คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ภาคหนึ่ง เทือกเขาวงกตแห่งความคนึงฝัน (3)
ทะเลน้ำนม : นวนิยายสันิยมมหัศรรย์ระับพื้นผิว
ภาหนึ่ เทือเาวแห่วามนิฝัน
บทที่ ๓
เ้าวันอาทิย์ แสแสาใยรัสีย้อยระ่าเหมือนประายรูปเาสีาวอมสีเทาอ้นไม้ในภาพเียนุทุ่นาอานระะพลิ้ว่อหยาย้อยเมื่อ้นทศวรรษ ๒๕๐๑ ูมใสุ่ผ้าฝ้ายย้อมราม วนนิภาเินออไปมอูสายน้ำไหลลมาาปล่อถ้ำใ้ภูเาผ่านโหินและหน้าผาพุ่ระโนละออระายลสู่เบื้อล่า หิสาวทิ้เบ็ลในแอ่น้ำ้าปล่อลำธารหินรูปวันทรารึ่ี
เาส่เหยื่อล่อปลาให้เธอ มอลไปูสายน้ำโนาพุ่ลไปปะทะปุ่มแท่หินเหลี่ยมระเะระะเอียและั้ันเบื้อล่านฟุ้ละออไอลอยรุ่นเบาเป็นวว้าเหมือนมีนาห้าร้อยัวแปลายเป็นนาินรีมาลสรเล่นน้ำและเล่นหนอนไล่ับันอย่ารึรื้นนฟอฝอยน้ำพุ่ลอยึ้นไปสู่สรวสวรร์ั้นาวึส์ที่เหล่าเทพธิาเล่นูินหาสนั่นสนุสนาน
ารพุ่พรายอสายน้ำ เหมือนบวนรถไฟเทพเ้าปราศารูปทรายัว ทว่ามันแปรผันไปามพื้นที่เลื่อนผ่านอย่าอัศรรย์ ูมนึถึาบ้านเิอเรือาิพี่น้อ แน่ล่ะ นเหมือนสายน้ำเลื่อนไหลไป ยิ่าบ้านไปนานเท่าใ ยิ่เหมือนะไม่ไ้ลับืนมาและวัยเ็ยิ่ะสูหายไปมาเท่านั้น มีี่น อยู่ในสภาพเบาหวิวอารมีีวิอยู่เยี่ยนี้
วามสสัยเี่ยวับวัยเยาว์และารพราาบ้านเิอผู้นแ่ละรุ่น ลอยฟ่อเ้นระเพื่อมระยับในทะเลมโนทัศน์อูมนถึวันันทร์ราวับลูบวบแห้สีน้ำาลลอยามสายน้ำห้วย วามสสัยแฟอระายฟุบฟับฟุ้ั่ละออผัผ้าสูรหอมยามเ้าริมสายน้ำหอมาารัผ้าฝ้ายทออผู้สาววนวัยอ่อนน้อยื่อ โฮ ทั เยวียน ผู้มีเรือนผมำลับและวามาม
้วยเหุนี้ พอเลิานถึบ้านพั ูมรีบออไประเบียหลับ้าน นิภาำลัถัหมวไหมพรมสีเทาแถบส้มอย่าะมัเม้น เานอนลบนเปล้วยอาารแผ่วเบา หลับาลเหมือนะผ่อนลายให้ถึที่สุ อีสิบวินาทีเาลืมาึ้น เธอมอูเานิหนึ่ ใ้เ็มถั้าย่อไป นเาิว่าเ็มเล่มนั้น เหมือนัวหนอนสีเินวาวมุอนไไปในผืนผ้า้ายอ่อนนิ่ม้วยวามุนและหิวระหาย
“ผมอบหมวาวแบนพื้นเหลือ”
“ประเี๋ยวเายั้อหาอมมิวนิส์” นิภาพู
“มันสร้าินนาาร” เาบอทั้ยัหลับาพริ้ม
“เพื่อนเป็นยัไบ้าะ” นิภาถาม ยิ้มอ่อนหวาน
“นเรา้อาบ้านเิ” ูมอบไม่รำถาม
“แม่น้ำที่นี่สวยะ” เธอพูให้เารู้สึผ่อนลาย
“ุลืมวามเป็นผู้หิที่นั่รลาหรือยั?” ูมถาม
“ุเรียหรือเปล่าะ” เธอพู ้อหน้าูมเหมือนะ้นหาวามหมายบาอย่า
“อะไรทำใหุ้ิแบบนั้น” ูมถามอย่าสสัย
