คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ภาคสอง กระดาษจากความทรงจำอันแสนสุข (3)
บทที่ 3
3.
หนึ่ปี่อมา ูมับนิภาู้เิน่อั้บริษัทและสร้าโราน ผลิระาษำระำนวนหนึ่าธนาารพานิยารและประันภัย โยใ้โนที่ิน้ำประันสัาเินู้และอาศัยวามน่าเื่อถือส่วนหนึ่าบริษัทแม่มาเป็นทุน้ำประันระยะสั้น เานำเินมาลทุนสร้าอาารสำนัานบริษัทัวแทน้าระาษึ้นมารับ่วาร้า่อาบริษัทแม่ โยใ้อาารเป็นสำนัานเ่าไป้วย
ูมมีประสบาร์ารบริหาราร้าับนายทุนนัธุริมาหลายปี นารส่ออไปยัลาอประเทศในเอเียะวันออเียใ้ประสบผลสำเร็ โยบริษัทระาษทำรายไ้รวมสุทธิปีละหสิบล้านบาท
“มันะไม่เ้า่ายทำธุริแอบแฝหรือ” นิภาถาม
“เราทำอย่าเปิเผย นี่เป็นบริษัทร่วม” ูมยืนยัน
อาารโรานผลิระาษหลัแร่อสร้าึ้นมาในวเินหล้านหนึ่แสนบาท ส่วนที่เป็นสำนัาน้านหน้า นิภาเป็นนเลือวัสุ้วยัวเอ เธออบระเบื้อหลัาสีแ ผนัปูนทาสีเียวอ่อน พื้นปูระเบื้อสีมพู ิประูระบานเลื่อน
ารมอเห็นอาารนาให่ยืัวสูึ้นทุวันโยวัสุเมีสัเราะห์สมัยใหม่ ทำใหู้มนึถึนรวัออมโบราึ้นมาทันที สิ่่อสร้าทั้สอมีอัลัษ์ที่แ่าันลิบลับ ทั้ระยะเวลาและุหมายในารสร้าและารัแบ่พื้นที่ใ้สอย แน่นอน สนามหน้าอาารโรานไม่มีสะพานันาึำบรรพ์เหมือนปราสาทนรธม ไม่มีสระน้ำามิพราหม์ฮินูที่สร้าปรา์ปราสาทึ้นมาแทนภูเาพระสุเมรุอันเป็นศูนย์ลาอัรวาลและล้อมรอบ้วยทะเลน้ำนม แ่เาเห็นว่าสิ่ปลูสร้าทั้สอแบบไ้สะท้อนให้เห็นารแปรวามทะยานอยาอมนุษย์ออมาเป็นสิ่ปลูสร้าที่มีวามแ็แรามและใ้ประโยน์ไ้
หาถือามวามเื่อั้แ่สมัยโบรา ย่าระเมียรือผู้ลบันาลให้ิาร้าระาษำระอูมเฟื่อฟูึ้นมา ้วยเหุนี้เาึยรูปวาอย่ามาไว้บนโ๊ะทำาน เพื่อให้ย่ามอูวัสุอุปร์้วยวานิ่สบ เรื่ออมพิวเอร์ เรื่อายภาพิผนั เ้าอี้นั่ไม้มะ่า เหมือนะบอว่าทุอย่าเป็นทรัพย์สินอย่า อันที่ริเาอยาบอให้ย่ารู้ว่า ารสร้าบริษัทาร้าและเรือ่ายธุริ ้อใ้เวลาและวามอทนอย่ามา และ้วยวามเื่อในารมีอยู่เป็นอมะอวิาบรรพบุรุษและผีบ้านผีเรือนมาแ่โบรา เาั้ศาลพระภูมิในมุมำแพ้านิถนน ให้หมอสูรวัพื้นบ้านมาทำพิธีสวแ่บูาามหลัวามเื่อ
