คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : m y u n c l e 。 ก็บอกว่าไม่ใช่ลุง ! - e p i s o d e 4 - 100%
*เสียงเพลงไม่เกี่ยวกับเนื้อหา(?)
MY UNCLE
chanyeah_
e p i s o d e �4
Yugyeom’s part
�
�
�
�ผมชื่อยูคยอม อยู่ปี 1 ครับ เฟรชชี่สดๆใหม่ๆเลยล่ะครับ วันนี้ผมเข้าร่วมรับน้องรวมของมหาลัยตอนบ่าย หลังจากที่พวกผมไปทัวร์ห้องเรียน และตอนนี้ หน้าของผมเปอะเปื้อนไปด้วยแป้งกับลิปราคาถูกๆสีแดง
�
�
�
�ให้มันได้อย่างนี้สิครับ หน้าผมแพ้ขึ้นมาจะทำยังไง ..
�
�
�
“น้องคะ� น้องอยู่ออกแบบใช่ไหม ? ” ผมที่ยืนกินน้ำอยู่หันมองรุ่นพี่ผู้หญิงดูเหมือนเธอจะอยู่คณะผมแหละ เพราะคุ้นๆหน้า
�
“ ครับผม ”
�
“ดีเลย คือ .. พวกพี่กำลังหาเด็กปีหนึ่งไปประกวดเดือนมหาลัยน่ะ พอเจอน้องก็เข้าตาพวกพี่สุดๆเลยนะ ” เธอพูดแล้วสะดีดสะดิ้งไปมา ผมได้แต่ยกมือเกาท้ายทอยแก้เขินไป ใครจะไปนึกว่าตัวเองจะโดนทาบทามแบบนี้.
�
" �น้องลงประกวดให้พี่หน่อยน้า ... " เธอมองผมอย่างมีความหวังกึ่งอ้อนวอน .. จะทำยังไงดีล่ะ�
ผมก็ใจอ่อนง่ายซะด้วย แล้วถ้าลงประกวดไปก็คงเป็นประสบการณ์อย่างนึงมั้ง ..�
ประกวดก็ประกวด ..
�
“ แล้ว .. เอ่อ ผมต้องทำยังไงครับ ”
�
“ �เย้ �ตอนห้าโมงเย็นพี่นัดนาอึนไว้ ไปหานาอึนที่ห้องปีสามเลยนะ จะได้กรอกใบสมัคร ห้ามเลทนะ ” ผมพยักหน้าเข้าใจ
�
�
“ งานประกวดจะจัดอีกสองอาทิตย์ ดีจังที่ได้นาย คณะเราต้องชนะอีกแน่ๆ อย่าลืมไปหานาอึนล่ะ ห้ามเลทนะ ” เธอย้ำอีกทีก่อนจะขอตัวไปดูแลน้องปีหนึ่งของตัวเอง
�
ผมยกนาฬิกาขึ้นมาดู ตอนนี้ก็สี่โมงเย็นแล้ว .. เดินไปคณะเลยแล้วกัน
�
�
อ่าแต่คุณรู้ไหมครับ เรื่องที่ผมจะเล่าไม่ใช่เรื่องที่ผมโดนพวกรุ่นพี่จับไปประกวดเดือนหรอกนะ แต่มันมีเหตุการณ์นึง ระหว่างที่ผมเดินมาถึงตึกของคณะและกำลังจะขึ้นไปบนตึก ผมบังเอิญไปชนกับเด็กที่ไหนไม่รู้ เด็กคนนั้นทำหน้าเหมือนไปแค้นอะไรมาอย่างงั้นล่ะ
�
�
