คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 07 : Despair [100 per.]
*เปิเพลฟัเพื่อเพิ่มอรรถรสในารอ่าน*
“What’s my offense this time?...
You’re not a judge but if you’re gonna judge me…
Well, sentence me to another life…”
- Ignorance By Paramore -
“วามผิอันราวนี้ืออะไรละ?...
ุไม่ใ่ผู้พิพาษาเสียหน่อย แ่ถ้าุะัสินัน...
าิหน้าแล้วัน...”
Chapter 07 : Despair [100 per.]
“เลว...” ผมยับปาพูอย่ายาเย็น เสียที่เปล่ออมา่าแหบแห้เหลือเิน อยาะหนีออไปให้พ้นาที่นี้แ่เรี่ยวแรอผมลับไม่มีเลยสันิแถมร่าายอผมมีสภาพเหมือนไม่่าานที่โนรุมโทรม
“หึ...นาย็ทำไ้แ่่าันเท่านั้นแหละ ันอยาะรู้นันายะสู้อะไรันไ้? ว่าไแนไท? นอย่านายะทำอะไรไ้?” ร่าสูที่นั่อยู่ปลายเียมอผม้วยสายาูถู
“…” ผมัริมฝีปาแน่นวามรู้สึโรธแ้นพวยพุ่เ้ามาในใผมอย่าหนั อยาะลุไประทืบนรหน้าให้หายแ้น
แ่ผม็ทำอะไรไม่ไ้...
ร่าายอผมอนนี้แ่ะยับัวให้ลุึ้นนั่ผมยัทำไม่ไ้เลย...
“นายะโทษใรไม่ไ้นอาัวนายเอ...ถ้านายไม่เริ่มเรื่อทุอย่าะไม่เป็นแบบนี้ และนาย็ะไ้ไม่เือร้อน...” เาว่า่อ
“ผม...ไม่ไ้ทำอะไรผิ” ผมอบออมาเสียแหบพร่า ยิ่พูเหมือนยิ่เ้าใล้วามายไปเรื่อย ๆ เปลือาอผมหนัอึ้เหมือนะปิลอเวลา แ่สมอและใอผมยัไม่อยาที่ะหลับไป
ผมอยารู้...
ผมทำอะไรผิหนัหนา...
ทำไมผม้อมารับผิในเรื่อที่ผมไม่ไ้ทำ...
ทำไมผม้อมาเอับนรหน้า้วย...
“เรื่อมันมาถึนานี้นายยัะปิเสธอีั้นเหรอ? หึ หน้า้านริ ๆ เลยนะนายเนี่ย...” นรหน้าผมพู้วยน้ำเสียเย้ยหยันพร้อมับหัวเราะออมาราวับสมเพในัวผม
“ไม่ว่าุะู่หรือลโทษผมยัไ...ผม...แฮ่...ยัยืนยัน...ำเิมว่าผม...ไม่ไ้ทำ...” ผมหอบหายใหนัเ้าปอวามรู้สึร้อน ๆ หนาว ๆ และมีอาารมึนหัวยิ่รุนแรึ้น
“ไม่ว่ายัไ็ไม่ยอมรับผิใ่ไหม...” ุอมทัพพู้วยน้ำเสียเย็น ๆ
“ใ่...และ อึ!”
“…”
“่อใหุ้ แ่ ๆ ่าผมให้ายผม็ แ่ ไม่ยอมรับในเรื่อที่ผม แฮ่ ไม่ไ้ทำเ็า” ผมพู
“…”
“ถ้าให้ผมเลือ แ่ ๆ ว่าะยอมรับผิ แ่...”
