[SF] Paradise :: hansol X yuta ::

เนื้อเรื่อง

                     








                                

“ เตนล์  ”

“ครับ ฮยอง ?”

.

.

“ รอฉันแปบนึงได้ไหม ”

ริมฝีปากบางสวยที่เอ่ยพูดออกมาเบา ๆ อย่างเขินอายเรียกดวงตาเรียวยาวของคนเป็นน้องให้กดลงมองอย่างนึกสงสัย อีกเพียงไม่กี่ก้าว ทริปเอสเอ็มทาวน์อินโอซาก้าจะสิ้นสุดลงเมื่อพวกเขาพากันก้าวเข้าไปในห้องหับของตนเองเรียบร้อยแล้ว ซึ่งเป็นเรื่องที่แน่นอน ที่ตอนนี้ห้องพักของเขากับพี่ชายหน้าสวยคนนี้จะเป็นคนละห้องกัน

หลังจากหมดช่วงการโปรโมท NCT U ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับ NCT 127  เดบิวต์

เขาสองคนก็ต้องสลับห้องกันอยู่อย่างช่วยไม่ได้

“ มีอะไรเหรอครับยูตะฮยอง”

เดินตามคนตัวเล็กที่กำลังดึงรั้งข้อมือของเขาให้เดินตามเข้าไปในห้องของตนเองอย่างเอาแต่ใจ ใช้ดวงตาเรียวสวยมองตามร่างเล็ก ๆ ของคนเป็นพี่ที่กำลังแบกกระเป๋าเป้หนัก ๆ เข้าไปในห้องนอนของตนเองอย่างเร่งรีบ เพียงไม่นานคน ๆ นั้นก็วิ่งออกมายืนอยู่ขนาบเดียวกันกับเขา ดวงตากลมโตเปล่งประกายราวกับความเหนื่อยล้าทั้งหมดถูกปลดเปลื้องเพียงแค่ได้ก้าวเข้ามาในที่แห่งนี้  กับความสุขที่เขามองไม่เห็น นากาโมโตะ ยูตะ ดูสวยงามเสียจนเขายังต้องนึกอิจฉา

“ ปะ ไปกันเถอะ ”

“ ฮยองจะไปไหนครับ ?”

“ ไปห้องของนายไง ”

ถึงจะพูดออกไปอย่างนั้นคนตัวเล็กกลับดันเขาให้เดินนำไปซะอย่างนั้น ถึงเวลาที่เขาควรจะหุบปากเสียที ทุกอย่างมันดูชัดเจนแจ่มแจ้งเสียจนเขาไม่ต้องนึกสงสัยอะไรอีกต่อไปแล้ว

แค่อยากจะไปหาความสุขของตัวเอง

ไม่เห็นต้องเอาคนอื่นมาอ้างเลยนะครับฮยอง

เพียงไม่กี่ก้าวที่เท้าเล็กทั้งสองคู่ถูกเคลื่อนไปด้านหน้า พวกเขาก็พากันมายืนอยู่หน้าห้องของเมมเบอร์ที่ยังไม่ได้เดบิวต์แล้ว รู้สึกถึงร่างกายคนตัวเล็กที่เว้นระยะห่างจากลำตัวของเขาอย่างเห็นได้ชัด หันหลังกลับไปมองใบหน้าสวยสดที่แดงเห่อขึ้นมาอย่างนึกมั่นเขี้ยว

ให้ตายเหอะ ตอนนี้เขาก็มีความรักนะ

แต่ทำไมถึงไม่เห็นดูดีเหมือนพี่คนนี้บ้างเล่า !

“ ฮยองเขินเหรอ ?”

“ บะ บ้าหน่า  ทำไมฉันต้องเขินด้วยเล่า นายก็รีบ ๆ เปิดเข้าไปเร็ว ๆ สิ ”

เสียงหวานโวยวายออกมากลบเกลื่อนความเขินอายอย่างเช่นทุกที มองเห็นคนเป็นน้องที่กำลังใช้สายตามองมาที่เขาอย่างจับผิด ...  เจ้าเด็กบ้านี่ ไปติดเชื้อความกวนประสาทมาจากแฟนตัวเองมาหรือยังไงนะ

ชอบจังเลยกับการทำให้คนอื่นเขาอับอายเนี่ย !!

