ฟิคสั้น โน่ริท

ลำดับตอนที่ #9 : SF ต่างคนต่างเหนื่อย (โน่ริท)

 

Part Rit

“ริทกลับมาแล้วเหรอ” พี่โน่เอ่ยเมื่อผมเปิดประตูเข้าไปในห้อง

“กินอะไรมารึยัง” รอยยิ้มที่ส่งให้เหมือนเคย

“เรียบร้อยแล้ว พี่โน่ละ”

“เหมือนกัน วันนี้เป็นไรไงบ้าง” พี่โน่ถาม

“ไว้เล่าให้ฟังวันหลังแล้วกันนะ วันนี้ริทเหนื่อย ขอไปอาบน้ำก่อน” ผมเอากระเป๋าแล้วเดินเข้าห้อง

พอผมออกมาจากห้องน้ำ เห็นพี่โน่นอนอยู่บนเตียงแล้ว

“พี่โน่หลับแล้วเหรอ” ผมหันไปกอดพี่โน่

“อื้อ” พูดในลำคอพร้อมๆ กับหันหน้ามาหาผม

“โกรธริทรึเปล่า” ผมมองหน้าเขา

“เปล่า” พี่โน่ลูบแก้มผม ผมกำลังจะก้มไปจูบพี่โน่

“อย่าเลยริท วันนี้พี่เหนื่อย” พี่โน่เอ่ยขึ้นทำให้ผมชะงัก

“อื้ม งั้นฝันดีนะ” ผมเอ่ยเบาๆ

“ฝันดีครับ” พี่โน่หอมแก้มผมแล้วหันกลับไปนอน

                ผมยังนอนไม่หลับ เลยนอนเล่นBB กับ twitter เฮ้อ! เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ

พอตอนเช้า

“พี่โน่ตื่นเถอะ เช้าแล้วเดี๋ยวไปทำงานไม่ทัน” ผมปลุกพี่โน่

“อื้อ รู้แล้ว” เขาเอาหมอนมาปิดหู

“พี่โน่” ผมเสียงดังขึ้น

“เออรุ้แล้วแหละน่า” พี่โน่โวยวายแล้วไปอาบน้ำ

                ผมมองดูสภาพห้องที่รกเต็มไปด้วยเสื้อผ้าอย่างเหนื่อยใจ ผมพับผ้าห่ม จัดเตียงแล้วเก็บเสื้อผ้าที่เขาถอดเกะกะ เป็นอย่างนี้ทุกเช้าเลย

“กินข้าวก่อนไม่ได้เหรอ” พี่โน่อออกมาจากห้องน้ำ มากอดผม

“คิดว่ามันจะทันเหรอ” ผมแกะมือเขาออก

“เออ รีบนักทำไมไม่ไปก่อนเลยวะ” พี่โน่มองหน้าผม

“ให้ไปก่อนทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก” ผมเริ่มหงุดหงิดแล้วออกไปจากห้อง

“เออไปด้วยกันนี่แหละ” พี่โน่เดินออกมา

                บนรถต่างคนต่างเงียบ ฝนก็กำลังตกทำให้รถติดนานมาก

“บอกให้เอามอเตอร์ไซด์มาตั้งแต่แรกก็ไม่เชื่อ ดูดิรถติดยาวขนาดนี้” พี่โน่พูดขึ้น

“ก็ฝนมันตก เห็นไหมเนี่ย” ผมบอก

                เอ้อ! พี่โน่ถอนหายใจ

“ถอนหายใจทำไม ถ้าพี่ตื่นให้เช้ากว่านี้ฝนก็คงไม่ตก รถก็คงไม่ติดเราคงไม่ต้องไปทำงานสาย” ผมหันไปมองหน้าเขา

“ถ้าพี่ไม่มัวรอนอนพร้อมริทที่นั่งเล่นบีบีทั้งคืนพี่คงไม่ต้องตื่นสาย”

“นี่พี่แอบดูริทคุยบีบีเหรอ”

“เปล่า ก็เสียงบีบีมันดังใครจะไปหลับลงวะ”

“อะ ดูไหมว่าริทคุยกับใคร” ผมยื่นโทรศัพท์ให้เขา

 “ไม่จำเป็น” พี่โน่ออกรถเพราะไฟเขียวพอดี

                เรามาถึงตึก เจอพี่พีอาร์พอดีเขาเลยเดินเข้ามา

“มาสายอีกแล้วนะ สองคน” พี่พีอาร์พูดขึ้น

“ขอโทษครับ” ผมยกมือไหว้

“กี่ครั้งแล้วเนี่ย ระวังได้แยกกันนะถ้ายังมาสายอยู่” พี่พีอาร์ชี้หน้าเหมือนเตือนๆ

“แยกก็แยกสิครับ” ผมหันไปมองหน้าพี่โน่ที่เอ่ยขึ้น

                เราเดินเข้ามาในลิฟต์ น้ำตาผมคลอๆ พี่โน่มองหน้าผม

“มึงเลิกขี้แงอย่างนี้สักที” พี่โน่กระซิบบอกผมเพราะมีพี่พีอาร์อยู่ น้ำตาผมเริ่มเอ่อออกมาผมรีบเช็ด

