คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ภาคสอง กระดาษจากความทรงจำอันแสนสุข (5)
บทที่ 5
น้ำเสียสั่นเรือเหมือนว่าวส่ายหัวึ้นสู่ท้อฟ้าฤูลมลิ่วโบโบย เมื่อย่าระเมียรเล่าถึะารรมอเรือาิพี่น้อ แ่ไม่มีใรั้ใฟัเรื่อราวที่ย่าพูมานั นหนุ่มสาวมัวสนใว่าะทำอย่าไรให้ผิวหน้าาว รูปา้วยลิปสิสีแส อบใ้ีวิในโลารบริโภอย่าฟุ่มเฟือยและเลือใ้วัถุที่ผ่านเรื่อัรอาบเื้อไวรัสสมอฝ่อ พวเาสนใวามสะวสบายและวามรื่นเริอย่ามายให้ับารานัร้อและนาแบบผ่านอโทรศัพท์ ารเล่นเมล่าสัหารอย่าสนุเร้าใในู้เมไฟฟ้าและารนั่เฝ้าเพื่อส่อีเมลอย่าหัวปัหัวปำใน่อทาอินเอร์เน็
นหนุ่มสาวย้อมผมสีแสีส้มไม่ไ้หันมาใส่ใเรียนรู้ประวัิศาสร์าร่อสู้ทานั้นและารเมืออปู่ย่าาทวในบรรพาล พวเาึไม่มีโอาสไ้รู้ว่า อันที่ริแล้ว วามอลัารอวินาทีประาศสถาปนาราอาาัรหลวพระบาอพระเ้าฟ้าุ้มมีวามสำั่อเรือาิพี่น้อและาิพันธุ์ในบริเวป่าพพฤษ์และทุ่้าวสอฝั่แม่น้ำโอย่าไร พระเ้าอนุวศ์นำอทหารลุึ้นสู้อโรผู้รุรานับสุนทรียภาพในาพย์เมือพวนมีวามสัมพันธ์ันอย่าลึึ้เพียใ มูลานำเนิบวนารปิวัิผู้มีบุโยผู้นพื้นเมือในลาวภาใ้และประานบนแผ่นินฝั่วาแม่น้ำโือารประาศอิสรภาพทาุ่าวามเป็นนที่เท่าเทียมและไม่อามีีวิอยู่ภายใ้ารรอบำอผู้อื่นหรือไม่ ารทิ้บ้านเรือนเ้าร่วมับพรรอมมิวนิส์อลูหลานและเรือาิสอฝั่แม่น้ำโือารแสถึิใล้าแร่และวามปรารถนาที่มีเสรีภาพบนผืนพสุธาอันล้ำลึแบบใฤา?
ะมีใรสันรู้ว่า วามริเหล่านี้ถูลบฝัและเหยียบทับโยฝ่าเท้าอประวัิศาสร์แบบยอย้อน แน่ละ ูมรู้ว่านี่ือวาม่ำเสื่อมสลายอสำนึวามเป็นาิพันธุ์นน่าใหาย แม้แ่ปัหาสิ่แวล้อมายะอิเล็ทรอนิส์ที่มีส่วนผสมอสารพิษ้าในนา้าวและสวนผลไม้ ไม่มีหนุ่มสาวนไหนสนใะเรียนรู้เพื่ออาสาเ้ามาเป็นส่วนหนึ่อะทำานในารแ้ปัหาเหล่านั้นให้มลายสิ้นา
นิภาะอยู่ในอำนาทาารลาอบริษัท้ามาิในห่วโ่อุปทานอสิน้านับแสนนิหรือไม่ ูมไม่แน่ในั อำนาโน้มนำาหนัโษาอนายทุนผู้ไ้รับสัมปทานิารโทรมนามอรั (แบบไร้สิปัาทำเป็นทอไม่รู้ร้อน) มีพลัึูรุนแรและสามารถัระมเินทุนำนวนมหาศาลมาทำานารเมือนไ้รับนะารเลือั้ึ้นสู่ำแหน่ผู้นำประเทศ โยนำนโยบายอทุนเินใหู้้ยืมมาแ้ปัหายาน
