คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Our Lyrics : Chapter 1
Chapter 1
หาว~
ขยี้เปลือกตาบางก่อนจะเอื้อมไปคว้าแก้วกาแฟจากคอฟฟี่ช็อปแบรนด์ดังที่สัญลักษณ์ของแบรนด์มีสีเขียวในวงกลมเป็นองค์ประกอบ หวังว่ามันจะช่วยให้เธอตื่นได้บ้าง เพราะนอกจากจะนัดศิลปินมาคุยงานแต่เช้าแล้ว นัดคุยเพลงกับโปรดิวเซอร์ทำเพลงที่ไม่จำเป็นต้องมีทีมงานด้านอื่นแล้ว เจ้าตัวที่ว่ายังคงไม่มาเสียที เกิดคำถามในใจก่อนจะพึมพำกับตัวเองออกมาเบาๆแต่ดังพอที่รุ่นพี่ของเธอจะเขกที่หัวให้
“ดารานี่เวลานัดแล้วเขาต้องมาสายให้รู้ว่าเป็นดาราเหรอ โอ๊ย!” ยังดีที่ทั้งห้องมีแค่เพียงเธอกับพี่เอ ไม่อย่างงั้นคนอื่นคงหาว่าเธอไม่มีมารยาทและความอดทน แถมยังมองว่าก้าวร้าวด้วยซ้ำไป
“เขาคุยกับแฟนคลับอยู่ข้างล่าง เดี๋ยวก็มา” อ่อ อย่างนี้นี่เอง. .ยกกาแฟแก้วเล็กขึ้นกระดกอีกทีก่อนจะเอนหลังพิงกับโซฟาเบาะนุ่มภายในห้องอัดขนาดกลาง
น่ารักก็เถอะ. .ไม่ชอบคนไม่ตรงเวลา ยิ่งเธอต้องตื่นเช้าๆแบบนี้
แกร๊ก. .
“ขอโทษนะพี่เอ รถติดมากเลยอ่ะ แฟนคลับมารอด้วย ฟางเอาโดนัทมาฝาก. .อะ” ร่างเล็กในชุดไปรเวทธรรมดาๆกับถุงนับสิบใบเปิดประตูเข้ามาก่อนจะส่งยิ้มให้พี่เอและหยุดรอยยิ้มที่เธอและนิ่งค้างเล็กน้อย
“ว่าไงศิลปิน นี่เจ้าแก้ว เด็กใหม่ จะมาช่วยเราทำเพลง” เสียงของรุ่นพี่ดังขึ้นพร้อมกับลุกเข้าไปช่วยถือของจากมือเธอ ผิวขาวที่เปร่งปรั่งรัศมีนั่นทำให้เขาได้แต่นั่งนิ่งเป็นหุ่น. .
ตัวจริงน่ารักกว่าในทีวี. .ตั้งเยอะ
“เราชื่อฟางนะ” โปรยยิ้มหวานก่อนจะเดินตรงมาหาคนร่างสูง. .ดวงตาคมเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อร่างบางเดินเข้ามาหาเข้าก่อนจะวางขนมมากมายลงบนโต๊ะข้างๆแก้วกาแฟของเขาที่ทำได้แค่ยกมันขึ้นดื่มแก้อาการเขินอาย
ไม่เห็นต้องบอกชื่อเลย. .คิดพลางยิ้มแห้งๆให้ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้หนีให้ออกห่างคนร่างบางเล็กน้อย. .ประหม่าอย่างบอกไม่ถูก
“กินข้าวก่อนได้มั้ยพี่เอ ฟางยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยอ่ะ” หน้าตาทะเล้นของเธอกำลังทำให้เขาละสายตาไม่ได้
ก็แค่ไม่คิดว่าจะ. .สวยขนาดนี้
หรือเป็นเพราะเธอไม่เคยสนใจนักร้องคนนี้กัน. .?