คุณรู้ไหมครับ ? พอเด็กคนนั้นที่มัวแต่ก้มหน้าขอโทษผม เงยหน้าขึ้นมา .. ผมนิ่งไป ไม่รู้ว่าทำไม .. รู้แต่ว่า
�
�
ตัวเล็ก
�
�
น่ารัก ... จริงๆ
�
�
แต่ว่าผมเหมือนจะเป็นตัวตลกสำหรับเด็กนั่นแล้วล่ะ� ก็ดูสภาพผมสิ .. ดูได้ที่ไหนกัน ใครมองก็คงขำหนะ เด็กนั่นถามว่าผมไปทำอะไรมาถึงเป็นแบบนี้ ผมก็ตอบไปตามความจริง แล้วเด็กนั่นก็พูดว่าขอโทษผมอีกเรื่องที่ตัวเองเดินมาชน
�
แล้วผมก็ถามว่าไม่ได้อยู่มหาลัยนี้เหรอ เพราะดูจากลักษณะ เหมือนจะไม่ใช่เด็กหมาลัยครับ
น่าจะประมาณม.ปลาย�
�
และมันก็เป็นไปตามที่ผมคิด เด็กคนนั้นอยู่ม.ปลาย .. แล้วเด็กคนนั้นก็ขายขนมด้วย เขาให้นามบัตรร้านผมมา แต่ชื่อร้านอ่านยาก.. จริงๆ ภาษาอะไรก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ผมคงต้องแวะซื้อบ่อยๆ� J
�
ผมยกนาฬิกาขึ้นมาดู มันจะห้าโมงแล้ว ต้องไปแล้วสิ .. และผมก็เกือบลืมถามชื่อ
�
�
แล้วผมก็ได้รู้ว่าเด็กคนนั้นที่เดินมาชนผม
�
�
�
ชื่อ แบมแบม
�
�
�
น่ารัก ..
ในหัวของผมตอนนี้
�
�
�
และตอนนี้เขาก็รู้ว่าผมชื่ออะไร� ..
�
�
หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกเร็วๆนี้นะ �
น้องแบมแบม
�
�
�
�
�
�
�
จบเรื่องเล่าของคุณชายยูค
MARK’s PART
�
�
�
ตอนนี้ผมเดินกลับมาห้องด้วยอารมณ์หงุดหงิดหลังจากโดนทำร้ายร่างกายไป .. ผมกระแทกก้นนั่งลงเก้าอี้อย่างฉุนเฉียว เด็กนั่นแสบชิบเลยครับ ..
�
“เป็นเหี้ยไรเนี่ยมึงอะ� กูเห็นมึงวิ่งตามน้องเขาไปกูนึกว่ามึงจะไปเล่นฉากตบจูบๆกับน้องเค้าซะล้ะ ไหงกลับมาเป็นหมาบ้าแบบนี้” ผมเหล่มองเพื่อนตัวสั้นที่นั่งยัดมาการองคนเดียวทั้งกล่องอยู่
�
�
“ตบจูบเชี่ยอะไร .. เด็กนั่นแม่งแสบชิบหาย �”
�
�
“น้องเขาชื่อแบมแบม ” ผมหันไปหาเพื่อนสนิทตัวเองอยู่ๆมันก็พูดชื่อเด็กนั่นขึ้นมา แต่มันกับทำหน้าไม่จริงจังอะไร แถมยังหยิบมาการองสองชิ้นเข้าปากพร้อมกันอีก
�
�
“แล้วไง กูไม่เห็นอยากรู้” ผมบอกปัดๆไป ผมไม่ได้อยากรู้หรอกว่าเด็กแสบนั่นชื่ออะไร ..
�
�
แต่ว่าชื่ออะไรนะ .. แบมแบม ?
