คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : m y u n c l e 。 ก็บอกว่าไม่ใช่ลุง ! - e p i s o d e 1 -
MY UNCLE
chanyeah_
e p i s o d e 1
ณ มหาวิทยาลัยเอกชนโซล
คณะศิลปกรรมและการออกแบบ
ขึ้นชื่อว่ามหาลัยเอกชนแน่นอนว่าส่วนมากคือลูกคนมีตังค์ และก็มีแต่เด็กต่างชาติซะส่วนใหญ่ อย่างเช่นผม ผม มาร์ค ต้วน ผมเป็นคนแอลเอ เพิ่งย้ายมาเกาหลีได้แค่ 5 ปี ภาษาเกาหลีผมก็พอถูๆไถๆได้แล้ว ตอนนี้ผมอยู่ปีสามแล้ว เรียนออกแบบครับ ผมเป็นคนชอบศิลปะอยู่แล้วน่ะ แต่ไม่ติสท์เท่าพวกเรียนปั้นเรียนภาพพิมพ์หรอกนะ
ช่วงนี้เป็นเทศกาลรับน้อง ผมก็ต้องเข้าไปคุมรุ่นน้องในสาขาของตัวเอง ถึงแม้ว่าจะขี้เกียจมากก็เถอะ แต่ผมกับไอแจคสันก็หนีออกมาบ่อยเหมือนกัน และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ไม่ไป ..
“ มาร์ค ตกลงร้านเหล้ามึงจะเปิดเมื่อไหร่วะ นี่มึงก็ซื้อห้องเช่าแม่กูไปเป็นอาทิตย์แล้วนะ “ ผมที่กำลังนั่งก้มหน้ากินน้ำแข็งใสร้านประจำแถวคณะเงยหน้ามองไอแจคสันที่กำลังเล่นโทรศัพท์อยู่ ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่เข้าใจว่าแม่งกดอะไรทั้งวัน
“ อีกหนึ่งเดือนมั้ง กูยังไม่คิดสไตล์ร้านเลยว่าจะออกมาเป็นแบบไหน มัมก็กำลังหาเหล้าจากนอกมาลงด้วย ”
“ เออ แล้วมึงต้องการพนักงานปะ ” ผมพยักหน้าให้มันแล้วก้มหน้ากินน้ำแข็งใสต่อ
“ กูมีน้องที่รู้จักอยู่สองคน เขากำลังหางานพาทไทม์ทำ มึงเอาปะกูจะจองตัวไว้ให้”
“มึงเป็นเพื่อนที่ดีของกูก็วันนี้ล่ะสัน “ ผมยกนิ้วโป้งให้เพื่อนสนิทของตัวเอง ตั้งแต่คบกับมันมาก็มีประโยชน์เอาตอนนี้แหละ
“ ฟวย สันอีกละ กูชื่อ แจคซึ่น .. ”
ผมยิ้มกวนตีนให้
Good girl I know you want , I know you want it
หืม .. ผมยกโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดู
‘ Virus Namjoo ‘
เชี่ย...
“ มึง นัมจูโทรมาว่ะ ” ผมบอกกับไอแจคสัน มันแทบจะสำลักน้ำแข็งใสของตัวเอง
“ เวรละ นัมจูต้องรู้แน่ว่ามึงกับกูโดดคุมน้อง ซวยหมาแน่ๆ ” ผมลังเลนิดๆก่อนจะกดรับโทรศัพท์ โดยมีไอแจคทำหน้าจะร้องไห้แล้วทำปากบอกว่า สู้ๆนะมึง ..
ติ้ด .
