คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ภาคหนึ่ง เทอกเขาวงกตแห่งความคนึงฝัน (14)
บทที่ 14
ายผู้มอยู่ในทะเลัวเลารลาสั่นหน้าเหมือนรำา แ่ยัฝืนยิ้ม ยถ้วยึ้นิบาแฟ
“แม่แ่ำราั่อหาเิน ทฤษีเลิศเลอบนาวไหนไม่รู้”
“ถ้าอ้าทฤษีฝรั่มันลั นฟัแทบะย้นึ้นม”
“ผมเลียทฤษีเพราะมันแ้ปัหานนไม่ไ้”
“รวมทั้นำศาสนามาหัวนน้วยไหม?” ูมแล้ถาม
“นั่นแหละ ใ่หมเลย” เาอบ เผลอบราม
“นาย็เลยเลิอ่าน” ูมถาม่อ
“เปล่าหรอ” เาหันไปอาแฟับแม่บ้านสำนัานอี “ภรรยาผมมีร้านายรอเท้าไม้”
“อันที่ริผมน่าะมีิารส่วนัว” ูมพู
“เหมือนนเรียนวิทย์อ่านนิยายำลัภายในใ่ไหม”
“ไม่ใ่เรื่อแปล” ูมพยัหน้า อาแฟับแม่บ้านอีถ้วย
ในานะผู้เี่ยวาเรื่อเศรษิโลหลัสิบเอ็ันยายน เาิบาแฟอย่าสุุม พูัถ้อยัำ
“ผมอบหนัสืออยู่เล่มหนึ่”
“บาทีผมอาะรู้ั” ูมพยายามมีส่วนร่วม
“าราศาสร์เพื่อวีนิพนธ์” เาบอื่อหนัสือัเน
แมู้มไม่เยอ่านหนัสือเล่มนี้ แ่ยันิ่ฟัำพูอายผู้มอยู่ในทะเลัวเลารลา นึถึนิภาและร้านหนัสือ เาิว่าหลัเลิานวันนี้น่าะวนเธอไปื้อหนัสือไว้อ่านเล่น่อนนอน
“ผมให้เ็หนุ่มนนั้น” เาบอ “มันอบอ่าน แ่น”
“ในประเทศนี้มีใรไม่ยาน?” ูมถามน้ำเสียเย้ยหยัน
“นว่าโอารแ่น้ำะถูเผา” เาพูเสียเ้ม
“ะบ้าหรือ?” ูมหัวเราะ เอื้อมมือไปเ็บเอสารบนโ๊ะ “แ่น้ำมาเี่ยวอะไรับวามรวยวามน”
“ผมว่านหนุ่ม้ออ่านบ้าล่ะ” ายผู้มอยู่ในทะเลัวเลารลาลุึ้น “แล้วพบัน”
ยามเ้าฤูหนาว ห้อหนัสืออพ่อเียบสบ ูมเปิหน้า่า้านทิศะวันออรับแสแ ริมหน้า่ามีเ้าอี้ัวเล็ับโ๊ะไม้มะ่าสำหรับนั่อ่านัมภีร์ใบลาน เวลาพัสายาะมอพป่าห้าใล้ทุ่้าวะวันออ นบินลิบอยู่ในห้วอาาศสีน้ำเินโปร่แส ทำให้ลายาอาารเมื่อย
ผูัมภีร์ใบลานเป็นสมบัิย่าระเมียรเ็บไว้ ปู่ทอสีหอบหิ้วมาาราอาาัรเวียันทน์สมัยเ้ามหาีวิำนวนหเล่ม สามเล่มแรเป็นสารลึปสูรย์ าพย์เมือพวนและเอสารพื้นเวีย อีสามเล่มมีวามหนาเือบสี่ร้อยหน้าเป็นนวนิยายรัสเียแปล เป็นภาษาลาว นอนั้นเป็นัมภีร์ใบลานหนึ่ร้อยสามสิบผูและสมุเียนลายมือลอนลำเินพพฤษ์ั้แ่สมัยผู้เ่าพูถึินแนที่ไม่เยมีผู้ใไปถึว่า แนผีบ่ท่อนบ่เทียว อีสิบสามเล่มและนิทานสั้นเรื่อ มะม่วไม่รู้หาวมะนาวไม่รู้โห่ อีสิบผู
