[EXOPINK - CHANJI ] Good story in the secrets

       

          อืม...จะเริ่มเรื่องยังไงดี

          นี่เป็นแค่ข้อมูลเบื้องต้นที่จะบอกทุกคนไว้ก่อน หรือเกริ่นนำนั่นเอง

          เริ่มจากแนะนำตัวเองก่อนไหม ทุกคนจะได้รู้จักฉันไง

          ฉันจอง อึนจี แม้จะมีโซโล่เดี่ยวมากมายแต่อยากให้ทุกคนจำฉันได้ในฐานะอึนจีเอพิ้งค์มากกว่า 

          วันนี้ฉันมาทำหน้าที่เป็นmcในงานกีฬาสีไอดอล วันนี้เอพิ้งของเราไม่ได้มากันทั้งหมด แต่ฉันได้มาเป็นเอ็มซีงานนี้ครั้งแรก แม้จะเสียใจที่ไม่ได้มากันหมด แต่ฉันก็ดีใจที่ได้มาเจอใครบางคนในงานนี้

          อย่างตอนนี้ที่ฉันกำลังมองคนกลุ่มหนึ่งอยู่ พวกเขาส่งตัวแทนมาแค่สามคน ฉันทำได้แค่แอบมองพวกเขาแปปเดียวและทำเป็นมองอย่างอื่นเพราะกลัวโดนจับได้ และกลับมาให้ความสนใจกับเด็กๆวิคตอนของฉัน

           อา...พอมองผ่านๆในงานที่ไอดอลเยอะขนาดนี้ ก็เห็นคู่รักแอบส่งสายตาให้กัน หรือทำเป็นเดินเฉียดกันไปมา เห็นแล้วก็ได้แต่ยิ้ม พวกเขาน่ารักมากๆเลย

          มีหลายเรื่องที่คนอื่นยังไม่รู้ อาจจะรวมถึงแฟนคลับด้วย ทุกคนคงคิดว่าไอดอลอย่างเรายุ่งจนไม่มีเวลาเดท ใช่ เรายุ่งจริงๆ ยุ่งจนลืมวันเวลาหรือว่าชื่อรายการที่ไปออก และเพราะเรามัวแต่ขลุกอยู่กับตารางงานและรายการเพลงต่างๆ เราเลยเดทกันเองกับไอดอลที่เจอกันนั่นแหละ 

          กล้องรายการก็ไม่ได้ถ่ายถึงเราทุกนาทีนี่ แถมห้องเก็บตัวยังนั่งรวมกัน การส่งสายตาให้กันหรือเดินมาจีบแบบตรงๆเลยเป็นเรื่องง่าย เหมือนกับเรื่องเล่าในรายการมิวสิกแบงค์ที่แอบเขียนเบอร์ให้ศิลปินอีกกลุ่มหนึ่งตอนแลกแผ่นซีดีกัน เห็นไหมว่ามันง่ายจะตาย

          เรื่องราวการเดทของไอดอลก็เริ่มมาจากตรงนี้แหละ บางทีตอนยืนในรายการยังแอบจับมือกันข้างหลังเลย ที่ฉันรู้เพราะฉันมีเพื่อนต่างวงเยอะด้วย รู้ไปถึงว่าตอนนี้ใครเดทกับใครบ้าง แทบจะเป็นศิลานีปรึกษาปัญหารักเลยล่ะ และแน่นอนว่านี่เป็นความลับของเรา

          เข้าประเด็นเลยละกัน ที่ฉันเกริ่นเรื่องเดทเพราะฉันกำลังมองผู้ชายคนหนึ่งอยู่ เขาแข่งยิงธนูได้ด้วยคะแนนที่ไม่ได้เลวร้ายอะไร แต่แย่กว่าตอนซ้อมและก็แพ้ซะด้วย 

          พอฉันกันไปก็เห็นพี่จุนมยอนหันมายิ้มให้ฉัน แต่คนที่ฉันมองไม่มองมาทางฉันเลย เอาเถอะ ชินแล้วล่ะ ดีซะอีกที่เป็นแบบนี้... ฉันคิดในใจก่อนจะยิ้มตอบให้พี่จุนมยอน คนนี้ฉันร่วมงานด้วยหลายครั้งจนเริ่มสนิทกัน แต่เราไม่ได้เดินไปคุยกันเหมือนที่ควรจะเป็น เพราะใครๆก็รู้ว่าแฟนคลับหวงพวกเขามากขนาดไหน วงเอ็กโซเป็นเรื่องต้องห้ามสำหรับไอดอลสาวทุกวงที่ไม่ควรเข้าไปยุ่งเลยล่ะ เพราะจะเป็นประเด็นทันที

