คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 08 : Escape [100 per.]
*เปิเพลฟัเพื่อเพิ่มอรรถรสในารอ่าน*
“There’s a fire starting in my heart,…
Reaching a fever pitch and It’s bring me out the dark…”
- Rolling in the deep By Adele -
“ในใอันมีอไฟำลัลุโน...
ันะไม่ทนเธออี่อไป...
วไฟนั้นำลัพาันออไปาวามมืมิ…”
Chapter 08 : Escape [100%]
“ปล่อยผมไปเถอะรับ อุ้บ์!” สัมผัสอริมฝีปาร้อนแสนุ้นเยทับลมาที่ริมฝีปาผม เาไม่ไ้สอลิ้นเ้ามาเหมือนเยเพียแ่ไล่เลียวนและูึริมฝีปาผมอย่าสัว์ป่าที่ำลัหิวระหาย
“นายห้ามาย...” ุอมทัพพูึ้นหลัาที่ผละออาริมฝีปาผม มือหนาอเาลูบไล้ใบหน้าผมอย่าแผ่วเบา
“…”
“ราบใที่ันไม่อนุาให้นายาย นายห้ามาย...”
“…”
“เ้าใไหม ‘สัว์เลี้ย’ อัน...” เาพู่อนะยัเม็ยาเล็ ๆ ใส่ปาผม่อนะประบูบลมาอีรั้เพื่อบัับให้ผมลืนยาลไป
มันเป็นเพียเสี้ยวเียวริ ๆ...
เสี้ยวหนึ่ที่ิว่าเาะทำีับผมบ้า...
แ่ผมว่าผมหวัสูไป...
หวัมาไปริ ๆ...
+++++ Cut +++++
+++++ เอันไ้ที่เว็บ....Tunwalai , Keedkean นะ่า +++++
เาวาผมลบนที่นอนแล้วรั้ัวผมเ้าไปอเอาไว้
และสัมผัสอุ่น ๆ นั้นทำให้ัวผมเลิ้มหลับไป...
มันไม่น่าเื่อเลยริ ๆ ว่ารั้นี้ผมะเป็นฝ่ายอร้ออ้อนวอนให้เาทำมัน…
และไม่น่าเื่อว่าเาะมอผม้วยสายาแบบนั้น...
สายาที่ไม่ไู้ถูเหยียหยามหรือเย้ยหยัน
แ่เาลับมามอผม้วยสายาร้อนแรและแสวาม้อาร...
มันไม่น่าเื่อริ ๆ
.
.
.
“อีนิเียว...” ผมพึมพำเสียเบา สายามอสลับระหว่าวัถุสีำรหน้าับร่าสูอนที่นอนอผมา้านหลัอยู่้า ๆ
มือบาอผม่อย ๆ เลื่อนไป้า ๆ พยายามยับัวให้เบาที่สุเท่าที่ะทำไ้ แ่มัน็ยาเินไป เสียัเบา ๆ อระิ่ที่อมันัึ้นทุรั้ที่ผมยับัว
ระิ่ที่อ...
ุเยเห็นปลอออสัว์เลี้ยไหม?
มันเป็นแบบนั้นแหละรับ...
และผมไม่รู้เลยว่าเาเอามาใส่ให้ผมอนไหน...
ผมพยายามปลมันออาลำออผม แ่มัน็ทำไม่ไ้เพราะมันเป็นสายแบบล็อที่้อปลออ้วยุแเท่านั้น
บ้าะมั!
หมับ!
“ไ้แล้ว...” ผมยิ้มออมาเมื่อมืออผมว้าเอาโทรศัพท์อผมที่อยู่มาไว้ในมือไ้ นิ้วเรียวยาวอผมรีบปลล็อมัน่อนะรีบโทรไปที่นที่ผมิว่าเาะ่วยผมไ้
“[แน! หายไปไหนมาั้หลายวันฮะเราเนี่ย]” สัาารโทรัึ้นไ้ไม่นานเสียัาปลายสาย็พูึ้น้วยน้ำเสียห่วใย
“มะ...แม่พราวรับ...” ผมเอ่ยเรียอีฝ่าย
“[หายไปไหนมา? แม่เป็นห่วเรานะรู้ไหม?]” แม่พราวว่าเสียุ
แม่พราว...
อ่า...ทุนยัไม่ลืมสินะรับว่าผมเป็นเ็ำพร้าไม่มีพ่อไม่มีแม่ แ่ทำไมผมถึเรียปลายสายว่าแม่น่ะเหรอ...
แม่พราวือเ้าอสถานสเราะห์ที่ผมใ้ีวิและเิบโที่นั้น...
พู่าย ๆ แม่พราวือนที่เลี้ยผมมา...
“ผะ...ผมอโทษรับ แม่พราว...แม่พราว่วย...อื้อ!” ยัไม่ทันที่ผมะไ้พูบประโย ฝ่ามือหนาอนที่ผมิว่าำลัหลับอยู่็ปิเ้าที่ปาผม
ผมพยายามแหปาเพื่ออวาม่วยเหลือาแม่พราวแ่เสียอผม็ไม่ไ้เล็ลอออไปเลยแม้แ่นิ...
