คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 5 กลับดึก
ตอนที่ 5 กลับดึก
23:30 น.
ณ หอพักนักศึกษา
[Sehun talk.]
ดีครับทุกคน ตอนนี้ผมมาอยู่ที่หอแล้วครับ หลังจากไปส่งไอกัมมา ที่จริงผมควรจะถึงหอตั้งนานแล้วล่ะ แต่พอดีแวะไปถนนคนเดินมา หาของกินเล่นไปทั่ว เพราะผมรู้ว่ากลับไปหอก็ไม่มีอะไรให้ทำเพราะเทาก็คงกลับดึกแน่ เลยไปเดินเล่นแล้วค่อยกลับ แต่ดูเหมือนจะเพลินไปหน่อย เพราะตอนนี้มันจะเที่ยงคืนละอีกแค่ครึ่งชั่วโมง
ผมยืนไขกุญแจอยู่หน้าห้องครับ คือพึ่งถึงหอเมื่อกี้น่ะครับ ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องก็เห็นเทานั่งมองโทรศัพท์อยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น นึกว่าจะกลับมาช้ากว่านี้ซะอีกนะเนี่ย ทำไมกลับมาเร็วกว่าผมละ เหมือนเทาจะไม่รู้ด้วยว่าผมกลับมาแล้ว แต่ผมไมทักหรอกครับเพราะดูเหมือนว่าเทากำลังเครียดอยู่ เทาจิ้มๆโทรศัพท์แปปนึงแล้วยกขึ้นมาแนบหู เหมือนโทรหาใครสักคน
Trrrrrrrrrrrrr~
เสียงโทรศัพท์ผมครับ เทาหันขวับมามองผมทันทีเลยครับ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูคนที่โทรมาก็คือเทาครับ โทรมาไมว่ะ แล้วสายก็ถูกตัดไปด้วยฝีมือเทา
"เห็นออกจากผับไปตั้งนานละ ทำไมถึงกลับช้ากว่าฉันล่ะ"เทาพูด
"ก็ไปส่งจงอินแล้วก็ไปเดินเล่นที่ถนนคนเดินต่อน่ะ คือเราคิดว่ากลับมาที่หอเลยมันก็ไม่มีอะไรทำแถมนายก็ไม่อยู่ด้วย ฉันไม่ชอบอยู่เงียบๆก็เลยไปเดินเล่นก่อนแล้วค่อยกลับมา แต่พอดีว่ามันเพลินไปหน่อยน่ะเลยกลับดึกกว่าที่คิด...ไว้"ผมพูด เทาแม่งมองผมด้วยสายตานิ่งๆ แต่แม่งงงงงงง~น่ากลัวชิบ
"...."
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันไปอาบน้ำก่อนนะ"ผมพูดแล้วเปิดประตูห้องนอนแต่ก็โดนเทาที่มาเมื่อไหร่ไม่รู้ปิดประตู ผมหันไปมองหน้าเทา เทายิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์แล้วก้มหน้าลงมาใกล้ๆผม
"จะรีบไปไหน นายต้องรับบทลงโทษก่อนสิ โทษฐานที่ทำให้ฉันเป็นห่วง"เทาพูดแล้วเอามือข้างหนึ่งโอบรอบเอวผมไว้
"ลงโทษอะไร ปล่อยเลยนะไอบ้า"ผมพูดแล้วพยายามผลักเทาออก แต่ก็สู้แรงของเทาไม่ได้เลย นี่แรงคนหรือหมีควายกันว่ะครับ
"ก็ลงโทษโดยการ...."เทาพูดแค่นั้นแล้วก้มหน้าลงมาใกล้อีกจนจมูกของเราชนกัน โอ๊ยยยยยย~หัวใจจะวาย ใกล้กันเกินไปแล้ววว~
"จ....จะทำอะไร"ผมพูด
"ขอนะ"เทาพูดเสียงแหบพร่า เล่นซะผมเสียวเลย
"ขออะไร"ผมพูด เทาไม่ตอบแต่เอียงหน้านิดหน่อยแล้วเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ผมจนจะโดนกันอยู่แล้วครับ ผมนี่หลับตาปี๋เลยครับ
"หึ ล้อเล่นน่า ไปอาบน้ำไป"เทาพูดแล้วผละออกไป
"ไอบ้าเอ้ย!เล่นอะไรเนี่ย เสียวชิบ"ผมพูดแล้วรีบเดินเข้ามาในห้องนอนทันที อีห่า ตกใจหมด
[Baekhyun talk.]