“ ฮัลโหล ”
“ ย่าส์ นี่พวกนายสองคนอยู่ไหนห้ะ ทำไมไม่มาคุมรับน้อง ไอพวกบ้า ”
“เอ่อ .. ใจเย็นก่อนนะเกิร์ล พวกฉันติดธุระหนะ ” แถไปเรื่อย
“อย่ามาตอแหลมาร์ค ต้วน !!! ” เสียงแหลมตะโกนแทบเอาโทรศัพท์ออกห่างหูไม่ทัน ผมมองเพื่อนสนิทไอแจคสันก่อนจะทำท่างจะเป็นลมใส่
“ พรุ่งนี้ฉันเข้าแน่หน่านัมจูอา อย่าแองกี้สิ ไม่สวยนะ”
“โอเค พรุ่งนี้ถ้านายไม่มา นายก็ไม่ต้องเอาหน่วยกิจ ! ” ติ้ด.. อือหือเธอพูดเสร็จก็กดวางสายไปเลยครับ
“เป็นไงวะ ? ” แจคสันถามเมื่อเห็นผมวางสายจากนัมจูแล้ว
“พรุ่งนี้เราต้องไป ไม่งั้นยัยนั่นจะไม่ให้หน่วยกิจเรา ” ผมเบ้ปากยักไหล่ให้แจคสัน ส่วนมันก็ทำหน้าเบื่อโลก พวกผมรักสบายน่ะไม่อยากลำบากตื่นเช้าไปรับรุ่นน้องปีหนึ่งแล้วก็พาทัวร์นู่นนี่ทั่วมหาลัย น่าเบื่อ เอาเวลามานอนหรือไม่ก็หาไรหนุกๆทำดีกว่า
ชีวิต มาร์ค ต้วนคนหล่อช่างน่าเบื่อ ..
การเจอกันครั้งแรก
BAMBAM’s PART
แกร๊ง
“ แม่ฮะ แบมกลับมาแล้ว ” เสียงกระดิ่งดังขึ้นเมื่อผมเปิดประตูเข้ามาก่อนจะเดินไปหลังร้านเพื่อไปเก็บกระเป๋าสะพายแล้วมาช่วยแม่ขายของ อ่อ ผมชื่อแบมแบม เป็นคนไทยแต่มาอยู่เกาหลีฮะ ตอนนี้ผมม.5 แล้วถึงจะเด็กแต่ผมน่ะเก่งที่สุดเลยนะ จริงๆ ไม่ได้โม้
สงสัยใช่ไหมว่าแม่ของผมขายอะไร ครอบครัวผมขายขนมหวานล่ะ มีทั้งขนมไทยและขนมจากนอกเต็มไปหมด แม่ผมทำอร่อยทุกอย่างเลยและร้านของเรากำลังไปได้สวย ผมก็ทำขนมเป็นนะ วุ้นไง ทำง่ายสุดๆ ผมทำอร่อยที่สุดแล้ว แม่บอกมา ฮิฮิ ผมจัดการใส่ผ้ากันเปื้อนก่อนจะไปประจำอยู่หน้าเค้าท์เตอร์เพื่อช่วยพี่ๆพนักงานทำงาน
“แบมแบม” ผมหันไปตามเสียงเรียกของแม่ดังมาจากครัว
“ฮะ ? ”
“ พรุ่งนี้มีออเดอร์ให้ไปส่งตอนเช้า ลูกขี่รถจักรยานไปส่งให้แม่ได้ไหมคะ ? ”
“ได้ครับคนสวย ” ผมตะโกนไปบอกแม่ที่อยู่ในครัวก่อนจะหันไปช่วยพี่พนักงานจัดขนมใส่กล่องให้ลูกค้าต่อไป
“ แบมแบม พี่โชรงฝากเอามาการองไปส่งที่มหาลัยเอกชนโซลหน่อยสิ ” เธอสะกิดผมแล้วชูถุงมาการองถุงใหญ่ขึ้นมา
“อ่อ ได้ฮะ ตรงไหนของมหาลัยอะพี่โชรง ? ” เธอเขียนหมายเลขตึกกับชื่อคณะและห้องที่ต้องไปส่งให้ผม ผมรับกระดาษมาพร้อมกับถุงขนมแล้วเดินออกไปจากร้าน และไม่ลืมจะปั่นจักรยานคู่ใจสีเขียวอ่อนไปด้วย
ตึก 7 คณะศิลปกรรมและการออกแบบ ห้อง 007..
ตอนนี้ผมอยู่ในมหาลัยเอกชนโซล และผมกำลัง ..
หันซ้าย .. หันขวา ?
ไปทางไหนต่อ ..
อะไรกันมหาลัยออกจะหรู ไม่มีป้ายบอกเชื่อเขาจริงๆเลย
แล้วแบมแบมจะไปทางไหนล่ะ ฮือ ..
ปี้ดดดด ปี้ดดด บรึนๆ
ผมสะดุ้งโหยงก่อนจะหันกลับไปมองข้างหลังมีรถคันหรูจอดอยู่ข้างหลังผม เอ่ะ .. ผมลืมไปว่าผมจอดจักรยานหาทางไปตึกกลางถนนเลย ฮือ โดนด่าแน่ๆแบมแบม
“เฮ้ บอย ทำไมยูไปไม่จอดรถจักรยานดีๆล่ะ ” ผู้ชายคนนั้นโผล่หัวออกมาชี้หน้าผม เหมือนเขาจะหงุดหงิดด้วย แบมแบมไม่ได้ตั้งใจ T_T
ปั้ง !