“…”
“หรือยอมาย...แ่ ๆ”
“…”
“ผมอเลือายีว่า แ่ ๆ” ผมพูไป้วยไอไป้วย ยิ่ไอยิ่แสบอไปหม มันเหมือนอผมำลัะพัและเสียผมำลัะหายไปในอีไม่้า
“นายิว่านายล้าทำั้นเหรอ? อยาายมานัรึไ?” ุอมทัพพูเสียเย็น วาุมอผม้วยแววาหุหิเล็ ๆ
“ถ้าผมะายุยุ่อะไร้วย? ผมะาย...แ่ ๆ หรือไม่นั้น็เป็นเรื่ออผม...” ผมอบลับ
“ไม่ิที่ะอร้ออ้อนวอนันหน่อยหรือไ? ไม่แน่นะ...นอานายะไม่ายแล้ว ันอาะปล่อยนายไป่าย ๆ เลย้วย้ำ”
“หึ! ุ แ่ ๆ ไม่ทำแบบนั้นหรอรับ...”
“…”
“นอย่าุ แ่ ๆ ไร้หัวใเินไป แ่! เินว่าที่ะมทำแบบนั้น”
“ไร้หัวใั้นเหรอ...”
เพล้!
“โอ้ย!” ผมร้อออมาเมื่อนรหน้าโยนแันแถวนั้นพุ่รมาที่ผม แ่ยัีที่ผมยับัวหลบมันทัน ทำให้มันระแทับพนัห้อแล้วแเป็นเศษา และถึแม้ผมะหลบพ้นแ่็แลมา้วยวามเ็บเมื่อยับัว
แ่ไอ้แันเมื่อรู่มันเือบะโนหัวผมอยู่รอมร่อแล้วนะ!
“หัวใน่ะมันมีไว้แ่ทำหน้าที่สูบีเลือเท่านั้นแหละ...”
“อึ!” ผมมอนรหน้าที่เินมาระาหัวผม วาุมอหน้าผมอย่าเอาเรื่อ
“…”
“หัวใมันไม่ไ้มีไว้รู้สึ มันไม่ไ้มีไว้สั่าร วามรู้สึอะไรพวนั้นมันเป็นเรื่อไร้สาระ! ำเอาไว้!”
ปึ!
เาพู่อนปล่อยมือออาเส้นผมอผมแล้วสะบัผมหัวทิ้อย่าไม่ไ้สนใว่าหัวอผมะไปนับหัวเียหรือนับอะไรหรือไม่
ผมมอเาลับ้วยสายาเียแ้น สัมผัสอุ่น ๆ ไหลผ่านลมาที่าอผม ลิ่นสนิมอมันทำให้ผมรับรู้ไ้ทันทีว่าอเหลวอุ่น ๆ ที่ไหลผ่านวาอผมมันืออะไร
เลือ...
ี่รั้แล้วที่ผม้อเลือยาออเพราะเาัน...
“สวะ...” ผมพูออมา วาุยิ่มอผม้วยสายาไม่พอใมาึ้นไปอี
“พูใหม่สิ...” เาพูเสียเย็น
“ไอ้สวะ!!” ผมวาึ้นเสียั วามรู้เ็บแสบที่ลำอแล่นึ้นมานไม่มีเสียะพู
“สสัยนายยัไม่เ็สินะ…” เาพู่อนะเปิลิ้นัหัวเียออพร้อมับหยิบอในนั้นออมา
“ออไป…ถอยออไปเี๋ยวนี้…” ผมพู อยาะยับัวหนีไปให้ห่าแ่เรี่ยวแรลับไม่มี นาเสียะร้อห้ามเาผมยัเริ่มที่ะไม่มีเลย
“นายหนีันไม่พ้นหรอ...แนไท” เาพูเสียแ็ มือหนาระาแน้าหนึ่อผมไปมัไว้ับหัวเีย
น้ำาผมไหลออมาอีรั้
โหร้าย...
มันเลวร้ายเินไปแล้ว...
“ันะให้โอาสนายทบทวนัวเออีรั้ และันะลับมาฟันายยอมรับผิในเย็นวันนี้...”
“ฮึ...”
“และันหวัว่าะไ้รับำอบที่น่าพอใ...”
“ฮึ แ่ ๆ”
“ไม่ั้นนายรู้นะว่า ‘บทลโทษ’ อนปาเ่ปาีอย่านายืออะไร…”
ปั!
