คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องราวหลังจากนั้น...
ถ้อยคำที่ดูเหมือนจะล้อเล่น แต่แฝงไปด้วยความจริงจังอยู่ลึกๆ ยังงอยู่ในความทรงจำผู้พูด บัดนี้ไคโคลอสกำลังนั่งจัดการเอาสารที่กองพะเนินท่วมหัวเขาอย่างหงุดหงิด ใบหน้าหวานเรียวเล็กยังคงชักสีหน้าอย่างไม่พอใจ ในเมื่อผู้ที่เป็นใหญ่ในพระราชวังยังอู้ ไม่มาช่วยงานเขาซักที
ไม่ใช่ว่าไคซ์ ไม่เข้าใจ ว่าลีโอลากำลังยุ่งวุ่นวายกับไอ้มังกรบ้านั่น แต่ว่าช่วงเวลาตอนนี้มันไม่เหมือนสมัยก่อน สมัยที่เขามีหน้าที่สอนและแนะนำสิ่งต่างๆให้ลีโอลา แต่ในตอนนี้ฐานะของลีโอลาทำให้เขาไม่สามารถพบเจอเจ้าตัวได้เท่าที่ควร ลีโอลาประสบความสำเร็จในการครองใจประชาชนทั่งโลก ตอนนี้เขามีโลกทั้งใบอยุ่ในกำมือแล้ว ประชาชนและอัศวินทุกคนต่างก็เคารพลีโอลากันทั้งนั้น แต่อย่าหวังว่าเขาจะทำแบบนั้นเลยด้วย เขาไม่มีทางทำแบบนั้นกับคนที่เรียกได้เป็นพื่อนสนิทหรอก!!!! ให้คนอย่างไคโคลอสมาก้มหัวให้ใครเรอะ เฮอะ ไม่มีทางซะล่ะ!!!!!
ร่างบางบ่นในใจพร้อมกับทำงานเอกสารมือเป็นระวิง ด้วยคามเหน็ดเหนื่อยและน้อยใจ เขาไม่ได้อยากมีชีวิตอยู่แบบนี้ซะหน่อย แต่ถ้าออกไปจากที่นี่ก็ไม่เจอลีโอลาน่ะสิ.....อะไรนะ....จะบอกว่าได้เจิหรือไม่ได้เจอก็ไม่เห็นต้องแคร์งั้นเหรอ...
ได้ไงล่ะ ก็....ก็เขาแอบชอบเจ้าบ้านั่นอยู่น่ะสิ!!!
ช่างน่าหดหู่เหลือเกิน คนอย่างหมอนั่นมันบื้อ ถึงขนาดเพื่อนหญิงกับคนรักมันยัแยกไม่ออกเลย แถมยังไม่มีเวลาเจอกันอีก จนเขาต้องไปหาเรื่องถึงที่บ่อยๆ ก็ข้ออ้างเดิมๆ เรื่องเงิน และค่าเสียหายที่มังกรบ้านั่นทำนั่นแหละ ที่จริงเขาก็จัดการโดยตรงเองก็ได้ด้วยซ้ำ
เขาไม่อยากจะยอมรับหรอกนะ ตอนแรกๆที่รู้ว่าตัวเองชอบก็รับไม่ได้เหมือนกัน แต่ ไคซ์คนนี้ไม่ใช่คนโง่ ในเมื่อความจริงเป็นแบบนี้ก็ได้แต่ยอมรับ และเก็บความลับนี้ไปเงียบๆ ภายใต้ท่าทีปั้นปึ่งนั้นและโมโหอยุ่ตลอดเวลานั่นแหละ
ขอให้ไอ้ซื่อบื้อคนนั้นรู้ตัวเร็วๆซักที
แต่....จะชาติไหนล่ะวะเนี่ยย โฮๆๆๆ
[end Kyze side]
...................................................................................................................................................................................
ในขณะที่ไคซ์กำลังเดินหาวหวอดๆไปที่ห้อนนอนนั้น...
