พัชรประกายแสง : รักนี้แบบนายไม่มีอีกแล้ว (นิยายเกย์)

ลำดับตอนที่ #4 : ลาก่อนครับพี่ชายที่แสนดีของผม

    ในที่สุดแล้ววันที่เพชรกลัวก็มาถึง วันนี้เป็นวันปัจฉิมนิเทศของพี่ๆม.6ที่กำลังจักจบการศึกษาและก้าวออกจากการเป็นศิษย์ของสถาบันการศึกษาแห่งนี้ เพชรตั้งใจอย่างยิ่งด้วยความอยากที่จักมอบของขวัญให้กับปิยวุฒิ พี่ชายที่แสนดีของเขา เพชรแวะที่ตลาดสดก่อนเข้าโรงเรียน เขาพิจารณาเลือกดอกกุหลาบที่เพชรเองคิดว่าสวยที่สุด และแล้วเพชรก็หยิบมันขึ้นมา

    "เท่าไรครับ"

     "ดอกละ 10 บาทจ๊ะ" แม่ค้าขายดอกไม้กล่าว

     เพชรยื่นค่าดอกไม้ให้แม่ค้า "นี้ครับ" แล้วรีบไปขึ้นรถเมล์เพื่อไปที่โรงเรียน รถมาขับมาจนถึงหน้าโรงเรียนซึ่งเพชรพบว่านักเรียนทุกคนไม่ว่าชายและหญิงต่างมีช่อดอกไม้ ตุ๊กตา ซึ่งคงเตรียมเพื่อเป็นของขวัญให้แก่รุ่นพี่ที่ตนเองรัก ชอบ หรือ เคารพ เพชรลงจากรถเมย์แล้วเดินเข้าโรงเรียนพร้อมกับดอกกุหลาบสีขาวดอกเล็กๆหนึ่งดอก เพชรเดินไปที่ห้องสมุดเพื่อทำหน้าเป็นบรรณารักษ์ตามปกติ วันนี้เพชรมาสายห้องสมุดถูกเปิดแล้ว

    "สวัสดีครับคุณครูจันจิรา ขอโทษนะครับผมไปแวะตลาดมานะครับ"

    "สงสัยจักไปซื้อดอกไม้ให้รุ่นพี่ผู้หญิงที่ชอบนะซิ" คุณครูจันจิราพูดล้อ

     เพชรยิ้มด้วยความเขินแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร เพชรวางกระเป๋าลงแล้วซ่อนดอกกุหลาบสีขาวนั้นไว้ในกระเป๋าถือ จากนั้นเพชรจึงเดินมานั่งในตำแหน่งบรรณารักษ์หน้าเคาว์เตอร์ เพชรนั่งนึกคิดไปเรื่อย ถึงจักมีนักเรียนเข้ามาอ่านหนังสือ ทำการบ้าน หรือยืม-คืนหนังสือเพชรก็ยังคงเฉยๆราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนกระทั่งเสียงออนเตือนเข้าแถวดังขึ้น เพชรรีบทำยืม-คืนให้กับนักเรียนคนสุดท้ายที่ต่อคิวเสร็จ แล้วลาคุณครูจันจิราไปเข้าแถว เพชรรีบวิ่งอย่างเร็วราวกับมีเรื่องเร่งด่วน พอกิจกรรมหน้าเสาธงเสร็จแล้ว ผู้อำนวยการโรงเรียนก็ขึ้นกล่าวสุนทรพจน์เสมือนให้พรแก่นักเรียนชั้นม.6 ที่กำลังจักก้าวเดินออกจากโรงเรียนแห่งนี้ไป เพชรใจแทบสลายเมื่อคิดได้ว่าคงไม่ได้เจอปิยวุฒิอีกแล้ว ราวกับน้ำตาตกใน พอผู้อำนวยการฯกล่าวเสร็จ นักเรียนชั้นม.6 ทุกคนต้องเข้าหอประชุมเพื่อเข้ารับปัจฉิมนิเทศซึ่งเป็นงานที่ทางโรงเรียนจัดให้เพื่อเป็นการแสดงความยินดีกับนักเรียนที่จบการศึกษา นักเรียนทุกชั้นปีลุกขึ้นรายเป็นแถวเพื่อหวังจัดยื่นของขวัญที่ตนเองเตรียมมาเพื่อมอบให้กับรุ่นพี่ที่ตนเองครับ เพชรพยายามจักเข้าไปในแถวนั้นแต่แล้วความคิดหนึ่งของเพชรก็เกิดขึ้น

