“รักหมดใจ นายตัวเล็ก”

Intro “รักหมดใจ นายตัวเล็ก”

         
           “ยัง โยซอบ!! เฮยยยย แกนี่มันแย่จริงๆเลยนะ ทุกสิ่งทุกอย่างต้องพังทะลายลงไปตั้งแต่แกลืมตาขึ้นมาดูโลกใบนี้ แกนี่มัน...” แม่ยกแก้วเหล้าแก้วที่ 5 ขึ้นกระดกจนหมด ก่อนจะวางแก้วดังปึ่ก!!ลงบนโต๊ะเตี้ยๆ 

           ในขณะที่โยซอบตัวน้อยๆกำลังนั่งล้างจานอยู่ในครัวพร้อมกับฟังสิ่งที่แม่เขาบ่น บ้านของเขาเป็นร้านอาหารเล็กๆ เปิดตั้งแต่เช้ายันเย็น พอปิดร้านแม่ก็มักจะนั่งดื่มเหล้าคนเดียว แล้วก็โวยวายใส่เขาเป็นประจำ

“หมดกัน หมดกัน โธ่... ทำไมชีวิตฉันต้องแบบนี้ด้วยยยยย” แม่ยังคงบ่นต่อ จนโยซอบถอนหายใจใส่ถ้วยชามเบาๆ

“ถ้าผมเกิดมาเป็นผู้หญิง แม่ก็คงจะยกผมให้เป็นลูกสะใภ้บ้านตระกูลยงเพื่อชีวิตที่ดีขึ้นอย่างงั้นสินะ นั่นเท่ากับแม่ขายลูกตัวเองกินชัดๆ”

“ขายลูกตัวเองกินอะไรกัน! แม่ก็แค่...” แม่ก้มหน้าเศร้าๆ โยซอบหันไปมอง

“แม่เป็นแฟนเก่ากับพ่อของจุนฮยอง... แต่เขาต้องไปแต่งงานกับคนที่พ่อแม่เขาหาให้ และแม่กับเขาก็ยังรักกันมากจึงวางแผนจะให้ลูกๆแต่งงานกันเพื่อจะได้อยู่ด้วยกัน...เป็นครอบครัวเดียวกัน แต่น่าผิดหวัง ที่ผมดันเกิดมาเป็นผู้ชาย” โยซอบตอบแทนทั้งหมดเอง

“ย๊า!! โยซอบ นี่แกไปเอาเรื่องแบบนี้มาจากไหนฮ๊า?”

“จากพ่อยังไงล่ะ=_=!”

“ฉันกับพ่อแกเลิกกันไปนานแล้วนะ นี่แกยังติดต่อกับไอ้ผู้ชายเจ้าชู้นั่นอยู่อีกหรอ??”

“ก็เขาเป็นพ่อผมนี่ครับ!”

“หนอย! เจ้าลูกเวรนี่ เกิดมาเป็นผู้ชายยังไม่พอ ยังจะร่วมมือกับไอ้คนเจ้าชู้นั่นมาหักหลังฉันอีกหรอ?” แม่แหกปากกลับมาใส่ลูกชายทันที

“ผมล้างจานเสร็จแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ” พูดจบโยซอบก็ลุกขึ้นเช็ดมือกับเสื้อตัวเองแล้วเดินผ่านแม่ขึ้นบ้านไปอย่างเซ็งๆ ส่วนแม่นั้นได้แต่มองตามไปจนลูกชายเดินลับสายตาไปก็รินเหล้าดื่มต่ออีก

 

            ร่างเล็กเดินมานั่งบนเตียงนอนนุ่มๆของตัวเอง เมื่อมองไปรอบๆห้องก็เป็นอันต้องถอนหายใจอีกรอบเมื่อเจอกับที่นอนที่แม่จัดให้เป็นสีชมพูหวานแว๋ว ผ้าม่านลายคิตตี้... โครมไฟสีขาวลายลูกไม้... ตู้เสื้อผ้าสีฟ้ารูปทรงหยิ่งกะหลุดมาจากเทพนิยาย... ตุ๊กตาน่ารักต่างๆนานาวางเต็มหัวเตียง... นี่อุตส่าขนไปแจกเด็กๆตามเนิสรี่ตั้งหลายตัวแล้วแต่แม่ก็ยังจะหามาให้เรื่อยๆ นี่ถ้ามีใครเผลอเข้ามาในห้องนี้คงไม่คิดว่าเจ้าของห้องเป็นผู้ชายแน่ๆเลย
 