แม่บอว่านเรา้อเารพวิาบรรพบุรุษและผีเรือนมาั้แ่สมัยฟ้าแถนเพื่อวามมั่นยืนและร่ำรวย วามเื่อเ่นนี้ะเป็นริหรือไม่เป็นริ็าม หลัาทำบุเลี้ยพระึ้นอาารใหม่ ยรูปย่ามาั้ไว้้าหน้า และทำพิธียศาลพระภูมิแล้ว ยอายระาษาทุสาาทั่วอนุภูมิภาในไรมาสแรพุ่ทะลุเินเป้าที่ั้ไว้สามสิบห้าเปอร์เ็น์
สิ้นเือนที่ห้า ะรรมารธรรมภิบาลประำบริษัทนำื่อูมึ้นทำเนียบผู้บริหารสาาที่ทำยอายสิน้าทะลุอันับหนึ่ และมอบโฟาไม้หนึุ่เป็นราวัล
หนึ่สัปาห์หลัารับราวัล ผู้อำนวยารสำนัานให่แ้ว่า ารลพื้นที่เ็บ้อมูลและารวาพื้นานให้แฟรนไส์มั่นและรัษายอายสูสุไว้ให้ยาวนาน อาใ้เวลาหถึสิบสอเือน หาไม่พอ้อเพิ่มให้อีสี่สิบห้าวัน เาไ้รับอนุมัิ และผู้อำนวยารแ้ว่า อนนี้ำลัพิาราร่าำเสนอะรรมารบริหารอนุมัิใหู้มเลื่อนำแหน่ึ้นเป็นผู้อำนวยารฝ่ายบริหารารายและารัารทั้หมในประเทศลุ่มแม่น้ำโอนลา โยบริษัทะเริ่มนโยบายยายารานารผลิและวาสิน้าอุปโภบริโภำหน่ายและหาพันธมิรทาธุริร่วมลทุนสร้าโรานผลิิ้นส่วนอุปร์ประอบเทโนโลยีสามี หรือโทรศัพท์เลื่อนที่ที่รับส่้อมูลไ้ั้แ่หนึ่ร้อยสี่สิบสี่ิโลบิ่อวินาที นถึสอเม็ะบิ่อวินาที หรือมารานไอเอ็มทีสอพันเพื่อารบริารหลอมรวมเรือ่ายทั่วโลในระยะห้าถึสิบปี้าหน้า
นิภายัไม่รู้ว่า ูมไ้รับำสั่าบริษัทให้เริ่มานสำรวลาเพื่อรอรับารยายลา เพราะบริษัทู่แ่เริ่มรุโหมโษาระาษำระผ่านสื่อทุประเภท เาบอ่าวนี้ับเธอในยาม่ำหลัลับมาาภูเา านั้นสามสัปาห์ำสั่แ่ั้าสำนัานให่็ส่มาถึสำนัาน
“ี่ะ” นิภาพูอย่าพอใ
“แล้วานายอุ” ูมถาม
“่าเถอะนะ” เธอยิ้ม
เ้าวันแรทีู่มเปิสำนัาน แม่นั่มอูเาัอุปร์สำนัานและเอ่ยึ้น้วยสีหน้าเือยิ้มที่เาเห็นมาั้แ่เ็
“ไม่นึว่าลูะไ้ลับมาทำานอยู่ใล้แม่”
“้ออยู่ทำานอีหลายเือนละ” ูมบอ
“ีสิ ลูะไ้เป็นเพื่อนแม่” แม่พูเสียเรียบแ่แฝวามเศร้าไว้ไม่มิ
“แม่ไม่รำานะ” ูมี้โทรทัศน์ และอมพิวเอร์
“ไม่รู้ัมัน” แม่หัวเราะ “ไปรำาไ้อย่าไร”
“เวลาใ้าน เสียมันน่ารำา” ูมบอ
“แม่ออไปสวน็ไ้นี่นา” แม่พูใหู้มสบายใ
“ออไปสวน” ูมทวนำอแม่
“แ่รู้ว่าลูอยู่บ้าน แม่็สบายใแล้วล่ะ”
