Love eyes

ข้อมูลเบื้องต้น

เคยมั้ย???

เคยสบตาใครมั้ย??

ความรูัสึกที่สบตากันอาการมันเป็นยังไง??

*****************

****************************

"เฮ้ยกินไรดีวะ" 

เด็กหนุ่มหน้าตาจิ้มลิ้ม รอยยิ้มบาดใจ พลางมองไปยังโรงอาหารที่คนแน่นยังกะปลากะป๋องที่กำลังยืนต่อแถวเอาเป็นเอาตายกับการซื้อข้าวเที่ยง

"กูเอาเหมือนเดิม ก๋วยเตี๋ยวปลาร้านป้าจิ้ม แล้วมึงอะไอ้เพลย์" เด็กหนุ่มหน้าตาคม คิ้วเข้มสูงโปร่งหุ่นนักกีฬา หันไปตอบเพื่อนอย่างเสียงเรียบ

"เหมือนมึงละกันไอ้บัส ร้านป้าแกดูคนน้อยดี หิวแล้วรีบไปเหอะไม่อยากต่อแถวนาน อาจารย์ก็ปล่อยช้าเนี่ยเดี๋ยวไม่ทันพอดี ไหนจะต้องรีบไปแปลงเกษตรที่อยู่หลังโรงเรียนอีก กูยังไม่ได้รดน้ำต้นไม้เลยวะ ขืนต้นไม้กูตายอาจารย์ทัศน์ได้ให้เกรด0กูแน่เลย" เพลย์หนุ่มน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มพูดไม่หยุดระหว่างเดินไปต่อแถว เพื่อนของเค้าได้แต่ฟังอย่างเนือยๆเพราะชินแล้วกันการพูดไม่หยุดของเจ้าเพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก

พลัก!!!! 

"โอ๊ยยย" เสียงร้องหลงของเด็กหนุ่มหน้าขาวใสตาเล็กสไตล์จีนที่ล้มลงไปกองกับพื้น

"ซุ่มซ่าม" 

"ใคร? ใครกันแน่ !! นายเป็นคนชนเราก่อนนะ" หน๋อยกล้าดียังไงมาชนอิ้นคนน่ารักได้ แล้วแถมยังมาว่าเราซุ่มซ่ามอีก อิ้นไม่ยอมแน่ อิ้นกำลังจะเอ่ยปากว่า กลับถูกคนเดินชนเมินซะงั้น

"ไปเหอะไอ้เพลย์ กูหิว"

"เฮ้ยมึงไม่ขอโทษน้องมันหน่อยหรอวะเราเดินชนน้องมันนะเว้ย! "

"มึงจะกินมั้ย ก๋วยเตี๋ยวปลา " บัสไม่ว่าเปล่าพลางเดินหนีไปต่อแถว

"เฮ้ย ไอ้บัสรอกูด้วย"

..............ห้องพยาบาล

"โอ๊ยยยยยยย เบาๆหน่อยสิครับ"

"แผลถลอกแค่นี้ทำเป็นร้องจะเป็นจะตาย"  หญิงสาวหน้าตาอวบ ผมยาวหางม้า ใส่แว่น ดุหนุ่มน้อยที่กำลังทำท่าเจ็บปวดกับบาดแผลอย่างกับโดนเชือด

"อินทันทร์ นายไปหกล้มที่ไหนมาละเนี่ย"

"ผมไม่ได้ซุ่มซ่ามนะครับอาจารย์ เค้าเดินมาชนผมเองนะ" 

"อาทิตย์นี้นายมาห้องพยาบาล3ครั้งแล้วนะ" อาจารย์ห้องพยาบาลพูดอย่างเอือมระอา

"คราวนี้ผมไม่ได้เดินหกล้มเองนะครับอาจารย์ต้องเชื่อผมนะ นะ นะ " อินทันทร์พยายามพูดเสียงออดอ้อนให้อาจารย์เชื่อเค้าอย่างสุดใจ

