คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 12 Sorry baby
ตอนที่ 12 Sorry baby
08:45 น.
2 วันผ่านไป
[Baekhyun talk.]
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงครับ วันที่พวกเรานัดว่าจะไปเที่ยวทะเลด้วยกันครับ และตอนนี้ผมก็มาตามนัดสายครับ เขานัดกัน 8โมง นี่เลยมาตั้งเยอะ พึ่งจะมาถึงครับพอดีตื่นสาย พวกเรานักดกันมาเจอที่ร้านที่จงอินทำงานอยู่ครับ ผมพึ่งลงจากรถครับ
Trrrrrrrrrrrrr~
เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้นครับ ผมจึงหยุดเดินแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ฮุนโทรมาครับ
"ฮัลโหล"
//แบคคคค~ มึงอยู่ไหนเนี่ยพวกกูรอมึงจนรากจะงอกแล้วนะเว้ย!//
"อืม โทดทีนะ ตอนนี้อยู่หน้าร้านแล้ว ออกมากันได้เลย"
//แล้วมึงกินข้าวยัง?//
"....กินแล้ว"
//แบค มึงโกหกกูอยู่ใช่มั้ย//
"...เปล่า กูกินแล้วจริงๆ กูรอหน้าร้านนะ เร็วๆล่ะกูเมื่อย"ผมพูดแล้วกดวางสายครับ หลังจากวันที่ไปผับผมไม่ได้คุยกับจงแดเลยครับ ไม่รู้ว่าจงแดเป็นอะไรครับ ผมก็ไม่อยากจะเซ้าซี้ด้วยสิ เดี๋ยวจงแดจะรำคาญเอา ก็เลยเลือกที่จะไม่พูดอะไรและก็ไม่ยุ่งด้วย ถ้าเขาอยากพูดอยากคุยด้วยเดี๋ยวเขาก็มาคุยด้วยเองแหละ ทำไมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนดีขึ้นมากระทันหันล่ะเนี่ย ฮ่าๆ หวังว่าไปเที่ยวครั้งนี้จะไม่มีเรื่องอะไรให้ปวดหัวนะ....
10:20 น.
ณ โรงแรมคิม
"3 ห้องเลยหรอฮุน เกรงใจทางโรงแรมมั่งก็ได้นะ เดี๋ยวจะขาดทุนเอาเปล่าๆ"จงอินพูดเมื่อเซฮุนมันจะเอาห้องพัก 3ห้องครับ แถมเป็นห้องสวีทอีกด้วย ถึงแม้จะไม่ต้องจ่ายตังก็เหอะเพราะที่นี่เป็นโรงแรมของทางบ้านจงแด
"นั่นดิมึง 2 ห้องก็พอละ ห้องละ 3คน ซึ่งแน่นอนว่าฉันจะไม่ให้แกสองคนนอนกับผัวของตัวเองแน่นอน แยกห้องเคะเมะเคปะ"ผมพูด
"กูเมะนะมึง"ฮุนพูด
"เมะพ่อมึงมีคิสมาร์กเต็มคอเลยเนอะ แถมเตี้ยกว่าอีกด้วย"ผมพูด
"ถูก"จงอินพูด
"ดอก"ฮุน
"แรงอ่า พี่คริสสส~"จงอิน #วิ่งไปกอดแขนแฟน
"เอาทองด้วยก็ได้นะจะได้ครบ"ผม
"อะไรกัน--"เทา
"^^"จงแด
"เออๆ 2ห้องก็ได้ว่ะ"ฮุน
"สรุป 2ห้องนะครับ"จงแดพูดแล้วเดินไปที่ลอบบี้ครับ
"จะเป็นแบบนี้กันอีกนานปะ ไม่ชอบเลยอะ ชีวิตไม่มีสีสันเลยบ่องตง"ฮุน
"เรื่องของคนสองคนเขา อย่าเสือก"ไค
"นี่กูหวังดีนะเนี่ย"ฮุน
"ถ้าหวังดีก็เงียบหน่อยละกัน ใช่มะตัวเอง"ไค
"ใช่ครับ>///<"เฮีย
"นี่ๆ พอเลยคู่นี้ อย่ามาหวานกันให้มาก เลี่ยนเว้ย"ผม
"อิจล่ะสิ"เทา
"เออ! ฉันอิจฉา จบปะ!"ผม
"ไม่จบ"ไค
"จบเถอะครับ เสียงดังกันใหญ่แล้ว เอาของไปเก็บที่ห้องกันดีกว่าครับ"จงแดที่มายืนอยู่ข้างๆผมตอนไหนไม่รู้พูดขึ้นครับ
"อืมเอาของไปเก็บกันเถอะ"เฮียพูด พวกเราจึงเลิกคุยกันแล้วเอาของขึ้นไปเก็บบนห้องพักครับ ห้องพักของพวกเราอยู่ชั้น 4 ผมฮุนและไคอยู่ห้อง 405 ครับ ส่วนพวกเมะๆทั้งหลายเขาอยู่ห้อง 406ครับ แต่ผมเห็นครับ เห็นว่าในมือของจงแดมีกุญแจอยู่ 3ดอก แต่คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง
"ไคอ่า~ กูขอหลับสักงีบนะ เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับอะ พวกมึงสองคนจะไปทำอะไรก็ทำนะกินข้าวเมื่อไหร่ก็ปลุกกูละกัน"ผมพูดแล้วล้มตัวลงนอนทันที
"เออๆ นอนไปเถอะ"และนั่นคือเสียงสุดท้ายก่อนที่ผมจะเข้าสู่ห้วงนิทราครับ
12:00 น.
