คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Sarunghae (ByungChan)
ByungChan
“คนอื่นๆเข้านอนกันหมดแล้วหรอชานฮี” บยองฮอนซึ่งพึ่งอาบน้ำเสร็จเอ่ยถามคนหน้าสวยที่พึ่งเปิดประตูห้องเข้ามา
“อืม คงจะเหนื่อยกับคอนเสิร์ตนะ” ก็เล่นมีคอนเสิร์ตติดๆกันแบบนี้ ใครไม่เหนื่อยก็แปลกแล้ว
“นายก็จะนอนแล้วหรอ” บยองฮอนถามเมื่อเห็นว่าชานฮีนั่งลงบนเตียงและกำลังจะล้มตัวลงนอน
“อืม พรุ่งนี้เราต้องไปสนามบินแต่เช้านะ นายเช็ดผมเสร็จก็ควรจะนอนได้แล้ว”
“ชานฮีเช็ดให้บยองหน่อยสิ…นะครับ” เขาบอกด้วยน้ำเสียงอ้อนๆก่อนจะเดินไปยืนตรงปลายเตียงฝั่งที่ชานฮีนอน นอกจากน้ำเสียงอ้อนแล้ว ยิ้มกว้างๆนั้นก็ทำให้ชานฮีใจอ่อนจนได้
“นั่งลงสิ” บยองฮอนยิ้มรับอย่างดีใจก่อนจะรีบนั่งลงใกล้ชานฮี คนหน้าสวยรับผ้าขนหนูมาแล้วเริ่มเช็ดผมให้บยองฮอนอย่างเบามือ จริงๆแล้วบยองฮอนชอบให้เขาเช็ดผมให้อยู่บ่อยๆ และเมื่อเช็ดผมแห้งบยองฮอนก็จะล้มตัวนอนหนุนตักเขาทุกครั้ง เหมือนอย่างเช่นตอนนี้ มือบางลูบผมบยองฮอนเบาๆอย่างที่เจ้าตัวชอบให้เขาทำ
“ง่วงก็ไปนอนดีๆสิบยอง” ชานฮีบอกเมื่อเห็นว่าคนที่นอนหนุนตักเขาอยู่กำลังหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
“ขอฉันอยู่แบบนี้สักพักนะชานฮี” บยองตอบก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วสบตาคนหน้าสวยที่กำลังมองเขาอยู่ บยองฮอนเอื้อมมือไปจับมือข้างหนึ่งของชานฮีมากุมไว้แนบอกตนเอง “บยองรักชานฮีนะครับ”
“เป็นอะไรหรือเปล่าบยอง ทำไมอยู่ๆถึงพูดแบบนี้ล่ะ” ไม่ใช่เขาไม่ชอบนะ เพียงแต่รู้สึกแปลกๆที่อยู่ๆบยองฮอนก็พูดขึ้นมา
“ฉันแค่รู้สึกว่าช่วงนี้งานยุ่งๆจนไม่ค่อยได้บอกชานฮีเลย” คำตอบของบยองฮอนเรียกรอยยิ้มของชานฮีได้มาก “ฉันรักชานฮีนะ”
“อืม” ชานฮีตอบพร้อมกับรอยยิ้ม ถึงช่วงนี้งานจะยุ่งๆจนแทบไม่มีเวลาส่วนตัวแบบนี้บ่อยๆ แต่ทั้ง 2 คนก็รู้ว่าความรักที่มีให้กันไม่เคยหายไปไหน มันยังคงอยู่กับพวกเขาเสมอ
“แล้วชานฮีล่ะ” บยองฮอนถามกลับก่อนจะลุกขึ้นนั่งและจับมืออีกข้างของคนตรงหน้ามากุมไว้
“ฉันทำไมหรอ” ถามทั้งๆที่รู้ว่าบยองฮอนต้องการคำตอบอะไร ก็นะ เขาก็เขินเป็นเหมือนกันนี่หน่า
“บยองรักชานฮีนะครับ” บยองฮอนบอกซ้ำพร้อมกับกุมมือทั้ง 2 ข้างของชานฮีแน่นขึ้น เพื่อยืนยันในสิ่งที่เขาพูด และเป็นเชิงกดดันคนตรงหน้าให้พูดบ้าง