“[ฮัลโหล? แนไ้ยินแม่ไหมลู?]” เสียอแม่พราวเรียผมัึ้น
“อนนี้แนไทไม่ว่าุยแล้วละรับ...” นัวสูที่ปิปาผมอยู่แย่โทรศัพท์ออามืออผมแล้วเอาไปุย่อ
“[อ่อ...ริ ๆ เลยนะแนเนี่ยไม่ว่าแท้ ๆ ยัโทรมาหาแม่อี ยัไแม่็ฝาูแลแน้วยนะ้ะ รายนี้เาื้อพอัวเลยละ]” แม่พราวพู
“รับ...ผมะูแลให้เป็นอย่าี...” อมทัพพู่อนะัสายไป
ปึ!
ร่าสูพลิัวึ้นมาึ้นร่อมัวผม ฝ่ามือหนาที่ปิปาผมอยู่เมื่อรู่หลุออไปแล้ว...
หลุไปพร้อม ๆ ับโทรศัพท์อผมที่ถูอีฝ่ายโยนไปที่ำแพนมันแออเป็นเสี่ย ๆ แถมูท่าแล้ว่อให้เอาไป่อม็ใ้่อไม่ไ้แน่ ๆ
“ทำแบบนี้ทำไมรับ...” ผมถามเา้วยน้ำเสียอ่อนแร
หมแล้ว...หมแล้ววามหวัอผม...
“ัน่าหาที่้อถามนาย้วยำถามนี้...รู้ทั้รู้ว่าหนีันไม่พ้นยัิะิ้นรนหนีันอี” เาพูพร้อมส่รอยยิ้มเหี้ยมมาให้
“…” ผมเม้มปาแน่นปล่อยให้น้ำาไหลรินออาวาอีรั้ วามรู้สึที่ทั้โรธและอึอันทำให้ผมอยาะร้อไห้ออั ๆ เพื่อระบายวามอึอัในใ
ผมไม่ใ่นร้อไห้ อ่อนไหวอะไรนานั้น...
แ่อยู่ับเาผมเสียน้ำาบ่อยรั้...
ร้อไห้เพราะำลัโรธ...
ร้อไห้เพราะผมอึอั...
ร้อไห้เพราะผมไม่รู้ว่าผมวรทำอย่าไร่อไปี...
“ร้อไห้ทำไม? น้ำามัน่วยให้เรื่อทุอย่ามันีึ้นั้นเหรอ?” นรหน้าถามผม
“ปล่อย...ปล่อยผมไปเถอะ...” ผมพูเสียแผ่วเบา อยาะสะอื้นออมาแ่็ทำไม่ไ้ แ่แระปาน้ำาออาใบหน้าผมยัะไม่มีเลย
“เหุผลืออะไร? ทำไมัน้อปล่อยนายไป?” เาพู
“ผม...ผมไม่ไ้ทำอะไรผิ...”
“…”
“ผมทรมาน...ผมะไม่ไหวแล้ว ฮึ ปล่อยผมไปเถอะรับ” ผมบอเาเสียสั่น นัย์าพร่ามัวไปหมแ่ที่เห็นไ้ลา ๆ ือรอยยิ้มเย็น ๆ อเา
“็ไ้...ันปล่อยนายไป็ไ้...”
“…”
“แ่ว่า...มันมี้อแม้...”
“ะ...้อแม้อะไร...” ผมถาม
“มันไม่ยุ่ยาอะไรหรอ...”
“…”
“แ่นายะ้อเป็น ‘สัว์เลี้ย’ ที่น่ารัอันเท่านั้น...” เาพู มุมปาอเาระุยิ้มเ้าเล่ห์ให้ผม
“หมายวามว่ายัไ...”
“ันะปล่อยนายไป แ่เมื่อไหร่ที่ันสั่ให้นายทำอะไรนาย็้อทำ...”
“…”
“ว่าไ? ลไหม?” เาถาม
.
.
.
“ล...ผมล...” ผมอบลับ
“หื้ม? พู่ายีนะราวนี้...” เาเลิิ้วมอหน้าผม
“ผมลแล้ว็ปล่อยผมเสียทีสิ…” ผมบอเา
“ไ้...ันะปล่อยนายไปอย่าลืม้อลอันับนายละ...” อมทัพพู่อนะ่อย ๆ ลุออไปาัวผม และแน่นอนทันทีที่เาลุออไป...
ปึ!
“ถ้าลับมาผม็โ่เ็มทีแล้ว!!” ผมรวบรวมเรี่ยวแรเฮือสุท้ายแล้วใ้เท้าทั้สอ้ายันเาออสุแร และทันทีที่ร่าสูไลออาผม ผมรีบวิ่ไปที่หน้าประูแล้ววิ่ลไป้าล่าอย่าไม่ิีวิ
อละ...
อให้ผมหนีเาพ้น...
มันเป็นโอาสเียว...
โอาสเียวเท่านั้น...
#100% แปะ ๆ
#โห้ยยยเินเลยับารมNC(?)
#แนไทหนีอมทัพามำอเรียร้อแล้วน้า ฮ่า ๆ
#ะหนีรอไปนานแ่ไหนนี่อีเรื่อ(อ้าว)
#ย้ำว่า ‘ใ้เท้ายัน’ ยันเลยนะยัน ฮ่า ๆ
#เอำผิบอ้วยนะ่า
#ไหนใรทีมใรบ้า่า ฮ่า ๆ ิแท็ #ทีมทัพ #ทีมแน #ทีมนที เ็มที่เลยน้า ฮ่า ๆ
#โปริแท็ #ArsenicFic เมื่อล่าวถึในทวิเอร์ หรือ เฟสบุ้
#ฝาอ่าน ฝาโหว ฝาิามนะ่า
#อย่าลืมอมเมนท์แสวามิเห็นิมัน้วยนะะ
ความคิดเห็น