พัชรประกายแสง : รักนี้แบบนายไม่มีอีกแล้ว (นิยายเกย์)

ลำดับตอนที่ #3 : ของขวัญที่รักที่สุด

    เข้าสู่ภาคเรียนที่2ของการเป็นนักเรียนม.4ของเพชรแล้ว เพชรคุ้นเคยและคุ้นชินกับบรรยากาศของการเรียนรู้ที่เข้มข้นและพอใจกับเกรดเฉลี่ยรายวิชานั้นเป็นอย่างมาก และทักษะในการพูดภาษาฝรั่งเศสของเขานั้นก็เป็นไปได้ด้วยดีจนคุณครูชาวฝรั่งเศสยังชมว่าเพชรพูดออกเสียงได้เพราะมาก เพชรยิ่งภูมิใจในความเป็นนักเรียนสายศิลป์ฝรั่งเศสเป็นอย่างยิ่ง 

     เพชรเดินทางมาโรงเรียนในเช้าของวันที่ 14 กุมภาพันธ์ซึ่งเป็นวันที่ใครๆก็ทราบกันดีว่าวันนี้คือวันวาเลนไทน์ วันแห่งความรักของฝรั่ง แต่วัยรุ่นไทยให้ความสนใจเป็นอย่างมาก เพชรเดินโรงเรียนไม่ทันไร กลุ่มเด็กนักเรียนหญิงม.ต้นต่างก็เข้าหาเขาเป็นกลุ่มก้อน 

     "พี่เพชรค่ะ ขอติดสติกเกอร์รูปหัวใจหน่อยนะค่ะ" 

     "ได้ครับ" เพชรอมยิ้ม น้องๆพากันค่อยติดสติกเกอร์รูปหัวใจสีสีนต่างๆลงบนชุดนักเรียนสีขาวของเพชรจนกลายเป็นชุดนักเรียนที่มีลอยลายรูปหัวใจสีสันต่างๆ เพชรยิ้มเสมือนคำขอบคุณ

     "ขอบคุณนะครับ ขอให้น้องมีความสุขนะครับ"

     "ค่ะ พี่เพชร" และแล้วกลุ่มน้องๆก็เดินจากไป เพชรยังคงเดินต่อไป บรรดาสายตาของนักเรียนในโรงเรียนจ้องมองที่เพชร และแล้ว
 
     "เพชร....." เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังออกมาจากโต๊ะม้าหินข้างถนนที่เพชรกำลังเดินผ่าน

    "เอ้า...น้อย" น้อยเพื่อนที่เคยเรียนกับเพชรมาในตอนม.ต้น ส่งยิ้มแล้วเดินเข้ามาหา

    "โฮ้...หัวใจเต็มตัวเลย ฮอตไม่เบาเลยนะเพื่อนเรา"

    เพชรยิ้มเขิน  "สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะน้อย"

     "เช่นกัน"

     "และเรียนเป็นไงบ้าง" เพชรตอบน้อย

     "ก็ยากเละ เรียนศิลป์อังกฤษ ครูให้การบ้านเขียนเรียงความภาษาอังกฤษเกี่ยวกับวันวาเลนไทน์ เนี้ยกำลังนั่งปั้นอยู่เลย"

     "เหรอ สู้ๆนะ เดี๋ยวเราต้องไปช่วยคุณครูจันจิราก่อน" เพชรยิ้ม

     "แกนี้มันเป็นเด็กดีมาโดยตลอดเลยนะ ตั้งแต่ม.1จนม.4ก็ยังไม่ยอมทิ้งหน้าที่บรรณารักษ์"

     "อืม ก็เราชอบอ่ะ ได้อยู่กับหนังสือ" เพชรยิ้ม

     "อืมไม่รบกวนแล้ว ไปช่วยครูจันจิราเถิด บาย..."