เาเห็นว่านโยบายเ่นนี้ทำให้ประานออันมิ่ลไปในหุบเหวหนี้สินและอาารเ็บป่วยทาิใทบทวีึ้นมาารอยแผลเป็นในิใอประานถูผู้นำรับาลปัาบพร่อไ้ทำไว้อย่าเ็บแสบ
ทว่าน่าเสียาย ย่าระเมียรไม่รู้ว่าบันี้ในภาพื้นอุษาเนย์ยัมีารอุบัิ้ำอสุลเินาฝูปีศาสวมสูทและปาาบัมภีร์ แห่วามบับและโ่เลาเป็นพื้นานเบื้อลึแ่ะเียะายึ้นมาเป็นผู้นำทาารเมือ โยอ้าว่าทำเพื่อรัาิและประาน แ่ใน้าในใมีเียวมั้ร้อยว ในมือำมีมปลาบไว้เพื่ออยัหวะปาเือนผลประโยน์ิระู้อมือประานผู้ทุ์ยา ในระเพาะพุพลุ้ยและลำไส้มี้อนอาหารปรุาหยเหื่อและหยาน้ำาประาน ้วยารหลอล่อให้นระโนเ้าไปแย่เศษเนื้อเินนเิสถานาร์วุ่นวายโลาหล ายผู้มอยู่ในทะเลัวเลารลาเยบอเาว่า นัธุริารเมือเ้าไปมีอำนาอยวบุมิารและผลประโยน์อบแทนทั้อ์รเอนและอ์รรัวิสาหินาให่ทั้หลายในเวลานี้ วามริือสมุนทรรานัารเมือำแหน่รัมนรีลอยในรับาลปัุบันนั้นเอ
แ่ารรอบำาพิธีรรมศัิ์สิทธิ์ ทำให้ประานยัยืนเ้าแถวุมมือ้อมศีรษะราบเ้านายและนัารเมืออย่าไม่รู้สึรู้สาในวามไม่น่าเื่อถือลอฤูผสมพันธุ์ระหว่านัารเมือับนั้นผู้นำารปรอ ระหว่าเ้าหน้าที่รั้าราารับนายทุนโยใ้เินเป็นัวระุ้นและเื่อมโย แน่ล่ะ ารเิปราาร์เ่นนี้ เป็นเพราะประานื่อสัย์ริใ ไม่เยิรวมพลัันเ้ามาับไล่พวน้อลที่สวมุสูทหรูใบหน้าเปื้อนยิ้มสัที
ล้ายเป็นุเปลี่ยนสู่อนา ูมนั่มอูารสร้าระแสนโยบายประานิยมเพื่อารรออำนาผูาใน่วเวลาสิบหปีอประเทศไ้อย่าพลิราถอนโนอำนาเ่าอสัมนั้นอยู่ในะนี้ ย่าระเมียรอามอมายัไม่ถึ็ไ้ ันั้นย่าึไม่มีโอาสรู้ว่าในประเทศที่ย่าับปู่เยลแรปัำ้นล้าและนั่รับสายลมพัเหนือทุ่้าวเือนสิบเอ็ บนเปลืออาวเราะห์โลที่ลอยหมุนอยู่ในพื้นที่อวาศที่เป็นเนื้อเียวันับมิิทาเวลาามทฤษีสัมพัทธภาพอไอน์สไน์ะนี้ มีำว่าารสร้าปราาร์ มายเหมือนระ่ายื่นูม มีำว่าารปั่นหุ้นและารายหุ้นนอลาหลัทรัพย์โยไม่เสียภาษีแม้แ่สา์แเียว ปราออมาสู่ารรับรู้้วยวามลาแลใอสาธารน ารมีฝูนรวมัวประท้วับไล่ผู้นำรับาลอย่ายืเยื้อ นทำให้เิเื่อนไสรามลาเมือนบล้วยารนอเลือและารสูเสียีวิอผู้บริสุทธิ์ เพราะผลลัพธ์อันั่วร้ายาารทำหน้าที่นอรัธรรมนูอปีศาเินราในราบนัารเมืออุบัิึ้นมาอย่าไม่น่าเื่อ