“ฮึ! เวรเอ้ย! ทำอะไรผิ แ่ ๆ ผมทำอะไรผิ...” ผมบหน้าลับหมอนแล้วปล่อยน้ำาแห่วามเียแ้นออมา...
ผมร้อไห้ไม่ไ้แปลว่าผมอ่อนแอ...
ผมร้อไห้เพราะผมอึอั ผมทรมาน...
ผมอยาหายไปาเรื่อบ้า ๆ นี่เ็มทนแล้ว...
ผมเหลือบมอเศษาอแันที่อยู่ใล้ ๆ ัวผม มือ้าหนึ่เอื้อมไปหยิบิ้นที่แหลมที่สุึ้นมามอ...
ารระทำเหมือนนไร้สิ เรีย่าย ๆ ือผมไม่รู้ัวว่าัวเอำลัทำอะไรอยู่...
รู้แ่ว่าผมอยาไปให้พ้นาสถานาร์เลวร้ายที่ผมำลัเผิอยู่เท่านั้น...
ผม่อย ๆ เศษแันลที่้อมือที่ถูมัอยู่แล้วรีมัน้วยมืออี้าอัวเอ้า ๆ
ปลายแหลมอมันที่รีลึลมาทำให้ผมเ็บนิ ๆ แ่ผม็ไม่ิที่ะหยุหรอรับ...
ผมยัรีย้ำที่รอยเิม้ำ ๆ ให้มันเป็นรอยที่ยาวึ้น...
้วยวามที่ผมเป็นนผิวาวมาอยู่แล้ว ยิ่ทำให้ผมมอเห็นเส้นเลือัเน...
ผมเปลี่ยนุมีรี้อมือัวเอเมื่อรู่ แล้วมารีรที่บริเวเห็นเส้นเลือัแทน...
สีแสและลิ่นสนิมอเลือรอยละลุ้ไ้ลิ่นวนเอียนเ็มไปหม
ผม่อย ๆ นอนลับฟูเียเมื่อรู้สึเริ่มหมแร...
เปลือาอผมมันหนัอึ้...
ผมมอแสแที่สาส่อเ้ามาเป็นรั้สุท้าย่อนะ่อย ๆ หลับาล...
หึหึ...
และแล้วผม็หนีพ้นาเรื่อบ้า ๆ พวนี้เสียที...
.
.
.
แสบ...
นี่ือวามรู้สึแรที่ผมรับรู้ไ้...
“ื่นแล้ว็ลืมาึ้นะ...” เสียเ้มอใรบานล่าวึ้นราวับเป็นำสั่ที่ผมไม่สามารถัืนไ้
ผม่อย ๆ เปิเปลือาึ้น้า ๆ เห็นแสสว่าาหลอไฟส่อเ้ามาในม่านาทำให้ผม้อปิาลไป่อนแล้วเปิึ้นมาใหม่
“ินยา่อน...” เม็แปูลับยาเม็เล็ ๆ และแ้วน้ำถูส่รหน้าผม
ผมรับยาพวนั้นรอเ้าปา่อนะื่มน้ำามลไป
อนนี้ผมไม่รู้อะไร้วย้ำ ราวับเสียนั้นเป็นเ้านายอร่าายผมที่เมื่อใรนนั้นเอ่ยปาสั่อะไร ผม็พร้อมที่ะทำามทันที...
ใรันที่มีอิทธิพลในารสั่ร่าายและสมออผมนานี้...
เสียอพระเ้าหรือเปล่า?
“ิยัไถึะ่าัวาย...”
“…”
“ไร้สมอสิ้นี...” บำนั้นผมลาสายาล่อลอยอผมให้ไปมอนรหน้า
!!
บุลที่นั่อยู่รหน้าผมทำให้ร่าายอผมระุึ้น้วยวามลัวอย่ารุนแร...