“ถ้าานเป็นไปามเป้า ้ออยู่ประำที่นี่” ูมบอแม่
“ีแล้ว ลุับแม่ป้าะไ้ีใ แม่ะไปบอท่านเอ”
แสแร้อน แม่หิ้วะร้าผ่านหน้าสำนัานเพื่อออไปนา้าว นิภาสวมุฝ้ายย้อมราม เินามลไป ูมยัอ่านเอสารรายานประำเือน เานึถึสวนเยวิ่เล่นเมื่อยัเ็ บ้านเียบลทันทีเมื่อทุนออไปเี่ยว้าว แ่ย่าระเมียรยัยิ้มอยู่ลอเวลา เาสั่านพิมพ์เอสารับเลานุารสำนัานทั้สอนแล้ว ึปิเรื่ออมพิวเอร์ เ็บแฟ้มเอสารึ้นั้น ออไปนั่บนเปลไม้ัวเิม
ย่าระเมียรสถิแน่นอยู่ในรอบรูปสีส้ม ท่านอยยิ้มบา เหมือนภาพวาโมนาลิ่า ูมิและเพ่มอ วาย่าูนิ่สบล้ายวาอแม่ เหมือนไม่ื่นเ้นับวามหรูหราฟู่ฟ่าหรือวามทรุโทรมเสื่อมสลายใบนาวเราะห์โล เหมือนย่าอยาบอลูหลานว่า บันี้เราไ้ล่วผ่านเวลาารระเบิรั้ให่อัรวาลมาแล้ว ึไม่ำเป็น้อเสียเวลาไปรู้สึรู้สา่อปราาร์โลียรสาพวมนุษย์ผู้ลั่ไล้บูาวัสุนาโนและวริิอลำลัระทำอยู่ในห้อปรับอาาศเย็น่ำและลาสนามห้าสาธาระอบอ้าวและหม่นสลัว้วยหมอวันเหล่านั้น
แน่นอน พ่อพูถึวาอย่าระเมียรไ้ีว่าใร “วาย่าระเมียรเหมือนทะเลน้ำนมที่ไม่รับรู้แรสั่นสะเทือนาลื่นรัสีารระเบิบิ๊แบเมื่อหนึ่พันล้านปีที่เพิ่เินทาผ่านมาถึาวเราะห์โล”
“นัยน์าันเหมือนาวัวหรือาเหยี่ยวนะ” ูมถามนิภา ่อนะหัวเราะเหมือนลเสียเ็มประา
ยามเ้าวัน่อมา ลิ่น้าวนึ่หอมอบอวลเ้าไปในห้อนอนลอย้ามำแพไม้ออไปสายถนน มอูเหมือนบ้านส่ยิ้มให้แสแและยับัวเ้นรำ แสแบาส่วนหยุนิ่และหล่นพรูลไปนอนหลับในเารึ้มอ้นแ้หนามนับไ้หนึ่หมื่นล้านัว
ูมนึถึย่าระเมียร วามิอเาล้ายหน่ออ่อน้น่า ผลิพ้นเปลือินึ้นมา่วฤูฝนในสวนหลับ้าน ะแม่เป็พาลูัวเล็นสีเหลืออ่อนมาอนไ้ปาแบนหาินไส้เือนสัวแ้าโอ่น้ำเวลาเ็สาววัยสิบเ็เทน้ำัผ้าออาะละมัลพื้นลานห้า านั้นเสียสนทนาอลูหลานที่ยัมีหัวใผูพันอยู่ับย่า็ั้อเ้ามาาทุทิศทา
แม่บอว่า สิ่อาหยาเหื่อและแรานอย่าระเมียรมีมาเหมือนปลาาวสร้อยผุอมฝูในสายน้ำฤูหนาว ูมพบว่าำพูอแม่เป็นวามริเมื่อเ้าไปในห้อหนัสือ ยัมภีร์ใบลานที่ห่อมั้วยผ้าฝ้ายออมาทั้ในู้ไม้และหีบหวาย บาผูห่อ้วยผ้าไหมสีน้ำเิน ผูล่าเป็นำรายาพื้นบ้าน ื่อพืป่า สรรพุในารรัษาโรและวิธีปรุ ส่วนัมภีร์ใบลานหมายเลสิบห้า เป็นนิทานลับเทพนิยายทอมาแ่สมัยพระเ้าฟ้าุ้มสร้าราอาาัรหลวพระบา ผูพุทธทำนายและผูำบอนิสัยนเิในแ่ละปีนัษัร
