ฟิคสั้น โน่ริท

ลำดับตอนที่ #7 : SF เพียงพอ (RitZGun)

 

At เกาหลี

“กันไปช็อปปิ้งไหม” เสียงเซนชวนผม

“ไม่เป็นไรเซนไปกับพี่ฟลุคเถอะ เดี๋ยวกันจะอยู่เป็นเพื่อนริท” ผมปฏิเสธไป ตอนนี้เรามาทำงานกันที่เกาหลีแล้วไอ้ริทมันก็ดันไม่สบาย จริง ๆ มันไม่สบายอยู่แล้วแต่เพราะงานบวกกับความอยากเที่ยวของมัน แล้วเป็นไงล่ะพอทำงานเสร็จก็มานอนซุกผ้าห่มอยู่นี่  ไม่ได้ไปเที่ยวผมก็เลยต้องเดือดร้อนอยู่เป็นเพื่อนมัน

“เฮ้ย!กัน ไปเที่ยวกับเซนเถอะริทอยู่คนเดียวได้” มันโพล่หัวออกมาจากผ้าห่ม

“ไม่เป็นไรหรอกแล้วถ้ากันไป ริทกล้าอยู่คนเดียวรึไง” ผมทำเสียงให้มันกลัวแล้วมองไปรอบ ๆ

“กะกะกะ กลัวที่ไหน” ยังจะมาปากดีอีกนะ

“ถ้าริทไม่กลัวผีกันไปนะ” ผมทำท่าจะเดินออกมา

“เฮ้ย! กันริทว่ากันไปไม่ทันแล้วมั้ง เขาไปกันหมดแล้ว” ริทรีบลุกขึ้นมาจับมือผม ผมหันไปยิ้มให้มัน

“เออไม่ไปหรอก ล้อเล่น นอนซะ ๆ” ผมบอกมัน ริทเข้าไปซุกในผ้าห่มเหมือนเดิม

“ขนาดอยู่ในผ้าห่มยังหนาวอยู่เลยว่ะ” ริททำหน้างอ

“เขยิบไปดิ หนาวเหมือนกันนะเว้ย” ผมบอก ริทเขยิบตัวให้ผมเข้าไปนอนกับมัน

“เออว่ะ ยังหนาวอยู่เลย”

“เฮ้ย เดี๋ยวติดหวัดนะเว้ย” ริทมันหันมาบอกผม ตอนนี้หน้าผมกับริทอยู่ใกล้กันมากจนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆของมัน

“แค่นอนมันไม่ติดหวัดหรอกนะ” ผมบอกยิ้มๆ

“แล้วถ้าทำอย่างอื่นจะติดหวัดไหม” ริทพูดแหย่ผม

“ทำอะไรล่ะ” ผมยักคิ้วให้มัน

“ก็ ก็แกล้งกันไง” ริทเอามือมาจิ้เอวผม

“เฮ้ยริทอย่า อย่ามันจั๊กจี้” ผมดิ้นไปมา ริทหยุดและหัวเราะล่า มันเป็นหวัดจริงไหมเนี่ย

“งั้นถึงตากันบ้าง” ผมเอานิ้วไปจี้เอวริทบ้างมันหัวเราะ ดิ้นไปมาจนเราออกมานอกผ้าห่ม

“ปล่อยๆๆ  กันอย่า ไม่เล่นแล้ว” ผมโคร่มตัวริทไว้แล้วจี้ต่ออย่างสนุกสนานแต่ในใจผมตอนนี้มันรู้ดีว่าความรู้สึกมันเริ่มเกินเลยแล้ว

“ยอมยัง ๆ” ผมถามเหมือนเด็ก ๆ เล่นกัน หน้าริทแดงขึ้นเรื่อย ๆ คงเพราะมันหัวเราะมากเกินไป

“ยอมแล้ว”

“อะไรนะ”

