ฟิคสั้น โน่ริท

ลำดับตอนที่ #5 : SF โดดเดี่ยว Tono Part (โน่ริท)

 

แอ๊ดดดด ผมเปิดประตูเข้ามาในห้อง

“พี่โน่ กลับมาแล้วเหรอ” ริทเดินมารับผม

“ยังไม่นอนอีกเหรอริท” ผมถามเสียงเรียบ

“ยัง ริทรอพี่โน่” ริทยิ้มหวาน

“รอทำไม แล้วนี่กินข้าวรึยัง” น้ำเสียงเป็นห่วงปนดุนิดๆ

“ก็ ๆ ริทอยากกินข้าวพร้อมพี่” เสียงเหมือนไม่ค่อยกล้าตอบ

“วันหลังไม่ต้องรอนะ พี่ถ่ายละครกลับดึกทุกวัน เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะ”

“พี่โน่เป็นห่วงริทเหรอ” ยังจะมาพูดเล่นอีก

“เปล่า เบื่อที่ต้องพาคนบางคนไปโรงพยาบาล ไปกินข้าวแล้วไปนอนซะ”

“แล้วพี่โน่ละ”

“พี่กินมาแล้ว”

ปัง!!เสียงประตูห้องมันปิดลง

“ อ้าวแล้ววันนี้ไม่มานอนด้วยกันเหรอวะ” ไม่มีเสียงตอบจากริท

ผมเดินเข้ามาในห้องตัวเอง อาบน้ำและนอนลงกับเตียงด้วยความเหนื่อยล้าแต่นอนยังไงก็ยังไม่หลับจนผมทนไม่ไหวต้องออกมาข้างนอก ผมเห็นแสงไฟรอดออกมาจากประตูห้องริทมันยังไม่นอนแน่ๆ

“ริท นอนได้แล้วนะเว้ยพรุ่งนี้ต้องไปทำงานนะ” ผมตะโกนบอกคนในห้องแต่ไม่มีเสียงใด ๆ ตอบกลับมา ผมนั่งอยู่หน้าห้องรอจนกว่าไฟข้างในจะดับเพราะจะได้แน่ใจว่าริทได้พักผ่อน

ตอนเช้า

ไม่รู้ว่าเผลอหลับที่โซฟาตอนไหน แต่พอตื่นมาผมก็เห็นผ้าห่มมาห่มที่ตัวผม วันนี้ริทมีงานแต่เช้ากลับเย็น ส่วนผมไปกองถ่ายตอนบ่ายกลับดึก เวลาเราไม่ค่อยจะตรงกันเลย ผมลุกขึ้นกำลังจะไปอาบน้ำเห็นถ้วยโจ๊กวางที่โต๊ะอาหาร มันคงไม่ได้โกรธผมอย่างที่ผมคิดหรอก  ไอ้ริทมันน่ารักจริง ๆ ผมเตรียมตัวและออกไปทำงานอย่างเดิม

ตอนดึก

กลับมาผมเห็นไฟในห้องปิดลงแล้ว  แต่ไปในห้องริทยังเปิดอยู่

ก๊อก ๆ “ริทหลับยัง” เงียบไม่มีเสียงใดอีกเช่นเคย  ผมเดินเข้ามาในห้องที่หัวเตียงมีกระปุกยาวางไว้พร้อมโน้ต "กินยาด้วยวันนี้ถ่ายตากฝนไม่ใช่เหรอ” ลายมือคนตัวเล็กและคำที่มันเขียนบ่งบอกถึงความห่วงใย

ก๊อก ๆ ผมออกมาอีกครั้ง “ริทพี่รู้ว่าริทยังไม่นอนออกมาแป๊ปนึง”

เงียบ!!

“ริท”

ยังเงียบอยู่!!

“ถ้าไม่เปิดพี่จะพังประตูเข้าไป” ผมตะโกน ได้ผลแหะ

แอ๊ด! ยอมจนได้

“มีอะไรอีกละ จะมาว่าอะไรริทอีก” น้ำเสียงประชดประชัน

“ปะเปล่า อย่าทำเสียงแบบนั้นสิ”

“จะให้ริทยิ้มทั้งที่พี่โน่จะว่าริทเหรอ”

“พี่ไม่ได้ว่าแค่อยากขอบคุณ”

“ไม่เป็นไร” ริทกำลังจะปิดประตู

“เดี๋ยวสิ ขอนอนด้วยคนนะ นะ” ผมทำเสียงอ้อน ๆ

“พรุ่งนี้มีงานเช้าไม่ใช่เหรอ”