ย่าึไม่รู้ัารปั่นหุ้นและารใ้บริษัทัวแทนเ้าประมูลโรารหนึ่แสนล้านบาทในรูปแบบศิลปะแห่ารทุริโเินบประมาแผ่นินแบบใหม่ ารวาแผนเอื้ออำนวยทาาร้าระับาิที่สามารถรวมศูนย์ทุนและารร่วมมือในลัษะผูาอำนาาร่อรอผลประโยน์มหาศาล ารให้สิทธิารีฝีปาพูพร่ำและารโษาโหอย่าเสรี าร่ายเินสนับสนุนผิหมายารเลือั้ ารแอบส่้อมูลให้นายทุนและมหาเศรษีเ้าอบริษัทผลิเสียและน้ำนิพิเศษมอมเมามนุษย์สามารถฟ้อร้อรับาลไ้ แ่ย่าอามีระแสวรมโนทัศน์พิเศษอย่าเียวที่นำมาใ้ไ้อย่าแม่นยำมีพลัและเิแรระเพื่อมในิวิาทาารเมืออลูหลาน นั่นือารเป็นผู้มอลับไปยัเรื่อราวแ่หนหลั โยบอให้ปู่ารเรื่อราวลใบลานอย่าไม่ยอย้อน่อนเื่อนำและไม่เหยียหยามวามเป็นมนุษย์้วยันแบบพวสิปัาล้าหลัลั่วามเป็นาิที่ไม่มีอยู่ริ
ไม่ว่าาินี้หรือาิหน้า ูมเื่อว่า ย่าระเมียรเป็นผู้หิล้า หา บรราเรือาิาิพันธุ์แห่อุษาเนย์วระภูมิใอย่ายิ่ เารู้ี ย่ามีวามเื่อหนัแน่นว่า ารนำพาประเทศมุออไปาายระโปร่อระบบเศรษิทุนนิยมรอบรอโลแห่ารผลิ้ำและารบริโภอย่าฟุ่มเฟือยนใล้ับันธ์เลี้ยระูบรรพบุรุษอยู่ในะนี้ือ ทุน้อเริ่มศึษาฟื้นฟูภูมิปัาและวิถีีวิวันธรรมประาน้วยัวเอ เพื่อสร้าภูมิุ้มันไม่ให้เิอาารสิปัาบพร่อ เพื่อะไ้เรียนรู้เท่าทันโลอารรอบำี่และูรีานั้นผู้นำในทาารปรอ โยารับไสไล่ส่เ้าหน้าที่รัและ้าราารออไปาพื้นที่ให้หมสิ้น เพราะไม่มีวามำเป็น้อสร้าระบบมารอบำวามเป็นมนุษย์ในวิถีธรรมาิบริสุทธิ์ ไม่ำเป็น้อมีผู้แทนราษรอี่อไป นั่นหมายวามว่าประานมีระบบแบบแผนารใ้ีวิอยู่ับธรรมาิอย่าสมบูร์มา่อน แ่ถูทำลายและบิเบือนาพวเอ่ยอ้าเป็นัวแทนอำนาสร้าประวัิศาสร์มเท็เลวร้าย ปปิและทำลายวามริทา้านประวัิศาสร์าิพันธุ์เพื่อสถาปนารับนอระูประาน
ารสร้า่านิยมทาารศึษาอมปลอมแ่พิมพ์ใบประาศสวยหรูและท่อำุวามรู้สำเร็รูปอย่ามายมั่ายและาษื่นฝืเฝือ เพื่อให้นหนุ่มสาวเิวามเื่อและสมอโ่ทึบ ารออหมาย่อั้สถาบันหลัทาสัมไว้อย่าลุมเรือและรอบลุมเพื่อใ้่อรอผลประโยน์อัวเออย่าเลวร้ายในประวัิศาสร์ทั้หมบนาวเราะห์โล เาิว่าประาน้อรวมพลัันบีบทำลายล้มล้าลัทธิเ้าุนมูลนายในมลสันานอนทั้หลายให้สิ้นา เพื่อสืบอัลัษ์าิพันธุ์ไม่ให้สูหายและไหลเลื่อนลอยไปามลื่นวันธรรมภายนอ ับลัทธิทุนนิยมแบบถอเปลื้อผ้าเปลือยร่าเทอะทะล้อน้อนและแสวหาเินราาารโหและทุริ้อลทั้ในระบบราาร รัวิสาหิและเอนรายให่และรายเล็