"แบคฮยอนครับ จะเที่ยงคืนแล้วนะครับ ผมว่ากลับบ้านกันเถอะครับ"จงแดพูด หลังจากที่เราสองคนเดินเล่นกันอยู่นานที่ถนนคนเดิน แต่คนละที่กับครั้งนั้นที่จงแดพาไป และตอนนี้เราสองคนก็มาเดินเล่นที่ริมแม่น้ำฮันกันครับ
"กลับไปตอนนี้โดนว่าแน่เลยอะ เฮ้อ~ หรือจะไม่กลับดี?"ผมพูดแล้วหันไปมองจงแด ประมาณต้องการความคิดเห็น
"แต่ผมว่าถ้าไม่กลับวันนี้แต่กลับพรุ่งนี้แทน มันจะแย่กว่าเดิมนะครับ"จงแดพูด
"อืม งั้นกลับก็ได้ หนีเที่ยวคราวนี้ฉันถูกกักบริเวณแน่เลย คงไม่ได้ไปเที่ยวจนกว่าจะครบ 1เดือนแน่เลย"ผมพูดพลางแกว่งมือข้างที่ผมกับจงแดจับมือกันอยู่ ใช่ครับ เราจับมือกัน และผมก็ไม่ได้เป็นคนจับก่อนด้วย จงแดเขาจับก่อน แถมแบบสอดประสานมือด้วย><
"ผมบอกแล้วไงครับว่าผมจะรับผิดเอง เพราะผมเป็นคนชวนคุณหนีเที่ยว เพราะงั้นไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะคุยให้คุณได้รับโทษให้น้อยที่สุด เท่าที่ผมจะทำได้ ผมสัญญา"จงแดพูดแล้วยื่นนิ้วก้อยมือข้างที่ว่างมาตรงหน้าผม
"สัญญแล้วนะ"ผมพูดแล้วเอานิ้วก้อยไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของจงแด ถ้าผมยังไม่กลับบ้านแบบนี้คุณผู้อ่านคิดว่าที่บ้านผมจะโทรตามผมรึเปล่าครับ แน่นอนครับว่าโทรตาม แต่ผมปิดเครื่องน่ะครับไม่ต้องห่วงว่าใครจะโทรมากวน
"ครับ กลับบ้านกันเถอะครับ"จงแดพูด หวังว่ากลับบ้านไปคงไม่มีใครว่าเขานะ
ณ บ้านบยอน
00:15 น.
ตอนนี้ผมมาอยู่หน้าบ้านแล้วครับ ยังจะมีคนตื่นมาเปิดประตูให้มั้ยเนี่ย เวลาแบบนี้คงจะหลับกันหมดแล้วล่ะ แต่ผมว่ายังไม่หลับกันหรอกครับ เพราะไฟในบ้านเปิดหมดเลย ตายแน่ผมงานนี้ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเครื่อง '365 message' '143 misscall' เยอะจังแฮะ
Trrrrrrrrrrr~
โอ๊ะ! เฮียโทรมาพอดีเลยอะ ผมหันไปมองจงแดประมาณว่า รับดีปะ จงแดก็พยักหน้าครับผมเลยต้องรับสาย
//ป๋าย!!!ป๋ายอยู่ไหน ทำอะไรอยู่ ทำไมต้องปิดเครื่องด้วยล่ะ รู้มั้ยว่าทุกคนเป็นห่วงน่ะเฮียสั่งทำไมป๋ายไม่ทำตามที่เฮียบอก หนีทำไมกัน ป๋ายไม่เคยเป็นแบบนี้ไม่ใช่หรอ// มาเป็นชุดเลยเว้ย!!