“ งั้นผมเปิดละนะ ”

“ ก็เปิดไปสิ ”

เอ่ยพูดกับเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่ติดจะมีอารมณ์เล็กน้อย มองเห็นร่างบางเล็กที่หันมาแย้มรอยยิ้มแปลก ๆ ให้ตนก่อนจะดันกลอนประตูเข้าไปด้านในอย่างช้า ๆ รีบใช้สายตากลมโตมองหาร่างกายสูงโปร่งของใครบางคนผ่านช่องแคบ ๆ ของบานประตูที่พึ่งถูกแง้มออกเพียงน้อยนิด ริมฝีปากเรียวสวยฉีกออกกว้างเมื่อความพยายามทั้งหมดของเขาสามารถเติมเต็มความปราถนาภายในจิตใจให้สัมฤทธิ์ผล

ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มผู้หนึ่งที่กำลังสบมองมายังบานประตูที่ถูกแง้มออก

ปลุกปั่นดวงใจของเขาให้ลุกขึ้นมาเต้นระบำอย่างบ้าคลั่ง

“ เตนล์ !! ”

“..............”

.

.

“ว้าาา คุณนากาโมโตะ เข้าห้องผิดหรือเปล่าครับ”

เลือกที่จะละความสนใจออกจากคำพูดแนบแนมของหนุ่มอเมริกา-เกาหลีที่ถูกส่งออกมาต้อนรับจากมาเยือนของเขาทันทีปรากฏตัวตนให้เห็น เพียงไม่นานลำตัวสูงใหญ่กลับถูกเจ้าเด็กตัวน้อยกระแทกเป๋าเป๋หนัก ๆ ใส่ตัวจนล้มลงกองกับพื้นพร้อมกับส่งเสียงร้องโอดครวญเสียจนเกินพอดีออกมา  อยากส่งเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ ให้กับคู่รักแปลก ๆ คู่นี้หากแต่ตอนนี้ สิ่งเดียวที่เขาสามารถมองเห็น คือสิ่งที่เรียกว่าความสุข …

หรือ จี ฮันซล

“ยูตะ ... ”

ริมฝีปากหยักสวยขยับขึ้นลงอย่างเนิบนาบผิดกันกับดวงตานุ่มลึกที่เปล่งประกายขึ้นมาอย่างมีความสุข  ใบหน้าหล่อเหลาแดงฉาดดูแตกต่างจากตอนที่ยังมองไม่เห็นเขาอย่างสิ้นเชิง

“ ก็ยูตะไง ”

เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างสดใสพร้อมกับลำตัวบางเล็กที่เดินตรงไปยังชายหนุ่มที่นั่งตัวตรงอยู่บนโซฟา พยายามปกปิดความเขินอายของตัวเองโดยการทำให้ทุกอย่างมันมองดูเป็นธรรมชาติที่สุด

ถึงแม้มันจะไม่ประสบความสำเร็จร้อยเปอร์เซนเพราะความหล่อเหลาที่ไม่รู้ว่าเพิ่มพูนมาจากไหนนักหนาของคนรักของเขาเนี่ยแหละ

“ กลับมาแล้วเหรอ ”

“ เมื่อตะกี้เองครับ ”

เบียดร่างกายผอมบางของตนเข้าไปเกยทับอยู่บนอกอุ่น ๆ ของชายหนุ่มอีกคนอย่างเอาแต่ใจ มองเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังก้มงุดลงมองแผ่นอกหนาแน่นของตนเองอย่างคนที่กำลังขัดเขินอย่างหนัก ทุกอย่างมันมองดูน่ารักไร้เดียงสาเสียจนเขาอยากจะกลายร่างเป็นเด็กซน ๆ ขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“ ฮยองก้มหน้าทำไม ไม่อยากมองหน้าผมเหรอ”