บนผิวใบลานผูสิบสาม ูมอ่านพบำพูย่าระเมียร
“ลูหลานทั้หลาย ลอิให้ลึึ้ ารศึษามันยายัวในทาปริมา พวนัวิาารไม่รู้ัำว่าเพียพอ สร้าอ์วามรู้มาแบ่ายเหมือนผัสอาบยา่าแมลและเหมือนปลาหมึแ่น้ำละลายฟลอร์มาลิน ารเปิสอนปริาอย่า่ายายยิ่ทำให้ห่าออไปาประานผู้เป็นราานอสัม อาารย์มหาวิทยาลัยยัิาทาสวามิศัินา บารั้อาทำทีเป็นบริภาษ่อ้านทุนนิยมแ่เพื่อโหนระแสผลประโยน์แอบแฝ พอลับหลัลับมีพฤิรรมแสวามเป็นทาสทาวามิอย่าหมเปลือ บารั้ทำัวเป็นฟันเฟืออยรับใ้บวนารทุนนิยมในสถาบันารศึษานเปรอะเปื้อน ส่ผลให้นหนุ่มสาวไม่สามารถยระับวามิและวิพาษ์วิาร์อย่าสร้าสรร์ไ้ เพราะิโรสร้าารเรียนับแบ ารรับรู้ปัหาสัมและารเมือึล้มเหลว นับวันะเพิ่มผลไม้แห่วามโ่เลาเ้าไปแหน่อในสมอเยาวนหนุ่มสาว โยารสอแทรวามิรอบำลในหนัสือเรียนที่ผลิและรับรอโยระทรวศึษาธิาร แม้มหาวิทยาลัยนับร้อยแห่ มีปัานและศาสราารย์หลายร้อยน ทว่าไม่มีใรลไปเรียนรู้วามริับประานเพื่อสร้ารูปแบบารพันาีวิให้สอล้อับสิ่แวล้อม นิเวศวิทยาและวันธรรมุมน แม้แ่บริษัทอนัารเมือับเ้าหน้าที่รัและ้าราารยัล้าร่วมมือับนายทุน่าาิส่นานบุรุเ้าไปยึรอที่ินสาธาระและั้นพะยูเพื่อปลูมะละอแทน แ่ไม่เห็นอาารย์มหาวิทยาลัยในพื้นที่ออมาวาสัน วามรู้ ัลอาาิะวันให้อาารย์ับนัศึษานั่สุมหัวันท่อำเพื่อสอบเอาใบปริา เป็นวามรู้เทียมแปเปื้อนสำนึผิบาปาารหลสมมุิัวเอว่ามีวามรู้เหนือว่าประาน เป็นวามรู้เศษา ปราศาารเ้าถึวามริีวิ มหาวิทยาลัยเป็นสุสานสำหรับนระอบินมาทำรัและถ่ายมูลไว้รอวันเน่าเปื่อย แ่อาารย์ทั้หลายิว่าเป็น สถานสูส่ทาภูมิปัาสำหรับวานเหนือสามัและทำมาหาินับวามรู้ลััลอมาสนุสนาน เหมือนหนอนมออามเป็นอาหารเลิศรส แรู้ไว้้วยเถอะ นเรา้อล้าประาศแสุยืนวาระแสทุนนิยมโล เพื่อยืนยันารมีอยู่อโลแห่วามพอีและหวแหนสิ่แวล้อมธรรมาิ โอโอย แพูออไปให้ั้อสิว่า ารพันามันมีทาเลืออีมา อย่าเผลอวิ่ามระแสวิทยาศาสร์ประยุ์เพื่อเพิ่มผลผลิและัวเลารส่ออ เหมือนพวบ้าหอหัห้าร้อยท่อนสวมเสื้อสูทนั่ยิ้มในรถยน์ับบรราลูสมุนอบอ้าประานสิบแปสิบเ้าล้านเสียนั่นสิวะ ะว่าไปแล้ว วามผิบาปอนัารเมือและ้าราารมัน็มีบทลโทษไม่วันใวันหนึ่ แ่อย่าว่าพอพวบ้าบออแปิวัิ ทำให้เสียระบวนารแ้ปัหาารเมือเหมือนัน ถ้าเาะะโหลทหารมัะมีำว่า ารยึอำนา ทำรัประหาร นายรัมนรี หล่อนราวออมาเป็นปริมามาถึหนึ่ร้อยสิบสอเวียน”
