คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ภาคสอง กระดาษจากความทรงจำอันแสนสุข (1)
บทที่ 1
1.
ทุรั้เมื่อเห็นหน้าและฟัเสียอนัารเมือพูปลอบประโลมประานหรือออมาพูแ้ัวา่าวเื่อนปมารทุริโบประมาอรัารายารโทรทัศน์ ูมไม่ื่นเ้นอีแล้ว เพราะนั่นเป็นำพูโหอุบาทว์ในประวัิศาสร์ารเมืออประเทศที่ับั่ไป้วยวาม้อลอันเลวร้ายระหว่านั้น
ูมประสบผลสำเร็ในารบริหารธุริาร้าระาษำระในำแหน่นับริหารบริษัทมหานอันับ้นอภาพื้นเอเียะวันออเียใ้ เารับเิน่า้าปีละสามล้านบาท มีทรัพย์สินเินทอมั่ั่และใ้ีวิสุสบายมาว่าแ่่อน แ่วาอูมยัมอเห็นวามลำบารารำอเรือาิาวนาผู้อทน่อสู้มาั้แ่สมัยำน้ำึำบรรพ์ เายัไ้ยินเสียร่ำร้อเพื่อวามยุิธรรมในารแบ่ปันวามสุสบายัระมอยู่ทุ่ำืน
เมื่อมอูผู้นหาเ้าิน่ำ ูมรู้สึถึวามไม่เป็นธรรมในสัมมาึ้น ารมีเินล้นเหลือาารทำธุริะมีประโยน์อะไร ถ้าหาน - ผู้เป็นแรานารสร้าผลผลิทั้ภาเษรรรมและอุสาหรรมำนวนมายัมีีวิอหิวและวามเป็นอยู่ล้าหลัอ่อนแอและไร้โอาส
ภาพ่าวผู้นำทาารปรอออมาพูแสวามเห็นใผู้ใ้แรานและนไร้ที่ินทำินทั่วประเทศ ูมเห็นว่าเสแสร้แล้ทำ ไม่มีนั้นผู้มีอำนาและเินทอมหาศาลอประเทศใในโลเห็นใประานอย่าแท้ริ เว้นแ่ะมอประานเป็นี้้าโ่เลาและเป็นเบี้ยล่า แม้แ่้าราารเษียโหนบวนะรัประหารมาำรำแหน่รัมนรีพูถึวามพอเพียนน้ำลายท่วมปาท่วมมู แ่ัวเอับรอบรัวและเรือาิลับมีทรัพย์สินเินทอเป็นสิบล้านร้อยล้าน แน่ล่ะ นเหล่านี้ลอีวิทำานในระบบราาร สนอหนัสือสั่าราระบบเ้าุนมูลนายแบบเ้าามเย็นาม ส่วนมาะนั่แลบลิ้นอยเลียและสอพลอนไ้ำแหน่ีั้นแบบ้าวหน้า ไม่เยใส่ใเรียนรู้ารทำหน้าที่เพื่อประานนทุ์แม้แ่รั้เียว แ่นเหล่านี้อบอ้าุธรรมและผลานวามสำเร็าเอสารเพื่อประโยน์ส่วนน เรือาิและพวพ้ออยู่ลอเวลา
ารเรียนรู้เท่าทันในมายาิอารีู่รีและรอบำวิถีีวิทุรูปแบบานั้นผู้นำารปรอ ทำใหู้มเิอาารเยาและุน่อสิ่ที่ถูนำมาประโม่าวผ่านอโทรทัศน์ทุวันหลัอาหารมื้อ่ำ แม้าริ่ลและพุ่ึ้นอัวเลันีหุ้นในลาาร้าหลัทรัพย์เอเียและยุโรปมีผลระทบลาหุ้นในลาหลัทรัพย์ทั่วโล ไม่ไ้ทำให้เาื่นเ้นหรือหวาลัว เพราะวามเ้าใและรู้ทันในลไารเอารัเอาเปรียบอระบบาร้าและารเมือที่ถือผลประโยน์เป็นให่ว่าารทำานเสียสละเพื่อยระับุภาพีวิประาน
