คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ByungChan
ByungChan
“ริคกี้ เห็นบยองมั้ย” คนหน้าสวยเอ่ยถามมักเน่ตัวปลอมที่นั่งดูทีวีอยู่บริเวณกลางห้อง หลังจากที่เดินหาคนๆนั้นมารอบห้องแล้ว หาไปไหนของเขานะ นี่ก็ยังเช้าอยู่เลย โทรไปก็ไม่รับ
“ แอลโจฮยองออกไปข้างนอกแต่เช้าแล้วล่ะครับ”
“ไปไหน”
“เห็นว่าออกไปหาชานยอลฮยองฮะ”
“ไปทำไม นายพอจะรู้มั้ย” น้ำเสียงถูกกดให้ต่ำลงต่างจากอารมณ์ภายในที่กำลังเริ่มเดือดขึ้นเรื่อยๆ
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน เอ่อ…ชอนจีฮยองมีอะไรรึเปล่าฮะ” ริคกี้ถามเมื่อเห็นว่าสีหน้าและน้ำเสียงฮยองของเขาเริ่มเปลี่ยนไป มันดูเหมือนพร้อมจะเหวี่ยงยังไงก็ไม่รู้ นี่เขาตอบอะไรผิดไปหรือเปล่า?
“เปล่าหรอก” ‘เปล่าหรอก’ด้วยน้ำเสียงแบบนั้นใครจะไปเชื่อล่ะฮะฮยอง “แล้วคนอื่นๆไปไหนกันหมดล่ะ”
“แคปฮยองออกไปกับนีแอลฮยอง ส่วนชางโจเข้าไปหาอะไรสักอย่างอยู่ในห้องฮะ” เข้าไปนานมากไม่รู้ว่าไปหาของหรือไปหลับ ริคกี้แอบบ่นอยู่ในใจ ได้แค่บ่นในใจจริงๆเพราะบรรยากาศตอนนี้เหมือนมีรังสีอะไรสักอย่างแผ่ไปรอบบริเวณ น่ากลัวเกินกว่าที่ริคกี้จะกล้าบ่นออกไป
“งั้นฮยองขอตัวก่อนนะ” เขาบอกก่อนจะหลังเดินกลับเข้าห้องตัวเองไป ปึง! เสียงปิดประตูทำเอาริคกี้ถึงกับสะดุ้ง
อีบยองฮอน นายไปหาชานยอลทำไมแต่เช้าห๊ะ! ทั้งๆที่เมื่อคืนก็นัดกันไว้แล้วว่าวันนี้จะไปเดทกัน และวันนี้ก็เป็นวันสำคัญของพวกเขาแท้ๆ สิ่งที่ควรจะเป็นในความคิดของชานฮีคือ ตื่นมาแล้วเจอหน้าบยองฮอน ก่อนจะออกไปเดทกัน แต่นี่อะไร! ตื่นมาแล้วหาย! แถมยังหายไปหาคนอื่นอีก หึหึ ถ้ากลับมาแล้วไม่มีเหตุผลดีๆให้เขา รับรองได้เลยว่า อีชานฮีคนนี้จะเหวี่ยงให้ดู!
“กลับมาแล้ววววว” เสียงใสๆของนีแอลดังขึ้นหลังจากที่กลับมาถึงห้อง “ริคกี้ ชางโจ ฮยองเอาขนมมาฝากพวกนายด้วย” เขาบอกพร้อมชูถุงขนมขึ้น และก็เป็นริคกี้ที่วิ่งไปรับมา
“ขอบคุณฮะฮยอง” เขาเอ่ยก่อนจะยิ้มกว้างให้
“เห็นขนมทีไรนายเหมือนเด็กน้อยทุกทีอ่ะริคกี้” เพราะท่าทางทีที่มีความสุขกับขนมในมือจนออกนอกหน้า ทำให้ชางโจซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาอดที่จะแขวะเล็กๆไม่ได้
“ชิ งั้นนายห้ามกินนะชางโจ ฉันจะกินคนเดียวให้หมดเลย”
“ย่าส์ อย่ามามั่วนะริคกี้ ฮยองเขาก็ซื้อมาให้ฉันเหมือนกัน” และแล้วก็เกิดศึกแย่งขนมขึ้นกลางห้องระหว่างมักเน่ตัวจริงกับมันเน่ตัวปลอม แต่เหมือนริคกี้จะเสียเปรียบอยู่มากเพราะเพียงแค่ชางโจชูถุงขนมขึ้นจนสุดแขนเขาก็หยิบไม่ถึงแล้ว
“เอามานะชางโจจจจ~” เมื่อทำอะไรไม่ได้จึงได้แต่โวยวายเหมือนเด็กๆพร้อมกับแบะปาก และนั่นก็เรียกรอยยิ้มจากทุกคนได้เป็นอย่างดี