แสแยาม่ำอาบผิวแ้มอนิภาเป็นประายสีแอมมพู เส้นผมามลับอเธอพลิ้วสยายไปามแรลมาเนินริมลิ่เหมือนะปลิวลไปในแม่น้ำ เาวนเธอลอาบน้ำ เธอบ่ายเบี่ย แ่พอเาเปลี่ยนเสื้อผ้าออนุ่ผ้าแพรพุ่ร่าลไป เธอ็หายวับเ้าไปในหลัพุ่มไม้ ลับออมาในุผ้าิ่นาอ เสียลอน้ำั้อึ้น วะวันำลัลับทิวไม้ เธอร้อลั่นวี๊ว๊ายเมื่อเาำน้ำเ้ามาทา้านหลัและโผล่พรวึ้นมาอลึเล้า
ทั้สออเลียลอแ้มันอยู่ในผิวน้ำ แสแสีเินส่อระยิบระยับนานมาับผืนน้ำหายไปวับแล้ววาบมา วินาทีหนึ่ใบหน้าที่พ้นน้ำึ้นมาแนบิันนิ่อยู่็หายลับเ้าไปในวามมืที่โอบมา ไ้ยินแ่เสียหัวเราะและเสียน้ำพร่าระเ็น
ในระเบียไม้า่ำถึเ้า ูมะเล่าเรื่อย่าระเมียรให้นิภาฟั บาทีอาเหนื่อย แ่ารหยุพัื่มน้ำอุ่นะผ่อนลายวามเมื่อยล้าไ้ หรือไม่็หยุิบาแฟสำเร็รูปั่นเวลา อีสามวันผู้อำนวยารสำนัานให่ะส่เรื่อบเม็าแฟั่วสมาให้ าแฟะ่วยให้ารเล่าเรื่อย่าบลอย่ามีรสาิ เพื่อะไ้เริ่มานายระาษำระ ลู้ายัรอใ้ระาษอยู่ทุวินาที
เ้าวันันทร์ ูมออหนัสือเิะรรมารบริหารอบริษัทเ้าประุม เพื่อลมิโรารัั้บริษัทในเรือึ้นมาอีสอบริษัท เพื่อเรียมพนัานและนโยบายไว้รอรับารยายัวลาและสายารผลิระาษห่อนมับล่อระาษแ็ โยั้ปริมาารผลิไว้ห้าหมื่นัน่อวัน
เลานุารสำนัานไ้พิมพ์รายละเอียลในแผ่นโษาารรับสมัรพนัานประำโรานและถ่ายเอสาริไว้บนป้ายหน้าประูสำนัาน เธอส่่าวให้หนัสือพิมพ์รายวันและลในเว็บไ์บริษัท แน่ล่ะ นหนุ่มสาวอีหลายล้านนในประเทศอเราฝันอยาเป็นเ้าอบริษัทนาเล็ เาะแนะนำว่าทุน้อเริ่ม้นาพนัานธรรมา เหมือนประธานบริษัทพูับพนัานใหม่เมื่อสิบปี่อน