คุณคิดว่าผมตื่นเพราะเพื่อนสองตัวนั่นปลุกใช่ปะ คำตอบคือเปล่าเลยครับ ที่ตื่นเพราะหิวต่างหากล่ะ แต่พอตื่นมาก็ไม่เห็นมีใครเลยครับ สงสัยไปเล่นทะเลข้างล่างกันหมด คือโรงแรมนี้ติดกับทะเลน่ะครับ ไปหาข้าวกินดีกว่า หิวไส้จะขาดละ
เมื่อเช้าไม่ได้กินข้าวด้วยเพราะตื่นสายเลยลืมกินข้าวก่อนออกมาผมลุกขึ้นจากเตียงหยิบพวกกระเป๋าตังค์มาใส่กระเป๋ากางเกงแล้วออกมาจากห้อง แม่งไม่ทิ้งกุญแจไว้ให้ด้วยครับ ช่างมัน ของหายอย่ามาว่ากันละกัน รู้สึกว่าก่อนเข้ามาในโรงแรมผมจะเห็นร้านอาหารที่อยู่ใกล้ๆกับโรงแรมนะ ไปกินที่นั่นละกัน เพราะถ้ากินของโรงแรมเขาก็คงขาดทุนไปเยอะเพราะแค่ห้องพักก็ขาดทุนแล้ว
12:15 น.
ฟิ้ววว~
โครม!
ปังๆๆ
ซาวด์แท็กนี่มันอะไรกันครับ อีไรท์ปังจอมหื่น(เค้าไม่ได้หื่นน้าตัว จริงจริ๊งง~:ขนมปัง) ตอนนี้ผมกำลังเล่นเกมอยู่ครับ เสียงเมื่อกี้ก็คงจะเป็นเสียงเกมที่อีไรท์ปังมันคิดครับ ผมกำลังนั่งอยู่ในร้านอาหารใกล้ๆโรงแรมครับ รู้สึกเปลี่ยวๆแฮะมาคนเดียวไม่มีเพื่อนมันเหงามากอะบอกเลย
"ขอโทษนะครับ ขอนั่งด้วยได้มั้ยครับ"มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นครับ เสียงคุ้นๆแต่จำไม่ได้ว่าใครครับ ผมจึงละสายตาจากจอตรงหน้าไปมองผู้ชายที่เข้ามาทัก "ไงครับ บยอน'ของผม' "
"วี!!"ผมเรียกชื่อผู้ชายตรงหน้าซะเสียงดังเลยครับ
"เบาๆสิครับเจ๊ เสียงดังเหมือนเดิมเลย แล้วนี่ผมนั่งด้วยได้มั้ยครับ"วีพูด
"เอาสิ นั่งเลย"ผมพูดแล้วเก็บเกมกดที่อยู่ในมือเข้ากระเป๋าสะพาย
"เราไม่ได้เจอกันกี่ปีแล้วนะ ตั้งแต่....ม.2ได้มั้ง"วีนั่งลงแล้วพูด
"นั่นสิ ฉันย้ายไปที่โซลแล้วก็ไม่ได้กลับไปหาแกเลย"ผมพูด เมื่อก่อนผมอยู่กับคุณป้าที่ต่างจังหวัดน่ะครับ แล้วก็ย้ายไปโซลตอนม.3 พออยู่โซลก็โดนห้ามนู่นห้ามนี่กลายเป็นเด็กดีไปเลย ตอนอยู่ต่างจังหวัดนี่ตัวเกรียนประจำโรงเรียนเลย แต่ก็ได้เกรดดีตลอดครับ แต่พอมาอยู่โซลนี่กลายเป็นเด็กดีอยู่ในโอวาททุกอย่างเลยครับ
"แล้วนี่เจ๊มานี่ได้ไงอะครับ"วีพูด
"อ่อ มาเที่ยวกับเพื่อนน่ะ แต่ตอนนี้หายหัวไปไหนกันก็ไม่รู้ฉันเลยมากินข้าวน่ะ แล้วนี่วีมานี่ได้ไงอะ"ผมพูด
"อ่อ มาเที่ยวพักผ่อนคนเดียวน่ะครับ เขาเรียกอารมณ์ติส"
"ติสหรือว่าแกไม่มีเพื่อนคบกันแน่ยะ"
"แรงง่า~ ผมยังมีเพื่อนคบอยู่นะครับเจ๊"
"แก๊งค์เดิม?"