�
�
�
“พี่สันก็นึกว่าลำต้วนอยากรู้ค่ะ พี่สันก็เลยบอกค่ะ ก็เห็นจะสะออนเหลือเกินค่ะ แหม ถ้าไม่รู้จักกันน้องลำต้วนก็คงไม่ตามไปหรอกมั้งคะ แล้วที่น้องลำต้วนสนใจขนาดนั้น น้องลำต้วนไม่รู้ตัวเองเหรอคะ พี่สันเป็นผัวน้องลำต้วนมากี่ปี พี่สันรู้นะคะ อ้อ พอดีนาอึนเค้ารู้จักน้องแบมแบมน่ะ พี่สันก็เลยรู้ชื่อ .. อุ้ยๆ ไลน์เด้งขอตัวแชทนะคะน้องลำต้วน” แล้วมันทำมือดัดจริตเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองไป
�
แต่ผมอึ้ง .. พูดอะไรของมันไม่เข้าใจ�
ผมเนี่ยนะจะคิดชอบเด็กนั่น โนเวย์
�
“ ทุเรศ พูดไรของมึงกระเทยถึก กูจะรู้สึกอะไร มึงบ้ารึป่าว เด็กแสบแบบนั้นกูไม่ชอบหรอก "
มันไม่สนใจผมได้แต่นั่งกดโทรศัพท์ของมันต่อไป ..
มึงเมินกูสินะ�
" เออ �.... แล้วมาการองที่เหลือ ... ” ผมยกกล่องมาการองมาไว้ใกล้ตัว
�
�
“ ของกูแล้วกัน�” �
พูดจบก็ยัดมาการองสามลูกเข้าปากไปพร้อมกัน
�
�
�
ไอแจคสันเงยหน้าขึ้นมาจากหน้าจอโทรศัพท์ก่อนมันจะทึ่งหัวตัวเองแล้วกรีดร้องออกมาเมื่อเห็นมาการองสามชิ้นสุดท้ายโดนผมแย่งไปกิน..
�
�
“ กรื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด มาการองกู๊ววววว”
�
�
�
เพื่อนผมบ้าไปแล้ว
�
�
�
แต่ มาการองนี่ ก็..
�
�
�
อร่อยดี
�
�
�
ก๊อกๆ�
�
�
เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนประตูจะเปิดออกเผยให้เห็นผู้ชายคนนึงชะโงกหัวเข้ามองสอดส่องภายในห้องเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้ามาหาพวกผมที่นั่งอยู่
�
�
�"�พี่ครับ ผมมากรอกประวัติที่ลงประกวดเดือนมหาลัยน่ะครับ�"
�
�
ผมมองบุคคลใหม่ก่อนจะหันไปหาไอแจคสัน มันทำหน้างงๆ แล้วส่ายหัว
�
�
�
“ ถ้าจะมาเรื่องกิจกรรม นายควรไปติดต่อนาอึนนะ ”
�
�
�
“ผมก็มาหาพี่นาอึนล่ะครับ ” เด็กนั่นเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงท่าทางสบายๆก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับผมและไอแจคสัน
�
�
�
�
� ..� นี่มึงเคารพกูสักนิดดิ้
�
�
�
�
“ แล้วพี่นาอึนไปไหนครับ ? ”
�
�
�
“ นาอึนไปช่วยงานอาจาร์ย สักพักคงมา นายก็รอที่นี่แล้วกัน ” คราวนี้ไอแจคสันเป็นคนพูดขึ้น
�
�
�
�
“ครับผม ” เด็กนั่นพยักหน้าให้ไอแจคสัน แล้วผมก็เห็นว่ามันมองผมด้วยหางตานิดๆ ก่อนจะหยิบหนังสืออะไรไม่รู้ขึ้นมาอ่าน� หน้าตามันก็ดีครับ ไม่แปลกที่จะโดนทาบทามให้มาประกวด ก็เหมือนผมล่ะ โดนเหมือนกัน ชีวิตเดือนมหาลัยไม่ได้สบายหรอกนะถ้าได้เป็นน่ะ
�
�
�
�
เพราะมาร์คต้วนเคย
�
�
�
ผมนั่งคุยกันตามประสาเพื่อนสนิทกับไอแจคสันไปเพื่อฆ่าเวลารอนัมจูกับนาอึนกลับมา
�
�
“มึง วันนี้ไปซื้อขนมเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ ” ผมชวนไอแจคสัน
�
�
“ขนมไรของมึงอีก แย่งมาการองกูไปยังไม่สำนึก ” แหม กับอิแค่มาการองสามชิ้น งอนเหมือนผมไปฆ่าหมาที่บ้านมันตาย
�
�
�
“ ทองหยอด ร้านเดิมกูอยากกิน เดี๋ยวกูเลี้ยงมึงด้วย ”
�
�
�
“โอเคได้ ” มันรีบตอบทันที
�
�
�
ผมรู้เลยว่าเรื่องกินฟรีไอแจคสันไม่เคยพลาด...