แน่ล่ะ เามีท่าทีนิ่สบ่อวามโลภโมโทสันอมนุษย์มาึ้น แม้แ่มายาอนัารเมือผู้เ้าไปยึเ้าอี้สำัเพื่อำหนัสือโรารสัมปทานผลประโยน์่วหลัเทศาลารละแนนเลือั้อย่าลบันนน่าสมเพเวทนาแบบใ้บริษัทัวแทนบัหน้า ถึะเิึ้นรหน้า แ่เามอ้วยหาา แม้แ่ารพยายามหลีเลี่ยารใ้ระบบเศรษศาสร์สาธาระอย่าใเพื่อรัษาโรสร้าอำนานั้นผู้นำทาารปรอเาะินประเทศและยึรอพื้นที่ผลประโยน์มหาศาละเิึ้นโยารใ้อำนารัแบบระบัสัย์็าม เานิ่มอูเศษาอนุมูลอิสระาอนันริยรรมอนั้นผู้ปรอระทำ่อผู้ถูปรอผ่านหมายและารอ้าสิทธิามลัทธิรัธรรมนูในระบอบประาธิปไยล่อลอยเบาหวิวเหมือนารโปรยี้เลื่อยผสมปุยนุ่นลไปในแม่น้ำไหลเอื่อยใน่ำวันที่ ๖ ุลาม ๒๕๑๙
เาไม่แสำพูัแย้ เหมือนะหมสิ้นพลั่อ้านอธรรม เหวี่ยภาพารทุริโอนัารเมือและเ้าหน้าที่รัับ้าราารออไปามโนทัศน์ และเริ่มโหยหาารมีีวิแบบเรียบ่าย แม้แ่เรื่อระบบเศรษิแบบใเหมาะับวิถีีวิอประานผู้ทุ์ยา (ผู้มีวามเื่อในลัทธิผสมผสานระหว่าภูผีวิาับพราหม์และพุทธ) แ่เาเหนื่อยหน่ายอย่ารุนแร่อบรรษัท้ามาิมาแอบอิผลประโยน์ผ่านนัเลือั้ในวััรวามริลวโยารใ้อำนาารเมือมาี้นำและเอื้ออำนวยให้ไ้สิทธิสัมปทานโรารมูล่ามาว่าหนึ่แสนล้านบาท
เมื่อเศรษิฟอสบู่แประานหิวาย แ่รับาลลับไม่ประาศแทรแลาอย่าแ็ันเพื่อปป้อผลประโยน์และปาท้อประาน นัเศรษศาสร์ในมหาวิทยาลัยปิปาเียบไม่ออมาแสวามเื่อมั่นและุยืน อันถู้ออบธรรมเพื่อัวาารใ้อำนาารเมืออันบิเบี้ยวเพื่อรัษาประโยน์เพียน้อยนิให้แ่ประานผู้ลำบายาไร้ นัวิาาราิสำนึสาธาระ ไม่มีวามล้าหาทา ริยธรรม แน่ล่ะ ลอระยะเวลาารใ้แผนพันาเศรษิและสัมแห่รัาิบับแรมาถึะนี้ ประเทศนี้ปราศานัเศรษศาสร์และปัานสาธาระลุึ้นมาวิาร์ีแผ่และเปิโปวาม้อลอโรสร้าอันั่วร้ายาระบบเศรษิทุนนิยมในประเทศที่ถูอำนาบริษัท้ามาิและมหาเศรษีไม่ี่รายในประเทศรอบำไว้้วยทัศนะเที่ยธรรมแม้แ่นเียว
ระแสพายุทุนนิยมพัระหน่ำ ประานถูล้อมรอบาารี้นำอแ่ละฝ่ายนเิวามสับสน ูมรู้ว่า วามัแย้าารแย่ิานอำนาและผลประโยน์ทาารเมือทำให้ระบวนารทาเศรษิและสัมไร้เสถียรภาพ นัารเมือไม่ ทำานสนอวาม้อารประาน แ่อิแอบอำนานอระบบสร้าระบวนาร้อลไม่มีสิ้นสุ านั้นอยแย่ิอำนาเพื่อแสวหาผลประโยน์ ารเมืออบสนอารทำธุริาร้า้วยวิธีสัมปทานให้นายทุนบุเ้าทำลายพื้นที่ป่า้นน้ำ ารใ้อำนารัเอื้อประโยน์ให้นัธุรินายทุนเ้าไปอบโยทรัพยาร ส่ผลระทบ่อวิถีีวิอประานผู้อาศัยระบบนิเวศในอาาศ พืป่าและแหล่น้ำในารำรีวิอย่ารุนแร
