ฉันรักนาย พี่ชายจอมกวน

   บทนำ

                กรี๊งงงง…..  กรี๊งงง

                เอ๊ะ! ใครโทรมาเบอร์บ้านกันเนี่ย  มือถือฉันก็มีนี่นา =3=

                “สวัสดีค่ะ โรสพูดค่ะ”

                “เอ่อ..โรส นี่แม่เอง”

                ง่ะ -0- แม่นี่เอง ทำไมไม่โทรมาเบอร์มือถือล่ะ

                “แม่มีเรื่องสำคัญอยากจะบอกลูกน่ะ”

                “เรื่องอะไรคะแม่ ดูเหมือนจะรีบร้อนจังนะคะ”

                “โรสคงไม่ว่าอะไรใช่มั้ย ถ้า..แม่อยากให้เราย้ายไปอยู่กับพ่อด้วยกันกับแม่น่ะ”

                “อ๋อๆได้เลยค…” ฉันต้องชะงักไปเพราะคำพูดของแม่

                ห๊า!!!!!! O^O แม่จะให้ย้ายไปอยู่กับพ่อใหม่งั้นเรอะ !!ไม่จริงนะไม่เอาน่าแบบนั้น ใครจะอยากไปอยู่กับอดีตมาเฟียกันล่ะ T^T

                “จริงเหรอจ๊ะ ลูกจะยอมย้ายไปอยู่กับพ่อด้วยกันแล้วใช่มั้ย” แม่ถามด้วยน้ำเสียงดีใจ

                “อย่าเพิ่งสิคะ ใครบอกว่าหนูจะไปกันเล่า!! หนูไม่อยากอยู่แบบคุณหนูอย่างนั้นหรอกค่ะ มันไม่เป็นตัวของตัวเองเลย”

                “ทำไมล่ะลูก พ่อเขาก็กลับตัวเป็นคนดีมาเป็นสิบปีแล้วนะ ลูกอยากจะจมปรักอยู่กับอดีตไม่ได้หรอก ต้องเข้าใจแม่บ้างสิ”

                แง้ ๆๆ T[]T ใครก็ได้ ช่วยทีเซ่! จะปฏิเสธแม่ฉันยังไงดีเนี่ย อยากร้องไห้เป็นที่สุด T^T

                “จะให้หนูไปอยู่กับคนที่ไม่เคยรู้จัก แต่ต้องไปเรียกเขาว่า ‘พ่อ’ น่ะเหรอคะ”

                “อยู่ไปเดี๋ยวก็คุ้นเองแหละ จะไปหรือไม่ไป”

                “ไม่ไปค่ะ”

                “แต่นี่คือคำสั่ง ยังไงก็ต้องไปจ้ะ”

                โอ๊ย! ในหัวฉันตอนนี้มีแต่คำว่า ไป ไม่ไป  สลับกันมั่วหมดแล้ววว!! >[]<

                ฮึบบบ! ฉันตัดสินใจเฮือกสุดท้าย  >^<

“ไปก็ได้ค่ะ” ฉันตอบด้วยเสียงอันแผ่วเบา

                “อืม  งั้นเย็นนี้แม่จะไปรับลูกที่บ้านนะ เก็บของให้เรียบร้อย อย่าลืมอะไรล่ะ เจอกันตอนเย็นจ้ะ”

                ตู๊ด ๆๆๆๆ

                ตุ้บ! ฉันล้มตัวลงนอน ก่อนจะเอาหมอนใบโปรดมากอด

                นี่ฉันจะต้องไปใช้ชีวิตอยู่กับอดีตมาเฟียใหญ่ ที่ต้องเรียกเขาว่า ‘พ่อ’ จริงๆใช่มั้ย  =0=  เคยได้ยินแม่พูดว่าเขาเป็นคนสัญชาติเกาหลีด้วย ฉันจะปรับตัวให้เข้ากับเขาได้มั้ย ตัวฉันในเย็นวันนี้จะเป็นยังไงบ้าง จะยังคงเบื่อแบบนี้อยู่รึเปล่า หรือจะกำลังมีความสุขกันแน่นะ

17.30 น.