     "บาย...เจอกัน" เพชรโบยมือให้น้อยแล้วจึงเดินจากไป

      เพชรเดินมาถึงห้องสมุดแล้วนั่งลงกับพื้นเพื่อรอคุณครูจันจิรามาเปิดห้องสมุด แต่แล้ววันนี้คุณครูจันจิราก็ยังไม่มาจนป้าสมศรีซึ่งมักมาสายกว่าคุณครูจันจิรามาถึงก่อน 

    "สวัสดีครับคุณป้า" เพชรยกมือไหว้ป้าสมศรี

     "สวัสดีครับ เพชร เพชรครับ วันนี้คุณครูจันจิราไม่มานะ" 

     "เอ้า คุณครูจันจิราปป่วยหรือครับ"

    "อืม คุณครูจันจิราลาป่วยกระทันหัน แกเป็นโรคกระเพาะอ่ะเพชร"

    "คุณครูจันจิราทำงานหนัก และชอบทานข้าวไม่ตรงเวลานี้ครับ" 

    "อืม จริงๆ เราไปช่วยกันเปิดห้องสมุดกันเถิด"

     ป้าสมศรีเกาะราวบันไดโดยมีเพชรค่อยประคองขึ้นบันไดไปจนถึงห้องสมุด เพชรรับกุญแจไขประตูเหล็กแล้วดันขึ้นจนเสียงดัง เพชรหยิบกระเป๋าถือของตนเองขึ้นแล้วเดินทางป้าสมศรีซึ่งล่วงหน้าเข้าไปไขประตูกระจกแล้ว ป้าสมศรีรีบเข้าไปเปิดไฟภายในห้องสมุดจนห้องสมุดสว่างแล้วป้าแกก็รีบเข้าไปหลังห้องสมุดเพื่อไปหยิบเครื่องทำความสะอาดมาทำความสะอาดห้องสมุด เครื่องคอมพิวเตอร์อัจฉริยะจึงไม่สามารถเปิดได้เพราะมีเพียงคุณครูจันจิราเท่านั้นที่รู้รหัส ดังนั้นเพชรจึงต้องนำสมุดยืม-คืนขึ้นมาให้อีกครั้งหลังจากเลิกใช้ไปนานมาก เพราะไม่จำเป็นต้องใช้เนื่องจากใช้บริการด้วยคอมพิวเตอร์อัจฉริยะเครื่องนี้มาโดยตลอด

    เพชรขนหนังสือที่ทำคืนแล้วที่ถูกวางอยู่ท้ายสุดของเคาว์เตอร์ใส่รถขนหนังสือแล้วเข็นไปยังท้ายห้องสมุดอย่างเร่งรีบ เพชรค่อยๆยกหนังสือที่สูงท่วมหัวลงจากรถเข็นแล้วส่วนยอดของกองหนังสือก็ล่วงลงกระตายทั่วพื้น เพชรวางหนังสือที่อยู่ในมือลงบนโต๊ะพักหนังสือแล้วนั่งคุกเข่าลงเพื่อเก็บหนังสือแล้วก็มีคนๆหนึ่งเข้ามาช่วย เพชรมองหน้าดูว่าเป็นใครเพื่อขอบคุณแต่แล้วคนที่เข้ามาช่วยเพชรนั้นคือ ปิยวุฒิ รุ่นพี่สุดหล่อที่เพชรแอบชอบนั้นเอง เพชรถึงกับตะลึงจนตาค้าง

   "เดี๋ยวพี่ช่วย" ปิยวุฒิยกหนังสือเพียงไม่กี่เล่มเท่าที่หยิบไปโดยไม่ล้ำไปถึงบริเวณตัวของเพชร แล้วเอาขึ้นวางบนโต๊ะพักหนังสือ 

   "ขอบคุณนะครับพี่วุฒิ" เพชรพูดด้วยน้ำเวียงที่สั้นคอน

    ปิยวุฒิยิ้มแล้วไม่กล่าวอะไร เขายกกองหนังสืออีก 3กองที่เหลือวางบนโต๊ะพักหนังสือ เพชรแอบปลื้มอยู่ในใจ

    เพชรยกมือไหว้แสดงการขอบคุณ "ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ไอ้น้องเพชร" เพชรยิ้ม "ครับพี่วุฒิ"

    "เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะ เดี๋ยวไปหาหนังสือคู่มือข้อสอบวิชาฟิสิกส์หน่อย"

    "เล่มสีน้ำเงินนะครับพี่" เพชรหวังดี

    "พี่รู้ครับไอ้น้องเพชร" 