“มึงไม่อายเขาบ้างเหรอ” พี่โน่ตะคอกออกมา พี่พีอาร์มองหน้าเราสองคน พอลิฟต์เปิดผมรีบไปเข้าห้องน้ำเพื่อระบายน้ำตาที่กั้นเอาไว้

พอกลับมาถึงคอนโดในตอนเย็น

                ผมเปิดประตูเข้าไปเห็นพี่โน่กองเสื้อไว้เหมือนเดิม

“พี่โน่เลิกถอดเสื้อผ้ากระจัดกระจายแบบนี้สักที ริทขี้เกียจเก็บรู้ไหม” ผมตะโกนบอกเขาที่อาบน้ำอยู่

“ขี้เกียจก็ไม่ต้องเก็บ” พี่โน่ตะโกนกลับออกมา

“มันรก ริทรำคาญตา” ผมพูดต่อ

“ถ้าห้องพี่มันรกมากริทก็กลับไปนอนห้องริทสิ สะอาดนักไม่ใช่เหรอคุณหมอ”

“จะมาประชดริททำไม ริทพูดดีๆนะเนี่ย” ผมเคาะประตูเรียกเขา

“โทษที พี่คงเหนื่อยไปหน่อย” พี่โน่เปิดประตูออกมา

“ริทก็เหนื่อยที่ทำงานแล้วยังต้องมาเก็บห้องอีก”

“พี่ก็เหนื่อยที่โดนบ่นที่กองแล้วยังต้องมาโดนริทบ่นอีก” ผมกับเขามองหน้ากัน แล้วแยกกันไปพอพี่โน่ใส่เสื้อผ้าเสร็จเราก็ออกมากินข้าว

ในจานข้าวผัดของผมมันมีผักอยู่

“ผักนิดเดียวกินๆไปเถอะ” พอพี่โน่ก็พูดขึ้น

“ไม่กิน” ผมบอก

“กินเถอะเดี๋ยวหิวแย่” พี่โน่ป้อน

“บอกว่าไม่กินก็ไม่กินไง” ผมปัดช้อนหล่นลงกับโต๊ะ

“ริทเป็นอะไร เมื่อก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้” พี่โน่ขึ้นเสียง

“ก็เมื่อก่อนพี่ตักผักออกให้ริทไง เมื่อก่อนพี่ก็รู้ว่าริทไม่กินจริงๆ”

“โอเค แค่ตักออกก็จบใช่ไหม” พี่โน่ตักผักออก

“มันไม่จบหรอก เพราะพี่เปลี่ยนไป”

“ริทกำลังหาเรื่องพี่นะเนี่ย ตกลงจะเอายังไงจะกินไม่กิน” พี่โน่เริ่มอารมณ์เสีย

“ได้ ๆ พูดดี ๆ ก็ได้ ไม่กิน” ผมพูดเสียงเรียบแล้วเดินออกจากโต๊ะไป

“ริททำให้พี่เหนื่อยอีกแล้วรู้ไหม ทำไมต้องให้พี่กลับมาเจออะไรที่มันน่าเบื่อ พี่ก็อยากกลับมาเจอริทให้หายเหนื่อยให้มีกำลังใจ ไม่ใช่กลับมาเจอริทบ่น ริทงอนแล้วพี่ต้องมาง้อทุกๆวันมันน่ารำคาญรู้ไหม” ผมหยุดฟังเขาพูดน้ำตาเริ่มไหลออกมา

“นั่นไง พูดแล้วก็เป็นแบบนี้ ร้องไห้ทุกที” พี่โน่จับมือผม ผมสะบัดมือออก

“ริทก็เหนื่อย ริทคิดว่ากลับมาจะได้มาอยู่กับพี่โน่ ริททำงานมาเหนื่อยยังต้องมาเก็บห้อง ล้างจาน ทำโน่นทำนี่แล้วพี่ก็ยังมาบอกว่าริทวุ่นวาย ทั้งๆที่ริททำทุกอย่างก็เพื่อพี่” ผมตะโกนออกมาทั้งน้ำตา

“โธ่เว้ย!” เขาสบถเสียงดัง มือบัดไปถูกรูปเราสองคนที่วางอยู่บนโต๊ะหล่นลงมาแตก ผมมองรูปที่แตก