ทักท้วงการกระทำของคนตัวต้านข้างด้วยน้ำเสียที่ปรับให้ฟังดูซึมเศร้าเล็กน้อย ได้ผล ! แมวยักษ์ขนปุยรีบเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าตึงเรียบของเขาพร้อมกับดวงตาโตกลมโตที่ฉายแววตื่นตระหนกเสียจนเขาเริ่มนึกสงสาร

“ มะ ไม่ใช่ พะ พี่ แค่ เอ่อ ... เดี๋ยวไปเอาน้ำมาให้นะ ”

ยันลำตัวสูงโปร่งขึ้นจนเต็มความสูงพร้อมกับเรียวขาสวยมที่ก้าวไปยังตู้ทำความเย็นด้านหน้าอย่างเอาอกเอาใจ มองตามร่างกายของคนรักที่เดินห่างออกไปอย่างรู้สึกผิดแต่เพียงแวบเดียวแววตากลมสวยก็ฉายแววซุกซนออกมาเช่นเดิม กวาดสายตามองหาของเล่นชิ้นใหม่ก่อนที่สมาร์ทโฟนเครื่องหรูที่วางแตะตาอยู่บนโต๊ะด้านหน้าจะเรียกความสนอกสนใจของเขาได้อย่างดีเยี่ยม เอื้อมมือไปหยิบมาขึ้นมาปลดล็อคด้วยพาสเวิร์ดที่จำจนขึ้นใจอย่างถือวิสวาสะ ก่อนที่รูปภาพที่เปิดค้างอยู่จะปรากฏขึ้นมาให้ร่างบางได้เห็น

จดจ้องมองไปยังใบหน้าสวยสดของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังแย้มรอยยิ้มสดใสท่ามกลางแฟนคลับและศิลปินมากมายที่เดินเกลื่อนกลาดกันอยู่บนเวที เส้นผมสีเข้มสีปรกลงมาปกปิดดวงตากลมโตไม่อาจจะทำให้คนในภาพดูจืดจางไปแม้แต่น้อย ริมฝีปากแดงฉาดถูกฉีกให้วาดเป็นเส้นโค้งมนอย่างน่าหลงใหล ร่างกายขาวสะอาดถูกสวมทับด้วยเสื้อยืดสีชมพูอ่อนเหมือนกันกับเขาในวันนั้น ...

ไม่สิ ... นี่มันรูปของเขาไม่ใช่เหรอ ?

“ ยูตะ !! ”

มองตามสมาร์ทโฟนที่ถูกกระชากออกไปจากมืออย่างรวดเร็ว เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังก้มหน้างุดอยู่เบื้องหน้าด้วยความรู้สึกมากมาย อยากจะหัวเราะ หยอกล้อ  แต่ตอนนี้ความดีใจของเขามันมีมากเสียจนเขาอยากจะร้องไห้ออกมา

“ ฮันซลฮยอง มีผมอยู่ทั้งคนยังเอาแต่ดูรูปพวกนี้อยู่ได้ มันน่าโมโหจริง ๆ ”

กระชากสมาร์ทโฟนเจ้าปัญหามาถือไว้พร้อมกับนิ้วเรียวยาวไปไล่ลบรูปภาพของตัวเองจนหมดแกลลอรี่ ไม่อยากจะหันใบหน้าแดงเห่อไปมองคนตัวโตที่กำลังย่นตัวนั่งลงด้านข้างตนเองด้วยท่าทางที่คงมองดูสิ้นหวังอย่างเห็นได้ชัด เลื่อนมือบางออกไปสมาร์ทโฟนลงบนโต๊ะเบื้องหน้าพร้อมกับใบหน้าเรียวสวยที่หันไปมองเด็กตัวโข่งด้านข้างที่คงจะกำลังงอนเขาอยู่อย่างไม่ต้องนึกสงสัย ฉีกริมริมฝีปากแดงฉาดขึ้นมาอย่างมีความสุขก่อนจะรีบลงโทษความเอาแต่ใจของตัวเองโดนการซุกตัวเข้าไปในอกอุ่นหนาของคนรักอย่างถือวิสาสะ โอบลำแขนเรียวยาวไปรัดพันอยู่บนตัวลำตัวเพรียวบางของอีกคนอย่างเอาแต่ใจ ได้ยินเสียงหัวใจที่ดังกระหึ่มขึ้นมาเสียจนเขารู้สึกเขินอายเสียจนอยากมุดแผ่นดินหนี