          แต่ฉันดันเข้าไปยุ่งแล้วล่ะสิ ทำยังไงได้ล่ะ

          เพราะว่าสบตากันไม่ได้ฉันเลยก้มหน้าไปมองจอแทน โปรแกรมแชทเป็นอีกทางเลือกของเหล่าไอดอลในการที่จะแอบคุยกับใครสักคน หรือเรียกกว่าแอบเดทก็ได้ เหมือนที่ตอนนี้ฉันกำลังคุยกับเซฮุนอยู่ไงล่ะ

          “ตอบแล้วๆ”

          เซฮุนพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี นอนเล่นโทรศัพทอย่างมีความสุขเกินหน้าเกินตา จนชานยอลอดไม่ได้ที่จะขอดูด้วย

          “ตอบแล้วหรอ ไหน ขอดูด้วยสิ”

          คนเป็นพี่พยายามเต็มที่ในการจะดูโทรศัพท์น้อง แม้ว่าท่าจะยากไปหน่อยจนแฟนคลับตกใจก็เถอะ

          “ไม่เอาาา ไม่ให้ดู ออกไปไกลๆเลยนะ”

          คนเป็นน้องเอ่ยปากไล่ จนคนเป็นพี่เลิกพยายามและลุกขึ้นมานั่งบ่น

          “เพราะโทรศัพท์ฮยองแบตจะหมดหรอกนะ ถึงใช้ไลน์นายคุยแทน แต่ทำไมพอเธอตอบมาถึงไม่ให้พี่ดูล่ะ เธอเป็น แฟน พี่นะ ไม่ใช่แฟนนายสักหน่อย”

          คนเป็นน้องถึงกับแอบเบะปากเมื่อได้ยินที่พี่พูด 

          รู้แล้วน่าว่าเป็นแฟนกัน จะพูดให้อารมณ์เสียทำไม...

          “พี่เขาบอกว่า วันนี้เก่งมากแล้ว ได้คะแนนเยอะกว่าที่คาดไว้อีก แถมท่าตอนยิงก็เท่ห์มากด้วย สุดยอดๆ”

          คนที่นั่งฟังอมยิ้มคนเดียวทันที แต่ก็ต้องหุบยิ้มทันทีที่น้องอ่านต่อ

          “วันนี้เซฮุนก็เก่งเหมือนกันนะ อาจจะตื่นเต้นเลยได้คะแนนน้อย แต่ตอนซ้อมดูมืออาชีพมากๆเลย ปีหน้าพยายามใหม่นะ”

          คราวนี้เป็นคนน้องที่อมยิ้มคนเดียว อยู่ดีๆก็แฮปปี้ขึ้นมาจนคนเป็นพี่หมั่นใส้

          “ทำไมต้องชมนายด้วย มีแฟนก็ชมแค่แฟนสิ”

          บอกตรงๆเลยว่าเขาน้อยใจนิดๆ แต่ไม่ได้คิดว่าแฟนสาวที่คบกันมาครึ่งปีจะนอกใจเขาหรอก เพราะว่าเธอคือ จอง อึนจี ไอดอลสาวที่เป็นมิตร อัธยาศัยดี และเพื่อนโคตรเยอะ แรกๆเขาก็หึง เพราะว่ามีไอดอลชายมากมายมาติดพันธ์เธอเยอะเหมือนกัน แต่ตอนนี้เขาชินแล้ว และก็เชื่อใจเธอมากพอ

          แต่ที่ไม่ชินคือการที่เพื่อนร่วมวงของเขาดูจะสนใจแฟนสาวของเขาเหลือเกิน

          “แต่ฉันสงสัยจริงๆนะชานยอล ทำยังไงถึงได้อึนจีมาเป็นแฟน ทีฉันพยายามจีบก่อนแกยังจีบไม่ติดเลย”

          ตอนนี้พวกเขากำลังนอนคุยกันอยู่กลางสนาม และฟังเสียงเอ็มซีคนสวยไปพลาง พอชานยอลได้ยินลีดเดอร์ของวงพูดแบบนี้ก็คิ้วกระตุกเล็กน้อย แต่ก็พูดอย่างโชว์เหนือ