"อือๆๆๆ ไปเรียนได้แล้ว จะหมดเวลาพัก" นิ่มอาจารย์สาวห้องพยาบาลทำหน้าพยายามเชื่อ เจ้าหลานชายจอมขึ้อ้อนแบบขอไปที อินทันทร์เป็นลูกชายของพี่สาวแท้ๆของนิ่ม ที่ตอนนี้ไปทำงานอยู่ต่างประเทศ ที่บ้านตอนนี้อยู่กัน3คน คือ ยาย นิ่มน้าสาวของอิ้มที่มาเป็นอาจารย์พยาบาลพิเศษให้ สัปดาห์ละ3วัน  แล้วก็อิ้มหนุ่มน้อยจอมซุ่มซ่ามและขี้อ้อนประจำบ้าน

"คร้าบบบบ น้านิ่มสุดสวยของอิ้ม"

..................

วันต่อมา หลังเลิกเรียน 

สนามบอล

"เฮ้ย บัส ส่งมาทางนี้" 

พุบ!! เพล้ง!!

"ซวยแล้วไง" 

"เออ ดิวะ" 

"กระจกห้องปกครองเลยนะมึงไอ้บัส กูไม่เกี่ยวนะเว้ย" เพลย์วิ่งไปหยิบกระเป๋าแล้วรีบวิ่งไปหน้าโรงเรียนพร้อมกับเพื่อนที่อยู่ในสนามปล่อยให้บัสอยู่คนเดียว

"ไอ้เพลย์ แม่งชิ่งตลอด"

"นายบุสดินทร์ นายอีกแล้วหรอ มานี่เลย!!!! " หญิงวัยกลางคนหน้าตาจริงจัง เสียงดู คืออาจารย์อารีย์ ที่ไม่ได้อารีย์สมชื่อคืออาจารย์ฝ่ายปกครองที่ดุที่สุดในโรงเรียนที่ขนานนามกันมารุ่นต่อรุ่น

"นายรู้มั้ย ว่าทำอะไรลงไป" 

"ทราบครับ"

"ดี จะได้ไม่ต้องพูดซ้ำๆ พูดรวดเดียวพร้อมกันไปเลย นายด้วยอินทันทร์ ฟังนะ"

อินทันทร์ที่กำลังยืนอยู่ขอบห้องอย่างหน้าละห้อย พร้อมชิ้นงานโบว์แดงข้างๆ คือทำป้ายชื่ออันทรงเกียรติยศที่อาจารย์อารีย์แสนภาคภูมิใจหล่นหักครึ่งเป็น2ท่อน

"ฟังนะ ฉันจะทำโทษพวกเธอด้วยการมาให้มาจัดหนังสือที่ห้องสมุดหลังเลิกเรียนเป็นเวลา 1เดือน "

"1เดือน!!" สองหนุ่มพูดเป็นเสียงเดียวกันอย่างตกใจ

"อาจารย์ครับ อาจารย์อารีย์สุดสวยคร้าบบบบบบ   เดือนนึงเลยหรอคร้าบบบบ เห็นใจผมเถอะนะคร้าบบบบ" เสียงอ้อนขออินทันทร์พยายามพูดให้อาจารย์ฝ่ายปกครองที่แสนดุเห็นใจ แต่เปล่าเลย

"หรือจะเป็น เทอมนึงดี" อาจารย์อารียพูดเสียงเข้ม

"เดือนเดียวก็ได้ครับ ๆ " อินทันทร์ได้รีบพูดขึ้นอย่างไว

ในขณะที่บุสดินทร์ส่ายหน้าอย่างเอือม เมื่อต้องนึกถึงห้องสมุดกับหนังสือกองโตที่แสนน่าเบื่อ

"ดี เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป"

"ครับ" สองหนุ่มตอบอย่างพร้อมกันแต่คนละอารมณ์สิ้นเชิง อินทันทร์ตอบอย่างเหมือนจะร้องไห้ ส่วนหนุ่มคิ้วเข้มตาคมอย่างบุสดินทร์ทำหน้าปานว่าโลกจะแตก

...................................