ลิ่นัมภีร์ใบลานหอมเหมือนท่อนยาราไม้ บารั้หอมล้ำลึเหมือนลิ่นหมาแน (ผลเร่ว) ูมรู้สึเหมือนไ้ลับไปพบมวลสารเ่าแ่ในป่ารอบน้ำพุเมื่อวัยเ็ ลิ่นใบลานล้ายลิ่นอวามทรำและวามผูพันรัเี้ยวหัวใเาไว้ับวิถีีวิ เรียบ่ายในธรรมาิแผ่่านมาั้แ่สมัยินห้าฟ้าแถน แ่พอหวนิถึวามอ่อนแอและลาลัวอประาน ่ออำนาอธรรมอพวเผ็ารประาธิปไยับลัทธินายทุนุนศึผ่านรับาลพลเรือนแสนเื่อเหมือนสุนัราปรออย่าโ่เลาและี่บีา ่อพฤิรรมนั้นผู้นำทาารปรอในประเทศ ัวาารระายอำนาในารัารทรัพยารธรรมาิให้เป็นอประานและปิเสธารรวสอบารเินออาล่อประวัิศาสร์ผลประโยน์ฝ่ายทหาร (ผู้อบปิวัิเียบ) ่อนายรัมนรีที่ึ้นสู่ำแหน่ใน้นพุทธศวรรษ 26 อ้าะแนนเสียประาน ่อะบุลที่แอบอ้าว่าารยึอำนาเิึ้นเพราะเสียเรียร้อาประาน่อผู้นำรับาลปาถาว่า ารปิวัิสมัยนี้มีแ่ายับาย ทั้ที่ัวเอึ้นมาำรำแหน่้วยวิธีารีรัธรรมนูและพับเศษระาษให้เป็นนมีีวิ
ปราาร์ทั้หลายนี้ทำให้เาเื่อแล้วว่า วามรินัารเมือมัอ้าเสียะแนนอประานเพื่อเ้าไปแสวหาทรัพย์สินและเียริยศอมปลอมสนอิเลสหนาหนัอัวเอเท่านั้น นัารเมือในประเทศึออยาหิวโหยเหมือนฝูเปรมีบาปเราะห์หนัหนาาวิาั่วร้ายอเรือาิและพวพ้อ้อลืนนแทบสำลัวามอยา แน่ล่ะ เพราะูมรู้สึ่อภาพแห่วามริอัน่อนเร้นรูปอยู่เ่นนี้เอ วามเวทนาารมีีวิอยู่ในประเทศที่อบยพิธีรรมวามเอารัเอาเปรียบและสร้าราบาปโยารารเหยียหยามผู้อื่นไว้บนศีรษะเปล่าลวและบนหอระัเลือบทอำที่มีื่อว่าหอระัทอำแห่วามรัและวามสมานันท์อัวเอและเรือาิึผุึ้นในใอเาเหมือนอเห็ในพป่าฤูร้อน
เป็นไปไ้ทีเียว มูลเื้อเหล่านี้ทำให้ย่าระเมียรปิเสธารละแนนเลือั้ ย่าไม่เยไปละแนนเลือั้ผู้แทนราษรสัรั้เียวลอารมีีวิอยู่ในประเทศอมยิ้มแ้มยุ้ย ุยืนเ็เี่ยวล้าหาเสมือนวีรรรมอท่านส่อประายึ้นมาภายใ้ารเรียนรู้และปรับทัศนิอย่าเท่าทันถู้ออเรือาิลูหลานว่า ภายใ้ารแระายเม็เินแ่ายมาื้อเสียอนัารเมือผู้แอบไ้เม็เินมหาศาล (หนึ่พันล้านบาท) า่าสัมปทานโทรมนามและาวเทียมสื่อสารอรั้วยวิธีารสอเินใ้โ๊ะเหมือนเ็เล่นสอสมุในั่วโมบ่าย ะุรูไปพิมพ์รายานผลารเรียนวิาศีลธรรมรรยาเพื่อส่ระทรวศึษาธิารให้ทันำหน (เ็นัเรียนทุนในประเทศมีุธรรมและวามื่อสัย์สุริ ๙๙.