ย่าระเมียรอบอ่านเทพนิยายล้าน้าในัมภีร์ใบลานทุเรื่อ้วยทำนอับลำผู้ไทเมือแถ เพาะเรื่อสั์ศิลป์ัยบับปริวรร อมหาสีลา วีรวส์ นัปรา์สอฝั่แม่น้ำโผู้ที่ย่าระเมียรศรัทธาและไ้ถวายัหันสมัยท่านบวมาเรียนหนัสืออยู่วับึพะลานัยในเมือสาเนร
เสียับลำสั์ศิลป์ัยอย่าระเมียรััวานมาราวับเสียสวพระาถาบาลีพระอาารย์มั่น ภูริทัโ - - -
หลิเห็นไม้ล่าวล้ม เลียบฮ่อมเาฮอม
ภูธรเลาะ เลียบพะนอนำน้อ
เห็นผา้อ เาำยาม่ำ
ั้อยู่ลาป่าว้า ูเฮื้อฮุ่เฮือ
เห็นอไม้ ้าน่ายนาาย
อันสับ ออนบาน้อน
ภูธรท้าว เินเียวั้นเี่ยว
้ามอบฟ้า เมือั้น่อัน
ูมหวนะนิถึพ่อ พร้อมใบหน้าลุพุาผู้อบเล่านิทานลผุึ้นมา มีอยู่รั้หนึ่พ่อโรธลุพุามา เรื่ออเรื่อมีอยู่ว่า เือนสามปีนั้นพ่อับแม่พาย่าึ้นเวียนเทียมวัวลับไปเยี่ยมาิพี่น้อเมือศรีสันา มีนายหน้ามาิ่ออื้ออเ่า ลุพุาแไม่รู้ว่าพ่อหวำราัมภีร์ใบลานมา ึยออมาายไ้เินแปสิบบาท พ่อลับมา รู้ว่าลุนใบลานออาย็โรธมา ว้าาบปู่ที่ไ้มาแ่สมัยพระเ้าฟ้าุ้มระโลาานเรือนะไป่าลุ แ่แม่ับแนพ่อไว้ทัน แม่เล่าทั้หัวเราะ พ่อเสียายนนั่ลร้อไห้เลือลั้วพื้นเรือนือเรื่อท้าวฮุ่ท้าวเือ าระเ นาแอ่อน และำปาสี่้น นลุพุา้อเินทาไปอยู่ับาิที่เป็นพระในวัเมือำปาสันานหเือน เพื่อารเรื่อลใบลานนรบทุเรื่อมาืนให้
ลูหลานทุวันนี้สนใมรทาปัาันบ้าไหม “ันออมาอยู่เสียั้ไล ป่านนี้ใบลานะอยู่ยัไ?” ูมรำพึเสียสั่นสะท้าน
เ้าวันอาทิย์ ูมับนิภาวิ่ออำลัายบนถนนที่เลี้ยววนึ้นสู่ภูเา ัหวะลปลายเท้าัับับเ้าับเสียนร้ออยู่ในพุ่มไม้ในป่าริมทา เารู้สึสนุเหมือนำลัวาแนฟ้อนแอ่นหน้าแอ่นหลัอยู่ในบวนแห่ั์หลอนในานบุพระเวสน์ สูลมหายใเ้าออไ้ปลอโปร่ พอถึพะลานหินว้า เาวนเธอระโบมือเหนือศีรษะไ้เ็สิบหรั้ พอนั่พัลายเหนื่อย เธอบอให้เามอูโห่นเมสีาวลอยเลื่อนผ่านทิวเาสีเทา
“้อนเมามแท้” ูมับเสียลำออมารัวัวาน “วบเมื่อเสียฮ่วนฮ่วนฟ้า ร้อร่ำฤูฝน พุ้นเยอ วาโยเผลียล่วไพรลุม้าว พฤษาเสี้ยว แสนอาลีบ...”