หลังเลิกเรียน

"นี่ไอ้พี่บัส เราต้องทำแบบนี้เดือนนึงเลยหรอ"

"เออ" เสียงเรียบตอบแบบรำคาญเด็กหนุ่มตัวเล็กข้างๆ

สองหนุ่มมองกองหนังสือกองโตที่เค้าสองคนต้องมาแยกหมวดของแต่ละเล่ม อย่างหาทางออกไม่ได้

"ก็อย่างที่อธิบายวิธีการแยกหมวดหมู่ของหนังสือไปแล้ว ทำได้อยู่ใช่มั้ย อ้อ ลืมบอกอีกเรื่องนึงไปพวกเราต้องทำจนถึง ห้าโมงครึ่งทุกวันนะ! เดี๋ยวอาจารย์ลงไปดูชั้น1 ก่อนนะ ส่วนชั้น2 นี้เป็นหน้าที่ของพวกเรา ฝากด้วยนะเด็กๆ "

......................

"กรดแรงดัน นี่หมวดวิทยาศาสตร์  ทวีปน่ารู้ นี่หมวดสังคมใช่ปะไอ้พี่บัส"

"ถามจริงเถอะ ตอนเรียนมึงทำอะไร"

"ก็แอบกินขนมในห้องอะ อร่อยมากเลยนะ แถมตื่นเต้นสุดๆกลัวโดนจับได้" อินทันทร์ตอบอย่างหน้าใสซื่อ

"กูไม่แปลกใจ"

"แปลกใจอะไร"

หนุ่มคิ้วเข้มทำหน้าเอือมระอา พร้อมกับส่ายหัวเบาๆ

"เออ ไอ้พี่บัส นี่ก็2อาทิตย์ที่เรามานั่งแยกหมวดหนังสือ" 

"แล้วไง" 

"ผมยังไม่เคยเห็นพี่ยิ้ม หัวเราะสักครั้งเลยอะ เอาแต่ทำหน้าเบื่อหน่ายผมอะ"

บุสดินทร์ทำหน้ารำคาญหงุดหงิดหันไปมองหนุ่มน้อยหน้าใสที่เอาแต่พูดไม่หยุดพร้อมที่จะดุเค้าให้หยุดพูดสักที เค้ากลับพบดวงตาดวงเล็กใสซื่อที่มองมายังดวงตาของเขาอย่างใจจดใจจ่อที่กำลังรอคำตอบจากเค้า ดวงตาที่เด็กหนุ่มมองมานั้นมันทำให้คนอย่างบุสดินทร์กลับละสายตาไม่ได้เลยมันทำให้เค้าอยากจะมองลึกลงไปในดวงตาคู่เล็กคู่นี้อย่างไม่ละสายตา

"ว่าไง พี่เคยยิ้มปะเนี่ย!"

สายตาที่เค้าจ้องอยู่ก็มีเสียงเด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นมาเค้าค่อยๆเลื่อนสายตาคมลงมายังริมฝีปากเล็กระเรื่ออมชมพูที่พูดไม่หยุดเสียที ทุกครั้งเค้ากลับมองว่ารำคาญทุกครั้งที่เด็กคนนี้พูดไม่หยุด แต่ ณ ตอนนี้บุสดินทร์กลับรู้สึกชอบมัน อยากสัมผัสอย่างบอกไม่ถูก หนุ่มตาคมค่อยๆเลื่อนริมฝีปากของเค้าประกบริมฝีปากชมพูเล็ก ริมฝีปากเล็กมีกลิ่นนมคาราเมลอ่อนยิ่งทำให้คนที่ชอบคาราเมลอย่างบุสดินทร์เป็นทุนเดิมอยู่แล้วค่อยๆบดริมฝีปากหนักมากขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาเล็กเบิกกว้างอย่างตกใจ จูบ นี่ใช่มั้ยที่เค้าเรียกว่าจูบ นี่มันจูบแรกนะเว้ย!! ทำไมมีอะไรดันเข้ามาในปาก ลิ้น! ไอ้พี่บัสใช้ลิ้น!