กึก...
ร่างบางหยุดชะงัก เมื่อเห็นร่างสูงกว่ากำลัยืนชมจินทร์อยู่ตรงระเบียง
“ลีโอลา!! ค่ำมืดดึกดื่นไม่น่น แล้วนี่ยังมาอู้อีกเหรอ นี่ชั้นได้ทำงานหนักๆแบบนี้เพราะใครล่ะ ฮะ ละ...”
ไคซ์ชะงัก เมื่อเห็นใบหน้าอันเหน็ดเหนื่อย ดูเหนื่อยยิ่งกว่าเขาหันมา ลีโอลาดูเหนื่อยกว่าไคซ์ซะอีก
“ขอโทษ”
ใบหน้าคมฉายแววสำนึกผิดและขอโทษอย่างเห็นได้ชัด
“ช่างเถอะ ยังไงก็หาเวลามาให้ได้แล้วกัน”
“อืม...ขอโทษนะ”
“เฮ้ย!! เอาน่า พูดมากน่ารำคาญจริง”
ลีโอลาหน้าสลดงยิ่งกว่าเดิม แล้วจะทำยังไงให้ไคซ์อารมณืดีขึ้นล่ะ
เมื่อเห็นลีโอลาห่อเหี่ยวกว่าเดิม ไคซ์จึงเฉเปลี่ยนเรื่องคุย
“แล้วนี่ลูกนายก่อเรื่องอีกแล้วใช่มั๊ย ถึงได้มายืนทำหน้าเมื่อยอยู่แบบนั้น บอกไว้ก่อนนะ ถ้าไอ้มังกรบ้านั่นทำลายทรัพย์สินในวังอีก ชั้นตัดเบี้ยเลี้ยงนายแน่”
ลีโอลายิ้มแห้งๆ
“นายจะเก็ยก็เก็บเถอะ” เพราะยังไงชั้นก็ไม่ใช้มันอยู่แล้ว
ลีโอลาบอกปัดอย่างไม่ใส่ใจ เขารู้อยู่แก่ใจ ว่าไคซ์แค่พูดปลอบใจเขา กาลเวลาได้หล่อหลอมให้เขาได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง(แม้ว่าจิตใจจะยังใสซื่อและซื่อบื้อเหมือนเดิมก็เถอะ) โดยเฉพาะวิธีการพูดที่ค่อนข้างค่อนขอดของไคซ์ เมื่อรุ้ว่าสิ่งที่ไคซ์พูดมาล้วยมีแต่คความเป็นห่วง เขาก้อดปลื้มใจไม่ได้
“เออ ชั้นทำแน่ ว่าแต่ นายยังไม่ได้ตอบเลยนะว่ามายืนอู้ชมจันทร์อยู่ตรงนี้ทำไมน่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอก ไว้คราวหน้าจะไปช่วยงานหน่อยละกัน ขอโทษนะ”
“พอเถอะ พอเลย นายจะขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ อยู่อย่างนั้นทำไมเนี่ย เดี๋ยวนี้พัฒนาจากรูปปั้นมาเป็นหุ่นรบนักขอโทษแล้วรึไงฮะ เอาเป็นว่าถ้าว่าง ก็มาช่วยหน่อยละกัน”
ไคซ์ก้มหน้างุด พูดตอบแบบอ้อมแอ้ม ใบหนาหวานแดงระเรื่ออย่างไม่ได้ตั้งใจนี่มันเป็นการเชิญชวนทางอ้อมรึเปล่าเนี่ย หงัวว่าเจ้าบื้อนี่คงยังไม่รู้ตัวหรอกนะ
ลีโอลายักหน้ารับ รู้สึกผิดเล็กน้อยอยู่ในใจ ไม่ได้สังเกตุเห็นความผิดปกติตรงหน้า ไคซ์จึงรีบท้วงเพื่อตัดบท
“เออ นายน่ะ รีบไปนอนได้แล้วไป เดี๋ยวพรุ่งนี้นายจะมาบะ......”
