ฟิคสั้น โน่ริท

ลำดับตอนที่ #13 : เปลี่ยนแฟนหลายหนไม่ใช่คนหลายใจ ตอน Poppy love

กว่าจะยอมคบหาใครใคร หัวใจก็ดูถ้วนถี่
แต่ไม่เจอรักแท้สักที กี่คนที่ผ่านพ้นมา

                ตอนนั้นจำได้ว่าริทสอบเข้าม.ปลายได้ที่กรุงเทพ  พ่อก็เลยให้ริทย้ายเข้ามาอยู่กับคุณอา  ริทเหงามากไปอยู่ตั้งแต่ซัมเมอร์  เลยไม่มีเพื่อน มีแต่ลูกคุณอาที่อยู่บ้านด้วยกัน  น้องติดริทมากเพราะเป็นลูกคนดียวไม่มีเพื่อนเล่น  พอริทมาอยู่ก็เลยคุยกันเล่นกันตลอด

“พี่ริท  พี่ริทมาแล้ว ฮัทคิดถึงพี่ริทจังเลย” ฮัทวิ่งเข้ามากอดผม

“โอ๊ยๆใจเย็นๆพี่จะล้ม  ไม่ได้เจอกันนาน ตัวโตกว่าพี่อีกนะเนี่ย” ผมว่า เพราะน้องตัวสูงกว่าผมจริงๆน่าจะหลายเซนอยู่

“พี่ตังหากที่ตัวเล็ก  ดูสิฮัทอุ้มพี่ได้แล้ว” ฮัทอุ้มผมแล้วหมุนไปมา

“ปล่อยๆพี่เวียนหัว” ผมตีแขนเขา

“ปล่อยก็ได้ ไปงั้นเอาของไปเก็บดีกว่า พี่นอนกับฮัทนะ”

“อ้าวแล้วคุณอาไปไหน” ผมมองหาจะสวัสดีเจ้าของบ้านสักหน่อย

“พ่อไม่อยู่หรอกไปดูกิจการรีสอร์ทที่เขาใหญ่เป็นเดือนแล้ว

“งั้นก็แปลว่า ฮัทอยู่บ้านคนเดียวนะสิ”

“เป็นเดือนแล้วพี่ เหงาจะตาย” ฮัทถือกระเป๋าผมขึ้นไปเก็บบนห้องเขา  ผมมองบ้านหลังใหญ่โต สวยงามแต่จริงๆแล้วมันว่างเปล่ามากๆเลย

“ให้พี่นอนห้องเล็กก็ได้ ที่เคยนอนตอนมาเที่ยวน่ะ” ผมบอก ถึงจะเป็นพี่แต่ผมก็เกรงใจอยู่ที่มาอาศัยบ้านเขา

“นอนห้องเดียวกับฮัทนี่แหละ  นอนคนเดียวพี่ไม่กลัวผีรึไง” ฮัทหันมาทำหน้าตาน่ากลัวใส่ผม

“มะไม่กลัว พี่เคยนอนแล้วไม่เห็นมีอะไรเลย” ผมว่า

“แต่ห้องนั้นเพื่อนผมเคยมานอน  แล้วเจอผีเด็กตรงหน้าต่างแล้วบอกว่า ช่วยด้วย ช่วยด้วยนะ เฮ้ยเหมือนที่อยู่หลังพี่อะ”

“เอ้ย เฮ้ยยยยยยยยยย” ผมกะโดดกอดฮัททันที

“ไปยังอะ ผีไปยังอะฮัท” ผมร้องเสียงดัง

“ไปแล้วพี่ พี่อะไปได้ยังผมหนัก” ผมมองหน้าน้องแล้วปล่อยมือออกมา

“โทษทีๆ”

“แล้วตกลงจะนอนห้องไหน”

“นอนกับฮัทก็ได้” ผมบอกแล้วจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

“แล้วอยู่คนเดียว กับข้าวอาหารทำยังไง”

“อ่อ มีแม่บ้านนะพี่  แต่เขาไม่ค่อยเข้ามายุ่งที่บ้านใหญ่หรอก เข้ามาทำอาหารทำความสะอาดแล้วก็ออกไป”