"เดี๋ยวเฮีย ป๋ายไม่เป็นอะไร ป๋ายสบายดีไม่ต้องห่วง ตอนนี้อยู่หน้าบ้านกับจงแดรีบมาเปิดประตูเร็วยุงจะกัดตายแล้วไอพี่บ้า"ผมพูดแล้วกดวางสายเฮีย
"ว่าพี่แบบนั้นไม่ดีเลยนะครับ"จงแดพูด
"ก็ฉันรำคาญน่ะ พวกเขาเป็นห่วงฉันมากเกินไป ฉันโตแล้วนะ"ผมพูด
"เขาก็ต้องห่วงเป็นธรรมดาสิครับ ก็ลูกคนเล็กนี่นา"จงแดพูด
"ธรรมดาบ้าอะไรล่ะ ปกติก็เหมือนกักบริเวณอยู่แล้ว แค่จะไปไหนมาไหนไม่ต้องขอ แต่ห้ามเกิน 4ทุ่ม แต่นี่คงจะไปไหนต้องขอและก็ห้ามเกิน 5โมงเย็นแน่เลย"ผมพูดรัวๆ
"ใจเย็นๆสิครับ"จงแดพูดแล้วจับมือผมก่อนจะแกว่งไปมาแถมยิ้มให้ผมอีก
"ยิ้มจังเลยนะนายเนี่ย ถามจริงเคยเครียดเหมือนคนอื่นบ้างมั้ย"ผมพูด
"ก็ต้องเครียดสิครับ คนเราไม่เครียดเลยมันก็ดูแปลกๆปะครับ"จงแดพูด แล้วประตูก็เปิดครับ คือเปิดประตูเล็กก็ได้ จะเปิดประตูใหญ่ทำไมไม่ได้ขับรถมาเฟ้ย!!
"ป๋าย เข้าบ้าน"เฮียเก็กเสียงเข้ม คุณม๊ากับคุณป๊าก็อยู่ด้วย โดนแน่งานนี้
"ถ้าไม่ให้จงแดเข้าไปด้วยป๋ายก็ไม่เข้า"ผมพูด
"อ๋อ นายใช่มั้ยที่เป็นคนพาน้องฉันหนีเที่ยว"เฮียพูด
"ผมไม่ได้พาหนีเที่ยวครับ ผมแค่ถามเขาว่าอยากกลับบ้านรึยัง เขาก็ตอบว่ายังอยากเที่ยวต่อผมก็เลยชวนเขาไปเที่ยว เขาก็ไปกับผม"จงแดพูด
"โอเค นายไม่ได้พาน้องฉันหนีเที่ยว แต่ป๋าย...ทำไมป๋ายไม่ทำตามที่เฮียสั่งล่ะ ป๋ายไม่เคยเป็นแบบนี้ไม่ใช่หรอ"เฮียพูด
"เฮียป๋ายโตแล้วนะ เลิกทำเหมือนป๋ายเป็นเด็กสักทีสิ แล้วก็ป๋ายไม่ได้ไปคนเดียว ป๋ายมีจงแดไปด้วย"ผมพูด
"ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ แต่เราเล่นปิดเครื่องไม่คิดจะบอกกันสักคำว่าไปไหน ถ้าป๋ายบอกเฮียก็ไม่ห้ามป๋ายหรอกเพราะป๋ายไม่ได้ไปคนเดียว"เฮียพูด
"อ๋อ นี่ป๋ายผิดใช่ปะที่ปิดเครื่องและไม่บอกเฮียอะ"ผมพูด
"แบคฮยอนครับใจเย็นๆนะครับ พูดดีๆกับพี่สิครับ"จงแดจับให้ผมหันไปหาแล้วพูด ก่อนจะเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตา ห้ะ! นี่ผมร้องไห้หรอ
"อี้ฟานพอเถอะ พวกเราก็ผิดเหมือนกันแหละ ที่ทำเหมือนเขาเป็นเด็กอยู่ได้"คุณม๊าพูด
"นั่นสินะ พวกเราควรปล่อยๆเขามั่ง ทำแบบนี้เดี๋ยวเก็บกดกันพอดี"คุณป๊าพูด
"ถ้าป๊ากับม๊าว่างั้นผมก็ไม่ขัดครับ"เฮียพูด
"ป๋ายเข้าบ้านกันเถอะ ดึกมากแล้วนะ"คุณม๊าพูด
"แล้วก็นะ จะจับกันอีกนานมั้ยมืออะ ตั้งแต่เฮียเปิดประตูก็เห็นจับมือกันแล้ว"เฮียพูด