            เช้าวันต่อมา...
            “ผมไปทำงานก่อนนะครับ” โยซอบเดินไปบอกแม่ขณะที่แม่กำลังทำอาหารให้ลูกค้าอยู่

“อาๆ รีบๆกลับมาช่วยฉันปิดร้านด้วยล่ะ” แม่หันมาตอบ

            โยซอบพยักหน้าให้ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป เขาต้องไปรอรถที่ป้ายรอรถ ประมาณสิบนาทีรถก็มา นั่งรถประมาณยี่สิบนาทีก็ถึงที่ทำงาน เขาทำงานเป็นบาทิสต้าให้กับโรงแรมชื่อดังแห่งหนึ่งในย่านคังนัม ซึ่งเป็นอีกวิธีที่ดีที่สามารถนำความรู้จากที่ทำงานมาปรับใช้กับร้านอาหารของแม่ตัวเอง^^ ฉลาดไม่เบา
 

            เร็วปานโกหก!! ในที่สุดก็ได้เวลาเลิกงานกลับบ้าน คนตัวเล็กไม่เถลไถลไปไหนนอกจากเดินมุ่นหน้าไปที่ป้ายรอรถลูกเดียว และในขณะที่กำลังยืนรอรถอยู่นั้น ก็มีลุงคนนึงยืนมองเขาแปลกๆ และทำเนียนขยับเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ0_0!

“นี่ ไอ้หนู...” ลุงคนนั้นเอ่ยขึ้นข้างๆคนตัวเล็ก 

“ค...ครับ?” โยซอบหันไปมอง งงๆ

“เธอคือ ยัง โยซอบ ใช่มั้ยจ๊ะ?” ลุงคนนั้นหันมองเขาเหมือนกัน และยิ้มอย่างเป็นมิตรให้เขา

“ชะ...ใช่ครับ มีอะไรรึป่าวครับ?”

“ไม่ได้เจอกันนาน เธอคงจำฉันไม่ได้ล่ะสิ ฉันคือ ยง จุนวู พ่อของจุนฮยองน่ะ”

“อ่อ...อ๋อ^^ คุณลุงเพื่อนแม่ผมนี่เอง” แฟนเก่าแม่นั่นแหละ-_-!

“ใช่ๆ 555 เออนี่ เธอกำลังจะกลับบ้านใช่มั้ย ฝากนี่ไปให้แม่เธอหน่อยสิ ฝากบอกเขาด้วยว่าฉันคิดถึงเขาเสมอนะ” ลุงคนนั้นยื่นถุงกระดาษให้ โยซอบจึงรับไว้แต่โดยดี

“ครับ ได้ครับคุณลุง ว่าแต่ มันคืออะไรหรอครับ?”

“อ่อ น้ำโสมบำรุงร่างกายน่ะ ถ้าเธออยากทานก็ทานเลยนะ ตามสบายเลย^^” โยซอบแอบเหล่มองในถุง แล้วตาก็โตขึ้นเองโดยอัตโนมัติ เพราะโสมแบรนนี้ราคาแพงมาก ถ้าไม่รวยจริงก็ยากที่จะตัดสินใจซื้อมา นี่ท่าทางตาลุงคนนี้จะยังอาลัยอาวรแม่อยู่ไม่น้อย ฮืมมมม

“ครับผม ผมจะบอกแม่ให้นะครับ ขอบคุณนะครับ^^”

“ไม่เป็นไรๆ นายทำงานที่โรงแรมยุนโกลเดนท์ใช่มั้ยล่ะ เดี๋ยวฉันแวะไปดื่มกาแฟและเอาของไปฝากบ่อยๆนะ ฉันไปล่ะ” แล้วลุงคนนั้นก็เดินล้วงกระเป๋าจากไป โยซอบได้แต่ยืนมองตามแผ่นหลังนั้นไปจนลับตา

 

                เฮยยย นี่เราควรรับของนี่ไว้จริงๆหรอ ไม่รู้ผู้ใหญ่พวกนี้คิดอะไรกันอยู่ ต่างก็มีครอบครัวของตัวเองแล้ว ยังจะหาวิธีทำให้ได้เป็นครอบครัวเดียวกันอีก
                แต่ทันใดนั้น รถโดยสารก็มาพอดี โยซอบเตรียมจะขึ้นรถเต็มที่แต่แล้วก็มีใครบางคนมากระชากเขาออกจากบันได้ทางขึ้นรถทั้งๆที่เขาก้าวขาจะเหยียบขึ้นไปแล้ว
“อ๊ากกกกก>[]< ล้มๆๆ”