ผลัก! ร่างบางผลักบุสดินทร์ออกอย่างทันควัน

 บุสดินทร์ยิ้มมุมปากแล้วเอามือมาจับปากตัวเองพร้อมกับอุทานออกมาว่า  "นมคาราเมล"

อินทันทร์ค่อยๆตั้งสติ แล้วพูดเสียงตะกุก ตะกัก 

"ห ห้าโมง คะ คะ ครึ่งแล้วผมกลับก่อน" 

.......................

"อิ้น กลับมาพอดีเลย น้าทำแกงส้มกุ้งของโปรดเราไว้"

"ผมไม่หิวครับ"

"วันนี้มาแปลกนะเรา ปกติกลับมาถามหาของกินตลอด"

"อิ้นไม่กินหรอ" คุณยายท่าทางอบอุ่นถามหลานชายอย่างเป็นห่วง

"ผมไม่หิวจริงๆครับน้านิ่ม จริงๆนะครับยาย"

"อะๆ ไม่เป็นไร ยายทำนมคาราเมลของโปรดเราไว้แช่ในตู้เย็น ดื่มมันก่อนขึ้นห้องสิ"

"นมคาราเมล นมคาราเมล!!!! ไม่นะ!! ไม่เอา ไม่เอา" อินทันทร์ร้องอย่างเสียงหลงเมื่อได้ยินคำว่านมคาราเมล แล้ววิ่งขึ้นห้องอย่างเร็ว

"อิ้น อิ้น อะไรของเค้า" น้าสาวเรียกตามอย่างไม่เข้าใจการกระทำของหลานชาย

........................

กริ่ง!!!!!!!! 

"เอ้านักเรียนวันนี้หมดคาบแล้วนะคะ แล้วอย่าลืมการบ้านส่งวันศุกร์ภายในตอนเช้าก่อนเข้าแถว"

"อิ้น อิ้น ไหวปะเนี่ย เห็นทำหน้าหงอยตั้งแต่เช้าแล้วเนี่ย แล้วเย็นนี้ก็ต้องไปทำงานที่ห้องสมุดอีกใช่ปะ!" เพื่อนร่วมห้องสาวสวยถามเพื่อนที่นั่งข้างๆอย่างอดห่วงไม่ได้

"อือ" ร่างบางค่อยๆลุกเดินออกจากห้องเรียนเพื่อตรงไปยังห้องสมุด

"เฮ้ย บัสมีอะไรจะบอกกูปะวะ"้

"บอกไรวะ"

"ก็มึงทำหน้าคิ้วขมวดทั้งวันเลยวันนี้"

"กูอดห่วงไม่ได้นี่หว่า"

"เพลย์ มึงห่วงกูเป็นด้วยหรอ"

"มึงเป็นเพื่อนกู กูก็ต้องห่วงมึงเป็นธรรมดาปะวะไอ้บัส เออแล้วได้ตี๋น้อยอะไรของมึงอะเป็นไงบ้างวะ"

"กูกำลังคิดอยู่เนี่ยว่ากูจะทำยังไงต่อดี"

"ยังไงวะ"

"กูดันเผลอไปจูบน้องเค้าเข้าแล้ววะ"

"เฮ้ย!! ล้ำวะเพื่อน แล้วมึงบอกชอบน้องเค้าไปยังวะ"

"ชอบห่าไร เค้าผลักกูแล้วก็วิ่งหนีไป กูไม่รู้จะทำหน้ายังไงดี"

"บัส มึงแอบชอบน้องเค้ามา ปีนึงแล้วนะ"

"แต่น้องเค้าเป็นผู้ชายเหมือนกู กูกลัวน้องเค้าเกลียดกู"

"แล้วมึงจะทำไง กูเดินมาส่งมึงถึงหน้าห้องสมุดแล้วเนี่ย กูมีนัดกับน้องดาวไปซื้อของขวัญให้พี่สาวเค้าด้วย เอาไงว่ามา"

"......."