๙๙ %) มาาารไ้รับสัมปทานโรารนาให่ ารรับเหมา่อสร้าระบบสาธารูปโภาระทรวพลัานน้ำและเื่อนยาโยารฮั้วประมูลับเ้าหน้าที่รั้าราารับผู้มีอำนาอนุมัิ มาาารัุน้าวและน้ำาล ารลัลอบนสิน้าหนีภาษีและารโาั่าวนา าวามไ้เปรียบในลาาร้าทั้หมมูล่าำนวนหนึ่ล้านล้านบาท
ย่าะรู้อยู่เ็มอว่า นัารเมือะเ้าไปถอนทุนืนไ้มาว่าำนวนเินื้อเสียเป็นสิบเท่าร้อยเท่า เมื่อไ้นั่เ้าอี้ำแหน่รัมนรีในุแรในรับาล หลัารเลือั้สปรโสโร อันเป็นผลสืบเนื่อมาาารยึอำนาและีรัธรรมนูทิ้อนายทหารและารพับระาษให้เป็นเหยี่ยวรุ้ที่บินในทะเลน้ำนมไ้
วามเบื่อหน่ายิันัารเมือ้อลไ้อุบัิึ้นในพื้นล่อมโนทัศน์อูม เหมือนหน่อห้าในไม้อมันปลาเือนุมภาพันธ์ เิึ้นมาาารไ้ฟัวามิอย่าระเมียรเี่ยวับเรื่อเรือาิที่ถูเ้าหน้าที่ใ้อำนารัับ้อนไปไว้ในพื้นที่เพาะันนประหนึ่เป็นเพียุ๊าประับในู้ระอ “สาธารรัอวามฝันเฟื่อ” มาลอระยะเวลาสามร้อยปี เาเิวามเวทนาเพื่อนมนุษย์ผู้ถูระทำย่ำยีาอำนารันหัวใสั่นสะท้านทุรั้เมื่อเห็นประานเ้าแถวรอ้อนรับเ้าุนมูลนายและรัมนรี พร้อม้มหน้าสูละออฝุ่นาล้อรถยน์ันละสามล้านบาทที่ัื้อ้วยเินภาษีอัวเอ้วยสีหน้ายิ้มระรื่นและมอามแถวบวนรถยน์อผู้มีำแหน่นลับสายา
“ย่าไม่ไปเลือั้อฤา” รั้หนึู่มพูับย่า
“เลือไปหาสวรร์วิมานอะไร?” ย่าพูปนหัวเราะ
“นัารเมือมันหาเสียโรมราม” ูมบออย่าล
น้ำเสียและสีหน้าย่าระเมียรแสวามสบายใ “ให้มันบ้าัน่อไปเถอะ ย่าอยู่ไ้โยไม่มีนัารเมือพวนั้น มันะมีอะไรีมาไปว่าารื้อเสีย ารวิ่เ้นเพื่อให้ไ้ำแหน่อำนามารอบำหาผลประโยน์ แล้วแะไปเลือั้หาพระแสอ้าวอะไรอีเล่า ื่อพวมันย่ายัไม่อยาไ้ยิน แอย่าเอาป้ายระาษรูปหน้ามันมาิฝาบ้านเียวนะ พวห่าินับ โอ พาแถนและแมนฟ้าั้ฟ้า่อูเอ๊ย นพวนี้ไม่มีวันะายับเื้อไปหมหรอ พ่อมันายเหลือลูหลาน และวศ์วานว่านเรืออมันอยปล้นประานผู้ทุ์ยา่อไป!”
