คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ภาคหนึ่ง เทือกเขาวงกตแห่งความคนึงฝัน (11)
บทที่ 11
๔.
ล้ายั่เวลาแย้มโอษ์เปิพื้นที่ให้วามอ่อนเยาว์ลอยออมาาสมอี้ายอล่อเวลานิอุบัิึ้นมารั้แรเมื่อ ๑๖,๐๐๐ ล้านปี่อน ไ้ผลิเรือนร่าึ้นมาเผยโม้วยลิ่นหอมหยารินเร้าอยู่้าเรียวปีสีเทาอวามเื่อยาและวามเปื่อยสลายรายรอบเหมือนเส้นวแหวนาวเสาร์อันมริบและสุปลั่เรือรอ เหมือนวามอ่อนเยาว์มีีวิและวามทรำสวยาม ่อนะเลื่อนแผ่ยายบวนที่มีน้ำหนัเบาหวิวไปทุทิศทาเหมือนหนวปลาหมึในมหาสมุทรีโลใ้ เหมือนปุยฝ้ายลอยผ่านลิ่นรูปเาลีบอสะเลเในสวนล้วยอีออหลับ้านเมื่อพุทธศัรา ๒๕๑๘ ล่อเวลาน่าะมีริมฝีปาสวยเหมือนับริมฝีปาอ พัราภา ไยเื้อ บาทีเวลาอาะมีเรือนร่าสวยามเหมือนผู้สาวหมอลำ บานเย็น ราแ่น ็เป็นไ้
ูมไม่แน่ใ นิภาะทำธุริไ้ีหรือไม่ ย่าระเมียรเยบอ ไว้ว่า บรราาวนารุ่นเ่าที่หาล้ามาลทุน้าายในลาทุนสมัยใหม่ ถ้ายัใ้ิใื่อสัย์และเอื้อเฟื้อเพียอย่าเียว ะไม่มีวันประสบผลสำเร็ร่ำรวยไ้ วามัวลในใอเาึเพิ่มึ้นทุะเหมือนระับน้ำในทะเลสาบหลัฝนอยู่นานสามสัปาห์
หาวามัวลเรื่อนี้มีึ้นมีลเหมือนระับน้ำในทะเล ฝูปลาที่ว่ายวนอยู่ในห้วน้ำน่าะมีื่อเรียว่า “ปลาแสเรือแห่วามหวั” ทว่าวามัวลลับลลอย่ารวเร็ว เมื่อเานึถึำพูย่าอี “ถ้าอยามีใสบ มีเมารุา เ้าถึสัธรรม ้อไปฟัเทศน์เรื่อมหาาิให้รบสิบสามั์ภายในวันเียว เพื่อะไ้พบพระศรีอาริยเมไย์บนสรวสวรร์เมื่อธาุับันธ์ ถ้าอยามีใร่าเริ้อไปฟัผู้สาวร้อสารภั์ในืนันทราทอแสระ่า แ่ถ้าอยาิใล้าหา ้ออ่านมหาาพย์ท้าวฮุ่อนยทัพเ้าบุเ้าีเมือปะัน”
แ่พอนึถึวาและเสียพูอ่อนโยนอนิภา ูมลับนึถึโลบทหนึ่
โสมาม้อมามเื่อน อินทร์รอ
โสมสะอา้อมามเื่อน อินทร์เียน
า่อ้าวามล้ำ ลูอม
ลูรูปเนื้อนาาม ้อมม่วน
ือั่หยาแ่ฟ้าเส็ท่อ ธรี
เวลาสิบนาฬิา เสียรัวไม้ร่ำลหน้าลอั้อมาึลื่นแม่เหล็ในเม็เลืออูมให้ปรับอนุภาโมเลุลเรียัวันนเิวามสวยามเหมือนเส้นผมามำลับอนามัทรี เสียนร้อล้ายเสียละออน้ำพุหล่นโปรยลพรมใส่พื้นพะลานหินทรายบนภูผาหินสูลิบลิ่ว เสียหลั่ย้อยมาในมโนทัศน์ นเาิว่าาวเราะห์โลมีวามามเหมือนหนึ่ล้านปี่อนหรือไม่?