"ใช่ครับ" แล้วเราก็คุยกันเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อยตามประสาคนที่ ไม่ได้เจอกันหลายปี
13:00 น.
กินไปคุยไปจนไม่มีอะไรจะคุยแล้วครับตอนนี้ผมกับวีมาอยู่ที่โรงแรมที่ผมพักแล้วครับ วีมันบอกว่าเดินมาเป็นเพื่อนจะได้ไม่เหงา
"นี่ แกจะกอดคอฉันอีกนานมั้ยวีถ้าเพื่อนฉันมาเห็นเข้าแล้วเข้าใจผิดขึ้นมาจะทำไง"ผมพูด วีมันเอาแต่กอดคอผมตั้งแต่ออกจากร้านแล้วครับ
"เดี๋ยวนี้หัดหน้าบางแล้วหรอครับ เมื่อก่อนเห็นจูบผู้ชายกลางสนามยังไม่อายเลย"วีพูดแล้วกอดคอผมแน่นขึ้น
"แอ่ก อีบ้า!!ฉันหายใจไม่ออกนะ!"ผมพูดพร้อมกับตีแขนอีวีรัวๆเลยครับ
"555+ ขอโทษครับ"แล้วมันก็เลิกกอดคอผมครับ เปลี่ยนมาพาดบ่าผมแทน
"เชอะ! งอลแล่ว(-^- )"ผมพูดแล้วกอดอกหันหน้าหนีไปทางอื่น
"โอ๋ๆ อย่างอนนะครับ คืนดีกันนะ จุ้บ!"วีพูดแล้วยื่นหน้าเข้ามาจุ้บแก้มผม
"นี่นาย! มาจุ้บแก้มฉันทำไมเนี่ย"ผมพูดพร้อมกับยกมือขึ้นกุมแก้มตัวเอง
"ก็ง้อไงค../แบค!!!"ก่อนที่วีจะพูดจบก็มีเสียงประสานเรียกชื่อผมดังลั่นลอบบี้เลยครับ คือตอนนี้ผมเดินมาถึงลอบบี้แล้วครับ ผมกับวีหันไปมองทางต้นเสียงก็พบกับพวกฮุนกำลังมองมาที่ผมกับวีครับแต่อะไรก็ไม่สำคัญเท่าสายตาของจงแดตอนนี้ สายตาที่ว่างเปล่าเอามากๆ ดูเหมือนจงแดจะโกรธผมมากกว่าเดิมหลายเท่าเลยครับ ผมรีบผลักไอวีให้ออกห่างเลยครับ วีก็หันมามองผมอย่างแปลกใจ
"ป๋ายหายไปไหนมา รู้มั้ยว่าพวกเราเป็นห่วงน่ะ โทรหาก็ปิดเครื่อง"เฮียที่เดินมาถึงผมเป็นคนแรกพูดขึ้น
"ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง ป๋ายตื่นขึ้นมาแล้วมันหิวอะ ป๋ายก็เลยออกไปกินข้าวข้างนอกมา แต่ป๋ายลืมเปิดเครื่องน่ะ"ผมพูด
"แล้วผู้ชายคนนี้ใครกัน"เซฮุนพูดพร้อมหันไปมองวี
"เพื่อนเก่าฉันน่ะ เจอกันที่ร้าน กินข้าวเสร็จมันก็อาสามาส่งที่โรงแรมน่ะ"ผมพูด
"แน่ใจหรอครับว่าแค่เพื่อนน่ะ"จงแดพูด เสียงเรียบๆ
"พูดแบบนี้หมายความว่าไง"ผมพูด
"ผมคงคิดผิดแล้วล่ะที่จะทำให้คุณรักและหยุดอยู่ที่ผมคนเดียวได้อะ ในเมื่อหลักฐานมันชัดเจนแบบนี้"
"นายคิดว่าฉันเป็นคนยังไงกันห้ะ! นายคิดว่าฉันเป็นพวกแรดขนาดนั้นเลยหรอ! นายคิดว่าฉันรักใครไม่เป็นเลยรึไงกัน!"