เมื่อไ้ยินนัารเมือีรับาลประาศว่าะปล่อยให้ระบบารลาูแลและเลื่อนที่้วยัวเอ านั้นประโยน์และวามเริมั่ั่ทาเศรษิะแผ่ราลไปถึประานผู้ยาไร้เอโยปริยาย ูมิว่าเป็นวามเื่อแบบนสิ้นิ แล้โ่เพื่อรัษาผลประโยน์าารูรีให้ไ้มาึ้นและยัทำให้ประวัิศาสร์แบบยอย้อนล่อใหม่อุบัิึ้นมาอี ้วยน้ำหมึแห่อิและารเหยียหยามระหว่าเรือาิพี่น้อและาิพันธุ์ที่สืบสายเลืออยู่ายอบาผูุ้มอำนาทาเศรษิและารเมือในศูนย์ลาอำนารั แ่ นัารเมือ เ้าหน้าที่รัับ้าราารและนัวิาารที่อย้มหัวม้วนหารับใ้อำนาอนั้นผู้นำทาารปรอ ลับเห็นีเห็นาม เารู้ พวเาเื่อว่า ถ้าเราป้อนรำ้าวให้หมูในปริมามาพอทุวัน ในที่สุมันะถ่ายรำ้าวส่วนหนึ่ออมาป้อนฝูไ่และนัวเล็
เป็นไปไ้ทีเียว วามรู้วิทยาศาสร์ประยุ์อท่านศาสราารย์ทั้หลาย (นั่าปรือพูพร่ำันอยู่ในห้อปรับอาาศ) ที่เื่อันว่าเป็นสิ่วิเศษล้ำ่าและทันสมัย เป็นไ้แ่อไม้ประับบนหออยา้า นัวิาาร่าัลอนมือหิและท่อำนปาเปียมาาาปรัหัพัอพิพิธภั์วามรู้อพวฝรั่าิะวัน ผ่านริมฝีปาอันีเียวอพนัานท่อำและำหน่ายุวามรู้สำเร็รูปในสถาบันารศึษาและสถานอบรมื่อเพราะพริ้และทรภูมิปัาโยาวนาและนนหาเ้าิน่ำไม่มีทาไ้เ้าไปสัมผัส มันมีประโยน์อย่าไร ในเมื่อารเรียนเป็นารท่อำอย่าเบาหวิว ไม่สัมพันธ์ับีวิและิใอย่าแท้ริ เป็นารัารศึษาอนโู่ถูาิพันธุ์อัวเอโยยอมให้นอื่นำระล้าสมอนาสามัสำนึในอิสรภาพวามเป็นมนุษย์
ารศึษาในะนี้ึเป็นเรื่อมือ่อารร้ายและวนลื่นเหียน บัับผลัไสนหนุ่มสาวให้หนีห่าออไปาวิถีีวิเรียบ่ายในสิ่แวล้อมธรรมาิ ปล่อยทิ้นาไร่ให้รุรัรเรื้อ้วย้นวัพืและสารพิษ้าาารเร่โหมผลิสิน้าส่ออไปลา่าประเทศ ารเรียนในโรเรียนและมหาวิทยาลัยอ้าันว่าประสบผลาม้วยผลผลิทรุภาพเป็นแ่ยาหอมเพื่อให้นัารเมือับ้าราารใ้เป็นเรื่อมือเมือบลืนเินบประมาอย่าับ้อน่อนปม วามริลับเหยียบย่ำพืพรรพื้นบ้านในผืนป่าหลัึเรียนให้้นใบบิอาผลระทบมลพิษในอาาศ