“ไม่เป็นไรพี่ไหว” ริทเดินเข้าไปนอนบนเตียง ผมเดินตามเข้ามานอนด้วยแล้วกอดริท

“ไปอาบน้ำไป” ริทบอก

“ไม่เอา เดี๋ยวก็ต้องไปอาบอีกอยู่ดีเพราะเหงื่อมันออก” ผมก้มไปหอมแก้มริท

“เหม็นเหงื่อจะตาย” ริทหันหลบ

“เมื่อก่อนริทยังบอกอยู่เลยว่าชอบกลิ่นเหงือพี่เพราะมันเซ็กซี่” ผมพลิกตัวมาอยู่บนตัวริทแล้วจ้องหน้า หน้าริทแดง สายตาที่หันไปทางอื่น ริมฝีปากก็เม้มไว้กลัวผมจะจูบ

“ไม่ให้จูบ พี่ทำอย่างอื่นก็ได้” ผมไซร้ไปที่ซอกคอขาว ๆ และปลดกระดุมไล่ลงมาที่แผ่นอก 

“พะพอแล้วพี่โน่” ริทบอกเสียงสั่น ๆ

“ริทยังโกรธพี่อยู่อีกเหรอ” ผมเลื่อนไปจูบที่หน้าผากริท

“เปล่า ริทแค่รู้สึกเหงาที่ต้องกินข้าวคนเดียว กลัวที่ต้องอยู่ห้องคนเดียว นอนไม่หลับเพราะไม่มีคนให้กอด ริทคิดถึงพี่โน่ตลอดเวลา แต่ริทเพิ่งรู้ว่าจริง ๆ แล้วพี่โน่รำคาญริท” น้ำตาใส ๆ ออกมาจากดวงตาคู่สวย ผมค่อย ๆ จูบซับน้ำตา

“พี่ไม่เคยรำคาญริทนะ พี่แค่เป็นห่วงที่ริทต้องมารอพี่ทุกวันจนไม่ได้พักผ่อน”

“แต่ริทไม่อยากทำอะไรคนเดียวมันรู้สึกโดดเดี่ยว”

“ครับ ๆ พี่เข้าใจแล้ว ต่อไปจะไม่ว่าริทแล้วนะคนดี”

ผมจูบที่ริมฝีปากบาง ๆ ใช้ลิ้นสัมผัสความหวานซึ้ง มือผมลูบไล้ไปทั่วล่างคนตัวเล็ก กลิ่นสบู่ของมันกำลังจะทำผมคลั่งและหยุดไม่ได้ ผมถอดเสื้อตัวเองออก

“พี่โน่จะไม่อาบน้ำจริง ๆ เหรอ” ริททวนคำถาม

“พี่รออีกไม่ไหวแล้วริท”

ผมพูดพร้อมถอดเสื้อผ้าของผมและเขาออก

“ขอบคุณนะริทที่ดูแลพี่มาตลอด” ผมพูดพร้อม ๆ กับรุกนิ้วเข้าไปในตัวริท

“อะ อือ อื้ม แต่ว่าริทคงไม่ได้ดูแลพี่โน่สักพักนะ” ริทเอ่ยในลำคอ

“ทำไมล่ะ ริท” ผมเร่งจังหวะนิ้วเร็วขึ้น

“กะก็ โอ๊ะ อื้ม พี่โน่ ๆ ระริทไม่ไหวแล้ว” น้ำสีขาวขุ่นจากด้านหน้าไหลลงมาสู่มือผม

“อะไรแค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วเหรอริท” ผมยิ้มและพูดพร้อม ๆ กับจูบริทอีกครั้ง

“วันนี้พอแค่นี้เถอะ ริทเหนื่อยแล้ว”

“ไม่ พี่ยังไม่ได้ออกแรงอะไรเลย คราวนี้ล่ะของจริงแล้วนะที่รัก” หลังจากนั้นผมถามอะไรริทก็ตอบมาไม่เป็นคำหรือไม่ก็ฟังไม่รู้เรื่อง จนผมต้องเอาไว้ถามตอนเช้าดีกว่า

พอตอนเช้าริทมันยังไม่ตื่นเพราะยังเพลียอยู่ผมเลยรีบออกไปทำงานจะได้รีบกลับบ้าน วันนี้ผมทำงานแต่เช้าเลิกค่ำ ๆส่วนริทผมไม่รู้แต่ปล่อยให้พักผ่อนเถอะคงหน่อยเพราะเมื่อคืนโดนจัดหนัก

ตอนค่ำ ๆ

แอ๊ด! ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องก็ปิดไฟเหมือนเดิม ริทไม่น่าจะนอนเร็วขนาดนี้นะเพราะมันเพิ่ง 2 ทุ่มเอง

“ริท พี่กลับมาแล้ว ริทยุไหน” ผมเดินเข้าไปหาในห้องมัน ก็ไม่มี ห้องน้ำ ห้องผม ห้องครัวผมหาทุกที่แต่ก็ไม่มีแม้แต่เงา กับข้าว ขนม ดอกไม้ในมือผมตอนนี้มันลงไปกองอยู่ที่พื้น