“ผมำลันึถึแม่้าสมัยเ่า” ูมพู สีหน้ารุ่นิ
นิภามอแม่น้ำ ม่านหมอวันแผ่่านเป็นสายยาวเลี้ยว
“แม่้าสมัยเ่าหาบนมายในานบุ”
“านวัใ่ไหม?” ูมพู
“ใ่่ะ” เธออบรับ “นมีน ส้มำ เม็มะามั่ว”
“มันนานมาแล้ว” ูมหัวเราะ “ั้แ่ไม่มีร้านสะวื้อ”
“เินหาบไปายามหมู่บ้านไม่สะวื้อหรือะ”
“ุอยาะทำแบบนั้นหรือเปล่า?” ูมแล้ถาม
“เปล่า่ะ” เธอสั่นศีรษะ ้อมอูม
“ุะายอะไรบ้า?” ูมถามรุ
นิภาาแฟ เธอปรับพนัเปลไม้ั้ัน นมอเห็นแม่น้ำเลื้อยไปามใ้เื้อมโรผาและพป่าในมุมว้ามาึ้น
“ันมีสิน้าอยู่นิหนึ่” นิภาพูเบานเือบเป็นระิบ
“อะไรหรือ?” ูมถามอย่าสนใ มอหน้าเธอนิ่นาน
นิภายิ้มอายเหมือนเ็สาว่อนวามรัในวาไม่มิิ ยื่นสมุใหู้ม พื้นหน้าปสีเียวอ่อน ัวหนัสือสีส้ม “วาวบนฟาฟ้าสีส้มมีหมู่เมรูปเหมือนนาเทพินรีวัยอ่อนใสลลอยเล่นแม่น้ำโยาม่ำะวันแเมื่อพุทธศัรา ๒๔๕๙” เปิูเนื้อในึรู้ว่าเป็นบทวีนิพนธ์เียน้วยินสอสีเทาสลับับลายเส้นลีบ่ออะบาสีแ ัวหนัสือเหมือนลายมือเียนสมุารบ้านอเ็สาวั้นมัธยมรุ่น้นพุทธศวรรษ ๒๖
“ไม่ใ่สิน้า” เาบอเสียั “วีนิพนธ์เป็นวามามาส่วนลึอิวิา”
ูมส่หนัสือให้นิภา หลับาลนิ่ เธออ่านบทแร เสียไพเราะเหมือนเสียผู้หินหนึ่นอนไวอู่ผ้าล่อมลูายในืนวันที่ ๒๔ ุมภาพันธ์ ๒๕๑๔ ในเรือนห้อแถวริมบึน้ำืแห่หนึ่บริเวสุอบแอ่สลนร้านทิศใ้่อนถึบริเวทุุ่ลาร้อไห้และฝั่ลำน้ำมูล ในวามมือพื้นล่อมโนทัศน์อูม เธอเปลือยายอวบอิ่ม ผิวแ้มมพูเปล่ประาย อเรื่ออมพิวเอร์ลอยลิ่วไปในเวิ้อาาศว้าให่ นิ้วมืออเธอเื่อมิเป็นเนื้อเียวับสายไฟ เหมือนเธอำลัะแปลร่าเป็นนัธุริสมอไเบอร์ ึพลัานทั้มวลในเอภพมาใ้านเพื่อารโหอย่าสนุสนานที่นายทุนใ้อย่าฟุ่มเฟือยมานาน นอเหนือารรอบรอวัถุิบ แราน พลัานน้ำมัน ถ่านหิน และเินลทุนในบริษัทเพื่อสร้ามูล่าารลาให้สิน้าธรรมาให้ลายเป็นสิน้าุภาพสูนมีำไรปีละหนึ่พันล้านบาท
เาอยาให้เธอรู้ัารโษานมว่า เป็นเรื่อน่านอย่ายิ่ราวับเรื่ออเ้าหิพระอ์หนึ่เส็ออไปมอไม้ในป่าหน้าแล้แล้วเสวยน้ำในรอยเท้าพา้านั้พระรรภ์ประสูิออมาเป็นเ้าหิผมหอมที่ประเทศอเราไม่มีารบัับใ้หมายวบุมารโษานมหวาน เ็ื้อนมเป็นมูล่าปีละหนึ่แสนหนึ่หมื่นห้าร้อยแปสิบล้านบาท นปริมาน้ำาลในเลือมีมาเินไป