พลัก!!!
“บลูเมาเทน มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ไปนอนกับพ่อดีกว่านะ”
พลัก!!!!!!!!!!
“ป๊ะป๋า~ ทำไมไม่รีบกลับห้อง เบ็บลีลง อยากนอนแล้วน้า”
สองร่างที่เพิ่งมาใหม่ กระโจนเข้าเกาะลีโอลาอย่างรวดเร็ว ไหล่ทั้งสองข้างของลีโอลา ถูกเกาะกุมโดยพ่อหนึ่งและลูก(?)หนึ่ง
ในสายตาของไคซ์แล้ว มันช่างน่าอนาถใจดีแท้
๐นั่นไง พ่อกับลูกนายมารับถึงที่แล้วแน่ะ รีบไปนอนได้แล้ว เจ้าบื้อลีโอลา ฮะฮะฮะ”
ไคซ์รีบบอกปัดแล้วชิ่งหนีไปทันที ร่างเล็กเดินออกไปโดยไม่สนสายตาแปลกๆของคอววี่เลยแม้แต่น้อย ลีโอลารีบตะโกนไล่หลัง
“อื้ม ราตรีสวัสดิ์นะ” ฝันดีนะไคซ์
ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้อยากเอ่ยวาจาที่ดูยืดยาวเยิ่นเย้อสำหรับตัวเขาเอาได้นะ....
...................................................................................................................................................................................
ดีแล้ว
เป็นแบบนี้แหละ ดีแล้ว
อยู่อย่างนี้ ปล่อยให้ไอ้บื้ออย่างนายไม่รู้ต่อไปแบบนี่น่ะ...
ดีแล้วสินะ...ลีโอลา
ในเมื่อเป็นอยู่แบบนี้แล้วนายมีความสุข....ก็ดีแล้ว
ภายในห้องนอนของเสนาบดีการคลัง มีร่างเล็กที่นั่งกอดเข่าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
แผ่นหลังเล็กนั่นสั่นไหว ใบหน้าหวานฉายรอยยิ้มเศร้า
แม้ว่า...เราจะเป็นคนแบกรับความเจ็บปวดแต่เพียงผู้เดียว.....ก็ยินดี
...................................................................................................................................................................................
เช้าวันรุ่งขึ้น...
คอฟฟี่ตื่นเร็วเหมือนเคย เขารีบวิ่งไปตามทางเดิน เป้าหมายคือ สนามฝึกที่ลีโอลาใช้ฝึกวิทยายุทธเหมือนเคย
แต่ปรากฎว่า สถานที่ที่ร่างสู้ใช้ในการร่ายรำกระบวนท่านั่นว่างเปล่า ไร้เงาของลูกชายสุดที่รักผิดกับทุกครั้ง
คอฟฟี่ประหลาดใจเป็นอย่างมาก สองเท้ารีบพาร่างกายวิ่งหาลูกชายไปทั่ววัง
และ....เขาคงจะเจอ...ถ้าเขาฉลาดพอที่จะสอบถามคนรอบข้างขึ้นมาหน่อยน่ะนะ
ในขณะเดียวกัน....
ณ ห้องทำงานของเสนาบดีการคลัง
ลีโอลาพุ่งเข้ามาในห้อง และจัดการปิดประตูอย่างเงียบเชียบ หันไปมองไคซ์ที่กำลังทำงานและยังไม่รู้ตัวว่ามีผู้ล่วงล้ำเข้ามาในอาณาเขตห้องของตนแล้ว
ไคซ์ยังคงวุ่นอยู่กับเอกสารจนหัวยุ่ง พลันสายตาเหลือบไปเห็น ร่างสูงที่อยู่ข้างหน้า
“อ้าวเฮ้ย ลีโอลา เข้ามาเงียบๆทำไมไม่บอกกันเลยล่ะฮะ มาๆ มาก็ดีแล้ว เอ้า เอานี่ไป”
ตุบ
เอกสารปึกใหญ่กองหนึ่งร่อนลงสู่มือลีโอลาอย่างสวยงาม
ลีโอลารับเอกสาร เดินไปวางที่โต๊ะข้างๆ แล้วนำมาอ่านพิจารณาอย่างขมักเขม่น
จนเวลาล่วงเลยผ่านไป...