�
�
�
�
�
“ ฮ่าๆ ” อยู่ๆไอเด็กคนที่นั่งเงียบอยู่นานก็หัวเราะขึ้นเบาๆ
�
�
“ หัวเราะอะไร ? ” ผมพูดขึ้น
�
�
“ นี่เหรอครับเดือนมหาลัยเก่า ผมนั่งฟังพี่คุยแล้ว .. เหมือนเด็กชะมัด � ” พูดจบมันก็ปิดหนังสือเดินออกไปนอกห้อง ปล่อยให้ผมนั่งแดกจุดกับไอแจคสันสองคน ..
�
�
�
�
�
�กูเด็ก ?
�
�
�
�
�
“ มันว่ามึงปัญญาอ่อนอะไอมาร์ค” ไอแจคสันสะกิดผม ผมเลยผลักหัวเพื่อนตัวเองไป 1 ที
�
�
�
“ กูว่างานนี้ � �มันต้องเจอกู ”�
�
�
�
�
�.. เล่นปีนเกลียวกับผมแบบนี้
�
�
�
�
คิดจะสู้ ? �คิดผิดแล้วล่ะมาสู้เดือนมหาลัยเก่าอย่างผม
�
�
�
�
มันต้องเจอแล้วล่ะ ... ต้องเจอมาร์คต้วนคนนี้
�
�
�
“อ้าว น้องยูคมาแล้วเหรอ โทษทีน้า พี่ไปช่วยอาจาร์ยทำงานอะ ” เสียงแหลมๆของผู้หญิงดังขึ้น ดูเหมือนว่านาอึนจะกลับมาแล้ว
�
�
นาอึนเดินเข้ามาในห้องพร้อมนัมจูกับไอเด็กนั่นที่ตอนนี้ทำไมดูมันไม่เหมือนตอนที่มันนั่งอยู่กับพวกผมสักนิด ดูนอบน้อมให้นาอึนกับนัมจูเหลือเกิน
�
�
“อ้าว พวกนายยังไม่กลับเหรอ ? �” นาอึนทักขึ้นเมื่อเห็นผมกับแจคสัน
�
�
“ อืม แต่ว่าจะกลับแล้วล่ะ ” ผมลุกขึ้นก่อนจะหยิบโทรศัพท์กับกระเป๋าตังค์� ไม่ลืมจะหันไปบอกไอแจคสัน
�
�
“ อ้อเดี๋ยว นี่ๆ น้องยูคยอม จะลงประกวดเดือนมหาลัยของคณะเรา ” นาอึนแนะนำให้ผมรู้จัก ผมเลยแสร้งทำเป็นยิ้มแล้วพยักหน้า
�
�
“ สวัสดีนะครับพี่ ” ยูคยอมนั่นส่งยิ้มทักทายมาให้ ..... สองหน้าชัดๆ
�
�
“ เอ้อ มาร์คแล้วอีกสองอาทิตย์จะมีงานประกวดอะ ฉันอยากให้นายเทรนน้องให้หน่อย เพราะไอเดือนปีสองมันวุ่น ไม่ว่างมาเทรนให้ ” นัมจูพูดขึ้น
�
ตามที่ผมคิดไว้
�แน่นอนว่าผมตอบตกลง
�
�
“ได้ดิ ... ”�ผมยิ้มอีกครั้งแล้วเดินไปหยุดตรงหน้าไอเด็กปีนเกลียวยูคยอมนั่น
�
�
“ เทรนกับฉัน หนักหน่อยนะ ” ผมมองยูคยอมนิ่ง มันยิ้มมุมปากนิดๆ ก่อนจะตีหน้าซื่อพยักหน้ารับคำผมไป
�
�
“พวกฉันกลับนะ แล้วเจอกัน” ผมหันไปลานัมจูกับนาอึน พวกเธอโบกมือบ้ายบายให้ก่อนที่ผมจะเดินออกจากห้องกับไอแจคสันไป
�
�
“ไอเด็กที่ชื่อยูคยอมมันเจอกูแน่” ผมพูดหน้านิ่งหันไปหาเพื่อนสนิท ส่วนไอแจคสันก็ไม่ได้สนใจอะไรเพื่อนตัวเองเลย มันเดินกดโทรศัพท์เล่นอย่างเดียว ฟัคค !! ให้มันได้อย่างงี้สิเพื่อนรัก !