          “เพราะผมหล่อ และรู้วิธีเข้าหาเธอไง”

          พอได้ยินคำตอบคิมจุนมยอนก็รีบลุกขึ้นนั่งทันที ไม่ต่างกับเซฮุนที่รีบหันไปทางอื่น

          เหอะ พวกยอมรับความจริงไม่ได้ ชานยอลได้แต่คิดแบบผู้ชนะ

          ตอนนี้พวกเขาก็แพ้แล้ว ที่เหลือก็แค่รอเวลางานจบและไปหาแฟนสาวของเขาสักแปปนึงก็ยังดี

          

          ดูอึดอัดนิดๆ แต่ก็ตื่นเต้นดี 

          ตอนนี้คนที่ทำหน้าที่เอ็มซีอย่างฉันจอตัวมาเข้าห้องน้ำ แต่พอเข้าเสร็จก็ยังไม่กลับเข้าไปในงานเพราะจะมีคนมาหา อาจจะดูไร้ความรับผิดชอบนิดนึง แต่เพราะคิดถึงก็เลยรอแบบนี้ไง

          ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก!!

          สวบ!

         เสียงฝีเท้าดังขึ้นใกล้ๆก่อนที่ฉันจะถูกสวมกอดจากด้านหลังท่ามกลางความเงียย ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นเขา อ้อมกอดอุ่นแบะสัมผัสที่ฉันชอบ...ฉันจำมันได้เสมอ ฉันปล่อยให้เขากอดสักพักเป็นการชาร์จแบต ก่อนจะหันไปยิ้มให้เขาทันที

          “ไงพ่อคนเก่ง ยิงธนูคะแนนดีเชียวนะ”

          “เพราะฉันมัวแต่คิดถึงเธอเลยไม่มีสมาธิไงล่ะ เธอผิดนะ”

          แบบนี้ตลอด นี่ล่ะปาร์คชานยอล ชอบมาแนวนี้ตลอด และแปลกที่ฉันดันเขินด้วยนี่แหละ

          “ไม่ต้องมาพูดเลย สรุปมีอะไรเนี่ย จะรีบกลับไปทำงานต่อ”

          ถึงจะเขินแค่ไหนฉันก็ไม่บอกให้เขารู้หรอก เพราะเดี๋ยวได้อยู่ยาวแน่ๆ

          “ก็อยากกอด เพราะพองานเลิกต้องกลับเลย ได้กอดแค่นี้ก็ชื่นใจแล้ว”

          “ออ ถ้างั้นก็พอแล้ว เดี๋ยวมีคนมาเห็น แยกๆๆ”

          ฉันพูดและรีบหมุนตัวออกมา แต่เขาก็เดินมาขวางไว้แล้วทำหน้างอแง

          “แค่นี้จริงๆหรอ ไม่คิดถึงฉันบ้างรึไง”

          ฉันถึงกับยิ้มออกมาในความเด็กน้อยของเขา ก่อนจะจับใบหน้าเขาด้วยมือทั้งสองข้างจนปากเขายู่

          “ได้คืบจะเอาศอกจริงๆนะ แต่เอาเถอะ วันนี้ฉันอารมณ์ดี เพราะฉันก็คิดถึงนายเหมือนกัน”

          ฉันพูดและจูบเขาอย่างรวดเร็วและผละออกมา ก่อนจะรีบเดินหนีตามแบบฉบับสาวแมนขี้อายที่ทำเป็นเก็กว่าไม่เขินและเดินหันหลังแบบคูลๆ

           “ว้าว...ดะ...เดี๋ยวสิ เธอต้องรับผิดชอบนะ ทำแบบนี้ใจหายหมด ตกใจนะเนี่ย”

          ฉันได้แต่ยิ้มแก้มปริและไม่หันหลังกลับไป ได้แต่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโบกให้เขาเห็นว่ามีอะไรให้โทรหรือไลน์มาละกัน ทำไมนะทำไม ทำไมอึนจีคนแมนแบบฉันถึงได้กลายเป็นสาวน้อยขี้อายมุ้มมิ้งเวลาอยู่กับเขาตลอดเลย เขาว่าความรักทำให้เราเคยตัวและสูญเสียความเป็นตัวของตัวเอง ฉันว่ามันจริงนะ และที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะเขาคนเดียวนั่นแหละ

          ปาร์ค ชานยอล!