      ถ้าเราเข้าไปและยื่นดอกไม้ในพี่วุฒิ มันก็หมายความว่าเราชอบพี่วุฒิ และมันจะเกิดอะไรถ้าเพื่อนๆรู้ว่าเราเป็นเกย์ และพี่เขาจะไม่รังเกลียดเราเหรอ ไม่ได้ซิ ไม่ได้

   และแล้วขณะนั้นแถวของนักเรียนห้องแรกซึ่งปิยวุฒิเป็นเด็กห้องหนึ่งของสายวิทย์-คณิตก็ได้เดินผ่านหน้าเพชรไป โดยที่เพชรไม่มีโอกาสได้มอบดอกกุหลาบดอกนี้เลย ซึ่งปิยวุฒินั้นล้วนมีแต่คนเข้าหาและเต็มไปด้วยของขวัญไม่ว่าช่อดอกไม้ ตุ๊กตาและขนม รวมทั้งมาลัยแบงค์กาโม่ราวกับนักร้องลูกทุ่ง และเขาก็เดินเลยไปไกลมากแล้ว

     เพชรมองปิยวุฒิแล้วกักน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออก เก็บอารมณ์ความรู้สึกต่างๆไว้ 

     "ลาก่อนครับ พี่ชายแสนดีของผม" เพชรโบยมือเล็กๆเพราะเพชรเห็นว่าอย่างไรปิยวุฒิก็คงไม่เห็นอยู่แล้ว

    เพชรเสียใจที่ไม่ได้มอบดอกกุหลาบดอกนี้ทั้งๆที่ตั้งใจมาเต็มร้อยแล้วว่าจักต้องให้ปิยวุฒิให้ได้ แต่แล้วสายน้ำไม่มีวันไหลย้อยกลับ และ สายลมที่ไม่มีวันพัดหวนกลับ โอกาสนี้กหลุดลอยไปแล้วอย่างไม่สามารถย้อนกลับได้ 

    หลังจากนั้นเพชรก็ทำตัวราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาตั้งใจเรียนและทำหน้าของการเป็นบรรณารักษ์ในช่วงพักเที่ยง พอถึงช่วงบ่ายที่ต้องขึ้นเรียนแล้ว เพชรก็ลาคุณครูจันจิราไปขึ้นเรียน เพชรเดินออกจากห้องสมุดแล้วเห็นปิยวุฒิและกลุ่มเพื่อนกำลังเดินผ่านไปมาทางนี้ เพชรรีบหลบที่หลังเสาของอาคาร เพราะเพชรรู้สึกผิดที่ไม่ได้แสดงความยินดีอะไรเลยกับปิยวุฒิ พอปิยวุฒิและเพื่อนเดินเลยไปแล้วจึงออกมาจากหลังเสาแล้วรีบวิ่งไปขึ้นเรียนโดยเก็บความรู้สึกและอารมณ์ต่างๆไว้ข้างใน

      พอเลิกเรียนเพชรก็กลับมาบ้านพร้อมกับความเจ็บใจ เพชรนั่งลงบนเตียงแล้วเปิดกระเป๋าออกพร้อมกับนำดอกกุหลาบขาวออกมาจากกระเป๋าซึ่งถูกหนังสือและความอบเบียดเบียนจนกุหลาบเหี่ยวและไม่มีสวยเหมือนเมื่อเช้าแล้ว เพชรหอมกุหลาบดอกนี้อย่างบรรจงพร้อมก้บน้ำตาที่ไหลรินนองทั้งสองแก้มด้วยความเสียใจอย่างมาก

    "ขอให้พี่วุฒิ โชคดีนะครับ ผมคงไม่มีบุญได้รักพี่วุฒิเป็นแฟน แต่ก็ขอให้พี่มีความสุขมากๆแล้วผมจักคอยให้กำลังใจและอยู่ข้างพี่วุฒิเสมอ...." เพชรพูดกับดอกกุหลาบอันเหี่ยวเฉานี้เพื่อใช้เป็นตัวแทนของปิยวุฒิชายหนุ่มที่เพชรรักสุดหัวใจ

