญให้มาร่วมทำงานด้วย

 “หนูคิดว่าอาจารย์ จะให้ความบันเทิงกับประชาชนได้ดีกว่า อาจารย์คนอื่นๆ  หนูมั่นใจค่ะ”

  “ขอบคุณ  คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ”

 “เท่าที่หนูทราบ มาอาจารย์ เคยเป็นนักร้องของวงดนตรีของสถาบันมาก่อน และคุมวงดนตรีของสถาบันด้วย” อ. แสงรวีพูด

  “คงต้องลองดูครับ  ผมคงจะยังไม่เชี่ยวชาญ เหมือนมืออาชีพ  คงค่อยๆ ฝึกไป ”

                                   *************************************** 

     ผมเริ่มไปดำเนินรายการวิทยุตามผังรายการที่กำหนด (วัน)ครั้งละ1 ชั่วโมง ช่วงนี้อาจารย์ ที่ต้องการปริมาณผลงานต่างจับจองและขอเวลาดำเนินรายการ อย่างน้อยครั้งละ สองชั่วโมง มีอาจารย์10 กว่าคนที่อยากมีชื่อเสียง ช่วงแรกๆ ต่างขมีขมันขยันไปจัดรายการโดยมิได้ขาด    หกเดือนผ่านไป จากที่อาจารย์ ที่เสนอตนไปดำเนินรายการวิทยุ  ค่อยๆลดลงๆ เมื่อครบปี ปรากฎว่าเหลืออาจารย์ที่จัดรายการเพียงสี่คน  เหตุผลที่พวกเขาต้องทยอยเลิกจัดรายการวิทยุ เนื่องจากเสียงตอบรับและการมีส่วนร่วมของผู้ฟังที่โทรศัพท์ มาแลกเปลี่ยนพูดคุยแทบจะไม่มีเลย จึงเกิดความท้อแท้  

         จากการที่ผมเคยมีประสบการณ์ในด้านการเขียนบทความให้สถานีวิทยุของศูนย์การศึกษานอกโรงเรียน และทำงานด้านมวลชนมาก่อนจึงพอทราบแนวทางการนำเสนอที่จะจูงใจให้ผู้ฟังโดยเปิดเพลงลูกทุ่งเก่าๆ ที่เกษตรกร ทั่วๆ ไปนิยมรับฟัง เพียงสามเดือนแรกที่ผมดำเนินรายการชาวบ้านเริ่มคุ้นชินกับชื่อ ขลุ่ย  บ้านข่อยที่คลื่น FM 98.75  MHz และต่อมาเปลี่ยนเป็นคลื่น107.5 MHzการดำเนินรายการของผมต้องเจออุปสรรคต่างๆมากมาย นับแต่ต้องขัดแย้งกับอาจารย์ ที่จัดรายการก่อนหน้าและหลังผม คือเขาจะมาจัดรายการ ลักษณะมาบ้างหยุดบ้าง และมาไม่ตรงเวลา ผมจึงจำเป็นต้องจัดรายการแทนพวกเขา  

  “ทำไม อาจารย์ จึงมาจัดรายการในเวลาของผม ” อ. วัฒนา พูด

  “ก็คุณมาสายนี่ก็เกือบ 15 นาทีแล้ว ที่ผมจัดแทนเพราะคลื่นมันขาดหายไปเสียเฉยๆ  มันเสียชื่อสถานีของเราหมด ”ผมพูด

  “เวลาของผม นี่ครับ ”

  “ผมทราบ นี่คุณทั้งมาสาย ทั้งขาดจัดรายการก็บ่อย ๆ อย่างนี้มันไม่เป็นผลดีกับมหาวิทยาลัยเลย”

  “เรื่องของผม ”

  “พูดอย่างนี้ได้อย่างไร  ”

    ผมต้องมีปากมีเสียงกับอาจารย์ที่หิวแสง อยากจัดรายการ แต่ไม่คำนึงถึงผู้ฟัง ว่าเขารับฟังหรือไม่   ผลสุดท้ายเมื่อไม่ค่อยมีคนฟัง พวกเขาก็ต้องเลิกจัดรายการ  ช่วงหนึ่งขณะที่สถานีวิทยุกำลังบูมและเป็นช่วงปิดเทอมใหญ่พวกเขามิได้คำนึงผู้ฟังเลยแม้แต่น้อยนิด  ทุกคนต่างออกไปต่างจังหวัดเพื่อพักผ่อน  เหลือผมกับนักศึกษาสองสามคน ที่มีใจรักในการดำเนินรายการช่วยกันทำหน้าที่ประคับประคองกว่าสองเดือน จึงเป็นโอกาสที่ให้ผมได้ทำงานในด้านวิทยุอย่างจริงจัง  นายสถานีที่เป็นลูกศิษย์และทำงานที่นี่ ก็ไม่เคยมีประสบการณ์ ในการบริหารสถานี จะทำเรื่องของบประมาณ เพื่อปรับปรุงระบบให้มีคลื่นส่งให้ไกลๆ ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากผู้บริหาร    

  “อาจารย์ขลุ่ย ..ครับ พวกเราไม่มีน้ำดื่มเลย  ”นักศึกษา พูด

   “เดี๋ยวผมจัดการให้ เอง  ”ผมพูด

    ช่วงปิดเทอม ผมต้องมาดำเนินรายการ ตั้งแต่สถานีเปิดคือ 8.00 น.จนสถานีปิดคือ24.00 น. ผมต้องนั่งจัดรายการ อยู่คนเดียว เงียบก็เงียบ บางครั้งมีคนเมาทะเล่อทะล่าเข่้ามาภายในห้อง  เพื่อมาขอเพลงและอยากพบผมตัวเป็นๆ  ถึงกับเอาผมตกใจ ช่วง12.00 น. ซึ่งเป็นช่วงพักกินข้าว ครั้นจะกลับมาทานอาหารกลางวันที่บ้าน   ระยะทางก็ไกลเกือบสองกิโลเมตร คิดแล้ว.ว่าอาจส่งผลเสียมากกว่าผลดี  จึงจำต้องหาซื้อข้าวแถวๆนั้นกิน   โดยเฉพาะกลางคืน สถานีวิทยุปิด สองยาม  ผมต้องมาปิดสถานีด้วยตนเอง   ช่วงนี้แฟนเพลงเริ่มติดใจรายการที่ผมจัดมากขึ้น เสียงโทรศัพท์ หนาหูมากขึ้น มีคนให้กำลังใจมากมาย 

      ผมจึงอดทน..และคิดว่า ผมคงจะทำหน้าที่ เป็นผู้จัดรายการไปจนกว่า ก.บว จะสั่งปิดสถานีวิทยุ ของมหาวิทยาลัย 

                                                 ขลุ่ย   บ้านข่อย

                                             (๒๑  สิงหาคม  ๒๕๖๖)

                                           ( รออ่าน  อีกตอน .ครับ  )