     "โทษทีครับ เคยตัว" เพชรยิ้มแล้วหัวเราะ
 
     "วิญญาณบรรณารักษ์เข้าสิงแน่ๆเลย ไปเละ" 

     เพชรยิ้มแล้วเกาหัว "ครับ" แล้วเพชรก็เข็นรถขนหนังสือกลับไปยังเคาว์เตอร์ ซึ่งเพชรก็ต้องมึนงงที่อยู่ๆก็มีดอกกุหลาบสีขาวสะอาดตาดอกใหญ่วางอยู่บนเคาว์เตอร์ เพชรจอดรถเข็นแล้วเดินมานั่งยังตำแหน่งบรรณารักษ์ เพชรจ้องมองด้วยความสงสัยและความอยากรู้อยากเห็น เพชรเห็นกระดาษเล็กๆยาวๆที่ผูกติดกับดอกกุหลาบจึงแอบอ่านปรากฏในข้อความนั้นว่า 

     "ดอกกุหลาบนี้บริสุทธิ์เหมือนเพชร ขอมอบดอกกุหลาบนี้เป็นของขวัญสำหรับเธอ รักและปรารถนาดีต่อเพชรเสมอ" เพชรทราบโดยทันทีว่าดอกกุหลาบนี้มีคนเอามาให้

    "โฮ้ใครกันอ่ะ และต้องแพงมากด้วยถึงร้อยไหมเนี้ยเสียดายเงินแทนจัง" เพชรคิ้วขมวดเล็กน้อย

      และแล้ว "สาวคนไหนให้กุหลาบไอ้น้องพี่" ปิยวุฒิเดินมาใกล้พร้อมกับหนังสือเล่มหนาจำนวน 5 เล่ม    

    "ไม่รู้ครับพี่วุฒิ พอผมมาก็เห็นมันวางอยู่ที่นี้แล้ว" เพชรงงไม่หาย

    "สวยจังเนอะ" 

    "แต่ก็ดีนะครับ ผมชอบกุหลาบสีขาวที่สุดเลย" เพชรยิ้มแล้วดึงกุหลาบดอกนั้นเข้ามาใกล้จมูกเล็กน้อยแล้วหลับตาลง

    "หอมไหม" ปิยวุฒิถามราวกับสนใจ

    "หอมมากเลยครับ" เพชรยิ้มแล้วค่อยๆวางดอกกุหลาบนั้นอย่างนุ่มนวล แล้วเพชรหันมายัง
ปิยวุฒิ"วันนี้พี่วุฒิ ยืมหนังสือเยอะจังครับ" 

    "ดีจริงอยากยืมมากกว่านี้นะแต่กลัวอ่านไม่ทัน" ปิยวุฒิหัวเราะเล็กน้อย

    เพชรยิ้มแล้วดึงหนังสือ 5 เล่มนั้นมาเพื่อเขียนลงในสมุดยืม-คืน 

      "เอ้า คอมเสียเหรอ..." ปิยวุฒิสงสัย

      "เปล่าครับพี่ แต่วันนี้คุณครูจันจิราลาป่วยอ่ะครับ และมีคุณครูจันจิราเท่านั้นที่เปิดคอมเครื่องนี้ได้ครับ คือ ผมไม่รู้รหัสมันอ่ะครับ" เพชรยิ้ม

     "อืม ไม่เป็นไรพี่รอได้" ปิยวุฒิท้าวแขนกับเคาว์เตอร์แล้วจ้องมองกุหลาบขาวนั้นอย่างชื่นชม "คนที่ให้เพชรคงชอบเพชรมากเลยนะ ถึงซื้อกุหลาบดอกใหญ่ขนาดนี้" เพชรยิ้มแล้วไม่ตอบอะไรนอกจากหัวเราะและอมยิ้มเท่านั้น 

    เพชรเขียนข้อมูลเสร็จก็ส่งหนังสือให้ปิยวุฒิ แล้วเพชรก็ยกมือไหว้ปิยวุฒิ ปิยวุฒิยิ้มแล้วเดินเอาหนังสือไปใส่กระเป๋าเป้ของเขา ปิยวุฒิเปิดซิปกระเป๋าเล็กหน้าเป้ของเขาแล้วยิ้มอะไรบางอย่างออกมาแล้วเขาก็เดินเข้ามาหาเพชร เพชรมองอย่างสงสัยในใจ