เธอวรรู้ไว้้วยว่าารโหอย่าสนุสนานในศวรรษที่เริ่มสร้าุำเนิแห่วามล่มสลายออารยธรรมมนุษย์และสรรพสิ่ทั้รู้ัวและไม่รู้ัวเ่นนี้ ือารสร้าหนัโษาระุ้น่อมน้ำลายอเ็ โยื้อเวลาสถานีโทรทัศน์าย้ำแล้ว้ำอี เหมือน่าีเหล็หนุ่มเหวี่ย้อนลไปบนทั่เหล็สีเินำเปื้อนฝุ่นละออโลหะ นัสร้าหนัโษามัะอ้าทฤษีารผลิอย่าสร้าสรร์เพื่อให้าราวัยรุ่นสาวสวยและัวาร์ูนแอนนิเมั่นระโเริร่าึ้นไปบนผืนอาาศ อ้าุภาพาเียวนำเ้าาประเทศ าแฟั่วส ยาสระผมสูรสาหร่ายทะเล ยาลไมัน้นาให้เรียวาม รีมหน้าาวสำหรับวัยใส นมปัสอไส้ถั่วแ โทรศัพท์ฝัเพร ล้อิิอลวามละเอียสิบล้านพิเลล์ รถยน์เรื่ออมมอลเรลเทอร์โบู่ นาสามพันสอร้อยีี ับเลื่อนสี่ล้อ และนมผสำหรับพันาสมอทารแรเิให้เิบโเป็นผู้ให่สมออัริยะ สามารถโหอย่าสนุสนานไ้ไม่มีสิ้นสุ สิ่เหล่านี้เิึ้นเพราะผู้นส่วนหนึ่เื่อันว่า เินราือสิ่สำัสูสุในารมีีวิอยู่ ทำให้นัธุริโษาบุหรี่และเหล้าในโทรทัศน์และหนัสือพิมพ์ไ้ทุวินาทีเร่่วนในารับเี้ยวลืนเม็เินราอย่ามูมมามราวับารื่มน้ำมันเบนินอเรื่อยน์นาสอพันเ้าร้อยเ้าสิบเ็ีี สอร้อยสิบเ้าแรม้าที่มีแรบิสูสุสามร้อยนิวันเมรที่สอพันสี่ร้อยถึห้าพันรอบ่อนาที บนถนนสร้าาเินภาษีประานำนวนแปร้อยห้าสิบล้านบาทแล้วเิารแปริพัภายในเวลาเพียหนึ่เือนหลัเ็นรับมอบาน
รับาลับนายทุนมหาเศรษีเป็นนเียวัน รั้หนึ่ย่าระเมียรเยเล่านิยายเรื่อ “บุรรับาลนัีระาษสีสี่สิบหน้าื่อนาสาวัหาทิพย์และนายิเลสศัิ์” สืบสุล “ินเรียบทุโรารผลาทุบรบถ้วนวามอุบาทว์” ใหู้มฟั - พวเาลอวามสำเร็โยบวนารรั้ที่หนึ่พันล้านอารโล้วยารเปิไวน์วละหนึ่แสนห้าพันบาท บุรรับาลเยประาศผ่านหนัสือพิมพ์และโทรทัศน์อย่าัถ้อยัำว่า เินือออิเนบริสุทธิ์ ถูฟอโยเรื่อัรนาเล็ื่อ “เ้ารัธรรมนูนปุปุยหาสีมพู” รุ่นหมายเลศูนย์สี่ห้าสอ วามเร็วรอบโยเลี่ยสามร้อยยี่สิบรอบ่อวินาที เรื่อฟอัวนี้มีรูปทรพิเศษที่สุ้วยลัษะอรูมูระิริเท่ารูเ็มอหิวัยเ็สิบสามผู้มีอาีพรับ้าเย็บปลอหมอนใบละสอบาท อาศัยเพิสัะสีิำแพีเมน์รอบฤหาสน์สามั้น มีเสียเปียนโนัรวยรินออมา่วแ้มไ่ไ่ในหม้อร้อนนเสียฝาหม้อยับัแรถี่ยิบาแรันอไอร้อน เนื้อสมอเท่าไ่มแ แ่ปาว้าเท่าแม่น้ำมูล