“ลุยเลย” ไม่นานนักกล่องขนมและอาหารต่างๆก็ครอบคลุมพื้นที่โต๊ะคุยงานไปเรียบร้อยแล้ว แปลกก็ตรงที่ศิลปินข้างๆเขากำลังเปิดกล่องใสที่ข้างในมีแต่สลัดผัก ส่วนขนมที่เหลือกลับกลายเป็นพี่เอที่นั่งตรงข้ามหยิบไปกินอย่างละคำสองคำ. .มือเล็กบีบซองน้ำสลัดก่อนจะใช้ส้อมพลาสติกตักผักทานเป็นอาหารเช้า
เนี่ยนะ . .อาหารเช้า? อนามัยจังผู้หญิงคนนี้
“ไม่กินเหรอคะ กินได้นะ ฟางเอามาเผื่อ” รอยยิ้มชวนหลงไหลทำให้เขาต้องยิ้มกลับและรับกล่องโดนัทในมือของฟางที่ยื่นมาถึงมือเขาแล้วมา ไหนๆก็ให้แล้ว กินสักอันเป็นมารยาทก็แล้วกัน
จัดการกับขนมหวานจนหมดชิ้นจึงยกกาแฟก้นแก้วที่เหลือไหลลงคอให้หมด มองอีกคนที่ยังกินไม่หมดก็ปิดฝากล่องและโยนลงถังขยะใต้โต๊ะทันที. .นี่อิ่มแล้วเหรอ?!
“กินน้อยจัง” ใบหน้านิ่งของเขาจ้องหน้าหวานอีกคน และก็ได้เสียงหัวเราะแทนคำตอบก่อนจะเริ่มบทสนทนาต่อไป
ไม่รู้ว่ารู้สึกสนิทกับคนตรงหน้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีฟางก็กำลังพูดเรื่องแฟนคลับโรคจิตที่ชอบให้เธอเซ็นลายเซ็นในที่แปลกๆเช่นที่แขน ที่หลัง หรือแม้แต่บนหน้าผากของเขา หัวเราะร่วนออกมาก่อนจะหยุดบทสนทนาไว้เพียงเท่านั้นเมื่อเธอขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ยิ้มเล็กๆให้อีกคนก่อนจะพิงหลังกับพนักเบาๆ และประตูที่ถูกเปิดออกสวนกันก็เป็นพี่เอที่ไม่รู้ว่าออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่
“พร้อมคุยงานยังลูกชาย” ไอแพดถูกวางลงบนโต๊ะสีน้ำตาลอ่อนก่อนจะเปิดขึ้นและเตรียมสำหรับร่างงาน ใบหน้าคมพยักหน้าก่อนจะหยิบสมุดโน๊ตเล่มเดิมขึ้นมา ถึงจะเป็นคนชอบเทคโนโลยีก็เถอะ แต่สมุดเล่มนี้ให้ความรู้สึกเวลาลงมือเขียนเองมากกว่า เพลงที่แต่งขึ้นด้วยตัวเอง
“โอเค งั้นไว้เพลงแรกเสร็จ พี่จะบอกอีกที” เมื่อพี่เอพูดจบเธอก็ปิดสมุดลงก่อนจะบิดขี้เกียจไปมา คุยงานก็ไม่ได้น่าเบื่อนัก เพราะทั้งรุ่นพี่ของเธอและฟางก็ดูสนิทกัน คุยเป็นกันเองและยังมีมุขตลกให้พลอยขำไปด้วย จับใจความได้ว่านี่เป็นอัลบัมที่สองที่อยากให้มีลุคโตขึ้น เสนอมุมมองความรักแบบผู้ใหญ่กว่าอัลบัมที่แล้วที่เน้นความสดใส เพลงเศร้ามากขึ้นแต่เพลงรักจะหวานมากกว่าเดิมตามคาแรคเตอร์ของฟาง เพิ่มความเซ็กซี่ในเพลงเร็วบ้างเพื่อให้เห็นลุคที่โตขึ้น เพลงแรกควรจะเป็นเพลงช้า เพื่อที่ฟางจะได้โชว์ความสามารถในการร้อง ถือเป็นการเปิดตัวที่ดีที่สุด
ก็คง. .ทำได้แหละ
“แก้วเก่งจัง แต่งเพลงด้วย ทำเพลงได้ด้วย” ลิฟต์กว้างเปิดออกพร้อมกับคำพูดของฟางที่ทำให้แก้วยิ้มเล็กๆและกลับไปสู่ใบหน้านิ่งเหมือนเคยของเขา
“ก็ไม่เก่งมากหรอก ยังต้องให้พี่เอสอนอีกเยอะ” ก้มลงมองพื้นลิฟต์หรูและตอบออกไป. .ไม่รู้แหะ ไม่กล้ามองหน้าฟางตรงๆเลย . .เป็นถึง ‘ดารา’ เชียวนะ
และความเงียบก็โรยตัวลงครอบคลุมพื้นที่ บรรยากาศเงียบให้เขาหายใจเข้าลึกๆ ประหม่าเล็กๆที่ฟางยืนใกล้เขาอย่างนี้ แล้วไหงฟางยืนคั่นระหว่างเธอกับพี่เอไปได้ ยิ้มในใจด้วยความปลาบปลื้มเล็กๆ ได้ยืนข้างศิลปินชื่อดังเชียวแหะ
“วันนี้ติดรถพี่อีกมั้ยเนี่ยเรา” เสียงของพี่เอดังขึ้นทำให้เธอหันมอง. .ปกติติดรถไปกลับกันด้วยเหรอเนี่ย?
“ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้ฟางเอารถมา”
“ถ้าวันไหนไม่เอามาก็ติดรถไปกับเจ้าแก้วเลย จะได้สนิทๆกันบ้านทางเดียวกันนิ” หืม. .ติดรถ? ทางเดียวกันด้วยเหรอ?
“อ้าว เหรอคะ ดีเลย ฟางจะได้มีโชเฟอร์” โปรยรอยยิ้มหวานจนตาโตๆหยีลงเล็ก น้ำเสียงปนหัวเราะนั่นทำให้เขาอดยิ้มไม่ได้ ก็เข้าใจแล้วล่ะ. .ว่าทำไมฟางถึงได้มีแฟนคลับเยอะขนาดนี้ . .เฟรนลี่. .ยิ้มง่าย
. .ทำให้เรายิ้มได้ด้วย. .
ปลื้มว่ะ. .นักร้องคนนี้
“แก้วนี่ ชอบหูฟังเหรอ ใส่ตลอดเลย เมื่อวานก็เห็นใส่อีกสี” เอ่อ. .อีกประโยคหนึ่งที่เธอสะดุดและจำได้ขึ้นใจ เสียงหวานๆเอ่ยขึ้นระหว่างเดินไปยังลานจอดรถของบริษัท พยักหน้าลงเล็กๆก่อนจะยกมือขึ้นจับผมของตัวเองเบาๆแก้ขัด . .ถ้าฟางจะความจำดีขนาดนี้นะ แต่ก็ถูก บ้านเธอเต็มไปด้วยเฮดโฟนนับสิบอัน เป็นเพราะความชอบแฟชั่นเฉพาะอย่างสำหรับคนวัยรุ่นอย่างเธอ
กวาดสายตาคมหารถตัวเองที่จอดบริเวณของโปรดิวเซอร์ข้างๆรถพี่เอ เหลือบมองคนร่างบางที่เดินไปอีกฝั่งตรงข้ามของลานหน้ารถเธอ . .แลมโบกินีสีขาว กับบีเอ็มดับบิวทรงสปอ์รตสีดำ ก็ว่าของตัวเองหรูแล้ว ของคนร่างเล็กตรงข้ามเขากลับหรูกลบเสียสนิท อ้าปากค้างเมื่อพบว่าคันที่อยู่ข้างหน้าเขาก็คือคันที่วันก่อนเขาใจลอยเดินตัดหน้ารถไป
“รถฟางเหรอ”
“ค่ะ ทำไมเหรอ” เธอเงยหน้าจากการวางกระเป๋าใส่รถและถอยออกจากรถเพื่อตอบคนร่างสูง
“วันนั้นที่แก้วเดินตัดหน้ารถฟางน่ะ จำได้มั้ย หน้าบริษัท” คนร่างสูงถามเธอด้วยรอยยิ้ม และมันก็ทำให้เธอนิ่งไปครู่หนึ่งและนึกคิด. .ริมฝีปากเรียวปรากฏเป็นรูปตัวโอก่อนจะเปร่งเสียงในลำคอออกมาเชิงนึกออก
“วันหลังอย่าใจลอยให้มากนักล่ะ เดี๋ยวจะเจ็บตัวเอา ไปก่อนนะคะ” ยิ้มกว้างให้อีกคนก่อนจะโบกมือลาและเลื่อนกายเข้าสู่ตัวรถของเธอ หัวเราะเบาๆกับตัวเองพลางมองอีกคนเข้าไปในรถของเขาเหมือนกัน
ตลกดีนะ. .คนอะไรไม่รู้ เดี๋ยวก็นิ่ง เดี๋ยวก็เขิน แถมยังเหม่อจนรถเธอจะได้จูบหน้าเอา. .ลุคเพลย์บอยติดเฮดโฟนเหมือนดีเจตามผับดูไม่ค่อยใช่เขาเท่าไหร่ เพราะเท่าที่เธอพูดคุยเขาไม่ค่อยจะพูดกับใครนัก ไม่หยิบไอโฟนมาเล่นเกมก็ใส่เฮดโฟนตัดจากโลกภายนอกซะ . .มองรถคันสีดำวาวเคลื่อนตัวออกไปและเป็นเธอที่ตามเขาออกไปต่อด้วยรถของพี่เอต่อท้าย
สะบัดหัวไล่ความละเอียดและช่างสังเกตของเธอที่พยายามจะเรียนรู้คนคนนี้ให้เร็วที่สุดตามนิสัยปกติของเธอและละความสนใจมายังถนนใหญ่ให้หมด
. .คิดถึงบ้านจัง
ตุ่บ!