“โอ๋ๆๆ คืนก็ได้ ฮ่าๆๆๆ” ชางโจหัวเราะแล้วส่งถุงขนมคืนให้ริคกี้ เจ้าตัวรีบคว้าไปกอดไว้ทันที ก็เป็นซะอย่างนี้อ่ะนะ ถึงได้ถูกมองว่าเป็นมักเน่ของกลุ่มอยู่เรื่อย ชางโจยิ้มเล็กๆกับท่าทางของริคกี้อีกครั้งก่อนจะหันไปถามเหล่าฮยองของเขา “ว่าแต่ทำไมฮยองถึงกลับมาพร้อมกันล่ะฮะ”
“พอดีเจอกันข้างล่างนะ” แอลโจเป็นคนตอบ
“เอ่อ…ฮยองฮะ เมื่อสักพักนี้ชอนจีฮยองถามหาฮยองกับผมด้วยล่ะ” ริคกี้ที่ยังคงกอดถุงขนมไว้กับตัวเอ่ยบอกแอลโจ
“แล้วนายบอกกับชานฮีไปว่ายังไง” ทำไมอยู่ๆตาขวาถึงกระตุก ไม่หรอกคงไม่มีอะไรหรอก…มั้งนะ
“บอกว่าออกไปหาชานยอลฮยองฮะ” ตำตอบของริคกี้ทำเอาคนฟังถึงกับเครียด เขาว่ามันต้องมีอะไรแล้วล่ะ มันต้องมีแน่ๆ
“ละ…แล้วชานฮีว่ายังไงต่อ”
“ไม่ได้ว่าอะไรฮะ แค่ถามถึงคนอื่นๆแล้วก็เดินเข้าห้องไปเลย” แอลโจเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่เชื่อในคำตอบของริคกี้ ตกลงไม่มีอะไรจริงๆสินะ ชานฮีคงไม่ได้งอนเขาหรอก “แต่น้ำเสียงกับท่าทางของชอนจีฮยองเหมือนพร้อมจะระเบิดยังไงก็ไม่รู้ ตอนปิดประตูห้องก็ปิดดังด้วย ผมสะดุ้งเลยอ่ะ” นั่น! ไม่ได้งอนเขาจริงๆด้วย แต่โกรธชัวร์เลย ตายแน่ๆอีบยองฮอน
จะไม่ให้บยองฮอนคิดอย่างนั้นได้ยังไง ในเมื่อวันนี้เป็นวันครบรอบที่เขาเป็นแฟนกันมา 2 ปี และนัดจะไปเดทกัน แล้วอยู่ๆตื่นเช้ามาก็พบว่าเขาหายไปหาคนอื่น โถ่ๆๆๆ จะรอดมั้ยเนี่ยอีบยองฮอน
“ฉันว่านายมีเรื่องต้องจัดการแล้วล่ะแอลโจ งั้นเดี๋ยวพวกฉันจะออกไปข้างนอก รีบเคลียร์ให้จบล่ะ” แคปพูดขึ้นอย่างรู้งาน ก่อนจะลากบรรดาน้องๆออกไปข้างนอกจนหมด
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ชานฮี เปิดประตูให้ฉันหน่อยสิ” เงียบ ไร้เสียงตอบกลับ แต่ประตูก็ไม่ได้ล็อกนี่หน่า งั้นเปิดเข้าไปเลยแล้วกันนะ บยองฮอนเปิดประตูเข้ามาในห้องก็เจอกับคนหน้าสวยนั่งอยู่ที่เตียง
“เอ่อ…อรุณสวัสดิ์ชานฮี” อยากจะตบหน้าผากตัวเองแรงๆที่พูดออกไปแบบนั้น ก็นะ มันนึกไม่ออกว่าจะพูดยังไงนี่หน่า
“เข้ามาทำไม” ชานฮีถามเสียงเย็นๆที่ทำเอาคนฟังถึงกับหนาว บยองฮอนรีบเดินเข้าไปนั่งใกล้ชานฮี
“ก็เข้ามาหาแฟนบยองไง” ไม่ได้ผล ชานฮียังดูเหมือนพร้อมจะเหวี่ยงตลอดเวลา “ชานฮียา อย่าโกรธบยองเลยนะ”
“จะไม่ให้ฉันโกรธได้ยังไง! ในเมื่อวันนี้เป็นวันสำคัญของเรา แต่พอตื่นมาฉันกลับไม่เจอนายเพราะนายออกไปหายคนอื่น! แล้วนี่กลับมาทำไม ทำไมไม่อยู่ถึงเย็นไปเลยล่ะ!” พูดจบชานฮีก็ลุกยืนเตรียมเดินออกไปนอกห้อง ใบหน้าสวยบึ้งตึงตามอารมณ์
แต่บยองฮอนก็ไม่ปล่อยให้ชานฮีหนีเขาไปง่ายๆ เขารีบลุกขึ้นยืนแล้วคว้าเอวคนสวยไว้ ก่อนจะสวมกอดจากด้านหลัง
“ปล่อยนะบยอง!” คนหน้าสวยบอกพร้อมกับพยายามแกะมือของคนที่โอบเอวเขาอยู่ นี่มือคนหรือกาวตาช้างเนี่ย! แกะยังไงก็แกะไม่ออก
“ฟังฉันก่อนนะชานฮี มันไม่ใช่อย่างที่นายคิด”
“ไม่ใช่แล้วมันยังไง” ชานฮีเลิกเกาะมือบยองฮอนแล้วถาม
“ก็...เอ่อ…คือ…”
“ถ้าจะมาอ้ำอึ้งก็ไม่ต้องบอกฉันหรอก! ปล่อย!”