“อืม” ชานฮีตอบพร้อมกับก้มหน้าเพื่อซ่อนอาการเขิน ถึงจะเคยได้ยินบยองฮอนบอกรักบ่อยๆและเขาก็เคยบอกรักบยองฮอนเหมือนกัน แต่ให้บอกตอนนี้มันน่าเขินจะตายไป แค่นี้เขาก็เขินจนร้อนผ่าวไปทั้งหน้าแล้ว
“อืมอะไรล่ะครับชานฮี” บยองฮอนถามแล้วเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆ ส่งผลให้คนหน้าสวยยิ่งเขินเข้าไปอีก บยองฮอนคนบ้า ทำไมถึงชอบแกล้งให้เขาเขินอยู่เรื่อยนะ
“ชานฮีก็รักบยองเหมือนกัน” เขาเงยหน้าขึ้นแล้วตอบ พูดไปก็เขินไป หน้าเขาต้องแดงมากแน่ๆเลย
บยองฮอนชอบตอนที่ชานฮีเขินเป็นที่สุด ทำไมแฟนเขาถึงน่ารักขนาดนี้นะ ใบหน้าของบยองฮอนค่อยๆก้มลงใกล้ชานฮีเรื่อยๆจนในที่สุดริมฝีปากก็ประกบกัน บยองฮอนเก็บเกี่ยวความหวานจากริมฝีปากของชานฮีอยู่เนิ่นนาน จนเริ่มรู้สึกว่าคนตรงหน้าหายใจไม่ทันจึงค่อยๆถอนริมฝีปากออก
“นี่ก็ดึกมากแล้ว เรานอนกันดีกว่าเนอะ” บยองฮอนบอกยิ้มๆอย่างอารมณ์ดีที่ได้แกล้งให้คนตรงหน้าเขิน แต่จริงๆใครบอกว่าเขาอยากจะนอนกันล่ะ ยิ่งเห็นแบบนี้ยิ่งน่าแกล้งเข้าไปใหญ่ แต่ถ้าแกล้งมากกว่านี้เขาอาจจะห้ามใจตัวเองกับความน่ารักของคนตรงหน้าไม่ไหวแน่ๆ วันนี้ชานฮีเหนื่อยกับคอนเสิร์ตมาทั้งวันแล้ว เขาก็ไม่อยากทำให้ชานฮีเหนื่อยอีก เกิดไม่สบายขึ้นมาล่ะแย่เลย
ชานฮีกลับไปนอนในที่ของตัวเองในขณะที่บยองฮอนเดินไปเก็บผ้าขนหนู และปิดไฟเหลือเพียงแสงสลัวจากโคมไฟหลอดเล็กซึ่งถูกตั้งอยู่ใกล้กับประตูห้อง บยองฮอนแทรกตัวลงในผ้าห่มผืนเดียวกับชานฮีแล้วกอดคนข้างกายไว้หลวมๆ ตัวนุ่มๆและกลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวของชานฮีจะช่วยให้เขาหลับสบายขึ้น
ชานฮีพลิกตัวหันกลับมาเผชิญหน้ากับบยองฮอน ถึงแสงสลัวจากไฟจะทำให้เขาเห็นหน้าคนตรงหน้าไม่ชัด แต่ก็พอจะทำให้รู้ว่าบยองฮอนกำลังยิ้มให้เขาอยู่
“ฝันดีครับชานฮีของบยอง”
“ฝันดีนะบยองของชานฮี” ชานฮีบอกแล้วซุกตัวเองลงในอ้อมกอดของบยองฮอน อ้อมกอดที่คอยมอบความอบอุ่นให้เขาเสมอมา…ขอบคุณนะบยอง ขอบคุณที่รักกัน
-END-
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ลองแต่งค่ะ>_<
หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ^^
ความคิดเห็น