“ริท คือ พี่...” พี่โน่กำลังจะเดินมาหาผม

“ไม่ต้องเดินมา เดี๋ยวเศษกระจกจะบาด” ผมบอกแล้วเดินไปเอาไม่กวาดมาทำความสะอาด

“ริทพี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ”

“รูปนี้เราถ่ายตอนไปเที่ยวด้วยกัน ตอนนั้นจำได้ว่าเรามีความสุขมากๆแล้วดูตอนนี้สิ” ผมมองหน้าพี่โน่

“เราห่างกันกันสักพักดีไหม เราต่างคนต่างเหนื่อยเพื่อจะมีอะไรๆที่มันดีขึ้น” พี่โน่บอก

“ริทว่าเราเลิกกันเลยดีกว่าไหม” ผมเอ่ยตอบ

พี่โน่กำลังจะเดินออกจากห้องไป

“อย่าหนีสิ ริทพูดจริงๆ ทะเลาะกันทีไรหลบหน้าทุกที ทำให้มันจบวันนี้ดีกว่า”

“ริทเอาจริงใช่ไหม” พี่โน่หันมาตาแดงๆ

“อื้ม” ผมพยักหน้า

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ริทจะย้ายไปอยู่คอนโดฯใหม่ ซื้อไว้แล้วละ เราจะได้ไม่ลำบากใจทั้งสองฝ่าย”

“ทำไมละริท อยู่ด้วยกันเหมือนเดิมก็ได้นี่”

“เดี๋ยวริทก็กลับไปเรียนแล้ว ยังไงก็ต้องแยกอยู่ดีย้ายตั้งแต่วันนี้เลยดีกว่า” ผมบอกและนั่งลงข้างๆเขา

“พรุ่งนี้ให้พี่ไปส่งนะ” ผมเดินเข้าไปเก็บกระเป๋า

“ริทจะเอาอะไรไปบ้างเดี๋ยวพี่ช่วย”

“ไม่เป็นไร ริทเอาของไปไม่เยอะ เอาแต่ที่จำเป็นไป”

“ริท” พี่โน่จับมือผม

“ริทคิดดีแล้ว ก่อนที่เราจะรู้สึกแย่ๆต่อกัน เราจบกันด้วยดีดีกว่า” ผมนั่งเก็บของเรื่อยๆ เห็นของต่างๆที่แฟนคลับซื้อให้เป็นคู่กัน ผมเปิดดูรูปของเราสองคนที่แฟนคลับทำให้

“ที่ผ่านมาเรารักกันใช่ไหม ไม่ใช่แค่ริทคิดไปข้างเดียวใช่ไหม” ผมถาม

“พี่รักริท พี่รักริทที่สุด” พี่โน่หันมากอดผม

“ขอบคุณนะ ทุกๆอย่างริทจะไม่มีวันลืมมันเลย”

“พี่ก็เหมือนกัน”

วันต่อมา

พอเราขึ้นรถมาถึงคอนโดฯใหม่ เราก็ช่วยกันขนของจนเสร็จ พอตอนจะกลับ

“ริท ที่เวลาทะเลาะกันแล้วพี่ชอบเดินออกไป ไม่ใช่ว่าพี่ชอบหนีหรอกนะ แต่เพราะพี่ไม่อยากเห็นนน้ำตาริท มันรู้สึกเจ็บทั้งๆที่สัญญาจะปกป้องริทแต่พี่กลับทำให้ริทเสียใจซะเอง” พี่โน่บอกแล้วกำลังจะเดินออกไป

“ขอบคุณนะ แค่ริทไม่เคยเสียใจที่ได้รักพี่ ที่ครั้งหนึ่งได้มีช่วงเวลาดีๆร่วมกัน ริทรักพี่และจะยังรักเสมอ”

“สายเกินไปหรือเปล่า ถ้าพี่จะบอกว่า อย่าทิ้งพี่ไปเลย กลับบ้านเรานะ” เขาหันกลับมากอดผม ผมรู้สึกถึงน้ำอุ่นที่เปียกตรงหัวไหล่

The End

Tono Part

                ผมกลับมาที่ห้องตัวคนเดียว เปิดประตูเข้ามาเห็นกระดาษโน้ตติดไว้ที่หัวเตียง

“แม่บ้านจะมาเก็บผ้าทุกวันศุกร์นะ เสื้อเรียงสีด้วย กางเกงอยู่ฝั่งซ้าย ส่วนจานอยู่ในตู้ข้างๆตู้เย็นนะ ดูแลตัวเองด้วย 
จาก ริท ” ผมกำกระดาษไว้แน่น นี่เขาจะไม่กลับมาจริงๆใช่ไหม เราเลิกกันจริงๆใช่ไหม

---ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ ก็แค่กลับไปเหงาและอยู่ตัวคนเดียวเหมือนเคย แต่ทำไมน้ำตามันไหลวะ---