ย่าระเมียรบอว่า นัารเมือแล้โ่เมื่อเห็นนัารเมือพรรเียวันหรือพรรร่วมรับาลเสนอโรารหมเม็เพื่ออบประมามาทุริโแบ่ัน เ้าหน้าที่รัและ้าราารบานอยแหนหน้าินหยน้ำหล่นานิ้วเท้าบุรายนรออรับาล ส่วนนั้นผู้นำทาารปรอ แม้ะื้อ้าวปลาอาหาริน้วยเินภาษีอนทั้ประเทศ แ่ลับแสอำนาูถูหมิ่นแลนประานและาวนา นเหล่านี้ไม่้อารนายรัมนรีาารเลือั้ พวเา้อารให้นายรัมนรีี่เรือมาาสวรร์ ะหนึ่พวเายื่นแบบประามิารรับร่ารัธรรมนูบับใหม่ให้ประาน แ่มือ้ายมันลับยื่นใบสั่ให้เียนรัธรรมนูาม้อาร
บารั้ใน่ำืน มันแอบยื่นมือไป้าหลัเพื่อรับเินานายทุน้ามาิมาเ้าระเป๋าหน้าาเย เหมือนสุนัวิ่ไปบนถนนประาธิปไย ปาเี้ยวทอำลท้อรั้ละหนึ่ร้อยแท่ แม้มันะอ้าปานเห็นเี้ยวม
“้าพเ้าอยู่อย่าพอเพียนะรับพี่น้อ ะไม่โลภมา ไม่โ ไม่ทุริินามน้ำและไม่ินใ้โ๊ะเินภาษีประานเ้าระเป๋าัวเอ ไม่ระเสือระสันเพื่อให้ไ้นั่ำแหน่ผู้นำรับาลหรือรัมนรีระทรวหรอร้าบ!”
แ่ลับั้เินเือนให้ัวเอเือนละสามสี่แสนบาท เป็นารเมือสปรในโลบิเบี้ยวอารเรา่อรอผลประโยน์ในโรสร้าอิทธิพลเพื่อ้ำุนบัลลั์อำนาและารส่เสียโษาวนเื่อสร้าภาพวามอบธรรมให้ัวเอเป็นเสมือนัวแทนอนั้นผู้นำอประเทศที่มีวามื่อสัย์สุริ มีุธรรมและวามีเหนือประานและาวนาเ่าวัยเ็สิบปีผู้เปิบ้าวเหนียวับแหน่อไม้และิ้มพริปลาร้ามาั้แ่เ็หัวเท่ามะเือพว วามบิเบือนและเสแสร้เ่นนี้ สะท้อนให้เห็นรูปเาอุบาทว์อทัศนิผิบาปและ่อนสันานลึร้ายไว้เพื่อประโยน์นั้นัวเอ นั่นเป็นเพราะนั้นผู้นำทาารปรอมอประานายอบเป็นแ่นั้น่ำในแผ่นินเศษาอนัล่าอาานิมาิะวัน
ระนั้นนั้นผู้นำทาารปรอที่มีหน้าที่ป้อันประเทศโยรับเินเือนาเินภาษีประานยัพูทำนอ่มู่ว่าะใ้วามรุนแรเป็นทาเลือสุท้ายหาประานลุฮือแ็ืนและเรียร้อมีารเลือั้ามรัธรรมนู นเหล่านี้ปาว่าายิบและูแลนารละแนนอประาน แน่ล่ะ ประานำนวนมายัเป็นเบี้ยล่า ถููรีีันไม่ให้ลืมาอ้าปาไ้ เพราะนั้นผู้นำทาารปรอยึเาะุมอำนาในารัารศึษารอบำวามิและมหาเศรษียึอำนาทาเศรษิวบุมสถาบันารเิน อีหนึ่พันปี็ยัไม่มีทาพันาระบบสัมและารเมือให้ประานส่วนมาอประเทศมีวามรู้ที่ทำให้เิปัาแท้ริ เพราะมันถูัวาาผู้มีอำนาหมายและอาวุธอยู่ในมือทั้สอ้า นั้นผู้นำารปรอและนัารเมือหาินในทำเนียบมานานยิ่แล้โ่เ่า ทำสีหน้าเศร้าเล่าวามเท็ แ่เสนอหน้าว่าัวเอเ่และลา แ่ละพรรเสนอนโยบายเหมือนัวลอยเพ้อฝันลาอาาศ เพราะนัารเมือิหาแ่ประโยน์ แ่ไม่ิะศึษาเรียนรู้เพื่อให้เิวามเ้าใในสัธรรมารพันาให้ปราศาเินและารสลัื่อเสียลบนแผ่นระาษบนผนัห้อทำานในทำเนียบ ไม่มีารสั่สมานราวามิลึึ้่อุ่าีวิอผู้นในแผ่นิน ไม่เ้าใและน้อมรับสัธรรม่อพืและสัว์ในินห้านอห้อปรับอาาศและนอลีบเสื้อสูทหรอ แม้แ่สำนึทาวันธรรมสาธาระยัาหาย