เขวี้ยงหมัดขวาเข้าใส่หมอนนุ่มสีขาวแรงๆกอนจะคว้ามันไว้แล้วโยนออกไปให้พ้นตา ทิ้งกายลงกับเตียงกว้างก่อนจะมองดูกระดาษขนาดเอสี่สีขาวในมือที่เต็มไปด้วยประโยคมากมายภายใต้รอยขีดฆ่า . .เป็นครั้งแรกที่เธอไม่สามารถเริ่มต้นเพลงได้เลยจริงๆ แต่งยังไงล่ะ ให้เป็นฟางดี. .ขยำกระดาษแล้วให้มันตามหมอนสีขาวเมื่อครู่ของเธอไป ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นพาร่างตนเองไปยังโต๊ะคอมพิวเตอร์ในห้องอัดข้างๆห้องนอนที่กำลังเติมแต่งให้สมบูรณ์เสียที
พิงหลังกับพนักพิงก่อนจะเหลือบตามองห้องอัดของเธอที่ยังขาดของสองสามอย่าง ยังไม่นับแผ่นกันเสียงที่ต้องใช้แปะรอบผนังห้อง ถอนหายใจเบาๆก่อนจะกลับไปสนใจจอมอนิเตอร์ตรงหน้าแทน ชื่อคุ้นเคยของคนสนิทเด้งขึ้นมา ทำเสียงไม่พอใจตัวเองในลำคอก่อนจะวางนิ้วเรียวลงกับแป้นและเริ่มตอบกลับ
‘แต่งเพลงไม่ออกเลยพี่เอ’
‘ไหงงั้น’
‘ไม่รู้อ่ะ รู้สึกไม่รู้จะแต่งยังไงให้ดูเป็นเขา’ นิ้วเรียวเคาะโต๊ะก่อนจะยกขาสองข้างขึ้นนั่งขัดสมาธิบนเก้าอี้ใหญ่ สายตาคมกวาดตัวอักษรนับหลายบรรทัดที่คนรุ่นพี่พิมพ์ส่งมาให้ ได้แต่อ่านข้ามๆและเลื่อนลงเรื่อยๆเมื่อค้นพบว่า. .
‘ลองหมดแล้ว’
‘งั้นวิธีสุดท้าย พรุ่งนี้มาหาที่บ้านแต่เช้าซะนะ’ ประโยคสั้นๆที่ทำให้เธอต้องขมวดคิ้วก่อนจะพิมพ์ถามว่าทำไม มีอะไร แต่ก็ได้คำตอบแค่มาให้เช้าก็แล้วกัน . .โอเค แถมยังโดนไล่ให้ไปทำอะไรผ่อนคลาย. .อืมม ทำอะไรดีล่ะ
นึกบางอย่างออกจึงเปิดหน้าแรกของสัญลักษณ์ตัวอีสีฟ้า นิ้วชี้จิ้มลงกับแป้นสีดำทีละตัวก่อนจะใช้นิ้วก้อยกดเอนเทอร์เพื่อดูผลลัพธ์ของคำที่เธอเพิ่งเติมคำเพื่อค้นหา
ยิ้มเล็กๆก่อนจะคลิกขวาและเซฟรูปใส่โฟลเดอร์อันใหม่ที่เพิ่งตั้งขึ้นโดยเฉพาะ. . เขาว่ากันว่า ถ้าอยากแต่งเพลงให้ใครซักคนร้อง ต้องแต่งให้มีความเป็นเขา. .เพราะฉะนั้น ขอเก็บข้อมูลเธอนิดหน่อยละกันนะ
ธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์..