โครกกก ครากกกก
มีเสียงประหลาดออกมาจากท้องของไคซ์...
หิวโว้ยยยยยยยย
ไคซ์กำลังจะอ้าปากบ่น พลันเห็นลีโอลาพุ่งตัวออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบ
“เจ้าลีโอลาบ้า คิดหนีก่อนชั้นจะบ่นเหรอ กลับมาเดี๋ยวนี้เลยน้า”
หลังจากที่หัวฟัดหัวเหวี่ยงกับลีโอลาอยู่หลายนาที ไคซืก็ตัดสินใจออกไปหาอะไรถมท้องตัวเอวซักหน่อย
แต่ยังไม่ทันได้เดินออกไป ลีโอลาก้เปิดประตูพรวดเข้ามาซะก่อน
กลิ่นหอมๆโชยออกมาพร้อมกับเจ้าตัว ทำให้ไคซ์เกิดอาการน้ำลายสอ (ว้าย แอบลามก =.,=)
เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นเนื้อก้อนเท่าหัวคนวางอยู่บนจานที่ลีโอลาถืออยู่
ใช่แล้ว ลีโอลาออกไปทำหนื้อย่างมาให้ไคซ์นั่นเอง
“เอาไปสิ”
“!!??”
“ก็หิวไม่ใช่เหรอ”
พูดแล้วก็แบ่งเนื้อให้ครึ่งนึง
ไคซ์ยิ้มอย่างดีใจ กระโดดรับเนื้อก้อนขนาดย่อมมาไว้ในครอบครอง
“ว้าว ทำมาให้ชั้นเหรอ ขอบใจน้า รักนายที่สุดเลย งั่มๆๆ”
ไคซ์รีบสวาปามเนื้อด้วยความหิวโหย
“ไม่เป็นไร”
ลีโอลาพยักหน้า มองไคซ์อยู่พักหนึ่ง รู้สึกว่าหัวใจพองโตกบคำพูดแปลกๆของร่างบางตรงหน้า แล้วเริ่มกินส่วยของตัวเองบ้าง
หลังจากที่ทั้งคุ่กินและสวาปามเนื้ออยู่พักหนึ่ง ก็เริ่มอิ่ม ทั้งคู่จึงเริ่มทำงานอย่างขยันขันแข็ง
แม้ไคซ์จะอู้ โดยการนอนหลังอาหารซักงีบก็เถอะ
การอยุ่ในห้องโดยที่มีลีโอลาอยุ่ด้วยกันในห้องที่ไม่มีใครมารบกวนมันดีจริงๆสิน่า
แบบนี้ อาจจะดีก็ได้
“นี่ ลีโอลา อยู่แบบนี้แล้ว นายมีความสุขมั๊ย”
ไคซ์ถามขึ้นมาเมื่อทำงานเสร็จ
ตอนนี้ทั้งคุ่กำลังชมวิวอยุ่บนระเบียงห้องทำงานของไคซ์นั่นแหละ
“มีความสุขสิ ที่นี่ทุกคนมีแต่รอยยิ้ม พอเห็นแล้วรุ้สึกมีความสุข”
ลีโอลายิ้ม เขารู้สึกว่าโลกทั้งใบกำลังยิ้มจริงๆเวลาอยู่ที่นี่ เขามีความสุขมาก....
