ฟิคสั้น โน่ริท

ลำดับตอนที่ #8 : SF พี่ไม่รู้ พี่สับสน (โน่ริท)

 

“ริท ริทเปิดประตูให้พี่หน่อย” ผมเดินไปเรียกริท ตอนดึก

“มีอารายย พี่โน่วววว” ริททำเสียงงัวเงียเดินมาเปิดประตู

“เอ่อ…” ผมจ้องริทเพราะเสื้อกล้ามบาง ๆ กับกางเกงบ๊อกเซอร์ของมันทำให้เห็นผิวขาว ๆ อย่างชัดเจน

“อ้าวพี่ มีอะไรเรียกมายืนจ้องเฉย ๆ เหรอ” ริทถาม

“”ไม่ใช่ พี่เป็นอะไรไม่รู้ผื่นขึ้นเต็มหลังเลยดูดิ” ผมหันหลังให้แล้วเลิกเสื้อให้ริทดู

“เอ้ย จริง ๆ ด้วยพี่โน่เป็นอะไรงะ” ริทเอามือมาลูบที่หลังผม

“เฮ้ยยยย” ผมเสียวซ่านที่หลัง ขนลุกไปทั้งตัว

“เป็นไรเจ็บเหรอ”

“เปล่า ๆ”

“แป๊ปนึงนะ ที่ห้องริทมีคารามายด์เดี๋ยวเอามาทาให้” ริทเดินเข้าไปในห้อง ผมออกมารอที่โซฟา

“มา เดี๋ยวริททาให้หันหลังสิ” ริทบอก

“ดะเดี๋ยวพี่ทาเองก็ได้”

“เอ้า ถ้าทาได้ก็ทาเลย” ริทยื่นยาให้ผม ผมพยายามทาแต่เพราะมันอยู่ข้างหลังจึงลำบาก

“เห็นท่าแล้วคงไม่รอด ให้ริททาให้เถอะ” ริทยิ้ม ริทค่อย ๆ เอามือลูบไล้เพื่อทายาที่หลังผม ยาก็เย็นๆมือมันก็นิ่มๆใจผมเริ่มเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ขนลุกทั้งตัว ริทยังลูบไปมาอยู่

“เอ้ย พี่ว่าพอแล้วแหละ” ผมหันไปบอก

“อ้าวพี่ พี่โน่หน้าแดงด้วย ไม่สบายด้วยรึเปล่าเนี่ย” ริทเอามือมาแตะที่หน้าผากผม

“ปะเปล่าไม่เป็นไร” ผมบอก

“ดูดิตัวซีด มือก็ซีด” ริทจับมือผม ใจผมยิ่งเต้นแรงขึ้น นี่เราหวั่นไหวขนาดนี้เลยเหรอเวลาอยู่กับริท เฮ้ยไม่ได้นะเว้ยริทมันเป็นน้องเรานะ ผมพยายามข่มใจไว้

“แล้ววันนี้นอนคนเดียวได้ไหมเนี่ย ให้ริทนอนเป็นเพื่อนไหม” ริทถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร พี่นอนคนเดียวได้” ถ้าเกิดริทไปนอนกับผมวันนี้ ผมกลัวจะห้ามใจตัวเองไม่ไหว

“อ้าว ก็ริทอยากไปนอนกับพี่โน่นิ” ริทเกาะแขนผม

“ริท”

“นะนะ พี่โน่นะ” ริทเอาจมูกมาถูที่แขนผม

“ริท พี่บอกว่าไม่ต้องก็ไม่ต้องไง” ผมตวาดจนริทหันมามองผม

“ริทก็แค่เป็นห่วงกลัวพี่โน่เป็นอะไรขึ้นมาอีก ทำไมต้องเสียงดังด้วย” ริททำหน้าเหมือนจะร้องไห้

“ไม่ต้องมาเป็นห่วงพี่เลย เราอยู่ห่างๆกันจะดีกว่า” ผมบอก ริทเดินเข้าห้องไปท่าทางจะโกรธจริงๆ

ผมเดินเข้ามาในห้องแล้วปิดประตู

โอ๊ยยยย กรุจะบ้าตาย ทำไมต้องมารู้สึกแบบนี้กับไอ้ริททั้งๆที่มันเป็นน้อง ผมนึกถึงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันในบ้านตอนนั้นผมทั้งจับมือ ทั้งกอดมันแต่มันเป็นความรู้สึกที่ดีมีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกันแต่พอมาวันนี้ผมเริ่มมั่นใจว่าไม่ได้คิดกับมันแค่น้อง ผมจึงคิดว่าควรอยู่ห่างๆกันไว้ดีกว่าเพราะผมไม่รู้จะทำไงต่อไป พี่ขอโทษนะริท พี่ไม่รู้พี่สับสน

พอตื่นเช้ามา ผมนั่งรอริทอยู่ที่โต๊ะกินข้าว เตี้ยเดินมาหยิบจานข้าวไปนั่งกินหน้าทีวี

“ไม่มานั่งกินด้วยกันเหรอ” ผมถาม

“ก็บอกให้ไปไกลๆไง ก็จะไป”

“วันนี้ไปตึกพร้อมกันไหม”