“อย่างนี้ฮัทก็เหงาแย่ละสิ” ผมแตะบ่าน้อง

“จะไม่เหงาอีกแล้วเพราะมีพี่มาอยู่กับฮัทไง” ฮัทจับมือผมแล้วลูบไปมา เป็นครั้งแรกที่ผมรู้หวิวๆขึ้นในใจ ร้อนผ่าวที่ใบหน้า

 “อะไรวะเตี้ย แค่นี้แกก็ชอบไอ้เด็กเมื่อวันซืนนั่นแล้วเหรอ” พี่โน่ที่นอนฟังอยู่เอ่ยขึ้น  ผมลืมตาขึ้นมองพี่โน่

“ก็ ก็ไม่เคยมีใครทำแบบนี้ พูดแบบนี้กับริทมาก่อนเนี่ย พี่จะฟังต่อไหมเนี่ย” ผมบอก เขาพยักหน้า

พอจัดของเสร็จแล้วเราก็ลงไปกินข้าว เล่นเกมกันต่ออย่างสนุกสนาน แล้วก็ขึ้นมานอน

“พี่ริท หลับแล้วเหรอ” เสียงฮัทที่นอนข้างๆผมถามขึ้น

“อื้อ” ผมครางในลำคอ

“พี่อย่าเพิ่งหลับดิ คุยกับผมก่อน” ฮัทดึงเสื้อผมให้หันไปหา ผมหันหน้ามาตามแรงดึงทำให้จมูกของเราชนกัน หน้าอยู่ห่างกันแค่คืบ

“เฮ้ยยย” ผมขยับตัวออกมาแต่ยังหันหน้าหาน้องอยู่

“เป็นไรพี่ริท” ฮัทขยับตัวเข้ามาตาม

“ปะเปล่า มีอะไรจะคุยกับพี่เหรอ” ผมรีบถามออกไป

“ปีหน้าฮัทต้องสอบเข้าม.4แล้ว อยากเรียนโรงเรียนเดียวกับพี่ริท พี่ติวให้ฮัทหน่อยนะ”

“อ่อ ได้สิ ฮัทหัวดีติวแป๊ปเดียวก็จำได้แล้วละ” ผมแตะที่ไหล่น้อง

“ดีใจจัง เดี๋ยวเราจะได้ไปโรงเรียดด้วยกันเจอกันทั้งวัน อยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะ” ฮัทดึงผมเข้าไปกอด

“เอ่อฮัท พี่หายใจไม่ออก” ผมดิ้นดุกดิกไปมาเพราะเขากอดแน่นมากๆ

“ขอกอดอีกหน่อยนะ ฮัทอยู่คนเดียวกอดแต่ตุ๊กตาทุกคืนเลย” ฮัทพูดเสียงเศร้า ผมสงสารเลยกอดตอบ จนน้องเผลอหลับไป ผมจึงปล่อยและห่มผ้าให้ วันแรกผมนอนไม่หลับเลยใจเต้นแรงตลอด พอหันหน้าไปเจอฮัทที่นอนอยู่ข้างๆเวลาน้องหลับมันดูเศร้าๆ นอนดิ้นไปดิ้นมา ผมต้องจับมือน้องเอาไว้เพื่อให้เขารู้ว่าผมยังอยู่ เราอยู่ด้วยกันอย่างนี้ทุกคืน กินข้าวด้วยกันทุกวัน ตกเย็นก็ติวหนังสือ ผมแทบไม่ได้ไปไหน เขาติดผมแจเลย

“พี่ริทเชื่อไหม ถ้าวันไหนผมไม่ได้นอนกอดพี่ ผมนอนไม่หลับ” ฮัทบอกตอนเราล้มตัวลงนอน

“เว่อร์ไปแล้ว เดี่ยวพอมีแฟนก็ลืมพี่” ผมบอก

“ไม่มีทางหรอก ไม่มีใครแทนพี่ริทได้” ฮัทกอดผมเหมือนทุกวัน

“นอนเถอะๆ เพ้อเจ้อพรุ่งนี้วันเสาร์อยากไปไหนรึเปล่า”