“กันริทยอมแล้วครับบบ” ผมหยุดและใช้มือสองข้างตึงมือริทไว้

“ริทยอมแล้วก็ปล่อยดิกัน” ริทบอกผมยิ้ม ๆ

“ริทกันมีเรื่องจะสารภาพ” ผมจ้องหน้าริทและโน้มตัวลงไปใกล้จนจมูกเราเกือบชนกัน

“ว่าไง มีอะไร” น้ำเสียงริทยังร่าเริงเหมือนเดิม

“ที่ผ่านมากันไม่ได้คิดกับริทแค่เพื่อน” ผมบอกไปตรงๆ

“อย่าบอกนะว่าตัวเองชอบเขา” ริทยังเล่นอยู่ๆ

“ใช่กันชอบริท ชอบมาตลอด ชอบริทจริง ๆ นะ” ผมก้มให้จมูกเราแตะกัน ริมฝีปากผมตอนนี้กำลังจะแตะที่ริมฝีปากริท

มันไม่ใช่รักในนิยาย

“ฮะ ฮาโหลพี่โน่” ริทหันไปรับโทรศัพท์ ผมถอยออกมองดูริท

“ริทอยู่กับกัน”

“เปล่า ๆ ไม่ได้ทำไร ริทไม่สบายเลยไม่ได้ไปเที่ยว ไม่เป็นไรแล้ว ครับ ๆ ริทคิดถึงพี่โน่มาก ๆ แล้วอยากกลับไปหาไวๆ แค่นี้นะครับ” เสียงริทดูมีความสุขเวลาคุยกับพี่โน่ จริง ๆ ผมสังเกตตั้งแต่อยู่ในบ้านแล้วละ แต่ผมยังแอบหวังเล็ก ๆ ว่าริทจะมีใจให้ผมบ้าง

พอริทวางสายก็หันกลับมาถามผม “เมื่อกี้กันว่าไงนะ”

“ริทชอบพี่โตโน่เหรอ” ผมถาม

“ทำไมกันถามริทแบบนั้น” ริททำเสียงตกใจนิดๆ

“ก็กันสังเกตเวลาริทคุยกับพี่โตโน่ริทดูมีความสุขมากเลย”

“คิดมากนะกัน ริทคุยกับใครก็มีความสุขทั้งนั้นแหละก็พวกเราเป็นเพื่อนกันนิเนอะ” ริทบอก

“แต่กันไม่อยากเป็นเพื่อนกับริท” ริทหันมามองหน้าผม

“ทำไมไม่อยากเป็นเพื่อนเค้าอ่ะ เค้าไม่ดีตรงไหนอ่า” ริททำตาปิ๊ง ๆใส่ผม

“กันไม่ได้ล้อเล่นนะริท เมื่อไหร่ริทจะเข้าใจกันสักที” พูดจบก็แตะที่บ่าริทสองข้าง

“แต่ริทอยากเป็นเพื่อนกับกันนะ” ริทบอกผม

“หมายความว่ายังไง” ผมถามริท

“กันนั่นแหละที่ไม่เข้าใจ นอนเถอะริทปวดหัวล่ะ” ริทเข้าไปนอนเหมือนเดิม ผมลงไปนอนข้างริท

“หนาวก็หนาวยังจะมาเล่นอะไรแบบนี้อีก” ริทยังบ่นไม่เลิก

“ใครกันแน่ที่ชวนเล่น” ผมหันไปถามริท

“ไม่รู้ ง่วงแล่วนอนละนะ ฝันดีนะเพื่อน” ริทนอนหดสงสัยจะหนาวจริงๆ

“เป็นเพื่อนกันกอดกันได้เปล่า” ผมถาม

ริทค่อย ๆ ลืมตาแล้วมองมาทางผม

"ได้ เป็นเพื่อนกันก็กอดกันได้สิ" ริทบอก

“งั้นกันกอดนะ” ผมตอบ

“ให้ไวเลย หนาวจะตายอยู่แล้วเนี่ย” ถึงผมจะนอนกอดริทอยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกันแต่ผมก็สัมผัสได้ว่าในใจริทยังมีใครอีกคนหมือนตอนนี้เขาคนนั้นขั้นกลางระหว่างเราอยู่ แต่ถึงแม้ริทจะรักใครผมก็ไม่สนใจแล้วขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆคนที่ผมรักแค่นี้ก็มีความสุขเพียงพอถึงแม้จะไม่ได้หัวใจเขาก็ตามเพราะแค่คำว่าเพื่อนที่ริทให้ผมมันก็มีความหมายมากพอ

The EnD