“ไม่ กันมารับ” มันตอบห้วนๆ

“เออ ห่างกันแบบนี้ก็ดี” ผมพูดออกไปอย่างเซ็งๆแล้วเดินออกมาจากห้อง พอไปที่ตึกเราก็ยังต้องเจอกันผมกับริทไม่ได้คุยกันสักคำ หน้าก็ไม่มองผมกล้าหันไปดูแค่ข้างหลังเวลาริทคุยกับคนอื่น เวลาริทคุยและยิ้มให้คนอื่นผมรู้สึกเจ็บจิ๊ดๆเหมือนมันทำแบบนี้กับทุกคน ผมยิ่งไม่กล้าเข้าใกล้มันไปใหญ่เพราะผมรู้สึกว่าผมบ้าไปเองที่คิดไปเองว่าริทจะรักผมเหมือนที่ผมรัก ที่แท้เราก็เป็นได้แค่พี่น้องกัน

พอผมกลับมาที่ห้องและนั่งคิดเรื่องริทซ้ำไปซ้ำมา สักพักริทก็เดินเข้ามาแล้วเก็บกระเป๋า

“ริทเก็บกระเป๋าจะไปไหน”

“ก็พี่โน่ไม่อยากเห็นหน้าริท ริทก็จะไปไง” ริทหันมาบอกผม

“ไปไหน”

“ไปอยู่กับกัน”

“พี่ไม่ให้ไป” ผมเดินไปจับแขนริท ใครจะปล่อยให้ริทไปอยู่กับคนอื่นโดยเฉพาะกัน

“ทำไม ก็พี่โน่ไม่อยากให้ริทอยู่ ริทก็จะไป พอจะไปก็ให้อยู่จะเอายังไงนี่”

“พี่ไม่อยากให้ริทไปไหน แค่อยากให้ริทอยู่ห่างๆพี่”

“พี่โน่พุดอะไร ริทไม่เข้าใจ”

“พี่ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน พี่สับสน”

“สับสนเรื่องอะไร” ริทยังทำหน้างงๆ

“ก็ ก็” ผมไม่รู้จะตอบยังไง

“ไปนะพี่โน่” ริทเดินออกไป

“ริท” ผมเข้าไปกอดริท ผมเข้าใจแล้วว่า ผมรู้สึกยังไงและมันยิ่งชัดเจนเมื่อรู้ว่าเขาจะจากไป

“อย่าไปเลยนะ พี่ขอร้อง” ผมกอดริทแน่น

“ฮือๆ พี่โน่จะเอายังไงกับริทกันแน่ เดี๋ยวก็ทำเป็นสนใจเดี๋ยวก็เฉยชา ริทเดาใจพี่โน่ไม่ถูกอย่าให้ริทคิดเข้าข้างตัวเองอีกเลย” น้ำเสียงสะอึกสะอื้น หยดน้ำตาเริ่มหยดลงมาที่ไหล่ผม

“ริทว่าไงนะ”

“รู้ไหมริทดีใจทุกครั้งที่ได้อยู่กับพี่โน่ ทั้งๆที่ริทพยายามห้ามใจไม่ไห้คิดไปไกลแล้วแต่พี่โน่ก็ยังมาแกล้งริท จะให้ริทเสียใจไปถึงไหน”

ผมมองหน้าริท “พี่ไม่ได้แกล้งริทที่พี่ทำเพราะอยากทำ”

“แต่ที่พี่โน่ทำ มันทำให้ริทยิ่งรักพี่โน่” ผมมองหน้าริทอีกครั้ง

“พี่โน่รักริทบ้างไหม สักนิดก็ยังดี” ริทมองหน้าผม

“ไม่” ผมคลายอ้อมกอด

“นั่นสินะ พี่โน่จะมารักริทได้ไง” ริทบอก

“พี่ไม่ได้รักริทสักนิด แต่รักมากที่สุดเลย” ผมดึงริทมาประทับริมฝีปากอย่างอ่อนโยน ผมส่งความรู้สึกผ่านจูบที่เนิ่นนานและหวานซึ้ง ริทกอดผมแน่น

“จริงๆนะ” ริทถามหลังจากผมถอนริมฝีปากออก

“ครับบบบบบ คราวนี้ยังจะไปอยู่กับกันอีกไหม” ผมยิ้ม

ริทส่ายหัว

“ถ้าริทไป พี่คงเสียใจมากแล้วก็…” ผมกอดริทอีกครั้ง
“แล้วก็อะไร” ริททำเสียงตกใจ

“หึงด้วย ใครจะปล่อยให้แฟนตัวเองไปอยู่กับคนอื่น”

“ใครแฟนพี่โน่ อย่ามามั่วนะ” ริทหัวเราะ

“พี่หมายถึงกันนะ” ผมแหย่

“พี่โน่” ริทมองค้อนใส่ผม

“ล้อเล่นก็ตัวเองอ่ะแหละ” ผมหอมแก้มริท

“พี่โน่นะ แบบนี้ตลอดริทจะเชื่อพี่ได้ไหมเนี่ย”

“อย่างน้อยที่พี่บอกว่ารักริท มันก็เป็นคำนึงที่เชื่อได้” ผมบอกริทด้วยน้ำสียงจริงจัง ต่อไปผมจะไม่สับสนอีกแล้วเพราะตอนนี้ผมมั่นใจว่าคนที่ผมรักคือริทไอ้ตัวเล็กของผม

The EnD