“อแสวามยินีับทุนที่มาร่วมานรั้นี้ เป็นารแสวามมั่นใว่า เราะรวมพลัันสร้าวามมั่ั่ให้ับประเทศอันเป็นที่รัยิ่อเรา เราะเริ่ม้นวามร่วมมือันเพื่อสร้าบริษัทและยายลาาร้าให้ให่โเป็นศัิ์ศรีแ่ประเทศาิ แน่นอน วามรุ่โรน์อประเทศาิอยู่ในมืออเรา ้าพเ้ายินีทำานรับใ้เพื่อสร้าอ์รให้เ้มแ็และสู้ับบริษัท่าาิไ้ ำไรทุบาททุสา์ะเป็นอเราส่วนหนึ่และสู่ปาท้ออพี่น้อลูหลานอเราอีส่วนหนึ่ ผลประโยน์ะไม่มีวันหล่นไปเ้าระเป๋าอบริษัท่าาิแม้สา์แเียว วามภูมิใะอยู่ับเราเสมอ เพื่อลูหลานที่มีุภาพุธรรมและประเทศาิอันยิ่ให่อเราในอนา” นหนุ่มสาวที่สมัรเป็นพนัานใหม่ะเปล่เสียร้อไโยเพราะสำนึในวามรัาิอันยิ่ให่หรือเปล่า็ไม่รู้ แ่เาะพยายามพู้วยน้ำเสียเร่เร้าแบบนี้แหละ แม้เสียปรบมือะไม่ั้อัวานไปทั่วภาพื้นอุษาเนย์อเผ่าพันธุ์นา็าม
เวลาเลื่อนที่เป็นเส้นรราวับเส้นทาบไม้บรรทัอรูิศาสร์สาววัยยี่สิบห้าบนระานในห้อเรียนบ่ายที่เ็สามนนั่ลืมา้อหน้ารู ทว่านั้นเป็นอาารหลับในที่ไม่มีใรเลือบแลสสัย ูมำเนินาราน่อไปเหมือนละออฝุ่นาปีผีเสื้อลอยไปในอาาศไม่มีที่สิ้นสุ นว่าเม็ฝนแรอฤูาละหลั่ลมาบนเปลือรุระอาวเราะห์โล
ูมทำหน้าที่ผู้อำนวยารบริหารัารแฟรนไส์ให้บริษัทแม่ในพื้นที่อนุภูมิภาลุ่มแม่น้ำโมานานห้าปี ะเียวันเาบริหารบริษัทัวเอไ้ีเยี่ยม นิภาทำหน้าที่เป็นรรมารผู้ัารให่ เาาหวัว่าไม่เินสิบปี บริษัทอเาะสามารถทำำไรไ้ถึหนึ่ร้อยล้านบาท เป็นบริษัท้าปลีนาให่ในภาพื้นเอเียะวันออเียใ้ เพราะว่าภายในเวลาสิบปีานี้ ลาในประเทศและ่าประเทศ้อารใ้ระาษำระรวมแล้วมาว่าหนึ่พันล้านัน
วิภาอ่านำโษาสิน้าที่บริษัทรับ้าทำโษาส่เ้ามาสามสิบหิ้นอยู่หลายรอบทีเียว นัสินใเลือ้อวามอบริษัทหนึ่ “สะอาหอม้วยระาษำระลิ่นใบเย”
านั้นูมสั่พิมพ์โปสาร์โษาสอหมื่นแผ่นทันที เาบอับพนัานายว่า ในปัุบันโลารแ่ันทาาร้ารุนแรมาึ้น นเหน็เหนื่อยเมื่อยล้ามาึ้น นไม่มีเวลาูแลวามสะอาให้ัวเอ ไม่ว่ามือมนุษย์นั้นะเปื้อนโลนหรือราบเินในสำนัาน็าม ระาษำระบริสุทธิ์าเรื่อัระ่วยไ้เสมอทุเพศทุวัย แ่ระาษำระไม่ใ่สิ่วิเศษเลิศล้ำเหมือนพระสุร เสียอพระพรหม ึไม่อาเ็ลำไส้นัารเมือทุริให้สะอาบริสุทธิ์เหมือนเ่าไ้ ถ้าใรทุริโและินสินบาทาสินบนะไ้รับเลือั้เ้าไป เป็นผู้แทนประานในรัสภา และำรำแหน่รัมนรีหรือนายรัมนรีแล้วละ็ ะี่าิี่ภพมัน็ยัเป็นบาปรรมเวรร้ายิัวไป ถ้าัวเอไม่โร้ายเพราะรรมั่วามทัน วันหนึ่มัน็ะไปถึลูหลานนั้นแหละ