วาุ ๆ ู่นั้นมอผม้วยแววาเรียบเย แ่เหมือนผมำลัถูเาทำร้ายผ่านสายาอเา
“เห็นหน้าันแล้วน่าในานั้นเลยรึไ?” นรหน้าถามผม
“…” ผมเียบ ่อนะืนัวถอยห่าเมื่อมือหน้าอเาับเ้าที่้อมือผม
“อยู่เย ๆ” เาบอ
“ปล่อย...ผมเ็บ...” ผมนิ่วหน้า้วยวามเ็บเมื่ออีฝ่ายึมือผมไปหน้าเา
“รู้ว่ามันเ็บ แล้วทำให้ัวเอเ็บทำไม?” เาพู่อนะหยิบสำลีทีุ่่มแอลอฮอล์เ็รอบ ๆ แผลผม ่อนะเริ่มทำแผลให้ผมอย่าริั
ผมมอนรหน้า้วยวามไม่เ้าใ
เาลโทษผม...
เาทำร้ายผม...
เาทำับผมราวับว่าผมไม่ใ่น…
แล้วเาทำแผลให้ผมทำไม?
“นั้น็เพราะุไม่ใ่เหรอรับ...” ผมพูเสียแผ่วเมื่อนรหน้าทำแผลที่บริเว้อมือและหน้าผาให้ผมเรียบร้อย
“…” นรหน้าผมหยุะัมอหน้าผม้วยสายาว่าเปล่าอยู่รู่หนึ่่อนะเินเอาล่ออุปร์ปมพยาบาลเบื้อ้นไปเ็บ
“่วยผมทำไม...” ผมถาม
“…”
“ุทำอย่าับผมไม่ใ่นแล้วะมาทำแผลให้ผม ่วยีวิผม...”
“…”
“ุทำแบบนี้ทำไม?”
“…”
“ผมบอแล้วไม่ใ่หรือไรับ? ผมะายหรือไม่นั้นเป็นเรื่ออผม...”
“…”
“ผมทรมานนะรับ...ุอมทัพ...”
“…”
“ปล่อยผมให้าย ๆ ไปไม่ไ้เหรอรับ...”
“…”
“ปล่อยผมไปเถอะรับ อุ้บ์!” สัมผัสอริมฝีปาร้อนแสนุ้นเยทับลมาที่ริมฝีปาผม เาไม่ไ้สอลิ้นเ้ามาเหมือนเยเพียแ่ไล่เลียวนและูึริมฝีปาผมอย่าสัว์ป่าที่ำลัหิวระหาย
“นายห้ามาย...” ุอมทัพพูึ้นหลัาที่ผละออาริมฝีปาผม มือหนาอเาลูบไล้ใบหน้าผมอย่าแผ่วเบา
“…”
“ราบใที่ันไม่อนุาให้นายาย นายห้ามาย...”
“…”
“เ้าใไหม ‘สัว์เลี้ย’ อัน...” เาพู่อนะยัเม็ยาเล็ ๆ ใส่ปาผม่อนะประบูบลมาอีรั้เพื่อให้ผมลืนยาลไป
มันเป็นเพียเสี้ยวเียวริ ๆ...
เสี้ยวหนึ่ที่ิว่าเาะทำีับผมบ้า...
แ่ผมว่าผมหวัสูไป...
หวัมาไปริ ๆ...
#100% แปะ ๆ
#สารภาพอย่าือแ่ไป่วหลั 50% นี่แอบใสั่นับอีทัพนะ ฮ่า ๆ แ่เออสุท้ายมัน็เลว่อ...
#แ่ในวามรู้สึือมัน็ยัเลวไม่พอะ.___.
#่อหน้าทุท่านะไ้พบันา...ไม่บอไม่สปอยหรอ ามอ่านเอีว่าเนอะ *้มหลบรอเท้า*
#เอำผิบอ้วยนะ่า
#ไหนใรทีมใรบ้า่า ฮ่า ๆ ิแท็ #ทีมทัพ #ทีมแน #ทีมนที เ็มที่เลยน้า ฮ่า ๆ
#โปริแท็ #ArsenicFic เมื่อล่าวถึในทวิเอร์ หรือ เฟสบุ้
#ฝาอ่าน ฝาโหว ฝาิามนะ่า
#อย่าลืมอมเมนท์แสวามิเห็นิมัน้วยนะะ
ความคิดเห็น