“ไม่มีอะไรแล้ว่ะ” เธอสั่นหน้า มอออไปุนเาสีเทาเหนือแม่น้ำ้วยแววารุ่นิ สีหน้าสบ
“ไปูอไม้ฝั่บึันไหม?” ูมับมือเธอ
แม้นิภาะรับำ่ายาย แ่เรื่ออื่นเธอลับไม่่าย อนเาับมือเธอ เธอึมือลับ้วยสีหน้าื่น เาเห็นวาเธอเหมือนมีัวอัษรธรรมเรื่อ สุันปิ อน ุททนิาย สมัยล้าน้าหลวพระบาแล่นพรายอยู่นับหมื่นนับแสนัวเลยทีเียว
“ทำไมุไม่ปิบัิับันเหมือนพ่อทำ่อแม่” นิภาถาม
“เราไม่ไ้พบันอนเ็นฝ้ายหรือฟัมหาาิ” ูมบอ
“เราสืบเผ่าเื้อท้าวฮุ่มา้วยันไม่ใ่รึ?” นิภาอ้าถึมหาาพย์แสนเ่าเล่าาน
นับว่า นิภา เป็นผู้หิแบบเ่าแรเริ่มอย่าแท้ริ ูมิ แม้เธอะถือำเนิเิในถิ่นนบท มีาปรัหัพัอเมือโบรา ผู้นถูพ่อ้านายทุนสมัยใหม่บูาอินเอร์เน็และยึถือเินราเป็นพระเ้าสูสุหลอยัเยียรสนิยมฟุ่มเฟือยผ่านหน้านิยสารบันเทิและละรโทรทัศน์ เธอยัรัษาบุลิวามเป็นผู้หิอุษาเนย์เอาไว้ไ้อย่าสวยเลิศ เธอยันุ่ิ่นไหมรัเ็มัเินลายนาเี้ยว้นหมาร้อสารภั์และฟัเทศน์ในืนออพรรษาลาพระเ้า ะผู้หินอื่นลับใส่าเ พอถึวันพระึ้นสิบห้า่ำ เธอเอ่ยวนเาออไปเ็อไม้ ฝีมือทอฝ้ายและไหมอเธอมีลายลัษ์ามล้ำเหมือนย่าระเมียรทอไว้ราวออมาาแบบพิมพ์เียวัน
นิภา มีบุลิภาพเหมือนใรมาที่สุ ระหว่านา้อมม่วนผู้มีิใล้าหาและรัศัิ์ศรีวามเป็นผู้หิับนามัทรีผู้หนัแน่นในวัรปิบัิามสามีผู้ปรารถนาสัสมหาทาน ูมยับอไม่ไ้ เธอ่อนบุลิแบบู่นานเื่อมโยสอสิ่ไว้ไ้อย่า หนัแน่นนน่าน ล้ายับว่าร่าายเธอือผลผลิอีวเมีธรรมาิ มีมวลหนาแน่นสูสุผสมับารเลื่อนที่แบบฟิสิส์ประยุ์ เธอแสออมาเหมือนในัวนมีิวิาหนึ่เียว ไม่มีวามเ่าแ่ับวามใหม่ส เหมือนเาเยเื่อว่า ไม่มีินิยมับวัถุนิยม ไม่มีผ้าฝ้ายับผ้าใยสัเราะห์ ไม่มีปลาร้า้มน้ำใบผัระเับอสมะเือเทศสีแส่ำ ไม่มีแนห้าับอัลโแโโฟน ไม่มีนาผมหอมับเ็สาวโลลิ้า อวราิมีร์ นาโบอฟไม่มีมหาาพย์ท้าวฮุ่ท้าวเือับประวัิศาสร์สรามเวียนาม ไม่มีทุ่ไหหินในเียวาับลำนำับานแห่ทุ่สัหารในัมพูา ไม่มีเรื่อเล่าสัสมหาทานอพระโพธิสัว์ับารุหุ้นในลาหลัทรัพย์แห่สวนสาธาระอวามโลภโมโทสันอันอุบาทว์ ไม่มีนาำอับเ้าหิวำสมัยพระเ้าอนุวศ์
แน่ล่ะ ไม่มีท้าวสั์ศิลป์ัยผู้อวล้าฤทธีับำายผู้อ่อนโยนในุวาทรรมอุโษื่อ ลิ่สูุหนั อย่าแน่นอน
ูมอยารู้ บรราผู้หิเอเียะวันออเียใ้ในพุทธศวรรษ ๒๖ ผู้ใ้ีวิเริรมย์และอาบเหื่อพราวแ้มนวลอยู่ในบริเวสอฝั่แม่น้ำะนี้ มีวามามน่ารัและรู้ัาลเทศะเหมือนเธอทุนหรือเปล่า?