                เฮ้อออ… =^=  เหนื่อยจัง ในที่สุดก็ถึงบ้านพ่อ(ใหม่)สักที       

ตอนนี้ฉันเพิ่งลงจากรถ และกำลังโดนมือสองข้างของแม่ปิดตาอยู่

“เอาล่ะลูก พร้อมที่จะเห็นบ้านใหม่รึยังจ๊ะ”

“พร้อม..พร้อมแล้วค่ะ”

“จะเปิดตาล่ะนะ หนึ่ง..สอง..สาม!!”

โอ๊ะ! เบลอๆ มึนๆ - -;; แต่…ว้าววว!!!! *0* นี่มันบ้านฉันจริงๆเหรอเนี่ย O____o มันจะใหญ่ไปหน่อยแล้ว ไม่หรอกน่ะ มันเป็นแค่ภาพลวงตา อ้ากกก!!! ไม่ใช่ภาพลวงตา นี่คือบ้านฉันจริงๆ กรี๊ดดดด…!! >[]<  แต่นี่มันแทบจะใหญ่เท่าคฤหาสน์เชียวนะ

“ไงจ๊ะโรส บ้านใหญ่มั้ยล่ะ”

“ใหญ่ค่ะ มากๆด้วยแหละ” ฉันพูดพร้อมกับยืนตะลึงกับอยู่หน้ารั้วบ้าน

“อ้าว! สวัสดีจ้ะ โรส” เสียงพ่อ(ใหม่)ดังมาแต่ไกล

ห๊ะ!! นี่พ่อใหม่ฉันเหรอ *^* เป็นคนเกาหลีจริงๆด้วยนะ ผิวขาวอย่างกับโปร่งใส -..- อยากจะได้ผิวแบบนี้บ้างจัง

“ค่ะ สวัสดีค่ะ” ฉันกล่าวสวัสดีพร้อมยกมือไหว้

โอ้! ในที่สุดก็ได้เห็นหน้าซะทีนะคะ คุณพ่อใหม่ เหอๆๆ ^0^

“ยินดีต้อนรับสู่บ้าน อรุณธิณรัตน์ นะ”

“ค่ะ” ฉันตอบรับสั้นๆและยิ้มให้

เอ่อ..ว่าไปแล้ว พ่อใหม่ฉันชื่ออะไรก็ยังไม่ทันรู้เลย แต่ดันย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านเขาซะแล้ว _ _* แบบนี้มันดีแล้วเหรอ -[]-

“แม่คะ พ่อใหม่หนูเนี่ย เขาชื่ออะไรคะ แม่ไม่เคยบอกให้หนูรู้เรื่องบ้างเลย” ฉันกระซิบข้างหูแม่ขณะที่พ่อ(ใหม่)มัวแต่คุยกับคนงาน

“อ้าว! จริงเหรอเนี่ย แม่ก็ลืมบอกลูกซะสนิทเลย พ่อขาชื่อ ชเว แทจิน นะ”

“ค่ะๆๆ” ^0^

ในบ้าน

                วันนี้เหนื่อยจัง = =*  อยากจะอาบน้ำจังเลย คนใช้ก็มัวแต่ไปเตรียมห้องนอนอยู่นั่นแหละ ความจริงไม่จำเป็นก็ได้ เพราะยังไง เตียงไหนที่ฉันนอนเสร็จมันคงจะไม่เรียบแบบนี้อยู่แล้วล่ะนะ เพราะฉันถีบผ้าห่มจนร่วงหมดน่ะสิ –[]-

                “หิวมั้ยจ๊ะ เดี๋ยวแม่ไปหยิบของในตู้เย็นมาให้ กินไปพลางๆก่อนน่ะ” แม่ลุกขึ้นถามฉัน

                “เดี๋ยวหนูไปหยิบเองค่ะ” ฉันบอกแม่แล้วรีบลุกพรวดไปยังตู้เย็น

                “เบคอนนี่กินได้รึเปล่าคะ” ฉันหันไปถามแม่ครัวที่กำลังทำกับข้าวอยู่

                “ได้ค่ะ เดี๋ยวป้าทอดให้นะ”