เสียงปิดประตูรถดังขึ้นรู้ถึงภัยอันตราย .. ผู้ชายคนนั้นเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหน้าผม กางเกงยืนรองเท้าคอนเวิร์ดสีแดงเสื้อเชิ้ตขาว .. ผมเงยหน้ามองหน้าของผู้ชายคนนั้นชัดๆ ผมสีแดงน้ำตาลนิดๆ ดูดีจัง งืม ใช่เวลาไหมแบมแบม
“ นี่ เด็กเตี้ย ไอพูดได้ยินไหม แล้วทำไมไม่หลีกทางไปสักที ไอจะกลับบ้าน ”
ตึง ! ..
อือหือ ว่าแบมแบมเตี้ย ความรู้สึกผิดหายไปในพริบตา ….
“ ผมไม่เตี้ยนะ ผมไม่ได้หูหนวกด้วย ผมกำลังจะหลีกทางให้แล้ว แต่ลุงอะ ลงมาก่อนเองช่วยไม่ได้นะ ” ผมโบ้ยนู่นนี่ไปเรื่อย ที่จริงก็ความผิดผมแหละแต่ตาลุงหัวแดงคนนี้ว่าผมเตี้ยก่อน ไม่ยอมโฟร้ย
“ เมื่อกี้ยูว่าไรนะ ลุง ? ”
“ครับผม คุณลุงหัวแดง” ผมแลบลิ้นใส่ไอ่คุณลุงหัวแดง ฮิๆ มาว่าแบมแบมได้ไงล่ะ สมน้ำหน้า
“ โอ่มายก้อด ฉันน่ะแก่กว่านายไม่เท่าไหร่หรอกไอ่เด็กหัวเม่น แล้วที่มาเรียกลุง ห้ามเรียก ไคลี่เรียกได้คนเดียวเท่านั้น ”
อะไรไคลี่ของลุงคนนี้ ไคเอ็กโซเหรอ .. หรือสงสัยจะเป็นแฟนสาวที่เรียกเขาเป็นลุง ที่แท้จะมาหลอกอายุกันสินะ จริงๆตัวเองก็แก่ โธ่ แบมแบมไม่โง่นะ
“ ผมจะรู้จักไคลี่ของลุงปะ หลีกไปเลยแก่แล้วยังมายืนเถียงกับเด็กอีก “ ผมเตรียมจะปั่นรถจักรยานจะหนีคุณลุงหัวแดง แต่มือใหญ่ๆนั่นดันจับแฮนจักรยานของผมไว้ก่อน
“ ไม่ นายต้องเลิกเรียกฉันว่า ลุง ! “ แหนะ .. ไม่เลิกอีก อะไรเนี่ย
“จะเรียก ก็คุณมันเหมือนตาลุงขี้บ่นจุกจิกนี่ ! ”
“ ไม่ได้ ห้ามเรียกเว้ย ! “ อ้าก ไอ่ลุงบ้าฮือ แบมแบมจะไปส่งของไม่อยากเถียงด้วยแล้ว
แต่ไม่ทันที่ลุงหัวแดงจะอ้าปากพูดเสียงบุคคลที่สามก็ตะโกนออกมาจากข้างในรถไอ่คุณลุงหัวแดง
“ไอ้มาร์ค มึงจะทะเลาะกับเด็กอีกนานไหม กูไม่ไหวแล้ว ปวดขี้โว้ยยยยยยยย !!!!!! ”
“ เออ ไอเชี่ย !” คุณลุงหัวแดงตะโกนกลับก่อนจะหันกลับมามองผม
“ ฝากไว้ก่อนเถอะเด็กเตี้ย ” คุณลุงหัวแดงชี้หน้าผมคาดโทษจริงจังก่อนจะเดินกลับไปที่รถแล้วสตาร์ทขับออกไป ผมเบ้ปากมองรถคุณลุงหัวแดงเซ็งๆ คนบ้าอะไรก็ไม่รู้
“ เฮ้อ .. วันนี้จะได้ไปส่งไหมขนม “
เพราะไอ่ลุงปัญญาอ่อนนั่นแท้ๆเลย ฮึ !
talk -
แก้เสร็จไปอีกอัน U_U
:) Shalunla
ความคิดเห็น