                ไม่ทันที่เขาจะล้ม ไอ้คนที่กระชากเขาออกก็กอดเขาเอาไว้ซะเอง โยซอบค่อยๆแหงนหน้ามองร่างสูงนั้นอย่างที่ไม่คุ้นตามาก่อน เขาเป็นผู้ชายที่ดูดีมีออร่า ผมสีน้ำตาลเข้ม นัยต์ตาก็สีน้ำตาลให้ความรู้สึกอบอุ่น แต่...สายตาที่เขามองเราอยู่ตอนนี้มันไม่ค่อยจะเป็นมิตรสักเท่าไหร่ 
รถวิ่งออกไปแล้ว และเขาก็ปล่อยคนตัวเล็กออกจากอ้อมแขนแล้ว โยซอบได้แต่ยืนมองพื้นถนนสลับกับหน้าผู้ชายคนนั้นแบบงงๆ

“ในถุงนั่นคืออะไร เอามาให้ฉันดูเดี๋ยวนี้” เอ่อ...หน้าตาดี แต่น้ำเสียงที่พูดไม่ค่อยจะดีเลยแฮะ
“อะไร? นายเป็นใคร อยู่ๆจะมาขอดูข้าวของชาวบ้าน บ้ารึป่าว?” โยซอบรีบกอดถุงนั่นไว้ทันที ยังไงก็ต้องเอาไปส่งให้ถึงมือแม่ให้ได้!!
“คนที่ให้ของนั่นกับนายก็คือพ่อของฉัน เพราะฉะนั้นฉันมีสิทธิ์ดูได้ เอามาดู!” ผู้ชายคนนั้นเอื้อมมือมาจับถุงและพยายามดึงออกจากอกคนตัวเล็ก ถ้างั้น...ไอ้คนไร้มารยาทนี่ก็คงจะเป็น ยง จุนฮยอง ลูกชายของลุงคนเมื่อกี้สินะO_O!

“ปล่อยนะ! ของนี่เป็นของพ่อนายก็จริง แต่ว่าพ่อนายให้ผมแล้วมันก็กลายเป็นของผมแล้ว” โยซอบกอดถุงไว้แน่นและพยายามเบี่ยงหลบไปมา

“ก็ได้... ยัง โยซอบ...ว่าที่ภรรยาของฉัน หึหึ ”

“ฮึก...0_0///” กึกๆ สั่นๆ

“ของนายก็ของนาย แต่นายต้องตอบคำถามฉันมา ว่าพ่อฉันเอามาให้นายทำไม? เอ๊ะ...หรือว่าไม่ได้ให้นาย แต่ให้แม่ของนาย”

“อึก....(มองพื้นถนน)”

“ทำไมต้องให้แม่ของนาย ตอบฉันมา ไม่งั้นวันนี้นายไม่ได้กลับบ้านแน่”

“ย๊า!! ก็แค่พวกผู้ใหญ่ฝากของให้กันมันเป็นไรนักหนา? พวกเขาเป็นเพื่อนสนิทกันนี่นา”

“งั้นหรอ แต่เท่าที่ฉันยืนดูอยู่เมื่อกี้ นายดูเหมือนจะไม่รู้จักพ่อฉันด้วยซ้ำ นายรู้ได้ไงว่าพวกเขาเป็นเพื่อนสนิทกัน”

“อะ...ไอ้...คนไม่มีมารยาท มาซุ้มมองคนอื่นเขาคุยกันได้ยังไง” ด่าออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ

“ฉันชื่อ ยง จุนฮยอง เรียกให้มันเพราะๆหน่อย นี่ถ้านายเป็นผู้หญิงคงจะน่ารักเอามากๆเลยนะเนี้ย” จู่ๆไอ้คนไม่มีมารยาทนั้นก็ยกมือขึ้นมาเกลี่ยแก้มของคนตัวเล็กไปมาอย่างเอ็นดูปนโรคจิต

“จุนฮยอง! พ่อนายกำลังมาทางนี้แล้ว0[]0” โยซอบแหกปากลั่น

“ฮ๊ะ? พ่อฉันมาหรอ??” จุนฮยองรีบหันหลังกลับไปมองด้วยความตกใจ พอได้จังหวะโยซอบก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็วด้วยสองขาสั้นๆนั้นแหละ
.....................