"ใช่!!"
เพี้ยะ!!!!!
"0..0!!!!!"นี่สีหน้าผู้เห็นเหตุการณ์ หลังจากที่ผมตบหน้าจงแดไปเต็มๆแรง
"นายมันไม่รู้อะไรจงแด ถึงฉันจะแรดฉันก็รักคนได้แค่คนเดียวนะเว้ย! และถ้าฉันรักใครแล้วฉันก็พร้อมจะหยุดอยู่ที่เขา และคนคนนั้นก็คือนายนั่นแหละจงแด! แต่ในเมื่อนายคิดว่าฉันเป็นคนแบบนั้นก็ ตามใจนายละกัน!!"ผมพูดแค่นั้นแล้วเดินออกมาจากตรงนั้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลมาเยอะแบบ...เหมือนเขื่อนแตกอะครับ ในเมื่อเขาคิดแบบนั้นก็ช่วยไม่ได้ ผมคงไม่ดีพอในสายตาเขา......
13:30 น.
ให้ตายสิ ตาบวมแน่เลยงานนี้ ผมนั่งร้องไห้มาได้สักพักแล้วครับตั้งแต่เข้าห้องมา น้ำตาแม่งไม่หยุดไหลเลยครับ ทำไมผมถึงเป็นแบบนี้วะ ผมรักจงแดมากขนาดขนาดไหนกันละเนี่ย ถึงได้ร้องไห้ได้เป็นวักเป็นเวนขนาดนี้เพียงแค่จงแดคิดว่าเราเป็นคนแบบนั้น
ก๊อกๆๆ
"แบค นี่ฮุนเองเปิดประตูให้หน่อยดิ"เสียงอีฮุนดังขึ้นหลังจากเสียงเคาะประตู ทำให้ผมที่กำลังนั่งร้องไห้น้ำตาไหลพรากเป็นน้ำตกเจ็ดสาวน้อย(?)อยู่บนเตียงต้องรีบเช็ดน้ำตาแบบลวกๆ แล้วลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูให้อีฮุนครับ ไคก็มาด้วย
"ตาบวมมากเลยนะเนี่ย สงสัยเขื่อนแตกแน่เลย"จงอินพูดแล้วจับหัวผมโยกไปมา
"อืม แล้วนี่มีอะไรรึเปล่าอะ"ผมพูด
"พวกฉันจะมาเอาของไปไว้ห้องอื่นน่ะ พวกฉันไปเปิดห้องเพิ่มอีกห้องหนึ่ง เพราะฉันเชื่อว่าแกคงจะอยากอยู่คนเดียวตอนนี้ ใช่มั้ยละ"ฮุนพูด
"รู้ใจฉันจังเลยนะ"ผมพูด
"ก็เพื่อนกันนี่ ฉันว่าแกนอนพักดีกว่านะ คงจะเหนื่อยร้องไห้จนเหนื่อยแล้วล่ะ"ฮุนแบคแล้วจับผมขึ้นไปนอนบนเตียง แล้วห่มผ้าให้เรียบร้อยเลยครับ อะไรของมันวะ แต่ก็ดีเหมือนกัน ผมรู้สึกเหนื่อยๆอยากนอนพักอยู่พอดี มันเหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจเลยครับ...
"เดี๋ยวพวกฉันจะอยู่เพื่อนแกจนหลับเลยละกัน"ไคพูด แปลก.... ทำไมถึงอยู่เป็นเพื่อนล่ะ
"หลับได้แล้ว"ฮุนพูด อะไรของพวกมันว่ะ แต่ก็ช่างเหอะ คงไม่มีอะไรหรอกเนอะ หลับก็หลับวะครับ ผมหลับตาลง และเพียงไม่กี่นาทีผมก็จมดิ่งเข้าสู่ห้วงนิทราได้อย่างง่ายได้....
16:45 น.