“โอเคๆ ฉันบอกแล้ว” จริงๆก็ไม่อยากบอกหรอก อยากเก็บไว้เซอร์ไพรส์มากกว่า แต่ถ้าขืนไม่บอกงานเซอร์ไพรส์ที่คิดไว้ก็อาจจะไม่มีก็ได้
บยองฮอนปล่อยมือออกข้างหนึ่งก่อนจะล้วงเข้าไปหยิบอะไรบ้างอย่างออกมาจากด้านในของคลุมเสื้อ มันคือกำไลเงินเกลี้ยงวงหนึ่งถึงจะไม่มีดีเทลอะไรภายนอกเลย แต่มันก็สวยมากจริงๆ
“ฉันไปเอานี่มาจากชานยอลน่ะ มันเป็นของขวัญที่ฉันตั้งใจจะให้ชานฮีในวันนี้ พอดีฉันฝากให้เขาไปเอาให้ และที่ฉันทำแบบนี้ก็เพราะว่าฉันอยากจะเซอร์ไพร์สชานฮี ถ้าฉันไปเอาเองชานฮีต้องรู้ก่อนแน่ๆ”
“แล้วทำไมไม่ฝากเมเนฮยอง” ถึงน้ำเสียงจะยังเคืองๆอยู่แต่ก็ดีขึ้นกว่าตอนแรกเยอะ แต่ใครจะรู้ว่าตอนนี้ใจของชานฮีพองโตขนาดไหน เขายังคงจ้องกำไลตรงหน้าไม่วางตา
“ช่วงนี้ฮยองงานยุ่ง ฉันเลยไม่อยากกวน…ตกลงว่าหายโกรธบยองแล้วใช่มั้ยครับ หืม?”
“ก็…ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” คนหน้าสวยตอบเสียงอู้อี้
“โอเคครับ ไม่ได้ว่าก็ไม่ได้ว่า งั้นมานั่งนี่ดีกว่า” บยองบอกพร้อมกับนั่งลงบนเตียงแล้วดึงคนหน้าสวยนั่งลงบนตัก แล้วค่อยๆสวมกำไลให้ชานฮี กำไลเงินที่สลักด้านในไว้ว่า ByungChan Forever
“วันนี้เป็นวันที่เราคบกันครบรอบ 2 ปี ชานฮีรู้มั้ยว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาบยองมีความสุขมากๆ ขอบคุณนะครับที่คอยอยู่ข้างๆบยอง ขอบคุณที่คอยเป็นกำลังใจให้บยองตลอดมา ขอบคุณที่ให้บยองได้รักชานฮีแบบนี้ ขอบคุณนะครับ”
ไม่มีเสียงตอบรับจากคนในอ้อมกอด มีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆที่ดังออกมา เขาไม่ได้ร้องไห้เพราะเสียใจแต่ร้องไห้เพราะดีใจต่างหาก ดีใจที่ได้รักผู้ชายคนนี้เหมือนกัน
“โอ๋ อย่าร้องไห้นะครับเดี๋ยวไม่สวย” บยองฮอนบอกพร้อมกับปาดน้ำตาออกจากแก้มคนบนตักอย่างเบามือ
“บยองอ่ะ”
“ฮ่าๆๆ วันนี้เราจะไปเดทที่ไหนกันดีเอ่ย บยองตามใจชานฮีครับผม”
“ชานฮีไปที่ไหนก็ได้ แค่มีบยองไปด้วย เท่านั้นก็พอแล้ว” คำตอบของชานฮีทำเอาบยองฮอนยิ้มกว้าง “ชานฮีก็ต้องขอบคุณบยองเหมือนกันที่คอยอยู่ข้างๆมาตลอด ถึงแม้ว่าชานฮีจะทำตัวไม่น่ารักอยู่หลายครั้ง…ขอบคุณนะบยอง ขอบคุณที่ให้ชานฮีได้รักบยอง”
“อีบยองฮอนรักอีชานฮีนะครับ”
“อีชานฮีก็รักอีบยองฮอน” พูดจบชานฮีก็สวมกอดบยองฮอนทันที
ไม่มีใครรู้ว่าหนทางข้างหน้าจะมีอุปสรรคอะไรรอพวกเขาอยู่ แต่ขอเพียงแค่มีกันและกัน มีอ้อมกอดนี้ อ้อมกอดที่แสนอบอุ่น อ้อมกอดที่คอยมอบกำลังใจ อ้อมกอดที่คอยมอบความรัก…เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว
-END-
ความคิดเห็น