�
�
“ แจคสัน มึงฟังกูมั้ยเนี่ย ไม่ต้องแดกละมึงอะ กูไม่เลี้ยง ! ” ผมพูดจบก็เดินนำมันไป และเหมือนมันเพิ่งจัรู้สึกตัวก็รีบตะโกนตามไล่หลังผมทันที
�
�
�
�
“ ไอแสรด ไอต้วน รอกูด้วย มึงต้องเลี้ยงกูดิเว้ยยยยยยยยยยยยย�!! ”
บทมึงจะพูดก็พูด บทมึงไม่พูดก็ไม่พูดเลยนะไอแจคสัน
�
�
�
�
�
�
�
�
�
ทองหยอด vs วุ้นมะพร้าว
�
�
�
�
�
รถเฟอรารี่ของผมจอดลงที่หน้าร้านขนมเจ้าโปรดของผม ก็ร้านที่มัมชอบซื้อทองหยอดมาให้กินนั่นแหละครับ ไม่ได้มานานแล้ว ไงวันนี้ก็หงุดหงิดมาทั้งวัน กินทองหยอดให้หายหงุดหงิดดีกว่า
ผมกับแจคสันพากันเปิดประตูเข้าไปในร้าน ผมบอกให้มันไปหาที่นั่ง ส่วนผมจะสั่งขนมเอง
�
�
“อ้าว คุณมาร์คไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะ ” ผมหันไปมองผู้หญิงวัยเท่าๆกับมัมของผมก่อนจะยิ้มให้ เจ้าของร้านที่นี่เองครับ เธอเป็นคนไทย ช่วงที่ผมอยู่ปีหนึ่งผมจะมากินกับมัมที่นี่ประจำจนเธอจำได้
�
“ไม่ค่อยมีเวลาเลยครับน้า เลยไม่ค่อยได้มากินที่ร้าน ”
�
“ ก็ยังว่า เพราะน้าก็เห็นแต่คุณนายต้วนเขาชอบมาแวะซื้อขนมกลับไป” เธอยิ้มพลางจัดการเรียงมาการองใส่กล่อง
�
�
�
�
กล่องคุ้นๆ ...
�
�
�
�
“น้าขายมาการองด้วยเหรอครับ ? ” ผมถามไป เพราะกล่องนี้มันเหมือนกล่องมาการองที่ผมเพิ่งกินไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้
�
�
“ใช่จ่ะ เห็นเขากำลังฮิตกินกันน่ะ น้าเลยลองทำดู ขายดีนะลูกค้าชอบเยอะ ไว้ก่อนคุณมาร์คจะกลับน้าจะแถมให้ ”
�
�
“ อ่า ขอบคุณครับ งั้นผมเหมือนเดิมนะ ทองหยอด ฮ่าๆ ”
ถ้ามันเป็นกล่องเดียวกับที่ผมกินล่ะก็ ... �เด็กนั่น
�
�
“โอเคจ่ะ เดี๋ยวให้เด็กไปเสิร์ฟให้ ” เธอยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปหลังร้าน ส่วนผมก็รีบเดินไปนั่งโต้ะที่ไอแจคสันมันนั่งอยู่ก่อนแล้ว
�
�
�
“มึง กูเห็นกล่องมาการองที่เรากินเมื่อตอนอยู่ห้องว่ะ เหมือนกันเดี๊ยะ น้าเจ้าของร้านเขาบอกว่าเป็นขนมที่ร้านของเขาเอง ” ผมขมวดคิ้ว และไอแจคสันก็เงยหน้ามองหน้าผมแล้วหันไปมองกล่องมาการองที่ผู้หญิงโต้ะข้างๆวางไว้
�
�
“ ชัดเลยสัด อย่าบอกนะน้องแบมแบมไรนั่นทำงานที่นี่ “
�
�
“ �.....� ”
�
�
�
�
“ทองหยอดได้แล้วครับผม”
ผมเงยหน้ามองตามเสียงใสนั่น เสียงที่ผมจำได้ขึ้นใจเลย และมันก็เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ เด็กนั่นทำงานที่นี่ ..