แน่ล่ะ ารศึษายุปิรูปผลัผู้นที่เป็นมันสมอและเป็นแรานที่มี่าออาบ้านเรือนไปวิ่หาเินทอมาื้ออยู่ื้อิน เป็นเพียเรื่อมือให้นเิสำนึแสนเื่อนยอมำนนและเรียนรู้ลโและารเอารัเอาเปรียบเพื่อผลประโยน์อันไม่อบธรรมมาึ้น ทำให้นเมินเย่อนิเวศวิทยาธรรมาิที่ถูนายทุนรุเ้าไปทำลาย ารศึษาึเหมือนเินไปามท่อเหล็สนิมเลอะเรอะรัเพื่อเปล่เสียท่อำในแ่ละั้นปี มีะแนนเป็นัวี้วัมารานลวา เพื่อไปให้ถึั้นสูสุและไ้ระาษสลัื่อับสาาวิา ่อนะเินัเโผเผออไปรับใ้หน่วยานภารัที่มีผู้บริหารลาเลาไร้วิสัยทัศน์และหัวหน้าานในบริษัทมหานผู้อาศัยล้อทุนนิยมหมุนเลื่อนไป้าหน้าหล่อเลี้ยปาท้อัวเอโยไม่รู้ัำว่าพอเพีย
ย่าระเมียรเื่อว่า นเรียนปริาเอับาวนามีุ่าไม่แ่าัน เพราะแ่ละนล้วนมีีวิอยู่เพื่อเป็นแ่นับริโภผลิภั์อุสาหรรมั้นปลายสุ ูมหลลืมไปแล้วว่า นอาบ้านสำหรับนอนแล้ว สิ่อเรื่อใ้ำพวเสื้อผ้า อาหาร ยารัษาโร แป้ ถุเท้า มี แ้ว ถ้วยระเบื้อ หนัสือ แผ่นีี อมพิวเอร์ โทรศัพท์ รถยน์ และภาพยนร์สั้น มันเิึ้นาอ์ประอบใบ้า วัถุรูปลัษ์สสวยและลิ่นหอมแบบเือสีสัเราะห์เหล่านี้ แท้ริมันือัวแทนวามมั่ั่อปัเนผู้ไม่เยมีสำนึในารรัษาและฟื้นฟูสิ่แวล้อมาารทำลายล้าอบวนารแปรรูปวัถุิบบนวามยาไร้และิบหายอพื้นที่ธรรมาิหรือไม่ มันเินทามาถึลาาร้าว้าให่และเ็มไป้วยเสียร้อร่ำรวออุปส์และอุปทานาริมฝีปาอันีเียวอประานไ้อย่าไร? ารเิอสิ่หนึ่ือารแับอสิ่หนึ่หรือไม่ แม้แ่ัวเลเินู้ับอัราอเบี้ย เลื่อนัวในสถาบันารเินทุวินาที มันมาถึมือผู้นแล้วระโนาไปไ้อย่าไร หลัามันัฝัรอยเี้ยวลในนิ้วมืออผู้ำมันไว้ั่วะนเิแผลเหวอะหวะและล้มายลทีละน!
ารลับมาบ้านเิ ทำใหู้มเิพลัพุ่ทะยานนหลุพ้นออไปาอาารอิ่มสำลัวามรู้ทาเศรษศาสร์และารเมือ แม้ระทั่้อเท็ริเรื่อ้อมูลารเินและรายารสิน้าเลี่ยภาษีำนวนสอแสนหนึ่หมื่นรายารที่วาายในห้า้าปลีนาให่อบริษัท้ามาิอย่าเปิเผยเหมือนนายทุนเหล่านั้นไ้ำระภาษีามหมายแล้ว็ไม่อาทำให้เาหวั่นไหวและื่นะลึไปไ้ เาสูลิ่นอาาศสหอมเ้าไปเ็มที่เหมือนรูมูยายวออถึสิบห้าเท่า เวลาเินัวเบาเหมือนเป็นปุยนุ่นลอยอยู่เหนือระเบียานบ้าน เาไม่สนใฟัรายาน่าวารส่เสื้อผ้าสิ่ทอ อุปร์ีฬา ิ้นส่วนอมพิวเอร์ ิ้นส่วนรถยน์ส่วนบุล วามผันผวนึ้นลอราาน้ำมันในลาโล