ความสุขที่มี มันมากมายเสียจนเขารู้สึกกลัวมันขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“ ยูตะ เหนื่อยเหรอ ? ”

อยากจะเล่นบทเป็นเด็กใจน้อยต่ออีกซักหน่อย หากแต่ลำตัวบางเล็กที่กำลังซุกซบอยู่บนอกของเขามันให้ความรู้อ่อนแรงเสียจนเขารู้สึกถึงมันได้ แขนขาที่เคยมีกล้ามเนื้อพอเหมาะตอนนี้มันกลับเรียวเล็กเสียจนเหมือนร่างกายของผู้หญิงไปแล้ว ลดสายตาลงมองโครงหน้าเรียวเล็กที่ผอมซูบเหมือนคนไม่ได้พักผ่อนติดต่อกันหลายวัน

ไม่ได้เจอกันแค่ไม่เท่าไหร่ คนรักของเขาดูแย่ขนาดนี้เชียวหรือ

“ ฮยอง .. มันไม่สนุกแล้วอะ แล้วผมก็คิดถึงฮยองด้วย”

เสียงหวานพร่ำบ่นออกมาเบา ๆ อย่างเอาแต่ใจ ดวงตากลมโตปิดสนิทลงรับสัมผัสของฝ่ามือแกร่งที่ลูบลงบนเส้นผมสีเข้มของตนอย่างปลอบประโลม  กดสันจมูกโด่งคมลงบนกลุ่มผมนุ่มนิ่มของคนตรงหน้าราวกับอยากจะซึมซับความเหนื่อยล้าทั้งหมดมาไว้ที่ตน

“ ผมอยากอยู่กับฮยอง ”

เสียงหวานเอ่ยออกมากดทับดวงใจของเขาราวกับเพ้อฝัน รู้สึกเจ็บปวดใจทุกครั้งที่เห็นคนรักที่เป็นแบบนี้ ...

แต่จะทำไงได้ เขาไม่ได้เกิดมาเป็นผู้กุมชะตาของโลกใบนี้ไว้

ทำใจ ยอมรับ และปรับสภาพ มันคือสิ่งที่พวกเขาควรกระทำไม่ใช่หรือไง

“ ยูตะ ... “

เอ่ยเรียกคนในอ้อมกอดเบา ๆ ก่อนที่ความเงียบสงบจะถูกคนตัวเล็กส่งมันออกมาตอบรับความต้องการของเขา รู้สึกถึงลมหายใจที่ยังไม่ส่งเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ คนรักของเขายังไม่ได้หลับ ซึมซับ ดื่มด่ำ และรองรับสัมผัสจากร่างกายของเขาอย่างมีสมาธิ ...

ยูตะของเขากำลังทำสิ่งนี้อยู่เงียบ ๆ คนเดียว

“ถึงตอนนี้เรายังไม่ได้เดินอยู่บนเส้นทางเดียวกัน แต่แค่ตอนนี้เรายังเดินจับมือกันไปแบบนี้เรื่อย ๆ พี่ก็มีความสุขที่สุดแล้ว”

“……………..”

.

.

.

“ คนเก่งของพี่ พรุ่งนี้ก็สู้ ๆ นะ ”

 end .....




 

 โมเม้นไม่มีไม่เป็นไร พายวนไปค่ะที่รัก.....;;


 

CR.SHL