“ไม่ครับ ผมอยากอยู่บ้านอยากอยู่กับพี่” ผมมองหน้าเขา เขาหลับตาพริ้มแล้ว เฮ้ย ไอ้เด็กนี่มันน่ารักจริงๆเลย

“ไม่เห็นน่ารักเลย หน้าตาก็งั้นๆแหละ ไอ้ลูกคุณหนูขาดความอบอุ่นเอ้ย” พี่โน่บ่นออกมา พร้อมๆกับยกรูปถ่ายขึ้นมาดู

“พี่นี่พูดมากจริงๆเลย” ผมหันไปว่า

“เออๆ ไม่ขัดแล้วเล่าต่อๆ”

“เราอยู่ด้วยกันแบบนี้ทุกวัน จนวันนึงฮัทก็เดินเข้ามาบอกผมว่า…”

“พี่ริท ผมไปนั่งคิด นอนคิด เดินคิดมาแล้ว ว่าผมรู้สึกยังไงกับพี่” ผมตกใจน้ำเสียงที่จริงจังกับหน้าตาของฮัทแบบนั้นจริงๆเพราะไม่เคยเห็นเขาพูดแบบนี้มาก่อน

“อะไร ฮัทเป็นอะไร”

“ผมรักพี่ริท” ฮัทบอก

“เอ่อ คือ” ผมมองหน้าเขานิดนึง “อื้ม พี่ก็รักฮัทไงไอ้น้องชาย” ผมยิ้มๆแล้วเดินเข้าไปตีไหล่เขาเบาๆ

“ไม่ใช่ ผมไม่ได้รักพี่แบบพี่ชาย” ฮัทบัดมือผมออก

“ห๊ะ แล้วฮัทรักพี่แบบไหน” ผมถาม

“รักแบบคนรัก ผมอยากเป็นแฟนกับพี่” ฮัทดึงผมเข้าไปกอดแน่น ซบหน้าลงที่ไหล่ผม

“เอ่อฮัท ฮัทคือ พี่ว่า”

“พี่ไม่รักฮัทเหรอ พี่ไม่รักฮัทบ้างเลยเหรอ” ผมรู้สึกได้ว่าเขาร้องไห้

“พี่รักฮัท” เขาเงยหน้ามายิ้มให้ผมเมื่อได้ยินคำนั้น “แต่แบบน้องชายนะ เราจะเป็นแฟนกันได้ยังไงเราเป็นญาติกัน พ่อฮัทเป็นน้องของพ่อพี่” ผมพยายามอธิบาย

“ไม่ใช่น้องแท้ๆสักหน่อย”

“ถึงจะยังงั้นก็เถอะ แต่พ่อเราสนิทกันมากนะ แล้วที่สำคัญเราเป็นผู้ชาย”

“ฮัทไม่รู้ ฮัทไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ฮัทรักพี่ ฮัทรักพี่ ได้ยินรึเปล่า” ฮัทปล่อยโฮออกมา

“ฮัทฟังพี่นะ ฮัทไม่ได้อยากเป็นแฟนกับพี่หรอก ฮัทแค่อยากมีคนมาอยู่เป็นเพื่อนแล้วบังเอิญพี่ก็เข้ามา เราอยู่ด้วยกัน เราไม่มีใครทั้งคู่ เราก็เลยสนิทกัน ผูกพันกันแค่นั้นเอง เชื่อพี่สิ” ผมเข้าไปปลอบน้อง

“ไม่ฮัทไม่เชื่อ พี่ไม่รักฮัทใช่ไหมละ พี่มีแฟนแล้วใช่ไหม เดี๋ยวพี่ก็ทิ้งฮัทไปปล่อยให้ฮัทอยู่คนเดียวอีก”

“ไม่ มันไม่ใช่แบบนั้น…”

“ไม่ ฮัทไม่อยากฟัง ในเมื่อพี่ไม่รักฮัท ฮัทก็จะไม่รักพี่แล้ว ฮัทเกลียดพี่” แล้วเขาก็วิ่งร้องไห้ออกไป

“อ้าวไอ้เด็กเวรนี่ กวนตีนเนอะ ดีแล้วที่ริทไม่ไปเป็นแฟนกับไอ้เด็กพูดไม่รู้เรื่องคนนั้น” พี่โน่เอ่ยออกมาอีก ผม ผมหันไปมองหน้าเขาอีกครั้ง