"คิดเอาเองนะ กูไปละ"

"อือ โชคดี เจอกันพรุ่งนี้"

.........................

บรรยากาศเงียบไม่มีเสียงพูดแจ้วๆของเด็กหนุ่มหน้าใสออกมาจากปากเลยแม้แต่คำเดียว ต่างฝ่ายต่างก้มหน้าก้มตาแยกหนังสือ

"ขอโทษ" เสียงแว่วเบาขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำคนฟังชะงักแล้วหันไปมองอย่างไม่ค่อยแน่ชัดนักว่าหูฝาดไปหรือเปล่า

"กูขอโทษ เรื่องเมื่อวาน"

"......"

"มึงคงเกลียดกู ไม่อยากคุยกับกูอีก"

"......."

"กูแค่รู้สึกอยากจูบคนที่กูชอบเฉยๆ"

ตึก!!! เสียงหนังสือเล่มหนาหลุดจากมือคนฟังอยากตกใจ

" ช ชอ ชอบ"

บุสดินทร์หันหน้าเอียงไปหาอินทันทร์แล้วจ้องมองดวงตาเล็กที่ทำหน้าตกใจปนสับสน

"อือ ชอบมาปีนึงแล้วตั้งแต่ มึงเดินมาถามไปหอประชุมตอนเข้า ม.4"

"หะ"

"จำไม่ได้"

คนตัวเล็กส่ายหัวอย่างไม่เข้าใจว่าตอนไหนทำไมเค้าถึงจำไม่ได้นะ

"เอาเหอะ มึงคนไม่ชอบผู้ชาย คงรักเกียจที่กูจูบ"

"แค่ตกใจ"

บุสดินทร์มองหน้าอินทันทร์อย่างมีความหวัง

"อิ้น"

"พี่เรียกชื่อผม เป็นครั้งแรก"

"อยากเรียกมานานละ แต่ไม่กล้า"

บุสดินทร์ค่อยๆเอ่ยคำพูด ที่ตั้งใจอยากพูดมานานรู้ว่าคงโดนเกลียดแต่ก็ไม่อยากเก็บไว้ให้มันอึดอัดไปมากกว่านี้

"อิ้นเป็นแฟนกับพี่บัสได้ไหมครับ"

"......" ไม่มีคำตอบใดออกจากปากอินทันทร์

"พี่คงคิดไปเองฝ่ายเดียว" แต่แล้วก็มีคำพูดคำนึงลอยขึ้นมาจากคนที่อยู่ต่อหน้า

"เราคบกันได้หรอ"

"พี่จูบเราได้มั้ย" หลังสิ้นคำพูดของบุสดินทร์ก็ได้คำตอบโดยไม่ต้องมีเสียงพูด อินทันทร์ค่อยๆค่อยหลับตา แล้วยื่นหน้าเงยขึ้น ริมฝีปากอุ่นค่อยๆกดลงทับปากเล็กชมพูกลิ่นหอมอ่อนๆจากนมคาราเมล

.................

"อิ้น วันนี้วันสุดท้ายของการถูกทำโทษแล้วนะ ยังแยกหมวดผิดอีก"

"ก็อิ้นหิวข้าวจนตาลายแล้วอะพี่บัส นะ นะ เลิกนี่แล้วไปหาไรกินกัน"

"อีก10นาทีทนหน่อย"

"อิ้นอยากกินสเต็ก"

"เครื่องดื่มนมคาราเมล"

"อื้อ พี่บัสนี่รู้ใจอิ้นที่สุดเลย" 

...................................................

"พี่ครับขอ สเต็กเนื้อ 1 สปาเก็ตตี้อบซอส 1 แล้วก็นมคาราเมล 2 ครับ"