สปาเก็ตตี้..นี่น่ะเหรอวิธีที่ทำให้แต่งเพลงออก. .ไม่ใช่ล่ะมั้ง มองใบหน้าขางชายหนุ่มที่ก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารเช้าที่เธอเพิ่งเทใส่จานให้เขาไม่ถึงนาที ส่ายหน้าเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อเก็บล้างภาระที่ไม่ใช่ของตัวเองซักนิด ทำให้พี่เอกิน ล้างจามชามหม้อกระทะตะหลิวให้พี่เอ เก็บกวาดให้พี่เอ รินน้ำให้พี่เอ. .คิดออกมาก
และสุดท้าย. .เปิดประตูบ้านให้พี่เอ เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้นพร้อมกับพี่เอที่ยกมือขึ้นก่ายพนักโซฟาอย่างกับเสี่ยและชี้นิ้วให้เธอไปเปิดซะ. .ยอม เพราะกำลังรอสิ่งที่พี่เอบอกจะทำให้เธอแต่งเพลงได้
มือกร้านเปิดประตูบริเวณหน้าบ้านก่อนจะพบกับสาวร่างเล็กตากลมโตที่เธอคุ้นตา เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ใหญ่เกินตัวคนร่างบางเล็กน้อยกับกางเกงยีนส์ขาสั้นเข้ากับอากาศร้อนๆเป็นอย่างดี ผมบลอนด์ที่ปล่อยยาวสลวยเข้ากับใบหน้าหวานทำให้คำหนึ่งผุดขึ้นในหัว . .สวย. .เอ่ยทักทายและยิ้มบางๆพลางหลบให้อีกคนแทรกตัวเข้ามาในบ้าน ปิดประตูลงก่อนจะเดินตามแขกเข้าไปในตัวบ้าน ถือวิสาสะเอื้อมไปหยิบถุงขนมจากมือเล็กและคนตัวเล็กก็ปล่อยให้เขาได้ช่วย
“อ้าว ตัวช่วยมาแล้ว” ร่างหนาเดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับรับถุงต่างๆวางไว้บนโต๊ะหน้าโซฟา
“ฟางคือตัวช่วย?” เอ่ยถามคนรุ่นพี่ก่อนจะมองฟางที่กำลังหยิบของออกจากถุงขนมกระจายให้ทั่วโต๊ะ
“ฟางสอนน้องใหม่ซิเขาทำงานกันยังไง” พูดปนหัวเราะจนอีกคนก็พลอยหัวเราะไปด้วย เหลือแต่เธอที่ยังงงอยู่ว่าฟางจะช่วยอะไรกัน มองคนร่างบางที่ลุกขึ้นยืนก่อนจะเข้ามาจับข้อมือและดึงให้เขาไปนั่งด้วยกันที่โซฟา ได้แต่ก้มลงมองมือของตัวเองที่อีกฝ่ายเพิ่งละจากการกอบกุมไปและทิ้งกายลงนั่งข้างๆหญิงสาว กลิ่นแชมพูหอมจากไรผมกับสบู่ประดับตัวทำให้เขาไม่อยากถอนตัวไปไหนเท่าไหร่ เหยียดกายตรงเพื่อตั้งสติทำงานก่อนจะรอดูว่าฟางจะทำอะไร
“หิวมั้ย” ถามพลางทัดผมของตัวเธอก่อนจะมองอีกคนส่ายหน้านิ่งๆของเขา เอื้อมไปหยิบเฮดโฟนสีขาวที่คล้องคอเขาออกช้าๆ แต่ยังไม่สุดเขาก็รั้งมือเธอไว้
“ทำอะไรอ่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยก่อนจะมองอีกคนยิ้มตาหยีให้เขาและลงมือถอดมันออกก่อนจะวางไว้บนพื้นที่ที่เหลือบนโต๊ะ. .หมิ่นเหม่ใกล้ตก ด้วยความกลัวจึงทำให้มือกร้านเอื้อมไปดันมันเข้าไปลึกๆหน่อย. .ปล่อยให้อีกคนขำในความหวงของของเธอ
“ก็ถ้าจะแต่งเพลงให้ฟางร้อง ต้องแต่งความเป็นฟางใช่มั้ย” อีกคนพยักหน้างึกงักก่อนจะเอนตัวลงพิงโซฟานุ่มเมื่อฟางดันไหล่เธอให้ผ่อนคลาย
เรื่องความรักของเธอ. ..
© Tenpoints !
ความคิดเห็น