“โทษทีๆ พี่อินไปหน่อย แล้วริทไม่รักมันจริงๆเหรอ”

“รักนะ แต่มันไม่ใช่แบบนั้นก็เหมือนที่ริทพยายามจะอธิบายให้ฮัทฟังนั้นแหละ”

“แล้วเป็นไงต่อ”

“หลังจากนั้นเขาก็ไม่คุยกับริทอีกเลย ไม่มองหน้า ไม่กลับมานอนที่บ้าน ผมพยายามจะคุยกับเขาแล้วแต่มันก็ไร้ประโยชน์”

“ฮัท พี่ขอพูดอะไรด้วยหน่อย ฮัทไม่จำเป็นต้องหลบหน้าพี่แบบนี้เลย มีอะไรก็บอกกันตรงๆ”

“ก็ผมบอกพี่ไปแล้ว ไม่มีอะไรต้องพูดอีก” ฮัทกำลังเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า

“ฮัทจะไปไหน”

“ผมทนอยู่กับพี่ไม่ได้หรอก ยิ่งเห็นหน้าพี่ผมก็ยิ่งรักพี่ ผมก็ยิ่งเจ็บเพราะรู้ว่าพี่ไม่รักผม” ฮัทน้ำตาคลอๆ

“ถ้าอย่างนั้นฮัทไม่ต้องไป เดี๋ยวพี่ไปเอง” ผมเอากระเป๋ามาเก็บของ

“พี่จะไปไหน” ฮัทมองหน้าผม

“ถ้าพี่อยู่แล้วทำให้ฮัทลำบากใจ พี่จะไปเอง”

“แล้วพี่จะไปอยู่ที่ไหน กับใคร” ฮัทนั่งลงข้างๆผม

“พี่ก็ไม่รู้ แต่ไม่ต้องห่วงหรอก” ผมยิ้มทั้งๆที่น้ำตาจะไหล

“ในที่สุดพี่ก็ทิ้งผมจริงๆ” ฮัทนั่งกอดเข่าร้องไห้

“พี่ไม่ได้ทิ้งเรา เราต่างหากที่ทิ้งพี่” น้ำตาผมไหลออกมา

“พี่ริท” ฮัทมองหน้าผม

“พี่ไม่รู้จะทำยังไงให้ฮัทเข้าใจ วันที่มาอยู่ที่นี่พี่รับปากกับพ่อเราว่าจะดูแลเราอย่างดีที่สุดให้เหมือนน้องชายแท้ๆของพี่ แล้วฮัทจะให้พี่ทำยังไง ฮัทจะให้พี่ตอบคุณอาว่ายังไง” ฮัทเข้ามากอดผม

“ผมขอโทษ ผมขอโทษนะพี่ริท พี่อย่าร้องไห้สิ ผมเสียใจ ผมผิดไปแล้ว ต่อไปผมจะเชื่อฟังพี่ ผมจะไม่ดื้อแล้วแต่พี่อย่าทิ้งผมไปนะ” ผมกอดเขากลับ

“พี่ไม่ทิ้งเราหรอก แต่เราต้องสัญญาว่าจะฟังพี่นะ” ผมยื่นนิ้วก้อยให้น้อง

“ครับผมสัญญา” เราเกี่ยวก้อยสัญญากัน แล้วจากวันนั้นเราก็อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม ฮัทก็สอบเข้าโรงเรียนเดียวกับผมได้ เราไปโรงเรียนด้วยกันเจอกันทั้งวัน พอฮัทขึ้นม.ปลายเขาก็เริ่มมีเพื่อนมากขึ้น ไม่ค่อยติดผมเหมือนเดิมแล้ว คงเป็นเพราะเขาโตขึ้นเลยรู้ว่าอะไรเป็นอะไร

“แล้วคราวนี้ริทก็เลยเหงาเองใช่ไหม” พี่โน่เอ่ยถาม

“ไม่หรอก เพราะตอนจะจบม.ปลาย ริทรู้จักกับพี่คนนั้นแล้ว”

“ใคร”

“รักแรกของริท”

…………………………………………………………………………………………