อาาศ่ำมาถึพร้อมับเสียนร้อบินลับรันอน เมื่อเล่าเรื่อย่าระเมียรบ ูมบอนิภาว่า านี้ไปะไม่มีเสียน้ำพุให้วิัวลอี ะไม่มีใรมารื้อฟื้นเรื่อย่าึ้นมาอี แม้ท่านะอยู่ในวามทรำอเราลอวินาที็าม อเพียให้ทุนสววิวอนให้พระผู้มีพระภาเ้าอนุาให้ท่านมาอยู่ใล้ อยูแลลูหลานให้อยู่รอปลอภัยและมีวามสุในาวเราะห์โละลอยในห้วน้ำทะเลสีาว็พอ
“นเรา้อ้าวไป้าหน้า” เาบอ “เพื่อัวผลประโยน์และวามสุ”
“ริหรือ?” นิภาถามเสียเบาหวิว
ูมโอบไหล่เธอเ้ามาอบแ้ม บอ้วยเสียหนัแน่น
“เราะเป็นนัธุริที่รัธรรมาิ” ูมพูริั
บันั้น เสียน้ำพุับเสียพูอย่าระเมียรัึ้นในพื้นล่อมโนทัศน์เปราะบา ูมในเือบระโึ้นไปในอาาศเหนือปลาย้นไม้สู แน่ล่ะ เาปวหัวนทรุร่าลหมสิ ในวามมืำเาเห็นลายเส้นระาษสีาวยาวปลิวออไปเป็นบริเวว้าถึหนึ่พันิโลเมร าเมือยูนนานถึอัะปือ ท่ามวามเส้นใยอวามมืสลัวที่แผ่ว้าออาเมือโพธิสารหลวถึฝายนาในบริเวน้ำอนพะเพ็ มอูอีรั้เห็นระาษำระพุ่ออาแผ่นินหลวพระบาถึินอนสามเหลี่ยมปาแม่น้ำโ เหมือนระาษำระมีีวิิใ พุ่ปลายอันอ่อนพลิ้วเริร่ายว่ายวัเี้ยวไปในทะเลสีาวว้าให่ โหมโถมถั่ลื่นัายฝั่สีน้ำเินยว
เพียหนึ่วินาที ระาษำระลายเป็นนาฝูให่เริรำเล่นน้ำฝนหยาพร่า หัวเราะระริเหมือนผู้หิวัยอ่อนน้อยำลัเล่นน้ำับผู้บ่าวไทบ้านเียวันในปลายทศวรรษ ๒๔๑๑ เสียน้ำพุลายรูปเป็นเ็มนาเล็นับหมื่นล้านเล่มพุ่เ้ามาปัผนัล่อมโนทัศน์เส้นผ่านศูนย์ลาหนึ่ร้อยล้านปีแสอเาถี่ยิบ
ยามเ้าวัน่อมา ูมออไปู้น้าว พ่อลทุนสูบน้ำาลอส่น้ำในโรารเื่อนยาอรับาลเ้ามาเพื่อปลู้าวฤูนาปรั ูมลับมานั่ิบาแฟหน้าระเบีย เาอ่านบทรายานผลารประอบาราร้านสาาทุแห่เพื่อวิเราะห์ปัหา านั้นะ ุยับผู้ัารร้านสาา ปรับแผนารายและสร้าลยุทธ์ารลาให้เหนือว่าบริษัทู่แ่ ึ่รุเ้ามาเปิสาาในพื้นที่และแย่ิลู้าอย่าหนัในระยะไรมาสสุท้าย
นิภา่วยานเอสารในบริษัทอย่าล่อแล่ว ทว่าูมยอมให้เธอทำหน้าที่สำัโยไม่มี้อำั นั่นือารเลี้ยลูทั้สามนให้ีที่สุ เพื่อะไ้เิบโึ้นมาเป็นผู้บริหารบริษัทาร้า่อไป
“เวียน้อเป็นรรมารผู้ัารให่” ูมบอับนิภา “เป็นีอีโอที่มีื่อเสียไปทั่วเอเีย”
“ถ้าลูไม่อยาะเป็นนัธุริล่ะ” นิภาทัท้ว
“ไม่เอาน่า” ูมโลศีรษะไปมา “มันเป็นหน้าที่อเราที่ะ้อสอนให้เาเป็นนัวยโอาส”
“ุิป้ายประอบธุริแบบพอเพีย”
ความคิดเห็น