"หวงหรอครับ?"จงแดพูดแล้วปล่อยมือผมก่อนจะเปลี่ยนเป็นโอบเอวผม ทำแบบนี้ผมก็เขินสิครับ
"เออ!หวง! หวงมากด้วยคนนี้ รู้แล้วก็ปล่อยเลย"เฮียพูด
"หวงมากขนาดนั้นเลย?"จงแดพูดแล้วเชยคางผมให้หันไปหาก่อนจะก้มหน้าลงมาใกล้ๆหน้าผม
"เห้ย!"พอเสียงเฮียดังขึ้นผมกับจงแดก็ถูกจับแยกออกจากกันโดยเฮีย "นายจะทำอะไรน้องฉัน"
"ผมแค่แกล้งเล่นน่ะครับ ไม่คิดจะทำจริงหรอก กลัวทำแล้วโดนพี่ขี้หวเขาฆ่าตาย"จงแดพูด
"เล่นได้น่าฆ่ามาก"เฮียพูด
"พอเถอะน่าทั้งสองคน เข้าบ้านกันดีกว่าฉันง่วงแล้ว จงแดนอนที่นี่ก่อนก็ได้นะจ้ะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับไปบ้านก็ได้"คุณม๊าพูด
"ไม่ดีกว่าครับคุณน้า รบกวนเปล่าๆ"จงแดพูด
"รบกวนอะไรกันลูก ไม่รบกวนเลยสักนิด แล้วก็นะ เรียกว่าม๊าดีกว่าจ้ะ"คุณม๊าพูด
"ครับคุณม๊า"จงแดพูด
"เข้าบ้านกันเถอะ ยุงกัดจนจะเป็นไข้เลือดออกอยู่แล้ว อ้อ!จงแดจ้ะ นอนห้องเดียวกับป๋ายนะ"คุณม๊าพูด
"ห้ะ!!!!"ผมกับเฮียร้องออกมาพร้อมกัน
"ม๊า!ห้องรับแขกก็มีทำไมไม่ให้หมอนั่นไปนอนล่ะ"เฮียพูดพลางเดินตามม๊าที่เดินนำเข้าไปในบ้าน
"ห้องรับแขกไม่ได้ทำความสะอาดน่่ะ"คุณม๊าพูด
"งั้นให้นอนกับผมก็ได้นี่"เฮียพูด
"ขืนให้นอนกับแก เดี๋ยวแกก็ได้ฆ่าเขาหรอก"คุณม๊าพูด
"ม๊าอะ!!"เฮียพูด เฮ้อ~ ผมล่ะเบื่อจริงๆเลยครับ พี่คริสแม่งก็ขี้หวง ส่วนคุณม๊านี่แทบจะประเคนผมให้คนอื่นเลยครับ นี่เปิดทางให้เต็มที่เลยนะครับ ไม่ได้ถามความสมัครใจผมซ๊ากกกคำ(เสียงสูง)
[Sehun talk.]
นอนไม่หลับครับบอกเลย ถามว่าทำไมน่ะหรอ ก็เทาน่ะสิไม่ยอมหลับยอมนอน เล่นจังเลยไอโน๊ตบุ๊คเนี่ย คือถ้าเล่นเงียบๆก็จะไม่ด่าไง แต่นี่มันเปิดเพลงด้วยครับ น้ำยังไม่อาบ สกปรกมาก
"นี่ จื่อเทา จะเล่นอีกนานมั้ยฮะ มันหนวกหูนะเว้ย เล่นเงียบๆไม่ได้รึไงกัน หูฟังไม่มีรึไงห้ะ"ผมลุกขึ้นมานั่งบ่นเทา
"พัง" คำตอบเดียวที่ได้กลับมาครับ
"พัง เออ! แต่ก็ควรมีมารยาทมั่งปะ ถ้าอยากเล่นก็ไปเล่นข้างนอกดิ คนเขาจะนอน"ผมพูด
"นอนไม่ได้ก็ไม่ต้องนอน"เทาพูด
"เชี่ย!"ผมสบทออกมาเสียงดัง "ถ้าเป็นแบบนี้ฉันจะไปนอนบ้านจงอิน"ผมพูด แล้วลงจากเตียงเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า
"เห้ย! เซฮุนฉันล้อเล่นน่า"เทาพูด
"นี่เล่นขนาดนี้เลย ไอบ้าเอ้ย! เดี๋ยวพ่อก็ชักปืนยิงแม่ม"ผมพูด