ลีโอลาหันไปมองหน้าไคซ์
ร่างบางยังคงยิ้มทะเล้น แต่....แววตากับไม่ยิ้มด้วย
ลีโอลาอึ้ง พลันนึกถึงช่วงเวลาที่ทุกอย่างลงตัว
บางสิ่งบางอย่างที่เขาตงิดๆอยุ่ในใจ และลืมสังเกตุไป ทำให้เขานึกขึ้นได้ในตอนนี้....
ไคซ์ไม่เคยยิ้มจากใจจริงเลยซักครั้งเดียว นับจั้งแต่ตอนนั้น...
ตั้งแต่ที่เรื่องวุ่นวายจบลงด้วยดี หัวใจมังกรถูกลบล้างและหายไป เรื่องราวหลังจากนั้นควรจะทให้เขามีความสุข แต่ในยามนี้ เขาได้รุ้ตัวว่า มีบางสิ่งบางอย่างที่เขามองข้ามมันไป....
กำลังร่ำไห้อยู่......ภายใต้ท่าทางที่ดูปกตินั่น
“อื้ม แบบนี้ก็ดีแล้ว”
ประโยคหลังคล้ายกับจะบอกตนเอง นี่เป็นสิ่งที่ทำให้ลีโอลามั่นใจว่าไคซ์ไม่มีความสุข ทุกคนคงรู้เรื่องนี้ดี แต่ไม่มีใครกล้าท้วงออกมา
และเขาก็เช่นหัน เขาก็ไม่กล้วที่จะไถ่ถามปัญหาเกี่ยวกับไคซ์ ด้วยรู้ว่าเจ้าตัวเองก็คงจะจงใจปกปิดเขาได้ด้วยเช่นกัน
แต่ถึงยังไง ต่อจากนี้เขาก็สาบานกับตัวเองเอาไว้แล้วว่า เขาจะหาสาเหตุของปัญหาที่ทำให้ไคซ์ไม่มีความสุข และเปลี่ยนแปลงมันทำให้ไคซ์มีความสุขให้จงได้!!!!
ชายหนุ่มตกลงกับตัวเองด้วยสีหน้าขึงขัง แววตาเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น
“ยังไงๆ งานก็เสร็จละ ไปกินข้าวเย็นกันเถอะ ลีโอลา”
“อะ อื้ม”
ลีโอลาปรับเปลี่ยนสีหน้ามาเป็นอย่างเดิมอย่างรวดเร็ว แล้วเดินตามไคซ์ออกไปจากห้อง...
ตึกๆๆ
ตึกๆ
โครมมม!!!!
พลันประตูห้องทำงานก็ถูกพังเข้ามาด้วยฝีมือของพลังยุทธสีม่วง
“บลูเมาเทนนนนน ใจร้าย หนีกันแต่เช้าเลย แถมยังสั่งให้อัศวินปกปิดที่ซ่อนไว้อีก ดีนะที่มัลคิอาโตกับบิสลีช้วยบอกว่าอยุ่ที่นี่น่ะ”
“ถ้ารู้ว่าตั้งใจปกปิด ก็อย่ามาสิครับเสด็จพ่อ”
ลีโอลาพยักหน้าอย่างเหนื่อยใจ เมื่อคอฟฟี่เข้ามาเกาะไหล่ โดยมีเสียงหัวเราะของไคซ์เป็นแบ็คกราวน์
“โห ลีโอลา นี่นายลงทุนปิดพ่อนายเลยเหรอเนี่ย อืมมมม งั้น เอาเป็นว่าชั้นจะไม่เก็บเบี้ยเลี้ยงนาย 1 วัน เป็นการไถ่โทษก็แล้วกัน เป็นไง ชั้นใจดีใช่มั๊ยล่ะ ฮ่าๆๆ”
ว่าแล้วก็ทำสีหน้าพอใจ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ลีโอลาถอนหายใจ ปรายตามองคอฟฟี่ที มองไปทางไคซ์ที ก่อนจะตระหนักไห้ว่า บางทีคนที่ไม่มีความสุขอาจเป็นเขาก็เป็นได้
ความคิดเห็น