อย่าว่าแ่พวนัู่อลอยหน้าอยู่ในทำเนียบนั้นเลย แูสถานทำานอเ้าหน้าที่รัแ่ละหลันั่นี สร้าึ้นมาให่โเหมือนวิมานพระอิศวราเินบประมาภาษีราษร แ่มันแ้ปัหาเป็นรูปธรรมแ่ไหน นอานั่สุมหัวันรอำแหน่ีั้นสรรเสริลาภยศันในห้อปรับอาาศ รอวันเินเือนออ แล้เออออห่อหมามอำนารัหมุนเวียนเปลี่ยนันึ้นมาผายลมและผสมพันธุ์ันบนทำเนียบ้วยินนาารอันโ่เลาและอุบาทว์แบบไม่เห็นหัวประานเพื่อปาท้ออิ่มหนำเี้ยวำโและเอาัวรอ มอประานเป็นผู้่ำ้อยว่าน มอนนว่าโ่ทึบน่าเบื่อรำาใน้อเรียร้อ
นี่ือสำนึอนั้นผู้นำารปรอ นัารเมือและ้าราารในประเทศที่มีารทุริโฝัลึลในระูระเี้ยวมาั้แ่บรรพบุรุษ เป็นประเทศมหาศัินาอุบาทว์่อนเร้นและูรีผ่านลัทธิรัธรรมนูรูปร่าแระแรนบิเบี้ยว แม้ะยิ้มนิ่มนวลอาบหน้าะส่เมล็้าวสุให้ัน แ่ลับ่อนมีสั้นไว้้าหลั พวเ้านนายนและ้าราารั้นสูที่้าวหน้าเิบโในหน้าที่ารานเพราะแลบลิ้นเลียพูสอพลอนัารเมือเพื่อร่วมันาบและีันประานผู้รู้เท่าทัน้วยารใ้หมายมาเล่นาน อุ้ม่ารัอ หว่านเินฟาหัวเพื่อรัษาสืบ่อระบบสามานย์เสมือนมะเร็ร้ายเิบโัินวามหวัและโอาสที่มีอยู่น้อยนิให้สูสลายพ่ายพัลไป
ย่าระเมียรบอูม “นเรามีีวิอยู่ับลูหลานและาิพี่น้อไ้อย่าสบาย ไม่้อแอบหา่อทาโและอบโยเพื่อวามร่ำรวยและวิ่ามระแสโษาสิน้าหรูหราาโรานผลิวัถุอเทวาเินิน อเพียปลู้าว ปลูผัสีเียว ุสระเลี้ยปลาไว้แินและทำปลาร้า ปลูฝ้ายทอผ้าไว้สวมใส่และทำบุแล้ว ะิ้นรนไปทำานเป็นี้้านายทุนทำไม?”
ูมอยาบอย่าระเมียร “บันี้โลเปลี่ยนรูปแบบารสร้าสารเร่ปิิริยาวามทะเยอทะยานอยาในัวมนุษย์ไ้เร็วเินว่าะั้รับทัน ย่าไม่รู้ เมื่อไม่ี่ปีมานี้ พวเาสร้าลื่นวิทยาศาสร์ประยุ์ให้เินทาไ้เร็วว่าแสถึห้าเท่า ระยะเวลาารเินทาาัมภีร์ใบลานถึแผ่นิส์ึใ้เวลาเพียหนึ่ส่วนสิบวินาที”
ย่าระเมียรอาหัวเราะไม่ออ เมื่อรู้ว่าแม้แ่ใบไม้ับพลาสิยันำมาใ้านในหน้าที่เียวันไ้ แ่ย่าิไม่ถึว่าบันี้ นเราเรียวิธีเ็บใบลานเ้าพิพิธภั์ว่าเป็นวามสำเร็ั้นเยี่ยมในารัารับัวแทนอเสียเล่าแห่อีาล นไ้รับใบแสเียริุาระทรววันธรรมผู้ทำหน้าที่นลารัษาผลประโยน์ระหว่าเทวาับประานและเป็นนายหน้าผู้ื่อสัย์ระหว่าน่าาิับประานไ้อย่าีเยี่ยม
ความคิดเห็น