ารประาศัวเลาราุลาร้าับประเทศีนใน่วสามเือนหลั ารเปิลา้าายับธิเบับรัสเีย ารึ้นลอราาหุ้นในลาสิโปร์ับนิวยอร์ ลายเป็นเรื่อลไร้สาระสำหรับเาไปเสียแล้ว แม้แ่ารเรียร้อให้บรรุบทบััิารนิรโทษรรมไว้ในบทเพาะารอรัธรรมนูบับใหม่ที่ใรไ้ฟัเหุผลแล้วอาะเิอาารัวสั่นึ้นมาอย่า่วยไม่ไ้ ารเพิ่มยอเินในบัีธนาารอนัาร้าและนั้นผู้นำทาารปรอเหมือนารไหลล้นอโลน้นยะเยือละลายลมาาภูเาน้ำแ็ไหลท่วมบ้านไม้อาวนาอายุเ็สิบหเื้อสายำเนิมาาน้ำเ้าปุ้อออมาารูมูวายอแถนไท้ในยามเ้าเบื้อหน้าอันไลโพ้นอวันที่ ๑๙ พฤศิายน ๒๕๗๙
แู่มหวาระแวถึพลัารับเี่ยวันระหว่าสำนึทุนนิยมับวามำเี่ยวับวัยเยาว์มาว่าปราาร์อื่นใในะนี้ “ไม่รู้้าไหนะปราัยไป่อน” เาพึมพำ
นร้อร่ำรินเสียมาเหมือนหิรารินน้ำแ่้าวสารเหนียวออาหม้ออลูมิเนียม่อนะฟายเม็้าวอ่อนเปียลในหวแล้วยหวสวมลปาหม้อนึ่้าวำเรอะบนเาไฟเอียทรุในออไม้ใ้ระเบียเ้าวันอาทิย์ ปลุูมให้ื่นึ้นมาราวับลูวัวื่นเสียเหยี่ยวรุ้ที่บินร่อนเหนือทุ่ห้าอสีส้มส
เหมือนเสียระัไม้ัวานมาา้นมะพร้าว นิภายืนมอูหมู่วิหโบบินออมาา้นาลลมาเินเล่นในลานห้าหน้าบ้าน เสียพระภิษุวัยแปสิบเ้าปีับเ้าเรน้อยปัวาใบไม้ในพื้นลานวัป่าัลั่นแรรามาถึถนนหน้าบ้านพั
อันที่ริ เสียระัััวานมาาโบสถ์ริส์เหมือนบทเพลาพระเ้าผู้เทน้ำสีาวให้ทะเลน้ำนมเ็มเปี่ยมลอเวลา เาหอบัมภีร์ใบลานออไปป่าห้าิทุ่นาหลับ้าน สูอาาศหอมอหน่อห้าอ่อน มอหามุมแสแส่อพรมห้าใ้ร่มไม้นพบ แล้วปูผ้าแพรฝ้ายลายนาเล่นน้ำลรอนั่
ะอ่านำโลเรื่อท้าวฮุ่ ูมิว่าหาเสียับโลนี้ั้อออไปถึย่าระเมียรผู้ว่ายพ้นไปาทะเลน้ำนมะีอยู่ไม่น้อย เาเปล่เสียับลำัึ้นอี นแสแส่อพ้นพห้าป่าและแนวันนา แ่ไม่ปราว่าพวเาส่เสียอบลับมา เาึลับเ้าบ้าน ัสัมภาระเรียมออไปทุ่นา้าว
“แน่ใรึว่าะทนอยู่ไ้” นิภาถามพร้อมยิ้มว้า “ถ้าไม่ไ้อ่านหนัสือพิมพ์หรือู่าวโทรทัศน์”
“อยู่แบบนี้ไ” ูมหัวเราะ ยัมภีร์ใบลานให้เธอเห็น
“ะไปเี่ยว้าวับพี่น้อหรือ?” แม่ถามเา
“ไม่ไ้ออไปนาหลายปี” ูมอบ ม้วนแหและ่ายัปลาลในถุ วนนิภาเินออไป
เสียแม่บอมาามหลั “น้ำยัไหล อย่าลน้ำลึนะ”
“น้ำไหลไม่แรหรอแม่” ูมบอแม่
“แม่น้ำเหมือนนไหม” นิภาถาม
“แม่น้ำเหมือนสายเลือ” ูมพู “เิแล้วสลายเหมือนไฟไหม้ฟา้าว”
“ันอบแม่น้ำสายเล็” เธอพู ยับมือเหมือนลื่น
“มอเห็น้อนหินไ้” ูมพู
“แ่หน้าฝนน้ำะุ่นมา”
“ที่ไหนฤา?” ูมสสัย
“ทุที่” เธออบ “แ่ันมันึถึสายน้ำที่บ้านเิ”
ความคิดเห็น