    "เอ้าเพชรพี่ให้" ปิยวุฒิยื่นที่คั่นหนังสือให้เพชรจำนวนสามอัน "เมื่อเร็วๆนี้พี่ไปซื้อหนังสือคู่มือสอบเข้ามหาวิทยาลัยมาและเขาแจกมาเยอะมาก พี่เห็นว่าเราเป็นคนชอบอ่านหนังสือน่าจะได้ใช้มันมากกว่าพี่" เพชรยกมือไหว้ขอบคุณแล้วรับที่คั้นหนังสือนั้นจากมือของปิยวุฒิ

    เพชรจับที่คั้นหนังสือพลิกไปพลิกมามันเป็นที่ขั้นหนังสือที่มีลวดลายของลายไทยที่สวยงาม คือ เป็นรูปเศียรพระพิฆเนศอันหนึ่ง รูปเศียรพระพิราพอันหนึ่ง และเศียรพ่อแก่หน้าทองอันหนึ่ง เพชรยิ้มจนแก้มปริ "สวยจังเลยครับพี่วุฒิ ผมชอบมากเลย" เพชรชื่นชมที่ค้้นหนังสือที่ปิยวุฒิให้เป็นอย่างมาก

    "พี่เห็นว่าเราชอบพี่ก็ดีใจ ถือว่าเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์จากพี่ชายคนหนึ่งล่ะกัน"

     เพชรยิ้มจนแก้มแดง "เดี๋ยวก่อนนะครับพี่วุฒิ" แล้วเพชรก็วิ่งออกไปยังที่วางกระเป๋าของเขาซึ่งอยู่ข้างๆโต๊ะทำงานของคุณครูจันจิรา

    เพชรเปิดกระเป๋าถือออกแล้วหยิบบางอย่างออกมาแล้วเพชรก็ยื่นสิ่งนี้ให้กับปิยวุฒิซึ่งมันซ่อนอยู่ในกำมืออันขาวเนียนของเพชร "ผมให้พี่ครับ"

     "อะไรอ่ะ" ปิยวุฒิสงสัย

     "แบมือซิครับเดี๋ยวรู้เอง" เพชรยิ้ม

      ปิยวุฒิงงแต่ก็ทำตาม เพชรวางสิ่งนั้นลงบนฝ่ามือของปิยวุฒิ มันคือลูกอมรูปหัวใจสีชมพู ปิยวุฒิยิ้มและหัวเราะออกมา

     "อืม ลูกอม" ปิยวุฒิยิ้มแล้วมองใบหน้าของเพชรที่กำลังยิ้มแย้ม

     "ครับ ลูกอมรูปหัวใจเป็นของขวัญจากผมน้องพี่ครับ ขอให้พี่วุฒิมีแฟนสวยๆนะครับ"

     ปิยวุฒิยิ้ม "เราก็รู้ว่าพี่น่ะสาวติดขนาดไหน"

      เพชรหัวเราะ "จริงซินะ" เพชรเกาหัวอีกแล้ว

      ปิยวุฒิเก็บลูกอมนั้นไว้ที่กระเป๋าเสื้อของเขา "ไม่กินเลยเหรอพี่" เพชรถาม

     "ก็นี้มันในห้องสมุดนะ จะกินได้ไง" เพชรถึงกับอึ้ง "จริงด้วย" เพชรหัวเราะด้วยความหลงลืมของตนเอง 

     "พี่ไปก่อนนะขอบใจมากสำหรับของขวัญวาเลนไทน์ของพี่" 

     "เช่นกันครับ" 