“ุอบเรื่อสั์ศิลป์ัยมา” นิภาพูยิ้ม ๆ
“อบนาแอ่อนมาว่า” เาบอามร
“นาแอ่อนสวยไหม?” นิภาถาม
“สวย แุ่สวยว่า” ูมบอ ้อาเธอ
“รู้ไ้ยัไ?” นิภาถาม ท่าทีเินอาย
“วีโบราพรรนาไว้สุยอ”
“วรรีล้าน้าสวยามอัศรรย์แท้ ๆ นะ” นิภาพู
“ูเมไหลเร็วนะรับ” เาพู มอามหมู่เมล้ายบวนแห่ม้าและ้าในานบุพระเวสน์เมือศรีเียใหม่
“เร็วเหมือนอะไรีเอ่ย?” นิภาพูเหมือนเล่นทายปริศนา
“เหมือนเรื่อบินไอพ่น” ูมบอ
“ไม่เร็วนานั้นหรอ” เธอสั่นหน้า หัวเราะเสียใสราวับเสียัั่นบนเปลือ้นพลว
“เร็วเหมือนระสวยอวาศ” ูมบอ
“ไม่ใ่” เธอสั่นหน้า
“เหมือนพายุทอร์นาโ”
“ไม่ถู”
“เร็วเหมือนน”
“ใล้เีย” เธอหัวเราะ
ูมนึถึารเลื่อนัวอระแสเินราในลาหุ้นเอเียและสหภาพยุโรป มันเลื่อนไหวึ้นลในรอบแบ อรัฟัเหวี่ยันนผู้เล่นหลทิศทา ่อนะพุ่เ้ามาัผนัระเพาะและสมออผู้นำรับาล รัมนรีระทรวาร้าและระทรวพลัานทแทนอย่ารุนแร นเผลอัวลนามเพื่อทำ้อลเาร้าเสรี หลัาระแสเลื่อนัวอเิน็ะถีบัวพุ่ลอยาไปอย่าเร็วเหมือนไอน้ำร้อนบนฝาหม้อ้มบะหมี่สำเร็รูปในห้อพันาสามูนสามเมรที่อึอล้วยเสียปืนระเบิาเมสรามบนอแอลีีนาสีู่สี่เมรและเสียเพลัหวะเร็วระแทระทั้นในมุมระเบีย้านหลัโฟาสีส้มส
“ธนาารให้สินเื่อเท่าไรฤา?”
“เาอหลัทรัพย์” เธอพู วาถ้วยาแฟล
“ถ้าเรา้อารเิน”
“บาที็ไม่ถึนานั้นหรอ”
“แ่พอิน”
“ถ้า้อารแ่พอิน ็ไม่้อออาบ้านเิหรอ”
“ถ้าเ่นนั้น เรามาที่นี่เพื่ออะไรันฤา?”
“เพื่อีวิที่ีึ้น”
“บ้านเินั่น ีวิอเราไม่ีามหรอหรือ?”
“หรือมีสิ่อื่นนำเราออมา”
“อะไรบ้า?”
“วามรั”
“ริหรือะ” เธอถาม พลาหัวเราะ
“ถ้าหาไม่ใ่วามรัแล้วะเป็นอะไร”
“ระาษำระ” เธอพูเหมือนล้อ “ุทำานหรูหรา บ้านและรถยน์หรู”
“ผมเอยัสสัยอยู่เหมือนัน”
“ลับเถอะ่ะ” นิภาวน
ยืนสูลมหายใเ้าอออยู่สิบนาที วิ่รอบศาลาไม้ริมเส้นทาึ้นสู่อุทยานภูเาอีสามรอบ ูมับนิภาึวิ่เหยาะ ๆ ลับมาถึบ้าน แสแอ่อนส่อามหลั ทั้สอนั่นเหื่อแห้ อาบน้ำใส่เสื้อผ้า ออมานั่ลบนม้านั่ไม้ริมระเบีย เาาแฟให้เธอหนึ่ถ้วย
“ผมอยาส่อล้อูาว” ูมบอ มอท้อฟ้า
“วาวที่ไหนะ?” นิภาถาม มอท้อฟ้าว่าเปล่า
“าวพลูโน่าสนใ” ูมพู “มันเป็นวัถุอื่นที่อยู่ไล ล่อลอยหมุนวนเียวายในวามมืสลัวหนาวเย็น”
“ถ้าุเป็นาวเราะห์แบบพลูโละ” นิภาถามปนหัวเราะ
“เราอยู่ห่าันเป็นมา” ูมบอ สีหน้าุน
“บาทีาวในใเราอามีมาว่าาวทั้าแล็ี่” นิภาพู