"โหดจริง"เทาพูด
"อย่าเล่นอีกนะ ปิดโน๊ตบุ๊คแล้วก็ไปอาบน้ำซะ ฉันจะนอนละ"ผมพูดแล้วเดินกลับมาที่เตียง เทาก็จัดการปิดโน๊ตบุ๊คแล้วเข้าห้องน้ำไป ทีนี้ล่ะครับ ผมนี่ตาสว่างเลย แม่งเล่นซะหายง่วงเลย ทำไรดีวะ นับแกะหรอ เหอะ! ทุกวันนี้นับหนึ่งถึงร้อยยังนับวนอยู่เลย 89 90 81 มันวนแบบนี้อะเวลานับเลขผมชอบเหม่อไง พอเหม่อแล้วนับเลขวน เพราะงั้นคงไม่ไหวอะ ถ้าให้ออกกำลังกายก็คงไม่เอาอะ ในห้องมีที่ให้ออกซะที่ไหน ให้กระโดดตบไอห้องข้างล่างได้ด่ายันทวดอะ ไปเอาหนังสือเรียนมาอ่านดีกว่าจะได้ง่วง
การอ่านหนังสือเรียนเป็นยานอนหลับที่ดีมากครับ สำหรับคนเรียนไม่ค่อยเก่ง ผมเรียนเก่งนะครับ แต่ไม่ชอบอ่านหนังสือเรียน ผมเดินไปหยิบหนังสือออกจากกระเป๋าแล้วเอามานั่งอ่านเล่นที่โต๊ะทำงาน อ่านไปอ่านรู้สึกง่วงนิดๆ อ่านได้แค่เกือบๆสองหน้าเองครับ ง่วงซะแล้ว
"มาอ่านหนังสือนี่นอนไม่หลับหรอ" ออกมาก็หอนเลยครับ
"เพราะนายนั่นแหละ"ผมพูด
"นี่ฉันผิดงั้นสิ"เทาพูด
"ฉันไม่อยากคุยกับนายละ เดี๋ยวหายง่วงอีก ฝันดี"ผมพูดแล้วปิดหนังสือเดินมานั่งที่เตียง กำลังจะล้มตัวลงนอนแล้วครับ แต่ก็ชะงักเพราะสิ่งที่เห็น เทาแม่งเดินมายืนตรงหน้าผมในสภาพผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอว มีน้ำเกาะตามตัว เซ็กซี่เป็นบ้า....
"ฝันดีครับ ฟอดดดดดด~"เทาก้มลงมากระซิบข้างหูผมแล้วหอมแก้มผม ก่อนจะผละออกไปยิ้มกรุ้มกริ่มใส่ผม
"อ...ไอบ้าฮวางจื่อเทา!!!!((>0<))"
วันรุ่งขึ้น
07:00 น.
[Kai talk.]
"จงอิน มีหนุ่มมาหาแหละจ้ะ" เสียงแม่ดังมาจากหน้าห้องครับ หนุ่ม? หนุ่มไหนว้า ใครมาหากูแต่เช้าว่ะครับเนี่ยยย~ ผมพึ่งแต่งตัวเสร็จเมื่อกี้น่ะครับ ผมเดินมาเปิดประตูก็พบแม่ยืนอยู่หน้าห้องครับ
"ใครหรอแม่"ผมพูด
"ไปดูเองเถอะจ้ะ หล่อมากเลยล่ะ แม่ล่ะช๊อบชอบ"แม่พูดแล้วเดินดี๊ด๊า(?)ลงไปข้างล่าง ท่าทางมีความสุขนั่นคืออะไรกัน ผมค่อยเดินลงไปข้างล่างอย่างลุ้นๆ ขอให้ไม่ใช่ไป้ยอลและขอให้ไม่ใช่..... เชี่ย! แม่ง มันจริงๆด้วย นี่กะเข้าทางแม่ใช่มั้ยเนี่ย
"นี่นาย! อ..เอ่อ พ....พี่คริส"ไม่อยากจะเรียกชื่อเลยครับ แต่เพราะแม่มองอยู่เลยต้องพูดดีด้วย
"คริสนั่งรอน้องแปปนึงนะจ้ะ ให้น้องกินข้าวก่อนนะ"แม่พูด
"ครับคุณน้า"คริสพูดแล้วยิ้มจนตาปิด
"น้าอะไรกัน เรียกแม่สิจ้ะ"แม่พูด