ริทไปไหน ผมนึกขึ้นได้เลยไปเปิดสู้เสื้อผ้า เสื้อผ้ากับกระเป๋าใบใหญ่ของมันก็หายไป ผมทรุดลงกับพื้นน้ำตาเริ่มเอ่อ ผมคิดว่าเมื่อคืนเราเข้าใจกันแล้วนะ  ผมไม่รู้จะทำยังไงนอกจากหยิบโทรศัพท์โทรหามันแต่มันก็ปิดเครื่อง

 พูดไม่ค่อยเก่งแต่รักหมดใจ ถ้ารู้ว่าชอบอะไรจะหาให้เธอ ผมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต้องเป็นริทแน่เลย

“ฮาโหลพี่โตโน่ทำไรอยู่”

“อ้าวกันเหรอ ไม่ได้ทำไร” ผมตอบเสียงเซ็ง ๆ

“อ้าวไม่ได้ไปส่งริทไปฝรั่งเศสเหรอ”

“ว่าไงนะ ริทไปฝรั่งเศสไปกับใคร ไปเมื่อไหร่ กับมาวันไหน แล้วทำไมเมิงรุ้พี่ไม่รุ้ว่ะ”

“ใจเย็น ๆ มาเป็นชุดเลย ริทไปกับรายการไนน์เอนฯ ไปอาทิตย์นึงเต็ม ๆ ที่ผมรุ้เพราะริทโทรมาบอกแล้วฝากผมดูแลพี่อ่ะ นี่พี่ไม่รู้จริง ๆ เหรอ อยู่ด้วยกันทุกวันไม่ถาม มัวทำอะไรอยู่”

“เออ ทำอะไรก็เรื่องของกรุเถอะนะ แล้วโทรมามีอะไร”

“จะบอกว่าพรุ่งนี้เลื่อนกองนะ ไม่ต้องมา”

“เออ” ผมวางโทรศัพท์แล้วนึกถึงคำของกัน ใช่ผมอยู่กับมันแท้ ๆ แต่กลับไม่สนใจเรื่องของริท ทั้งที่ริทคอยดูแลผมแต่ผมกลับชอบพูดทำร้ายจิตใจมัน แต่ที่ผมว่าริทก็เพราะเป็นห่วงที่ต้องมารอกินข้าวรอนอนพร้อมกับผมบางทีผมกลับเกือบเช้า สงสารริทแล้วงานมันก็เยอะเหมือนกันแต่ผมไม่มีคำพูดหวาน ๆ จะบอก  ผมก็บอกตามสไตล์พูดไม่ค่อยเก่งแต่รักหมดใจ^^ ตอนนี้กับข้าวที่ซื้อมาก็ไม่อยากกิน ใครมันจะไปกินลงว่ะ กินคนเดียว  ผมเข้ามาอาบน้ำและล้มตัวลงบนที่นอนผมนอนพลิกไปพลิกมา ใครมันจะไปหลับลงนอนก็นอนคนเดียวไม่มีคนมานอนกอดเหมือนทุกวัน อย่างน้อยถึงไม่ได้นอนเตียงเดียวกันทุกวันแต่ผมก็ยังรู้สึกว่ามันยังนอนอยู่ห้องข้าง ๆ แต่นี่มันอยู่ไกลจากผมมาก  ผมค่อย ๆหลับตาลงภาพที่ผมอยู่กับริทค่อย ๆ ลอยมา ผมคิดถึงริท คิดถึงตาคู่นั้นที่คอยมองผม คิดถึงจมูกที่มันชอบเอามาถูที่แก้มผม คิดถึงปากน่าสัมผัสของมัน คิดถึงรอยยิ้ม คิดถึงทุกอย่างที่เป็นริท

ตอนเช้า ....

ผมลุกจากที่นอนเพราะแสงแดดจากหน้าต่างในห้องมันทำให้ผมแสบตาเหลือเกิน  ผมเดินเซ ๆ เพราะไม่ได้หลับทั้งคืนพอไม่มีริทแล้วมันเหมือนไม่อยากจะทำอะไร วันนี้ไม่มีงานแล้วผมต้องอยู่คนเดียว เข้าใจความรู้สึกโดดเดี่ยวของริทแล้วผมเข้าใจแล้วครับที่รัก  พอริทกลับมาผมจะไม่ทำให้เขาเสียใจอีกแน่ ๆ ผมสัญญา...

The EnD

 ฟิคสั้นแต่ละเรื่อง แต่งไว้นานแล้ว
อิงสถาการณ์บ้าง อารมณ์ ณ บัดนั้นบ้าง
มีโอกาส ว่าง ๆ เลยเอามาลง
ยังไงช่วยเม้นติชมกันด้วยนะคะ
ยังมีอีกหลายเรื่อง  ยังอยากอ่านกันป่าวน้า^^"