                “ค่า”

                เฮ้อ…การอยู่บ้านที่มีพร้อมทั้งแม่ครัว คนใช้ คนสวน ทำไมมันสบายอย่างนี้นะ =[]=  คนอยู่ไม่ต้องออกแรงเลยรึไง ไม่ได้ใช้ร่างกาย เดี๋ยวร่างกายก็ขยับไม่ได้กันพอดีหรอก -3-

                “จัดเตรียมห้องนอนเสร็จแล้วค่ะ เดี๋ยวคุณนายบอกให้คุณหนูเข้าไปได้เลยนะคะ” เสียงคนใช้พูดกับแม่ที่ห้องรับแขก จะว่าฉันหูดีก็ได้นะ ได้ยินซะไกล -___-

                คุณหนูเรอะ!! ไม่เอาชื่อแบบนี้ ฉันชื่อโรสนะ ไม่ได้ชื่อคุณหนู หรือเขาจะไม่รู้จักชื่อฉันเลยเรียกอย่างนั้นไปก่อน

                “ป้าคะ อย่าเรียกโรสว่าคุณหนูเลยค่ะ มันรู้สึกไม่สบายใจยังไงไม่รู้”

                “ไม่ได้หรอกจ้ะ คุณแทจินสั่งมาน่ะค่ะว่าให้เรียกแบบนี้”

                ห๊าาา…!! O^O นี่พ่อใหม่ฉันสั่งให้เรียกชื่อบ้าๆแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย ไม่ไหวเลยนะ ฉันก็มีชื่อนะยะ ไม่อยากได้ชื่อแบบนั้นสักหน่อย T^T

                กิ๊งงง…ก่องงง    กิ๊งงง…ก่องงง

                เอ๋!? ใครกันนะ มากดออดตอนสองทุ่มแบบนี้ คุณพ่อแทจินเขามีแขกตอนค่ำๆแบบนี้ด้วยเหรอ =3= น่าจะไม่ใช่ล่ะมั้ง ใครฟะ หนวกหูชะมัดเลย กดออดรัวขนาดนั้น -^-

                “สวัสดีค่ะ คุณเซซาง” เสียงคนรับใช้พูดกับคนที่เปิดประตูเข้ามา

                เซซางง!! ชื่อนี้เหมือนเคยได้ยินแม่พูดถึงด้วยแฮะ =[]= ใครเนี่ย อยากจะเห็นหน้าชัดๆจัง แถมชื่อยังเป็นภาษาเกาหลีอีกต่างหาก ช่วยเข้ามาให้มันเร็วๆหน่อยเซ่! หรือว่าเป็นคุณชายก็เลยต้องเดินช้าๆอย่างสุภาพเรียบร้อยน่ะ  _ _^

                แกร๊ก!   แกร๊กก! เสียงลูกบิดประตูห้องรับแขกถูกเปิดออก พร้อมกับมีผู้ชายร่างสูงใส่ชุดนักเรียนนานาชาติเปียกโชกไปด้วยน้ำฝน เดินเข้ามาในห้อง

                น..นี่คุณเซซางเรอะ!!!! O^O ไม่อ่ะ ไม่น่าจะใช่ แต่..นี่มันเทพบุตรชัดๆ >[]< อ้ากกกก!!!!! มีคนหน้าตาอย่างนี้บนโลกด้วยเหรอเนี่ย เทพบุตรแปลงกายมาใช่มั้ย *0*

                “โรส ทักทายพี่เซซางเขาสิ”

                “พี่เซซาง?” ฉันถามทวนคำพูดแม่

                เรียกว่าพี่แบบนี้ มันมีอะไรน่าสงสัยแฮะ หรือว่า….!!! O^O

                “นี่พี่ชายลูกไงจ๊ะ อย่ามัวงงสิ”

                ห๊า!! พี่ชายฉัน  O____O