หัวใจข้า ท้าข้ามภพ

เริ่มภารกิจที่เอเวอร์เรต

            "แย่แล้วคราวนี้เราแย่แน่ๆ(ô_O)"

            เสียงพลขับฮอร์ลิคอปเตอร์ดังมาจากข้างหน้า ทำให้คนที่โดยสารมาด้วยใจสั่นขวัญผวาทั้งลำ

            "มีอะไร?..(¬_¬).."

            "แย่แล้ว ดอกเตอร์ ผมไม่สามารถบังคับฮอร์ได้..!!"

            "เฮ้ยใจเย็นๆ ดูซิว่ามันเกิดอะไรขึ้น"

            "ผมไม่รู้ เมื่อกี้ยังปกติอยู่เลย"

            "โธ่เอ้ยลองติดต่อศูนย์บังคับบัญชาสิ"

            "ผมติดต่อไม่ได้ สัญญาณไม่มี//--(*_*)--//"

            "หา!!!นายว่าอะไรนะ สัญญาณไม่มี บ้าน่ามันเป็นไปได้ยังไง"

            "ทำไงดี ดอกเตอร์ ทำไงดีครับ"

            "ถามโง่ๆ สละเครื่องสิวะ---(T0T)---"

            ทุกคนอยู่ในความโกลาหล("o)--

"แต่ดอกเตอร์ นี่มันกลางหุบเขาเอเวอร์เรตนะ และหมอกก็หนาขนาดนี้ด้วย"

ลินซ์เซ่ เด็กหนุ่มฝึกงานทีมสารคดีตะโกนเสียงดังมาจากด้านหลังท่ามกลางความสับสนของคณะเดินทาง

"หรือนายจะอยู่บนนี้ อยู่ก็ตาย ลงไปยังมีสิทธิ์รอด"

"เอ่อ???"

"ไม่ต้องคิดมากแล้ว ทุกคนเตรียมร่มชูชีพ สัมภาระที่ไม่จำเป็นทิ้งไว้บนนี้"

"แต่ดอกเตอร์ ลืมภารกิจที่เรามาแล้วเหรอ..?? เรามานี่ก็เพื่อที่จะสำรวจภูมิประเทศ และถ่ายทำสารคดีชั้นยอดของ NG นะครับ"

"ภารกิจนี้มีไว้สำหรับคนที่ยังมีชีวิตอยู่เท่านั้นนะโว้ย(-_-;)"

ทุกคนใส่ร่มชูชีพพร้อมกันหมดแล้ว รวมทั้งลินซ์เช่ ซึ่งหันมามองอุปกรณ์และเครื่องมือต่างๆ ที่เตรียมมาไว้เพื่อถ่ายทำสารคดี ในขณะที่ ดร.เมอร์สันหันมาสั่งการให้ทุกคนเตรียมพร้อม

"เอ้าพร้อมแล้วหรือยัง โดดไปทีละคนก่อนที่เพดานบินจะต่ำกว่านี้"

ศจ.มิกิ ซึ่งเป็นผู้หญิงคนเดียวสั่นไปทั้งตัว เพราะเธอยังไม่เคยโดดจากที่สูงขนาดนี้มาก่อนเลย หันมามอง ดร.เมอร์สัน

"ดอกเตอร์ ฉันไม่กล้าหรอกนะ สูงขนาดนี้"

"เอาน่า ศาสตราจารย์ ดีกว่าอยู่รอความตายอยู่ที่นี่"

ดร.เมอร์สัน ชี้มาทางคลิปเปอร์ หัวหน้านักสารคดีหนุ่มวัย 25 ปี ชาวเยอรมัน

"คลิปเปอร์ นายโดดก่อน"

"ครับ"

"คนต่อไป เชวานอฟ, ลินซ์เช่, ศจ.มิกิ, พลขับ, และผมคนสุดท้าย

Go Go Goooo!!"

            ทั้ง 6 คนปล่อยตัวลอยละลิ่วหายลับเข้าไปในกลุ่มหมอกอันหนาทึบ ทิ้งให้เจ้าพาหนะเฮงซวยหอบเอาอุปกรณ์สำคัญหายไปกลางป่าอีกฟากของหุบเขา ลินซ์เช่ เด็กหนุ่มไฟแรง ยังเสียดายกับภารกิจแรกของเขา ซึ่งเป็นการถ่ายทำสารคดีให้กับ NG รายการสารคดีชั้นแนวหน้าของโลก

            ในขณะที่ทุกคนก็รู้สึกแย่ไม่แพ้กัน แต่ก็ต้องทำใจยอมรับ เพื่อรักษาไว้ซึ่งชีวิต ต้องยอมละทิ้งภารกิจนี้ลงกลางคัน โดยเฉพาะดอกเตอร์เมอร์สัน ซึ่งเป็นหัวหน้าคณะในครั้งนี้ ในใจลึกๆ ของเขาไม่อยากละทิ้งภารกิจนี้ แต่ต้องรักษาชีวิตของทุกคนไว้ก่อน ทั้งๆ ที่เขาก็รู้ว่า เมื่อลงไปแล้วจะต้องเจออุปสรรคอย่างหนักหนาสาหัสแน่นอน

            ปัญหาใช่แล้ว ปัญหาใหญ่มาก เพราะวันนี้หมอกหนากว่าทุกวัน มันมืดเสียจนไม่เห็นแสงตะวันเล็ดลอดมาแม้แต่เสี้ยวหนึ่ง

            "ตายห่าทำไมมันมืดอย่างนี้นะ..??"

            ดอกเตอร์เมอร์เริ่มวิตก เมื่อมองไม่เห็นใครเลย

            "เมื่อกี้ยังเห็นยอดเขาอยู่เลย มันไม่น่าจะลึกขนาดนี้นี่นา..??"

            ระยะเวลาห่างไปเพียงชั่วครู่ เขาเริ่มมองเห็นแสงลางๆ ข้างล่าง มันเป็นแสงเรืองสีทองส่องมาจากทิศใดทิศหนึ่งของพื้นเบื้องล่าง เขารู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้างเล็กน้อย แต่ก็ยังเป็นห่วงทีมงานอยู่เหมือนกัน

            หมอกเริ่มจาง เขาเริ่มมองเห็นพื้นเบื้องล่าง แต่ต้องเอะใจ เมื่อเห็นว่ามันสูงเกินกว่าที่เขาคาดไว้เสียอีก

            "เฮ้ยโดดมาตั้งนาน ทำไมยังสูงอย่างนี้วะ"

            "เขากวาดสายตาไปรอบๆ เพื่อมองหาทีมงานทุกคน รอยยิ้มของเขาเริ่มปรากฏ เมื่อเห็นร่มแต่ละใบลอยละลิ่วพร้อมกับหอบทีมงานทุกคนอยู่อย่างครบครัน แต่ทันใดนั้น

            "เฮ้ยอะไรวะเนี๊ยะ"

            เขาต้องตกตะลึงกับเจ้าของแสงเรืองรองที่มากระทบกับสายตาของเขาแต่ไกล

            "พะ.ภูเขาสีทอง..!!! (ô_ô)"