้วยพวเาึไม่สนใรายาน่าวว่าทั่วโลมีผู้ื่มเรื่อื่มแอลอฮอล์เ็บป่วย้วยโรเี่ยวับแอลอฮอล์มาว่าเ็สิบหล้านน เสียีวิหนึ่ล้านแปแสนน่อปีหรือวันละห้าพันน เพราะถือว่าวามสูเสียเหล่านี้ไม่ใ่วามผิอผู้ผลิสิน้า วามผิอใร ถ้าวามผิอยู่ที่เินราับวาม้อารไม่สิ้นสุอมนุษย์ เาับมันไปทิ้บนาวพฤหัสบีไม่ไ้ ประเทศอเรานี้วามมั่ั่ไหลไปรวมในู้เฟผู้นำารปรอ วาม้อารเินมหาศาลึแผ่ัวึ้นท่วมทับหัวใและสมออ่อนแออมนุษย์มาึ้นทุวินาที เหมือนอัราเร่อเรื่อรถยน์าศูนย์ถึหนึ่ร้อยิโลเมรในเวลา ๗.๖ วินาที เพื่อื้อวามสุโยไม่สนใวามทุ์ยาและอหิวอเ็ร่าผอมเหลือเพียหนัหุ้มระูในทวีปแอฟริา
แน่นอน ย่าระเมียรเล่าอีว่า พวนั้นผู้นำทาารปรอ นัธุริารเมือและมหาเศรษีเหล่านี้ยัอยู่ีมีสุราวับพระนาราย์ประทับอยู่บนแท่นไวู์ พวเายันั่เรื่อบินไปนอนาอาาศบนหาทรายาวสะอาในหมู่เาะฮาวาย เล่นอร์ฟบนสนามห้าินแนหลัาโล ื้ออาหารั้นี้วยเินำไราารายเรื่อื่มผสมาเฟอีนและรน้ำาลให้นายแราน มีเวลาว่าอ่าน้อมูลเพื่อเรียมเ็ำไรในลาื้อายหุ้นับพันธบัรรับาลอย่าเหลือเฟือ สะสมทอำแท่ เรื่อเพร และนาฬิาเรือนละหนึ่ล้านห้าแสนบาท ไว้ในู้นิรภัยธนาารที่หิาวนาวัยแปสิบเ้าในทุ่้าวเมือพิบูลมัสาหารไม่เยไ้เห็น นอาเมล็้าวล้าอนำหว่านลไปใน้นฤูฝนรินะหลานสาววัยสอวบนอนหลับในเปลผ้าบนเถียนา
นิภาอ่านวีบ ภาพในมโนทัศน์ูมหายวับไป
“พรุ่นี้ ันะไปลา” เธอพูเสียใส
ูมบออย่านัารลา “ผมรู้ว่าุ้อทำอะไรบ้า”
“ัน้อทำอย่าไรบ้าะ?” เธอถามอย่าื่นเ้น
“ุ้อรู้ัสนุสนาน” ูมบอ
“ยิ้มแบบไหน?” เธอถาม
“แบบสนุสนาน” ูมแนะนำ
“ันไม่ไ้ไปเที่ยวนี่ะ” เธอเถีย
“ยิ้มแบบริในั่นแหละ”
“แบบสาวน้อยไทลื้อที่ยูนนานไหม?”
“ในานะนอประเทศ้อยพันา เรา้อยิ้มอยู่เสมอ” ูมพู หัวเราะเสียั
ความคิดเห็น