หนาว... นี่คือคำแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวทำให้ผมรู้สึกตัวขึ้นตื่นขึ้นมานิดหน่อย ก่อนจะขยับเข้าหาความอุ่นตรงหน้า อุ่น....งั้นหรอ....เห้ย!! ตาสว่างเลยครับผม พอลืมตาขึ้นมาสิ่งที่อยู่ตรงห้าผมคืออกครับ ผมกำลังนอนซบอกใครสักคนอยู่ แถมคนคนนี้ยังกอดผมแน่นมากด้วยครับ ผมเงยหน้าไปมองหน้าของอีกฝ่ายแบบลุ้นสัดๆ เพราะอยากรู้ว่าใคร แต่พอรู้ว่าใครแล้วผมนี่อย่ากจะ แกล้งหลับต่ออีกสักรอบสองรอบถ้าไม่ติดว่าไม่ทันแล้วอะนะเพราะเขามองผมก่อนอยู่แล้ว ก็จะใครล่ะครับ มีคนเดียวนั่นแหละก็คนที่ทำให้ผมร้องไห้เอาเป็นเอาตายน้ำตาไหลพรากเป็นน้ำตก เจ็ดสาวน้อยนั่นแหละ
"นายเข้ามาได้ยังไงกัน ปล่อยฉันเลยนะ"ผมพูดพร้อมกับดิ้นไปมาเพื่อให้อีกฝ่ายปล่อย แต่ก็ไม่เป็นผล และดูเหมือนจะกอดแน่นกว่าเดิมด้วย "นี่ บอกให้ปล่อยไงเล่า"
"คำพูดกับน้ำเสียงไม่ได้เข้ากันเลยนะครับJ"จงแดพูด
"ต้องการอะไรจากฉันอีกล่ะ หรือต้องการจะมาว่าฉันต่ออะ เอาเลยสิ ด่าเลย ในเมื่อนายคิดว่าฉันเป็นคนแบบนั้นก็ด่..อื้ม!!!!"พูดไม่ทันจะก็โดนปิดปากด้วยปากครับ ผมพยายามทั้งทุบทั้งตีเพื่อให้จงแดปล่อยแต่ก็ไม่สะทกสะท้านเลยสักนิดครับ จนผมเหนื่อยแล้วหยุดการกระทำทุกอย่างจงแดถึงผละออกไป
"หยุดพูดมากแล้วช่วยฟังผมพูดหน่อยได้มั้ยครับ"
"......"
"ขอบคุณครับ ผมอยากจะบอกว่าผมขอโทษ....ขอโทษที่ว่าคุณแบบนั้น ที่ผมพูดและทำไปทั้งหมดเพราะว่าผมหึงคุณ ผมหึงคุณตั้งแต่อยู่ในผับแล้ว เพราะมีแต่คนมองคุณเต็มไปหมด ผมอยากจะจับคุณมานั่งตักแบบที่เทากับเซฮุนทำกันแต่ผมไม่กล้า เพราะผมรู้ว่าผมไม่มีสิทธิหึงคุณ เพราะสถานะของเรายังไม่ชัดเจนพอและสิ่งที่ทำให้ผมหึงคุณหนักกว่าเดิมเพราะประโยคที่คุณพวกกับพวกคุณเซฮุน คุณรู้มั้ยว่าผมเครียดมากแค่ไหน ในหัวผมมัวแต่คิดว่าจะทำยังไงให้คุณรักผมคนเดียว ผมขอโทษที่พูดแบบนั้น แต่ผมอยากให้รู้ไว้ว่าผม'รัก'คุณจริงๆนะครับ"จงแคร่ายยาวมาเรื่อยๆ ประโยคพวกนี้ทำเอาเขื่อนน้ำตาแตกเลยครับ
"ฮึก นายแม่ง.."พูดไม่ถูกเลยจริงๆครับ
"ไม่ร้องนะครับคนดี เดี๋ยวไม่สวยนะ"จงแดพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้ผม
"สวยตั้งแต่เกิดเถอะ"
"พึ่งรู้นะเนี่ย ว่าว่าที่แฟนของผมเป็นคนหลงตัวเองอะ"
"อย่ามามั่วใครว่าที่แฟนนายกัน"
"ก็คนตรงหน้าผมนี่ไงครับ คุณแบคฮยอน"
"เรียกเราเหมือนเดินเถอะ ไม่ต้องเรียกคุณหรอก"
"เรียกที่รักได้มั้ยครับ^^"
"บ้า .//////."
"ถึงจะบ้าก็บ้ารักนะครับ"
"ไปเอามาจากไหนเนี่ย"
"เทาสอนครับ"
"สอนให้จีบหรือง้อ"
"ทั้งสองเลยครับ^^"
"ย่ะ-//////-"
"รักนะครับ"
"อื้ม>/////<"
Talk.จบแล้วจ้าสำหรับตอนนี้ กว่าจะครบ ต้องขอโทษด้วยนะคะ ชาวงนี้หัวสมองไม่ค่อยโล่งคิดอะไร
ไม่ค่อยออกเลยค่ะ ต้องขอโทษจริงๆค่ะ อย่าลืมเม้นกันนะคะทุกคนนน~ ^^
ความคิดเห็น