    จากนั้นเพชรก็ลุกขึ้นจากเตียงค่อยๆเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือแล้วเปิดลิ้นชักแล้วหยิบสมุดเล่มหนาปกสีน้ำเงินเข้มออกมาซึ่งสิ่งแรกที่เห็นคือ ที่คั้นหนังสือสามชิ้น ที่ถูกจัดวางไว้อย่างสวยงาม เพชรค่อยๆเปิดไปเรื่อยๆซึ่งสมุดทั้งเล่มนี้มีแต่ข้อความที่เพชรเขียนถึงปิยวุฒิ และภาพถ่ายที่เพชรตัดรูปของพี่เขามาจากวารสารของโรงเรียนซึ่งปิยวุฒินั้นเป็นเด็กกิจกรรมและเก่งในหลายๆด้านจึงย่อมมีข่าวและภาพถ่ายของเขาปรากฏอยู่ทุกเล่มและทุกฉบับเป็นเรื่องปกติ เพชรวางดอกกุหลาบนั้นลงมาสมุดหน้าสุดท้ายของสมุดแล้วอุ้มสมุดเล่มนี้แล้วแนบกับอก เพชรกอดสมุดเล่มนี้ไว้ราวกับตนได้กอดปิยวุฒิชายที่ตนรักไว้จนแน่น

    หลายวันต่อมาซึ่งเป็นช่วงปิดเทอมใหญ่ เพชรนั่งรถสองแถวอีกครั้งเพื่อรำลึกถึงความหลังที่เคยเห็นปิยวุฒิมาล่องมอเตอร์ไซค์เล่น เพชรราวกับคนไม่มีสติใจลอยและจมอยู่แต่ความเศร้านี้เรื่อยมา

    พอเพชรกลับมาบ้านเลยเข้าห้องก็เอาแต่ขังตนเองอยู่ในห้องไม่ออกไปไหน เพชรเอาต้องดูรูปถ่ายของปิยวุฒิในสมุดเล่มนี้เสมอ

     "สาวทอผ้ากับหนุ่มเลี้ยงวัวยังมีวันที่ได้พบเจอกันปีละครั้ง แต่เรากับพี่วุฒิคงไม่ได้เจอกันอีกตลอดกาล" เพชรร้องไห้หนักราวกับคนเป็นบ้า 
 
    วันเวลาผ่านไปปิยวุฒิเริ่มทำใจได้บ้าง เพชรตัดสินใจนำที่คั้นหนังสือสามชิ้นที่ปิยวุฒิให้ไว้นำมาทำเป็นพวงกุญแจโดยนำที่คั้นหนังสือทั้งสามชิ้นมาพับครึ่งแล้วให้ร้านถ่ายเอกสารเครือบพลาสติกให้ แล้วเพชรก็เอาตาไก่มาเจาะแล้วร้อยด้วยห่วงพวงกุญแจไว้ติดตัว เพชรคิดเพียงว่าหากคิดถึงปิยวุฒิเมื่อใดจักได้หยิบที่คั้นหนังสือทั้งสามออกมาดูและจะได้อุ่นใจว่ามีปิยวุฒิอยู่เคียงข้างเสมอ

     หลายวันพอควรเพชรพอสืบได้ข้อมูงถึงปิยวุฒิว่า ปิยวุฒิถึงจักสอบติดคณะแพทย์ของมหาวิทยาลัยแพทย์ระดับต้นๆของประเทศ แต่ก็กลับไปเลือกเรียนแพทย์แผนจีนในมหาวิทยาลัยเอกชนที่มีความโดดเด่นเกี่ยวกับจีนแห่งหนึ่งของประเทศ ซึ่งเพชรทราบอยู่เต็มอกว่ามหาวิทยาลัยแห่งนี้อยู่ที่ใดและด้วยความคิดถึงก็เกิดความอยากที่จักเดินทางไปหาปิยวุฒิ แต่ความคิดที่ว่ากลัวปิยวุฒิจักรังเกลียดตนจึงล้มความคิดนี้เสียและเก็บปิยวุฒิในจินตนาการว่าเป็นปิยวุฒิในอุดมคติไปเสียแทนการเกิดความผิดหวัง ซึ่งที่จริงแล้วเพชรก็กลับอยู่ว่าปิยวุฒิจักปฏิเสธความรักของตน แล้วด้วยไม่อยากให้พ่อแม่เสียใจที่ตนเองเป็นเกย์คงยังค้ำบ่าอยู่มาโดยตลอด