"ครับคุณแม่"คริสพูด เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะเฟ้ย! ผมทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว นั่งกินข้าวแบบเงียบๆครับ งอนแม่แล่วเชอะ
"ว้าย!สายแล้วๆๆๆ แม่ไปทำงานก่อนนะจงอิน ไปแล้วนะจ้ะคริส ฝากน้องด้วยนะ"แม่พูดแล้ววิ่งออกไปจากบ้านทันทีเลยครับ ตั้งนานพึ่งจะนึกได้ สงสัยคุยกับคริสจนเพลินแน่เลย เพราะปกติแม่ผมจะออกจากตั้งแต่ 6โมงครึ่ง นี่ 7โมงนิดๆละ แม่ผมทำงานบริษัทน่ะครับ แล้วก็หุ้นกับเพื่อนเปิดร้านอาหารด้วยครับ เป็นคุณแม่ที่เก่งจริงๆครับ ผมลุกขึ้นเก็บจานไปล้างให้เรียบร้อยครับ
"วันนี้จงอินมีเรียนกี่โมงหรอครับ"คริสพูด
"รู้แล้วไม่ใช่หรอถึงมารับตอนเช้า แล้วยังจะมาถามอีก"ผมพูด
"ผมแค่อยากฟังคำตอบจากปากของจงอินแค่นั้นเองครับ"คริสพูด
"..."เงียบกริบเลยครับ
'มึงครับ พี่คริสกับไอเชี่ยนั่นมันคนละคนกันเลยนะ มึงจะอะไรนักหนา เปิดใจให้เขาบ้างสิว่ะ พี่คริสเขาอาจจะจริงจังกับมึงไม่เหมือนไอเชี่ยนั่นก็ได้ อย่าปิดกั้นหัวใจตัวเองเลย'
อยู่ๆประโยคที่ไอฮุนพูดกับผมเมื่อคืนก็ดังขึ้นมาในโสทประสาทและสมองอันชาญฉลาด(?)ของผมครับ ผมควรทำยังไงดีล่ะครับ....
"8 โมงถึงบ่าย 3 ฉันเรียนทั้งวัน"ผมพูดแล้วเดินไปที่โซฟาที่คริสนั่งสิงสถิท(?)อยู่ คริสมองหน้าผมแบบงงๆ งงไรว่ะ ไม่มีไรน่างงเลยสักนิด
"..."เงียบแล้วยังมาเอียงคอมองกันอีก คิดว่ามันน่ารักเรอะ!!-///- เออ!! ก็...นิดนึงแหละ
"จะนั่งอีกนานมั้ย จะไปส่งไม่ใช่หรอ"ผมพูดแล้วเลิกคิ้วกวนนิดๆให้
"อ...เอ่อ" สงสัยยังเมาค้างจากเมื่อคืนแน่เลย
"จะนั่งเอ๋ออีกนานมั้ย รอนานแล้วนะ"
"ค..ครับ!!! ^^"ยิ้มอยู่นั่นล่ะ อารมณ์ดีจังนะ
.
.
.
.
.
.
จะลองเชื่อใจดูสักครั้งก็ได้...
Talk.ทำไมรู้สึกตอนนี้หวาน คงคิดไปเอง แต่จงอินนี่เริ่มเชื่อใจแล้วนะ พี่คริสมีหวังแล้ววว~>< ขอโทษที่หายไปซะนานเลยนะคะทุกคน พอดีโน๊ตบุ๊คของขนมปังกลับมาใช้ได้แล้วค่ะ หลังจากที่มันพังตั้งแตเดือนกันยาปีที่แล้วมั้งค่ะถ้าจำไม่ผิด ยังไงก็ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
เม้นด้วยน้า อยากจะบอกว่าเม้นน้อยมาก กำลังใจในการแต่งแทบไม่มีเลยค่ะ ช่วยกันเม้นหน่อยนะคะ
ถ้าไม่ช่วยกันเม้นจะปล่อยค้างให้ตอนนี้เป็นตอนสุดท้ายแล้วเริ่มเรื่องใหม่ซะเลยค่ะ!! #ไม่ถึง5ไม่อัพ #งอล (ปัญญาอ่อน:ชานม)
ความคิดเห็น