ารสนทนาระหว่าูมับนิภาเริ่มาวามสสัยใร่รู้ในวามิอันและัน “นเรามีีวิอยู่ในทะเลน้ำนมริหรือ ารมีีวิอยู่มีวามหมาย่อสิ่อื่นใในัรวาลหรือไม่ วามรู้สึนึิอมนุษย์เป็นริ หรือเป็นเพียลื่นไฟฟ้าที่มีผล่อรอยหยัในสมอและถูีวามหมายามสำนึราานาอารยธรรมภาษาและสัลัษ์นามธรรมึ่บรรุเ้าไ้และถอออไ้ลอเวลาใ่ไหม วามริมนุษย์ือใร? มาาที่ใและะไปแห่หนไหนเมื่อับสิ้นสัาร วามเื่อว่าสิ่อบาอย่ามี่าสูสุเป็นมโนทัศน์ว่าเปล่าไร้สาระไหม? แล้วุ่าแท้ริอเินราารื้อพันธบัรรับาลและเียริยศบนแผ่นระาษมีริไหม ารุแร่ธาุในเนื้อินมาสัเราะห์้วยวิธีทาเมี ารสัสารอาหาราพืและสัว์ที่ผ่านารัแปลพันธุรรมมาแปรรูปให้ไ้รสและลิ่นาม้อาร แล้วำหนราาื้อายแสนแพผ่านลาาร้าและราาหุ้นในลาหลัทรัพย์ สำหรับเี้ยวลืนเ้าสู่ระเพาะและระแสเลือ มันือวามถู้อริแท้หรือวามริลว มนุษย์สร้าวิธีารแปรรูปและั้ื่อเรื่ออุปโภบริโภามภาษาสมมุิ เริ่มาารย่าเนื้อบนถ่านไฟสมัยึำบรรพ์นถึารย่าเาไมโรเวฟในยุิิอล สิ่เหล่านี้เป็นวามริหรือวามลวันแน่”
ำถามอนิภา ทำใหู้มใ้ปลายนิ้วนวมับ ่อนะเอ่ยึ้น “มันเป็นเรื่อยาที่เราะอบำถามแบบนี้ให้ถู้อ นเรามีหน้าที่้อใ้ีวิไปามพระประส์อพระผู้มีพระภาเ้า แ่ไม่ใ่มารออยั้ำถามยาและลุมเลือนทำให้มโนทัศน์ที่ท่านประทานให้มาเพื่ออยู่อย่าสบ้อเหน็เหนื่อยและมีอายุารใ้านสั้นล”
ูมนิ่ฟัอย่าสบเหมือนยอมำนน่อำพูที่เ็มไป้วยำถามอันแสนยาอเธอ
ะนั่เียบ ูมมอูฝูนสีาวบินผ่าน เหมือนนระทุหรือบามุมเลื่อนไหวเหมือนนระยา ลื่นวามิอเายับึ้นลเหมือนปีน และเลื่อนห่าออไปาพื้นที่ไร้อบเภายในศีรษะนลิบหายไปเหมือนฝูนหายไปาสายา
ทั้สอุยันนเวลาล่วสู่วามล้อย่ำ แสแสีเหลืออ่อนย้อยถััวล้ายสายสร้อยเลื่อมระยิบละลานาราวเล็เพรรอบมุมหาราินีแห่สวรร์ ูมพูถึุ่าอผลผลิธรรมาิับผลผลิาเรื่อัรล วามริลวอเินในลา้าหุ้นะเลื่อนผ่านละลานาในออินเอร์เน็อลาหลัทรัพย์ ารู้เินาธนาารอาารสเราะห์มาสร้าบ้านรูปทรล้านนา ารไปพบสูินรีแพทย์ในโรพยาบาลเอนที่มีื่อเสียเพื่อะมีลูสาวสอน ารื้อรถยน์อเนประส์เรื่ออมมอลเรลล์เพื่อับไปบนเส้นทาบนภูเาหินปูนสู่เมือวัเวีย ผ่านไปเมือพวนภาเหนืออลาวไปถึสิบสอปันนา ยืนสูอาาศในบริเวสูสุอเปลือนออาวเราะห์โลที่อบพ่นน้ำาเป็นลาวาเือปุและียิ้ม้วยารเลื่อนัวอแผ่นเปลือั้นในที่ระับ ๗.๕ เรเอร์
“นเรามีีวิเพื่ออะไร?” นิภาถาม
ความคิดเห็น