เวลาสอทุ่ม ่อเสรแรอวามสัมพันธ์เริ่มผลิหน่อ ูมพานิภาไปินเนื้อย่าในร้านื่อ “แพผ้าไหมบนพื้นผิวลื่นน้ำละออสสลวย” สายลมอุ้มละออน้ำปลิวมาพร้อมับเสียับเพลพื้นบ้านทำนอลำสาละวัน มอูเาะลาแม่น้ำล้ายเสือหมอบนิ่ เท่าที่มอูอนนี้ เธอมีท่าทีไว้ใเามาึ้น แม้เธอะพูถึพ่อแม่และวามเ่าแ่แบบแรเริ่มอยู่บ้า็าม เป็นธรรมาอารเปลี่ยนบุลิภาพาเ่าไปสู่ใหม่ ระนั้นยัทำให้เาเิวามหวั่นไหว ไม่ล้าพูรุเ้าไปถึุึ่ลาวามเป็นผู้หิที่หลอมัวนมาาุแบบเ่าแรเริ่ม ุปัุบันะและุปลายอนาอเธอเ็มที่นั แน่ล่ะ วามิะพาเธอ้าวไปให้พ้นาวิถีแบบเ่าแรเริ่มอเาึะัเหมือนถูรึ้วยสลัหินอ่อนบนแท่นฟอน้ำลอยอยู่บนรอย่ออิ่ไม้หน้าทิวโรผา
ทว่า ผลลัพธ์าารไ้อยู่ใล้ิับลิ่นอวลสอปราเธอ ทำใหู้มไม่มั่นใในวามเื่อหนึ่ - นเราสามารถมีีวิอยู่ไ้โยไม่้อมีใรมาอยู่เีย้า - พอลิ่นลมหายใเหมือนลิ่นอบาอเธอพรายมาอวลใบหน้า เาระับวามื่นเ้นเอาไว้ไม่ไ้ ในวินาทีวิเศษสุยอเ่นนั้น ลมหายใแทบะหลอมร่าเาับเธอเ้าเป็นเนื้อเียวัน เหมือนำลัร่วมันสร้าสถาปัยรรมวามรั้วยารวิ่ไล่ว้าิ้นส่วนระายในอาาศมาประอบันเ้าอย่าละเอียละเมียละไม เหมือนยืนยันว่าารเป็นส่วนหนึ่อันและันือารหลอมรวมบุลิภาพให้เป็นหนึ่เียว เหมือนพ่อับแม่อเธอยืนเีย้าันมาั้แ่วันพบันรั้แรแล้วเ้าพิธีแ่านนถึาลธาุันธุ์ับสลายไปาัน
ในวันแรมหนึ่่ำเือนแป ูมวนนิภาไปเ็บอไม้ในพป่า มี้นมูแย้มอบานระย้าย้อยาวโพลน เพื่อมาเวียนเทียน ะเอื้อมเ็อไม้าิ่เียวัน เธออายนแ้มแ พอมาถึหน้าโบสถ์ แสเทียนนับร้อยนับพันเื่อมร่าทั้สอให้เป็นหนึ่เียว เหมือนท้าวฮุ่ับนา้อมม่วนในพิธีเิแถนลเ้า่ว พอปัธูปเทียนวาอไม้ เาิว่าวามรัะยืนยาวไปนถึเวลา อุาบานาเท่าพื้นที่มพูทวีปแวะมาเยือนาวเราะห์โล
“ารเวียนเทียนมี่าเท่าับเราไ้สร้ารูปทรสถาปัยรรมสำเร็ไปแล้วหนึ่ั้น” เาพูอย่าเื่อมั่น
“อะไรนะะ” นิภาถามอย่าสสัย
ความคิดเห็น