�
�
�
“ ไอเด็กแสบ ... “
�
�
�
�
�
�
��BAMBAM’s PART
�
�
�
ผมอยากจะมุดลงดินแล้วไปโผล่ที่ไหนสักที่ที่ไม่ใช่ที่ร้านมากเลย ก็อยู่ดีๆ ก็ได้เจอกับไอลุงหัวแดงนั่นครั้งที่สองของวัน อยากจะบ้า �ตอนแรกผมก็อยู่ทำขนมในครัวแหละฮะ แต่แม่บอกว่ามีลูกค้าประจำมาเลยอยากให้ผมมาเสิร์ฟขนมให้หน่อย ผมก็เลยยอมมาและจะมาขอบคุณเขาด้วย แต่ผมไม่รู้ว่าจะเป็นไอลุงมาร์คหัวแดงนี่อะ T_T
�
�
“ไอเด็กแสบ.. ”
�
�
“ ผมไม่ว่างเถียงคุณหรอกนะ ขอตัว” ผมรีบตัดบทก่อนหันหลังจะเดินกลับ
�
“คุยกับลูกค้าประจำแบบนี้เหรอ ใช้ไม่ได้เลยนะเด็กน้อย” งึ้ย อะไรนักหนาเนี่ย� ผมหันกลับไปหาตาลุงนั่นก่อนจะกอดอกเชิงบอกว่า จะเอาไง ?
�
“ดูทำท่าเข้า ไม่มีมารยาทแบบนี้บอกเจ้าของร้านไล่ออกเลยดีไหม ”� ห้ะ� .. เจ้าของร้านก็แม่ของผม
�
�
�
บอกให้ไล่ออก ?
�
�
�
บ้าไปแล้ว
�
�
�
“ มึงอย่าไปกวนน้องเขาเลยว่ะ น้องแบมแบมพี่ขอโทษนะ ” พี่ชายคนนึงที่ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนกับตาลุงนั่นพูดขึ้น
�
�
�
�
�
�
�
ว่าแต่เขารู้ชื่อผมได้ยังไง ? ...
ช่างเถอะ
�
�
�
“แจคสัน มึงอย่ามาพระเอก ” �หมั่นไส้ หึยเมื่อไหร่จะเลิกหาเรื่องกันห้ะ
�
�
�
“ไม่เป็นไรฮะพี่ แบมไม่โดนไล่ออกหรอก ก็แม่แบมเป็นเจ้าของร้านนี้ “ �ผมหันไปยักคิ้วให้กับตาลุงมาร์คหัวแดงนั่น ทำเอาตาลุงมาร์คหน้าเหวอไปเลย
คิกๆ �ชนะโฟ้ย
�
�
�
“แบมแบม ยังคุยกับคุณมาร์คไม่เสร็จอีกเหรอลูก ” ก่อสงครามได้สักพักแม่ของผมก็เดินมาสะกิดผมจากข้างหลัง ผมเลยเดินไปยืนข้างๆแม่ของตวเองทันที
�
“อ๋อ คุยเสร็จแล้วล่ะฮะ ”
�
“น้าเอามาการองมาให้ เอาไปฝากคุณนายต้วนด้วยนะ “ ตาลุงนั่นยิ้มก่อนจะก้มหัวรับของไป
�
�
�
�
ทำไมต้องแถมไปด้วยเล่าแม่อะ คนแบบนั้นไม่น่าให้หรอก !!!
ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกค้าประจำของแม่นะ .....
แบมแบมไม่ให้แถมหรอก !
�
�
�
“อ้อนี่ลูกชายน้าเอง น้องแบมแบม รู้จักกันไว้นะ ”
�
ไม่อยากรู้จัก !
�
�
�
“อ๋อ จริงเหรอครับ น่ารักจัง �สวัสดีน้องแบมแบม เรียกพี่มาร์คก็ได้นะ ” ตาลุงมาร์คนั่นมองผมพลางกัดฟันพูดคำทักทายส่งมาให้ผม� ผมเลยเบ้ปากใส่นิดๆ
�
�
“ฮะ พี่ มาร์ค ” ผมกัดฟันพูดตอบไปเหมือนกัน
�
“สนิทกันไว้ก็ดีนะลูก ได้ข่าวว่าจะเปิดร้านเหล้าใช่ไหมคะคุณมาร์ค พอดีคุณนายต้วนเธออยากได้ขนมไปลงที่ร้านด้วย �เธอมาคุยๆกับน้าได้สักพักแล้ว นี่ก็ว่าจะให้เจ้าแบมแบมไปช่วยคุณมาร์ค ถ้าคุณมาร์คเปิดร้าน �”� ผมหันขวับไปมองแม่ของตัวเองทันที ผมเนี่ยนะ .. ไม่เอาแบมแบมไม่อยากเจอตาลุงคนนี้ �จะร้องไห้แล้ว
�
�
�
�
แล้วเหล้ากับขนมมันเข้ากันตรงไหน ฮือ
แบมแบมยังไม่สิบแปดนะ จะเข้าร้านเหล้าขายเหล้าได้ไง !
�
�
�
“โอ้ ดีเลยครับคุณน้าผมก็คิดๆไว้ว่าจะหาของว่างอะไรไปลงที่ร้านดี ตอนนี้ผมก็ออกแบบสไตล์ร้านไว้แล้ว สักสองสามอาทิตย์ของตกแต่งร้านเสร็จ ” ��ผมเบ้ปากอีกครั้งแล้วหันไปมองตาลุงหัวแดงที่มองมาอยู่แล้ว .. มองด้วยสายตาที่ชนะ .. �และเหนือกว่าผม !
�
แล้วผมก็เลยขอตัวเข้าไปในครัว เพราะแม่ผมกำลังคุยเรื่องขนมที่จะเอาไปลงที่ร้านเหล้ากับตาลุงหัวแดงนั่น อยู่ไปก็ไม่ได้ทำอะไร ไม่อยากเห็นหน้าตาลุงนั่นด้วย �หึย แล้วที่จะให้ผมไปช่วย แล้วต้องไปอยู่กับลุงมาร์คสองคนเนี่ยนะ
�
�
�
� แค่คิดก็ปวดหัว !
�
�
�
�
อยากคัดค้านฮือ
�
�
�
�
ไม่น่าเลย
�
�
�
�
�
แบมแบม ไม่น่าเป็นคนยอมแม่ตัวเองเลย �T _ T …�
�
�
�
�
talk -
ลงห้าสิบเปอร์ที่เหลือละครับ สวัสดีตอนเช้าเลยละกัน อิอิ
555555555555555555555555�
ใครหลงน้องยูคยอม ก็จงหลงต่อไปครับ
แต่กลับมาหาพี่มาร์คยังทันนะ
�555555555555555555555555555
บทของน้องยูคยอมยังมีอีกเยอะ รอดูกันต่อไป
ฝากคอมเม้นด้วยน้า
�
ความคิดเห็น