     และแล้วปิยวุฒิก็แยกตัวไปหยิบกระเป๋าแล้วอำลาเพชรด้วยการโบยมืออำลา เพชรก็โบยมือเช่นกันด้วยรอยยิ้ม และปิยวุฒิก็เดินออกไปจากห้องสมุด เพชรอยู่เพียงคนเดียวแล้วตอนนี้ เพชรนั่งลงกับเก้าอี้แล้วหยิบที่คั้นหนังสือสามชิ้นนั้นออกมาดู เพชรยิ้มไม่เลิกพิจารณาลวดลายของที่คั้นหนังสืออย่างสุขใจ แล้วเพชรก็รู้สึกราวกับได้ของขวัญวิเศษหรือยิ่งกว่าได้ดอกกุหลาบช่อเยอะๆเสียอีก เพชรปลื้มใจและอิ่มเอมกับความรู้สึกที่ปิติยิ่งที่คั้นหนังสือสามชิ้นนี้เป็นของขวัญที่มีค่ามากสำหรับเพชรในเวลานี้ เพชรเก็บมันไว้ในกระเป๋าเสื้อนักเรียนของเขาและรู้สึกอิ่มใจยิ่งนัก

    พอตกเย็นเพชรเดินทางกลับบ้านพร้อมขนม ช็อกโกแล็ตและดอกกุหลาบดอกใหญ่สีขาวนั้น เพชรวางมันลงบนโต๊ะเขียนหนังสือแล้วล้มตัวลงบนเตียงในสภาพที่เหนื่อยล้าแต่สิ่งที่เขารู้สึกได้คือขอบของที่คั้นหนังสือทิ่มจนเขารู้สึกตัว เพชรหลุดขึ้นแล้วหยิบที่คั้นหนังสือทั้งสามชิ้นนี้ออกจากกระเป๋าเสื้อนักเรียน เพชรวางมันลงบนเตียง เพชรเดินไปยังตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบกล่องดินสอออกมาแล้วใส่ที่คั้นหนังสือทั้งสามไว้ในกล่องดินสอเหล็กนั้น เพชรจ้องมองกล่องดินสอเหล็กนี้เสมือนเห็นหน้าของปิยวุฒิลอยออกมา เพชรยิ้มยามที่นึกถึงปิยวุฒิแล้วเริ่มมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าว่าอยากเป็นแฟนกับปิยวุฒิ แต่เพชรก็ต้องห้ามใจเมื่อนึกถึงพ่อแม่และความเป็นไปได้เพราะปิยวุฒิรุ่นพี่สุดหล่อคงไม่ได้เป็นเกย์ และการที่พี่เขาดีด้วยนะเป็นเพียงความเอ็นดูเท่านั้น 

    และแล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น "เพชรนี้แม่เองนะลูก" เพชรได้ยินดังนั้นก็ลุกขึ้นไปเปิดประตู 

    "นี้...ลูกแม่มีคนชอบขนาดให้ขนม ช็อกโกแล็ต และมีดอกกุหลาบด้วย" แม่ของเพชรท่าทางจักพอใจกับสิ่งของที่เพชรได้มา 

     "ก็เพื่อนๆน้องๆพี่ๆเขาให้มาอ่ะครับแม่" 

      "นั้นแม่เอาไปเก็บใส่ตู้เย็นนะ เดี๋ยวช็อกโกแล็ตมันจะละลาย"

     "ครับแม่"

      "เพชรกุหลาบสวยจัง เดี๋ยวแม่เอาแจกันมาใส่ให้น่ะ"

      "ขอบคุณครับแม่" เพชรยกมือไหว้ขอบคุณ

     เพชรไม่สนใจอะไรเลยนอกจากที่คั้นหนังสือของปิยวุฒิและเพชรก็เก็บกล่องนั้นไว้ใต้หมอนของเขามาน้เนแต่นั้น ทุกครั้งก่อนนอนเพชรจักหยิบกล่องดินสอนี้ออกมาแล้วหอมราวกับได้หอมปิยวุฒิรุ่นพี่ที่เพชรแอบชอบ แล้วจักนอนฝันถึงปิยวุฒิที่อยุ่ในฐานะคนรักเสมอ และเพชรก็มีความสุขกับความฝันที่ตนเองสร้างขึ้นมาซึ่งไม่รู้ว่าจักเป็นความจริงได้อีกเมื่อไร และเหลือเวลาอีกไม่กี่เดือนก็จักปิดภาคเรียนแล้ว ปิยวุฒิซึ่งอยู่ม.6ก็ต้องไปเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัยซึ่งไม่รู้เหมือนกันว่าเพชรจักได้พบเจอปิยวุฒิอีกไหม....